บทที่542 ไล่ฉันออกไปด้วย

บทที่542 ไล่ฉันออกไปด้วย

มหาวิทยาลัยฟูตัน หน้าอาคารคณะประวัติศาสตร์

คนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนอยู่รอบๆประตู เบียดเสียด และถกเถียง กันอยู่เรื่อยๆ

ขนมปังยืนอยู่บนสแตนด์สูงของประตูตึก มองไปที่คนข้าง ล่างอย่างหยิ่งยโส ด้วยสายตาหยามเหยียด

แม้เธอจะเป็นคนใช้ของตระกูลพงศ์ธนธดาเท่านั้น แต่เธอมอง ว่า แม้ตัวเองจะเป็นคนใช้ไปตลอดชีวิต แต่ก็ดีกว่านักศึกษา เหล่านี้ พวกเขาส่วนใหญ่ ไม่มีทางมีทรัพย์สินอย่างที่คนรับใช้ แบบเธอมีแน่นอนในชีวิตนี้

ในตระกูลพงศ์ธนธดา แม้จะเป็นคนรับใช้ แต่ก็มีเกียรติ มากกว่านักศึกษาพวกนี้

ขณะนี้หลังขนมปังมีคนที่สวมชุดสูทสีดำอยู่ การ์ดของ ตระกูลพงศ์ธนธดาที่หน้าตาเคร่งขรึม เป็นเพราะมีการ์ดอยู่ ด้วย เธอถึงได้ทำตัว

“รีบเรียกไอ้โรคจิตที่วันนั้นทำให้คุณหนูของฉันตกใจมาสิ วัน นี้ฉันมาทำโทษมันแทนคุณนายใหญ่ ในเมื่อมันทำผิด งั้นก็อย่า คิดจะรอดไปได้!” ขนมปังตะโกน
ในขณะเดียวกันนี้เองเด็กหญิงคนนั้นก้าวเท้ามาข้างหน้า ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่ขนมปัง แล้วกล่าว “วันนั้นคุณรพีแค่ ลืมตัวไปเท่านั้น พวกคุณไม่จําเป็นต้องทําให้เรื่องมันใหญ่ ขนาดนี้ก็ได้หน?”

ขนมปังหันไปมองหญิงคนนั้น หัวเราะอย่างเหยียดหยาม แล้ว กล่าว “ลืมตัว? ไอ้โรคจิตนั้นมันทำให้คุณหนูของฉันอับอายต่อ หน้าคนอื่น ฉันไม่จัดคนไปฆ่ามัน ก็ถือว่าให้เกียรติมันขนาด ไหนแล้ว ยั่วโมโหคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาของเรา แค่คำว่า ลืมตัวสองคำนี้แล้วจะให้มันผ่านไปเนี่ยนะ?”

หญิงคนนั้นที่พูดกับขนมปังคือมโนชา วันนั้นเธอก็ไม่คาดคิด ว่ารพีพงษ์จะพูดแบบนั้นกับคุณหนูตระกูลพงศ์ธนธดาเช่นกัน แต่ในใจของเธอรพีพงษ์เป็นไอดอลพิเศษ แม้รพีพงษ์จะทำผิด ก็ไม่มีความผิด

ตอนนี้คนของตระกูลพงศ์ธนธดาหาเรื่องต่อหน้าคนหมู่มาก แน่นอนว่าทําให้เธอโมโหเป็นท่าธรรมดา

แต่เรื่องนี้ตระกูลพงศ์ธนธดามีเหตุผล มโนชาไม่รู้ว่าจะ โต้ตอบขนมปังอย่างไร ที่สำคัญที่สุดคือ อำนาจของตระกูล พงศ์ธนธดามาก เธอเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง ไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อ ต้านตระกูลพงศ์ธนธดาได้

ขนมปังเห็นมโนชาไม่ต่อร้องต่อเถียง ก็แสดงความสะใจออก มา เธอชอบความรู้สึกที่อยู่เหนือคนอื่นแบบนี้มาก
ในตระกูลพงศ์ธนธดา เธอเป็นแค่สาวใช้เท่านั้น และเห็นคน ใหญ่คนโตออกค่าส่งจนเคยชิน กุมอำานาจต่างๆเอาไว้ เธอจึง เกิดความรู้สึกอยากมีอยากได้แบบนั้นบ้าง

คุณนายใหญ่หรือคนอื่นของตระกูลพงศ์ธนธดาให้เธอไป จัดการเรื่องข้างนอกให้ เธอมักจะให้ท่าทางออกคําสั่งแบบนั้น คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนทั่วไป ดังนั้นค่าที่เธอพูด คนเหล่านี้ ต้องฟัง

ขณะนี้นิษฐาและเยาวเรศทั้งสองก็ยืนอยู่ในฝูงชนนั้นด้วย หลังจากที่นิษฐาได้บินขนมปังพูดแล้วนั้น ก็ยิ้มดูแคลนออกมา แล้วพูดกับเยาวเรศที่อยู่ข้างๆว่า “สมน้ำหน้า ไอ้หลงตัวเองนั่น สุดท้ายก็ได้รับผลกรรมแล้ว เขาเป็นอาจารย์อคันตุกะแล้วไง เทียบกับตระกูลพงศ์ธนธดา เขาก็เป็นแค่มดตัวหนึ่งเท่านั้น ดู ต่อไปว่าจะเป็นไง

เยาวเรศถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เพราะนิษฐามักจะพูด ให้ร้ายรพีพงษ์อยู่เสมอ ทําจนตอนนี้เธอแทบจะไม่เหลือความ รู้สึกดีๆต่อรพีพงษ์อีกแล้ว

ไม่นาน ในฝูงชนก็มีเสียงดังขึ้นมา ผู้คนเคลียร์ทางให้ ผู้ บริหารคนหนึ่งของมหาวิทยาลัยฟูตันมาถึง หนึ่งในนั้นคือผดุง สิทธิ์ผู้อำนวยการคณะประวัติศาสตร์

คนที่เผชิญหน้ากับตระกูลพงศ์ธนธดา แม้จะเป็นผู้บริหาร ของมหาวิทยาลัยฟูตัน ก็ไม่กล้าเชื่องช้า
อธิการบดีมหาวิทยาลัยฟูตัน พรรธ์ยศเดินไปที่ขนมปัง อย่างร้อนรน แล้วพูดอย่างมีมารยาทว่า “คุณผู้หญิง ไม่ทราบ ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงต้องทำเรื่องให้มันใหญ่โตขนาดนี้? ถ้า มหาวิทยาลัยของเรามีข้อบกพร่อง ผมจะช่วยคุณแก้ไขปัญหา เอง”

ขนมปังชักตาใส่พรรธน์ยศ ใช้น้ำเสียงไม่พอใจพูดใส่ร้าย ป้ายสีรพีพงษ์ จากนั้นก็ถามพรรธน์ยศว่า “คนของมหาลัย คุณ เป็นแบบนี้ พูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าคุณหนู วันนี้พวกคุณจะ ต้องหาทางออกให้ฉัน มิเช่นนั้นกองทุนการศึกษาที่ตระกูลพงศ์ ธนธดาของเราให้มหาลัยไว้นั้น จะถูกยกเลิกทั้งหมด”

พรรธน์ยศได้ยินคำพูดของขนมปัง ก็สีหน้าถอดสี กองทุน การศึกษาที่ตระกูลพงศ์ธนธดาให้ไว้กับมหาวิทยาลัยฟูตัน กล่าวได้ว่าเป็นเงินมากที่สุดในกองทุนแล้ว ในทุกปีกองทุนนี้ ของมหาวิทยาลัยฟูตัน คิดเป็นหนึ่งในสามของนักเรียนทั้งหมด

กองทุนนั้นเป็นกองทุนที่เป็นแรงขับดันให้นักศึกษาตั้งใจเรียน หนังสือ ถ้าตระกูลพงศ์ธนธดายกเลิกการให้เงินกองทุนนี้ จะ กระทบอย่างมาก กับมหาวิทยาลัยฟูตัน

นักศึกษารอบๆเริ่มถกเถียงกันขึ้นมา ทุนการศึกษาที่ตระกูล พงศ์ธนธดามอบให้มหาลัยฟูตันถือว่าได้ง่ายที่สุด เพียงแค่ พวกเขาตั้งใจเรียน ก็สามารถได้เงินจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว นักศึกษาจำนวนไม่น้อยต้องการเงินจำนวนนี้เพื่อไปท่องเที่ยว หากถูกยกเลิก พวกเขาจะต้องไม่พอใจอยู่บ้าง
พรรธน์ยศถาม “คุณผู้หญิง เรื่องนี้อาจจะเป็นอาจารย์คนนี้ ทำไม่ถูกต้อง ไม่ทราบว่าคุณต้องการให้จัดการแบบไหน คุณ ลองพูดๆมาดู ผมจะจัดการให้ครับ”

ขนมปังมองไปรอบๆ แล้วกล่าว “เรียกไอ้โรคจิตนั่นมา ให้มัน ขอโทษคุณหนูของเราต่อหน้าผู้คนทั้งหมด แล้วให้มันยอมรับ ว่ามันคือไอ้โรคจิต แล้วตบหน้าตัวเอง แล้วก็ยกเลิกสถานะ อาจารย์ของมันซะ ไล่ออกจากมหาวิทยาลัย แล้วเราตระกูล พงศ์ธนธดาจะไม่เอาเรื่องใดๆอีก”

หลังจากได้ยินคําพูดของขนมปัง สีหน้าพรรธน์ยศดูไม่ดี ถ้า แค่ให้รพีพงษ์ขอโทษ และยกเลิกสถานะอาจารย์ของรพีพงษ์ เขายังทําให้ได้ ให้รพีพงษ์ยอมรับว่าตัวเองเป็นไอ้โรคจิตต่อ หน้าคนอื่น แล้วยังต้องตบหน้าตัวเองอีก นี่มันค่อนข้างเกินไป

ขนมปังเห็นพรรธน์ยศลังเล ก็บึนปากในทันใด แล้วกล่าว “ไง หรือคุณไม่ตกลง? งั้นทุนการศึกษาของตระกูลพงศ์ธนธดา ของเรา ก็สามารถยกเลิกได้แล้ว และ มหาลัยของคุณจะอยู่ใน แบล็กลิสต์ของตระกูลพงศ์ธนธดาของเรา คิดทบทวนดีๆ”

เมื่อพรรธน์ยศได้ยินคำพูดนี้ ก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที ถึงแม้ ทุนการศึกษาจะสำคัญ แต่ก็ไม่จําเป็นขนาดนั้น แต่ถ้าขึ้นแบ ล็คลิสต์ของตระกูงพงศ์ธนธดา ถือเป็นเรื่องที่ร้ายแรงอย่าง มากเรื่องหนึ่ง เขารับผลที่จะตามมาไม่ไหว

เมื่อลังเลอยู่สักพัก พรรธน์ยศกัดฟัน แล้วกล่าว “ได้ ผมสัญญา ผมจะดำเนินการอย่างเร็วที่สุด ให้คนนั้นขอโทษ”

ขนมปังเห็นพรรธน์ยศตกลง ก็สะใจอยู่สักพัก เธอชอบ ความ รู้สึกที่ทําให้คนไม่สบายใจ

ในขณะที่ขนมปังทำตามเป้าหมาย และกำลังจะจากไปนั้น คนที่ยืนข้างๆผดุงวิทย์ด้วยสีหน้าบึ้งก็โผล่ขึ้นมา แล้วกล่าว “ผมไม่เห็นด้วยกับการลงโทษแบบนี้”

ทุกคนหันหน้าไปที่ผดุงสิทธิ์

ขนมปังมองไปที่ผดุงสิทธิ์ แล้วถามอย่างเยือกเย็นว่า “คุณ เป็นใคร? อธิการบดีตกลงแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรปฏิเสธ?”

“ผมคือผู้อ่านวยการคณะประวัติศาสตร์ ดร.รพีคือคนที่ผม เชิญมา เขาอาจจะทำผิดต่อคุณหนูของคุณ แต่ดร.รพีเป็นคน มีหน้ามีตาทางสังคม ข้อเรียกร้องของคุณเมื่อกี้ทำให้คุณรพี พงษ์อับอาย ผมจะตกลงการลงโทษแบบนี้ได้อย่างไรกัน” ผดุง สิทธิ์พูดอย่างมีเหตุผล

พรรธน์ยศเห็นผดุงสิทธิ์คัดค้าน สีหน้าก็เริ่มเคร่งเครียด แล้ว รีบกล่าว “ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ ขนาดนี้แล้ว คุณอย่าออก หน้าแทนคนนั้นเลย คุณไม่ได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้หรอ คุณพูด แทนเขา เปรียบเสมือนกำลังเป็นศัตรูกับผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ นะ”

นักศึกษารอบๆก็ตกใจ ไม่คาดคิดว่าเวลาแบบนี้ผดุงสิทธิ์ยัง