บทที่ 3 ประธานกรรมการ

รุ่งเช้าวันต่อมา รพีพงษ์ล้างจานเสร็จก็ขับรถคันเก่าๆ ของ ที่บ้านไปยังอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์

หน้าอาคารสำนักงานอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ หลัง จากเขาจอดรถไว้ข้างทางเรียบร้อย เขาก็เดินเข้าไป ข้างในอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์เป็นบริษัทชั้นนำด้าน อสังหาริมทรัพย์ที่เชี่ยวชาญในการพัฒนาชุมชน โครงการ ที่พวกเขาได้พัฒนาล้วนเป็นโครงการเกี่ยวกับที่อยู่อาศัย ทั้งสิ้น คนที่มาซื้อที่อยู่อาศัยกับพวกเขา ถ้าไม่ใช่คนรวยก็ คือคนใหญ่คนโต

ยังเดินไม่ทันถึงหน้าประตูสำนักงาน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง สวมเครื่องแบบพนักงานแต่งหน้าหนา เดินเข้ามาหาเขา เธอมองเขาคล้ายกำลังประเมินแล้วถามขึ้นว่า “หยุดก่อน นายคือคนที่มาซ่อมท่อประปาใช่ไหม นายเข้าไปทางประตู ที่อยู่ด้านหลังนั่น ทางนี้คือทางที่เข้าไปยังห้องโถงที่ใช้ใน การซื้อขายของเรา”

รพีพงษ์มองเธอด้วยสายตากระอักกระอ่วนแล้วพูดขึ้นมา ว่า “ผมมาหาคนที่นี่ ไม่ได้มาซ่อมท่อประปา”
ผู้หญิงคนนั้นมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเห็นเขาสวม เสื้อผ้าตามแผงขายเสื้อผ้า ก็แค่ผู้ชายธรรมดาทั่วไป เธอ แสดงแววตาดูถูกออกมา

ขณะนั้นเอง หญิงสาวก็เบิกตาโพลง แล้วพูดด้วยความ ตกใจว่า “รพีพงษ์ ? นายคือรพีพงษ์เหรอ”

เขาอึ้งไปแล้วมองไปยังหญิงสาว จากนั้นจึงถามออกไป ว่า “คุณรู้จักผมเหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นรีบยิ้มทันที “ฉันคือราศรี เพื่อนสมัยมัธยม ปลายของนายไง นายลืมแล้วเหรอ”

รพีพงษ์ คิดอยู่ครู่ใหญ่ ก็มีภาพคนคนหนึ่งลอยเข้ามาใน

หัว ก็พูดออกมาว่า “ฉันจำได้แล้ว ราศรี ตอนนั้นเรายังนั่ง ข้างๆ กัน”

ที่แท้คนที่อยู่ตรงหน้าคือเพื่อสมัยมัธยมปลายของเขา

แค่พวกเขาไม่ได้เจอกันสองสามปี อีกอย่างเธอก็แต่งหน้า แล้วก็สวยขึ้นอีกด้วย เขาจึงจำเธอไม่ได้

หลังจากที่ราศรีจำเขาได้ ท่าทางของเธอก็แปรเปลี่ยนไป ทันที จากท่าที่ดูถูกก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นท่าทีเยาะเย้ย

ในตอนนั้นเธอเยาะเย้ยว่าเขาเป็นเด็กกำพร้ามาโดยตลอด ต่อมาเขาได้แต่งเข้าไปในตระกูลฉัตรมงคล ก็กลายเป็นที่ ล้อเลียนของคนในเมืองริเวอร์เธอมักจะนำเรื่องนี้ไปพูดเป็น เรื่องตลกกับเพื่อนร่วมงานบ่อยๆ

เธอมองรพีพงษ์แล้วพูดขึ้นว่า “ได้ยินว่านายเป็นลูกเขยที่ แต่งเข้าไปในบ้านผู้หญิง เหอะ ฉันว่าแล้วว่านายคงจะทำ อะไรไม่ได้ความ ไม่คิดว่าจะพูดถูกจริงๆ ตอนนี้นายโด่งดัง ในเมืองริเวอร์มากเลยนะ ขนาดเพื่อนร่วมงานของฉันยังรู้ ว่านายเป็นไอ้สวะเต็มตัว น่าตลกสิ้นดี”

สีหน้าของรพีพงษ์หม่นลงทันที เขาไม่คิดว่าการที่ได้เจอ หน้าเพื่อน เรื่องที่อีกฝ่ายทำเป็นสิ่งแรกคือการเยาะเย้ยเขา

ใช่สิ นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ นายอย่าบอกฉันนะว่าจะ มาซื้อห้อง พวกเราขายแต่คฤหาสน์อะไรทำนองนั้น ระดับ นาย ถึงแม้จะพยายามทั้งชีวิต ก็ยังไม่พอให้ซื้อกระเบื้องปู พื้นเลย” เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่ขึ้นชื่อว่าสวะอย่างรพี พงษ์ เธอก็พูดอย่างไม่มีความเกรงใจ
“ฉันมาหาผู้จัดการใหญ่” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ราศรีแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “พอเถอะ นายอย่ามาแสร้งทำ เป็นที่นี่อีกเลย นายยังไม่หยุดพูดยกยอตัวเอง มันเป็น พฤติกรรมที่น่าเอื้อมระอา แถมยังอยากพบผู้จัดการใหญ่”

“ฉันว่านายคงจะไม่เคยเห็นอะไรหรูๆ สินะ ถึงอยากมาดู ของหรูๆ ในบริษัทของเรา ฉันจะบอกให้นะ คฤหาสน์ที่นี่ นายดูไปก็ซื้อไม่ได้หรอก กลับกันมันจะยิ่งทำให้นายรู้ว่าตัว เองมันไร้ค่าแค่ไหน ฉันว่านายรีบกลับไปเถอะ สภาพแบบ นาย รปภ.จะมาลากนายออกไปนะ”

“ฉันต้องเข้าไปทำงานแล้ว ขี้เกียจคุยกับคนไร้ค่าอย่าง

นาย”

พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปข้างใน

รพีพงษ์พูดอะไรไม่ออก การที่เขามาที่นี่ก็เพื่อมาพบผู้ จัดการใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ อีกทั้งยังมา ดำเนินการส่งมอบ ไม่คิดว่าจะโดนราศรี ดูถูกแบบนี้ เธอไม่ ให้โอกาสเขาได้พูดด้วยซ้ำ
ช่างเถอะ เขาก็ไม่อยากสนใจผู้หญิงแบบนั้น สรุปแล้ว สถานะที่ต่างกัน วิสัยทัศน์ก็ต่างเช่นกัน

ราศรีเดินออกไปไม่นาน ชายสวมสูทที่ดูฉลาดและมี ความสามารถก็เดินผ่านมา เมื่อเขาเห็นรพีพงษ์ เขาก็รีบลุก ลี้ลุกลนเข้ามาทำความเคารพ “คุณรพี คุณคงจะเป็นคุณรพี สินะครับ ขอโทษที่ให้รอนานครับ ผมชื่อนรธีร์ เป็นผู้จัดการ ใหญ่ของอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ เรียนเชิญคุณไปที่ห้อง ทำงานของผมเลยครับ”

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วเดินตามนรธีร์ เข้าไปในอาคาร สำนักงานโดยผ่านทางเดินเฉพาะของผู้มีตำแหน่งสูง ใน ขณะที่ขึ้นลิฟต์ นรธีร์เหลือบมองรพีพงษ์ เขาพบว่าคนหนุ่ม คนนี้เป็นเพียงคนธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น เสื้อผ้าที่สวมก็ ดูไร้ราคา

แต่ทว่าเขาก็ไม่กล้าดูถูกรพีพงษ์แม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ เขาคือคนที่กุมอสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์เอาไว้

วันนั้นตอนที่ชายชรามาและใช้เงินสองเท่าในการซื้อที่นี่ ช่วงเวลาเพียงพริบตาเดียวเขาก็ซื้อที่นี่ไว้เรียบร้อย เขาซื้อ ที่นี่เพียงเพื่อมอบเป็นของขวัญให้กับคุณชายเท่านั้น
เอาธุรกิจเป็นของขวัญเนี่ยนะ นรธีร์เพิ่งจะเคยเจอเป็นครั้ง แรก ดังนั้นเขาไม่สามารถจินตนาการถึงความน่ากลัวของ ชายชราคนนั้นได้เลย

และรพีพงษ์ก็คือคุณชายที่ชายชราคนนั้นพูดถึง แม้เขาจะ ดูธรรมดาทั่วไป นรธีร์ก็ไม่กล้าสบประมาทเขา

ทั้งสองเข้ามาในห้องทำงาน นรธีร์เอาเอกสารสองสาม ฉบับให้เขาเซ็นจากนั้นก็ยื่นกุญแจให้กับเขา แล้วพูด ว่า “คุณรพี ต่อจากนี้ไป คุณคือประธานกรรมการของ อสังหาริมทรัพย์ฟ้าอนงค์ นี่คือกุญแจของวิลล่าฟ้าอนงค์ เป็นเครื่องหมายที่แสดงถึงสถานะของคุณ โปรดเก็บเอาไว้ ให้ดี”

รพีพงษ์รับกุญแจเอาไว้แล้วพยักหน้า “หลังจากนี้คุณก็ ช่วยผมดูแลที่นี่ต่อไป ผมมาที่นี่เพื่อจะบอกคุณว่า หลังจาก นี้ตระกูลฉัตรมงคลจะมาซื้ออาคารสำนักงานที่นี่ เมื่อถึง ตอนนั้นคุณแค่ทำตามที่ผมบอก อย่าสะเพร่าเป็นพอ”

นรธีร์รีบยิ้มแล้วพูดว่า “ประธานวางใจได้เลยครับ ผมจะ จำเรื่องนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ ถ้าเป็นความต้องการของประธาน เราสามารถให้อาคารสำนักงานกับพวกเขาได้อย่างไม่มี ปัญหา”
รพีพงษ์ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะ สามารถให้อาคารสำนักงานกับอารียาได้จริงๆ แต่เขาไม่มี ความคิดแบบนี้ ครั้งนี้เขาอยากให้คนอื่นเปลี่ยนวิธีการมอง อารียา ดังนั้นเขาจึงจะช่วยเรื่องนี้อย่างเงียบๆ

“ประธานอยากให้ผมพาไปดูห้องโถงการซื้อขายของที่นี่ ไหมครับ ที่นั่นมีคฤหาสน์แบบใหม่ล่าสุด ถ้าคุณชอบ คุณ สามารถไปอยู่ที่นั่นตอนไหนก็ได้” นรธีร์เอ่ยขึ้นมา

รพีพงษ์คิดสักพัก เขาก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องทำอยู่แล้ว ไป เรียนรู้สภาพการทำงานของที่นี่ไว้คงจะดี เขาจึงตอบตกลง นรธีร์

ทั้งสองมาถึงชั้นหนึ่ง ขณะนั้นเองนรธีร์ก็รู้สึกท้องไส้ปิ่น ป่วน เขาพูดกับรพีพงษ์ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน จากนั้น ก็รีบวิ่งไปห้องน้ำ ปล่อยให้รพีพงษ์เดินเข้าไปดูในห้องโถง ก่อน

รพีพงษ์ไม่ได้ว่าอะไร เขาเดินเข้าไปดูในห้องโถง แล้ว มองโมเดลจำลองสิ่งก่อสร้างพวกนั้น ที่อยู่อาศัยและ คฤหาสน์ของที่นี่สร้างได้สวยงามเป็นอย่างมาก วิลล่าฟ้า อนงค์เป็นสิ่งก่อสร้างที่มีชื่อเสียงของเมืองริเวอร์ โมเดล จำลองสิ่งก่อสร้างวิลล่าฟ้าอนงค์ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องโถง

รพีพงษ์ก้าวเข้าไปตรงกลางห้องโถง ขณะนั้นเองคนที่ ยืนอยู่ในห้องโถงอย่างราศรีเห็นเขา เธอขมวดคิ้วขึ้นทันที จากนั้นเธอก็ตะโกนออกมาอย่างไร้มารยาท “รพีพงษ์ ฉัน บอกแล้วไม่ใช่หรือไงให้นายรีบออกไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่ เหมาะกับคนไร้ค่าอย่างนาย ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”