บทที่194 กูให้โอกาสถึงแล้ว

ก่อนหน้านี้ในห้องส่วนตัวเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ อบอุ่น แต่ทว่าเมื่อเสียงที่อยู่ในคลิปดังขึ้น สีหน้าของ ทุกคนก็เปลี่ยนไป

พวกเขาหันไปมองที่หน้าจอทุกคน เมื่อเห็นรูป บนหน้าจอแล้ว พ่อของโมไนยและบจียังมีตุลยวัต

ใบหน้าของทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสีแดง

ต่อมา ในคลิปปรากฏภาพของโมไนยและพนักงาน

หญิง

ปรางทิพย์ชะงัก เธอหันไปดู โมไนยที่อยู่ข้างๆ ใน ตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลรินลงมา

โมไนยเครียดขึ้นมาทันที เขารีบเดินไปข้างๆทีวี อยากจะใช้ร่างกายของตนเองบังหน้าจอเอาไว้ แต่ ทว่าหน้าจอแบนราบ ร่างกายของเขาบังได้เพียงเล็ก น้อยเท่านั้น

แล้วตอนนี้ ไม่ว่าเขาจะบังอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆแล้ว

“โมไนย แกไอ้สัตว์นรถ ฉันรู้ว่าทำไมเมื่อสายตา แกกับไอ้พนักงานผู้หญิงนั้นดูกันไปมา ไม่คิดมาก่อน ว่าแกกับเธอ….” ปรางทิพย์พูดถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้ ออกมาทันที ยังไงเธอก็คิดไม่ถึง ว่าโมไนยจะทำ เรื่องแบบนี้ลับหลังเธอได้ แล้วยังอัดคลิปไว้ด้วย

ที่สำคัญที่สุดคือ คลิปนี้ยังถูกเปิดในวันงานหมั้น ของพวกเขาอีกด้วย

ปรางทิพย์ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกต่อไป แล้ว ความจริงเธอยังจินตนาการอยู่ว่าหลังจากที่ แต่งงานกับโมไนยแล้วจะไปฮันนีมูนที่ไหนดี จะมีลูก ตอนไหน ดูๆแล้วตอนนี้สิ่งเหล่านี้เป็นแค่เรื่องตลก เท่านั้น

หลังจากที่บเห็นคลิปนี้แล้ว ก็เกือบจะแตกสลาย ในคลิปนี้ท่าทางของโมไนยและพนักงานหญิงคน นั้นมันชั่งไม่งามเอาเสียเลย ที่สำคัญคือทั้งคู่เหมือน กำลังมีความสุขด้วยกันอยู่ นี่เหมือนดูถูกครอบครัว ของเขาจริงๆ “โมไนย แกอธิบายให้ฉันฟังสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น

กันแน่ แกพูดเสียดิบดีว่ารักลูกสาวฉันคนเดียว นี่ยัง ไม่ทันได้แต่งงาน แกก็ทําเรื่องแบบนี้ได้ จิตใจแก ไม่รู้สึกเจ็บปวดบ้างหรอ!” บจีด่าไม่ยั้ง

สีหน้าของตุลยวัตก็บูดบึ้ง อยากที่จะทำลายทีวีผนัง

นั้นทิ้งซะ

แกทำให้พวกเราผิดหวังมากจริงๆ ถึงแม้ลูกสาวฉัน จะไม่แต่งงานกับใครตลอดชีวิต ก็ไม่มีทางแต่งกับ

ไอ้สัตว์นรกอย่างแกแน่ๆ

สีหน้าของพ่อโมไนยก็ดูไม่ดีเช่นกัน พวกเขาก็ คิดไม่ถึงว่าลูกชายของตนเองจะทำเรื่องแบบนี้ได้ แน่นอนว่าถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้เป็นการส่วนตัว ก็ต้อง ปิดตาข้างหนึ่ง พวกเขาคิดว่าลูกชายของตนเก่งกาจ มีผู้หญิงหลายคนชอบก็ไม่แปลก โมไนยยับยั้งต่อสิ่ง ยั่วยวนจิตใจไม่ได้ จะโกรธเขาก็ไม่ได้ ทำได้เพียง โทษผู้หญิงที่ยั่วยวนเขาเท่านั้น

แต่ทว่าตอนนี้อยู่ในงานหมั้นของเขาและปรางทิพย์ ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็เข้าข้างลูกชายตัวเองไม่ได้ *โมไนย แกไอ้เด็กเปรตมานี่ กูจะต่อยมึงให้ตาย! ฟอของโมไนยเดินไปที่โมไนย

โมไนยรีบหลบ แล้วกล่าว “พวกคุณฟังผมอธิบาย ก่อน นี่มันไม่เป็นความจริง ตัดต่อออกมา นี่มีคน ต้องการทำร้ายผม ผมไม่เคยทำเรื่องแบบนี้จริงๆ

แกคิดว่าพวกเราโง่หรือไง? นี่มันคลิปไม่ใช่รูปถ่าย แกตัดต่อให้ฉันดูสิ!” ปรางทิพย์ตะโกนด่า

โมไนยรู้ว่าอยาก โกหกไปก็ทำไม่ได้แล้ว ตอนนี้เขา อยากรู้ว่า ใครกันแน่ที่เปิดคลิปนี้ออกมา

พ่อของโมไนยกระชากเสื้อของโมไนยมา แล้วตบ ไปที่หน้าของเขาโดยตรง บจีเห็นดังนี้ ก็ตามเข้าไป อยากจะตบโมไนยสักฉาด

โมไนยกัดฟัน แล้วรีบหันหลังเดินออกไปนอกห้อง

ส่วนตัวแล้ววิ่ง

เขากลัวบจีไล่ทัน แล้วเลี้ยวไปที่ทางเดินอีกเส้น

แล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบน

ตอนนี้เขาเห็นรพีพงษ์กำลังหัวเราะแล้วเดินไปทางเขา ในใจคิดขึ้นมาทันทีว่าคลิปนั้นรพีพงษ์เป็นคน

เปิดแน่ๆ

“รพีพงษ์ แมร่ง! ไอ้คลิปนั้นจึงเป็นคนเปิดใช่ไหม? มึงให้พวกกูไปห้องส่วนตัวVIP เพื่อที่จะมีโอกาสได้ เปิดคลิปใช่ไหม!” โมไนยกัดฟันพูด

รพีพงษ์หัวเราะเขา แล้วกล่าว “กูให้โอกาสถึงแล้ว แต่มึงไม่คว้าไว้”

“ให้แมร่งอะไร จึงเป็นใครถึงได้กล้าพูดแบบนี้กับกู วันนี้กูจะฆ่ามึง! ”

โมไนยนัยน์ตาแดงก่ำมองไปที่รพีพงษ์แล้วพุ่ง เข้าไป ท่าทีอย่างกับจะฆ่ารพีพงศ์

รพีพงษ์เห็นดังนี้ สีหน้าก็บึ้งขึ้นมา เริ่มตั้งแต่โมไนย ไม่ขอโทษเขาและอารียา รพีพงษ์ก็ได้เอาเขาเข้าใน แบล็กลิสล่แล้ว

ในตอนที่โมไนยพุ่งเข้าหารพีพงษ์นั้น ร่างกายของ

รพีพงษ์ก็เริ่มขยับ เขาขยับตัวอย่างเร็ว แล้วยกแขน ขึ้น ลงไปที่คอของโมไนย โมไนยคู่ตัวลง รพีพงษ์ ก เข่าขึ้น แล้วกระแทกไปที่ท้องของโมไนยโมไนย ไม่มีเรี่ยวแรง ทั้งร่างกายใช้การไม่ได้ แล้ว ล้มตัวลงพื้นโดยตรง

ยังไงเขาก็ไม่คาดคิดว่ารฟ์พงษ์จะเก่งกาจขนาดนี้

“มึง…..ไอ้สวะ ทำไมมีฝีมือดีขนาดนี้!” โมไนย กล่าวออกมาอย่างไม่เข้าใจ

“มึงให้คนไปลวนลามอารียา เรื่องนี้มันหนักกว่าที่ มึงคิดไว้มาก ที่กลงโทษมึง ไม่เพียงแค่ทำลายงาน หมั้นมึงลงง่ายๆแค่นั้น ถ้าวันนั้นกูไม่อยู่ อารียาต้อง ถูกไอ้พวกนั้นปู้ยี่ปู้ยำไปแล้ว ความผิดนี้ ต้องแลกกับ ชีวิตมึง” รพีพงษ์กล่าว

“มึง…..มึงกล้า! หรือมึงคิดว่าถ้ามึงฆ่ากูแล้ว ครอบครัวของกูจะไม่ตามหากหรอ!” โมไนยตะโกน ออกมา

รพีพงษ์ยิ้ม แล้วกล่าว “คนของครอบครัวมึงก็แค่

คิดว่าเพราะมึงกลัวถูกจับ เลยหนีหายไป จึงทำเรื่อง ที่ทําให้พวกเขางามหน้า ถึงแม้ไม่กลับไปทั้งชีวิต กี ยังเป็นไปได้

สีหน้าของโมไนยซีดลง รพีพงษ์พูดไม่ผิด ถ้าเขาไม่กลับไปเวลานาน พ่อแม่ของเขาต้องคิดว่าเขาทํา เพื่อหนีไม่กล้ากลับมาเท่านั้น

แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มขึ้นมา แล้วกล่าว “มึงหยุดกูได้ แล้ว มึงก็แค่ไอ้สวะ กล้าฆ่าคนหรอ? กูเห็นแค่ไก่ตัว เดี๋ยวมึงยังไม่กล้าฆ่าเลยมั้ง!”

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่โมไนย อย่างเยือกเย็น แล้วมองไปที่นาฬิกา

ไม่นาน ก็มีคนเดินออกมาจากทางเดิน

โมไนนสงสัย เขาอดทนกับความเจ็บปวดบน ร่างกาย แล้วลุกขึ้นมาจากพื้น มองไปยังคนที่เดินมา

หลังจากที่ดูชัดเจนลักษณะคนที่เดินมาแล้ว ใบหน้า ของโมไนยก็ดีใจขึ้นมา

“ท่านยุด! ไม่คาดคิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ มันชั่งดีจริงๆ คุณช่วยผมหน่อยนะ ไอ้บ้า บอกว่า าผม คุณช่วย ผมสั่งสอนมันหน่อยนะ” โมไนยกล่าว

เขามองไปที่รพีพงษ์อย่างดูแคลน แล้วกล่าว “กูจะบอกอะไรถึงให้ นี่คือท่านยุค กูเป็นคนของท่าน ยุค มีงยั่วโมโห ท่านยุคจะต้องจัดการวิ่งแทนก แน่นอน!

จิรายุสมองไปที่โมไนย แล้วกล่าว “มึงพูดเยี้ยอะไร ตรงนี้ มีงอย่าบอกกูนะ ว่ามึงคือคนนั้นคนที่ยั่วโมโห ลูกพี่กู”

ตอนนั้นรพีพง โทรหาเขา ให้เขารีบมา บอกว่ามี คนยั่วโมโหตน อยากให้เขาช่วยจัดการให้หน่อย

จิรายุไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นโมไนย

โมไนยผู้ช่วยเขา ปกติจะช่วยเขาจัดการเรื่อง วุ่นวายของบริษัท เขาและโมไนยมีความสัมพันธ์ เพียงเจ้านายลูกน้องเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคย คิดที่จะฝึกโมไนยให้เป็นมือซ้ายและมือขวาของเขา ถามคําถามแบบนี้ ก็เพียงแค่รู้จักกันเท่านั้น

ถ้าคนที่รพีพงษ์อยากให้จัดการนั้นคือโมไนย งั้น เขาก็จัดการไม่มีพลาด

อะไร ร ? ท่านยุด ไอ้เด็กนี่มันก็แค่ไอ้สวะตัวหนึ่ง นะ มันมาจากต่างแดน โอ้อวดในถิ่นของคุณคุณลืมแล้วหรอไอ้คนนั้นที่ครั้งที่แล้วที่ขับรถปอร์เซ เข้าไปในทางที่คุณเปิดไว้ ก็มันนี่แหละ ครั้งนี้คุณไม่ ต้องเห็นแก่ผมแล้ว คุณจัดการมันได้เลย ผมรับรอง ว่าผมจะไม่ขัดขวางใดๆ

จิรายุ ตบไปที่หน้าของโมไนย โดนตรงหนึ่งฉาก แล้วด่า “มึงแม่งพูดไร้สาระอะไรตรงนี้ เขาคือพีรพี ของกู มึงดูถูกได้ตามสบาย? ครั้งที่แล้วที่กูเปิดทาง เปิดเพราะเขา ยังเห็นแก่มึง? มึงเป็นตัวอะไร กล้าพูด แบบนี้กับกู!”

โมไนยงงในทันที ยังไงเข้าก็ไม่คาดคิด ว่าผลลัพธ์ จะเป็นแบบนี้

แม้แต่ท่านยุคก็เรียกรพีพงษ์ว่าพี่ นั้นรพีพงษ์มันเจ๋ง ขนาดไหนเนี่ย?

ตอนนี้โมไนยเพิ่งจะเข้าใจ แท้ที่จริงแล้วครั้งนั้นที่ รพีพงษ์ขับไปทางที่ท่านยุดเปิดไว้นั้น ท่านยุดมิได้ เป็นเพราะเห็นแก่เขาถึงได้ไม่หาเรื่องมัน

แล้วครั้งนั้นที่ร้านอาหาร ดรณ์จู่ๆก็ก้มหัวสารภาพ ผิดกับพวกเขา ก็ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เขาทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะให้เกียรติรฟ์พงษ์ทั้งนั้น เพราะแม้แต่ท่านยุคก็ต้องเคารพเขา คนใหญ่คนโต แบบนี้ เขาแตะต้องไม่ได้เป็นอันขาด

หลังจากรู้สึกตัวแล้ว โมไนยก็คุกเข่าลงต่อหน้าของ รพีพงษ์ มองเขาด้วยความรู้สึกผิดหมี่ทำไป แล้ว ขอร้อง “รพีพงษ์ ผมรู้สึกผิดแล้ว คุณปล่อยผมไป เถอะนะ ต่อไปผมไม่กล้าทําอีกแล้ว”

รพีพงษ์ก้มหน้าลงไปมองเขา แล้วกล่าวอย่างเยือก เย็น “มึงลืมไปแล้วหรอว่าตอนนั้นกูพูดว่าอะไร กูให้ โอกาสถึงแล้วหนึ่งครั้ง แต่มึงไม่รู้จักฉวยมันไว้”

จิรายุส บเข้าไปที่ร่างของโมไนยโดยตรง ทำเอา เขาล้มลงไปนอนกับพื้น

“พี่รพี คุณจะจัดการกับมันยังไง” จิรายุศถาม

“จัดการซะ คนเลวแบบนี้ อยู่บนโลกก็เปลืองอากาศ หายใจ” รพีพงษ์กล่าวอย่างเยือกเย็น

เขาพูดออกมา ก็สามารถตัดสินชีวิตของโมไนยได้ โมไนยมีสิทธิ์อะไรที่จะสู้กับรพีพงษ์ โมไนยหน้า ต ขอให้รพีพงษ์ปล่อยคนไปอีกครั้ง แต่ทว่าไม่ว่าเขาจะพูดยังไง รพีพงษ์ก็ไม่สน

จิรายุศเรียกลูกน้องเข้ามาทันที คนพวกนั้นจับ โมไนยเอาไว้ แล้วพาออกไปจากRose&Mary Hostel

จิรายุสมาถึงจุดนี้ได้ ฝีมือก็ไม่เบาแล้ว รพีพงษ์ก็ไม่ กังวลว่าจิรายุคจะทำไม่สำเร็จ ดังนั้นเมื่อจิรายุศให้ คนพาโมไนยออกไปแล้วนั้น เขาก็กลับไปยังห้องพัก

ขณะนี้ในห้องส่วนตัว ปรางทิพย์กำลังร้องอย่าโอด ครวญ บจีและตุลยวัตปลอบโยนอยู่ใกล้ๆ

พ่อของโมไนยขอร้องอยู่ข้างๆ แต่บจีไม่ฟังอะไรทั้ง นั้น เกือบจะลงมือกับพวกเขาแล้ว

“ไอ้สัตว์นรกโมไนย ไม่รู้ว่าหนีไปไหนแล้ว เพิ่งออก ไปเมื่อกี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว

“ถ้าจะให้ดีอย่ากลับมาเลยตลอดชีวิต เขามันเลว ตระกูลธัญวรรณ์ของพวกเราไม่ควรจะผู้ทำให้เสีย ชื่อเสียงแบบนี้!” พ่อของโมไนยด่า