บทที่ 538 ร่างคน

บทที่ 538 ร่างคน

ในหลักสูตรของมหาวิทยาลัย หนึ่งคาบใช้เวลาเรียนเกือบ สองชั่วโมง ระหว่างคาบพัก 10 นาที

นี่เป็นครั้งแรกที่รพีพงษ์สอนจนลืมหยุดพักระหว่างคาบเรียน เขาหยุดพูดจนกระทั่งเมื่อกริ่งดังขึ้น

ในนี้ไม่มีใครขัดจังหวะการบรรยายของรพีพงษ์เพราะการไป ห้องน้ำ พวกเขาสนุกกับการฟังมากเกินไป จนลืมเวลาไปเสีย สนิท ส่วนคนที่ต้องการเข้าห้องน้ำก็กลั้นฉี่ไว้ เหมือนกับการดู ภาพยนตร์เรื่องที่สนุก แม้ว่าจะต้องกลั้นฉี่ ก็จะดูให้จบให้ได้

รพีพงษ์พูดได้น่าสนใจมาก ทุกคนจมอยู่กับบรรยากาศของ การบรรยายของเขา ไม่รู้สึกถึงว่าเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง แล้ว

เมื่อกริ่งหมดคาบดังขึ้น ทุกคนยังรู้สึกถึงยังไม่พอ หลายคน อยากรพีพงษ์บรรยายเพิ่มอีก ในมหาวิทยาลัยค่อนข้างหายาก ต้องการให้อาจารย์บรรยายต่อหลังเลิกเรียนแล้ว

ในเวลานี้ นิษฐากับเยาวเรศทั้งคู่จ้องมองรพีพงษ์ด้วยดวงตาที่ เบิกกว้าง แม้ว่าทั้งคู่จะประทับใจกับการบรรยายของรพีพงษ์ แต่อารมณ์ของพวกเธอในเวลานี้ก็ค่อนข้างแตกต่างกัน
ความรู้สึกนับถือและชื่นชมในเวลานี้ของเยาวเรศที่มีต่อรพี พงษ์นั้นไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ ไม่เพียงแต่เก่งกาจแต่ยังมีคนรู้จักมากมาย ยิ่งไปกว่านั้นการ บรรยายยังน่าสนใจมาก แค่คาบแรกก็เห็นได้ว่าความรู้ในหัว ของรพีพงษ์นั้นมากจนน่าประหลาดใจ

คนที่มีความสามารถ มีความรู้ เป็นสุภาพบุรุษ ชอบช่วย เหลือคนอื่น ผู้ชายที่มีนิสัยของตนเอง ในหญิงสาววัยรุ่นอย่าง เยาวเรศเป็นแฟนที่สมบูรณ์แบบที่ควรไขว่คว้า

รวมถึงตอนนี้รพีพงษ์กำลังเข้าห้องร่วมกับพวกเธอ เธอก็เริ่ม จินตนาการฉากต่างๆที่มักจะปรากฏในละครโทรทัศน์ในความ คิดของเธอ

มีความคิดเช่นเดียวกับเธอคือเยาวเรศ ในจินตนาการของ มโนชาที่มีต่อรพีพงษ์ก็ยิ่งมากกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างครูกับ นักเรียนที่น่าตื่นเต้น ได้ก่อตัวขึ้นในใจของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังมีความคิดที่จะหยิบปากกาขึ้นมาเขียนนวนิยายอีกด้วย

ในใจนิษฐาเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจทีหลัง ในเวลานี้เธอ รู้ว่าเธอเข้าใจผิดรพีพงษ์ไปจริงๆ รพีพงษ์ได้พิสูจน์ให้เธอเห็น ด้วยพรสวรรค์และความสามารถที่แท้จริงของเขา ในฐานะ ศาสตราจารย์รับเชิญนั้น ไม่มีส่วนที่ปลอมอย่างแน่นอน ถ้า ระดับเขายังไม่สามารถเป็นศาสตราจารย์รับเชิญได้ ไม่มีใคร มีคุณสมบัติที่จะเป็นศาสตราจารย์รับเชิญแล้ว

รพีพงษ์มีพรสวรรค์และความรู้เช่นนี้ เขาจะเป็นคนที่เกาะผู้หญิงกินได้อย่างไร เขาแค่เอาของออกมาและเขียนเป็น หนังสือ คงจะกลายเป็นหนังสือที่ขายดิบขายดีอย่างแน่นอน

ตอนนี้ นิษฐาถึงกับสงสัยว่าสาวสวยรวยคนนั้น มาจีบรพีพงษ์ เพราะเสน่ห์ที่มีความรู้ความสามารถของรพีพงษ์แน่ๆ

ตอนนี้เธอเสียใจทีหลังมาก เสียใจที่เธอเข้าใจผิดครั้งใหญ่ กับรพีพงษ์ ตอนนี้เธอต้องการได้รับการให้อภัยจากรพีพงษ์ก็ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

อาจารย์ที่นั่งอยู่ในห้องเรียนต่างก็จ้องมองรพีพงษ์ด้วยความ ชื่นชม พวกเขามีความเชี่ยวชาญในการสอนไม่แพ้กัน พวกเขา ต่างก็คิดว่าตนเองไม่สามารถสอนได้เหมือนรพีพงษ์ ท่าทางที่ รพีพงษ์ยืนอยู่บนเวที อารมณ์แบบนี้ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อ เป็นศาสตราจารย์ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันก็ให้ความรู้สึกที่ฟัง ง่าย

ไม่น่าแปลกใจที่ผู้อำนวยการจะเชิญศาสตราจารย์รับเชิญ มาโดยที่เมื่อก่อนไม่เคยมีมาก่อน หากพวกเขาเป็นผู้อำนวย การ ก็จะไม่ปล่อยให้คนที่มีความสามารถเช่นนี้หลุดไปอย่าง แน่นอน

อาจารย์คนหนึ่งจ้องไปที่รพีพงษ์เป็นเวลาทนาน จากนั้น ยกมือขึ้นและปรบมือให้กับรพีพงษ์

เมื่อทุกคนที่อยู่รอบๆเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็เริ่มปรบมือทันที ทันใดนั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั้งห้องเรียน
ไผทสันต์นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ในตอนนี้ เขาพึ่งเข้าใจว่าทำไมมโนชาถึงได้ใกล้ชิดสนิทกับ ศาสตราจารย์รับเชิญคนนี้ ที่แท้เป็นเพราะเขามีต้นทุนที่น่า ดึงดูดเพียงพอจริงๆ

และเขารู้ระดับความสามารถของตนเองเป็นอย่างดี ถ้าเขา ต้องการไปถึงระดับของรพีพงษ์กลัวว่าอีกยี่สิบปีก็ไม่เพียงพอ อีกอย่างรพีพงษ์อายุแค่ยี่สิบกว่าปี ผู้ชายแบบนี้ จะมีผู้หญิงคน ไหนไม่สนใจล่ะ?

เขารู้สึกถึงความรู้สึกพ่ายแพ้ หลังจากที่ได้นั่งฟังคาบเรียนแค่ คาบเดียวของรพีพงษ์ ก็ทําให้เขาเข้าใจถึงช่องว่างระหว่างตัว เขาเองกับรพีพงษ์ ความรู้สึกนั้น ทำให้ผู้คนไม่สามารถฮึกเหิม แต่มีเพียงความรู้สึกสิ้นหวัง

ขณะที่ไผทสันต์กำลังตกอยู่ในภวังค์ เสียงของรพีพงษ์ก็ดัง ขึ้นในหูของเขา “อาจารย์ไผทสันต์ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้คุณ ไม่เห็นด้วยในตัวผมอย่างมาก ไม่รู้ว่าคุณยังมีความคิดนั้นกับ ผมหลังจากฟังการบรรยายของผมหรือเปล่า? ”

ทุกคนต่างมองไปที่ไผทสันต์ หลายคนรู้ว่าก่อนหน้านี้ ไผท สันต์ค่อนข้างไม่พอใจรพีพงษ์ได้พูดเรื่องแย่ๆมากมายเกี่ยวกับ รพีพงษ์ ตอนนี้พวกเขารู้สึกดูถูกไผทสันต์ หลังจากได้เรียนกับ รพีพงษ์

ไผทสันต์รู้สึกเพียงร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย จากนั้น เงยหน้าขึ้น มองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าขาวซีดและลุกขึ้นจากที่นั่ง
ดร.รพี ก่อนหน้านี้มุมมองผมมันแคบ คิดว่าตัวเองเก่ง ได้พูด อะไรหลายๆ อย่างที่ทำลายชื่อเสียงของคุณ ทั้งหมดนี้เป็น เพราะระดับของผมต่ำและมุมมองนั้นแคบตอนนี้ผมขอโทษ คุณต่อหน้าทุกคน ผมหวังว่าคุณจะให้อภัยในความผิดพลาด ครั้งก่อนของผม ผมจะไม่ทําผิดพลาดแบบนี้อีก “ไผทสันต์ กล่าวคําขอโทษอย่างจริงใจ

เมื่อเห็นไผทสันต์กล่าวขอโทษรพีพงษ์ก็ไม่ได้ถือสาเขาอีก เพราะยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ถ้าทําให้เขา รู้สีกอับอายขายหน้าต่อหน้านักศึกษาจํานวนมากเช่นนี้ ตอไป เขาคงจะอยู่ยากขึ้นในมหาวิทยาลัย

“อาจารย์ไผทสันต์เกรงใจเกินไปแล้ว ต่อไปอย่าตัดสินผู้คน จากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขาก็พอแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

ไผทสันต์รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ขอบคุณที่

สอน”

นักศึกษากลุ่มหนึ่งชื่นในใจกว้างของรพีพงษ์ ผู้หญิงหลาย คนถึงกับส่งสายตาชื่นชอบ กับศาสตราจารย์รับเชิญที่มีอายุ เพียงยี่สิบต้นๆ เต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

“คาบของวันนี้ก็สิ้นสุดเพียงเท่านี้ ขอบคุณทุกคนที่มาเข้า เรียนคาบของผม เจอกันสัปดาห์หน้า” รพีพงษ์กล่าวและจาก นั้นเขาก็เดินลงจากเวที
นักศึกษากลุ่มหนึ่งล้อมรอบรพีพงษ์ทันที พวกเขาทุกคนมอง รพีพงษ์ด้วยความตื่นเต้นบางคนขอวีแชทกับรพีพงษ์ บางคน ขอลายเซ็นกับรพีพงษ์ยิ่งไปกว่านั้นบางคนถึงกับถามที่อยู่ของ รพีพงษ์

รพีพงษ์มองไปที่นักศึกษาที่ “กระตือรือร้น” ทันใดนั้นก็รู้สึกหัว โตเล็กน้อย เขาไม่เคยมีประสบการณ์ในรับมือกับนักศึกษา

โชคดีที่มโนชามาช่วยเขาได้ทันเวลา จึงไม่โดนนักศึกษาที่ กระตือรือร้นเหล่านี้กิน

เขาเดินออกไปที่นอกห้องเรียน ในตอนนี้ นิษฐาเดินมาหารพื พงษ์ด้วยความรู้สึกผิด มองไปที่ รพีพงษ์พร้อมกับทำตัวไม่ถูก เล็กน้อยและพูดว่า “รพีพงษ์ ก่อนหน้านี้ฉัน …เข้าใจคุณผิดไป แล้ว ไม่รู้ว่าคุณอภัยให้ฉันได้ไหม … ”

เมื่อนิษฐาขอโทษรพีพงษ์สายตาของรพีพงษ์จับตามองคนที่ เดินผ่านมาที่ทางเดินด้านนอก

ผลักนิษฐาออกไปและรีบวิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

ร่างที่เดินผ่านประตูห้องเรียนตอนนี้ คืออารียาที่รพีพงษ์ คิดถึงเมาโดยตลอด!

รพีพงษ์มั่นใจว่าเขามองไม่ผิด คนๆนั้นคืออารียาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงผลักนิษฐาออกไปโดยไม่ลังเลและรีบวิ่งออกไป

หลังจากหามานาน ในที่สุดก็พบสักที?