บทที่520 วิไลพร

บทที่520 วิไลพร

รพีพงษ์เดินถึงตรงหน้าวิไลพร ทักทายเธอ: “สวัสดีครับ อยู่ที่ เมืองเซี่ยงไฮ้ครั้งนี้ รบกวนคุณด้วยนะครับ

วิไลพรแสดงรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ให้กับรพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “ได้ รับใช้นายน้อย ถือว่าเป็นเกียรติของมีนา เพียงแต่มีนายคาด ไม่ถึงว่านายน้อยจะเป็นกันเองขนาดนี้ ก่อนที่จะมามีนาคิดว่า นายน้อยจะเป็นคนที่ดุร้าย

เมื่อพูดอย่างนั้น วิไลพรก็เอื้อมมือไปจับมือของรพีพงษ์ ลูบ เบาๆ และพูดว่า: “มีนาพานายน้อยไปขึ้นรถค่ะ”

รพีพงษ์สลัดมือวิไลพรออก ขมวดคิ้วพูดว่า: “ขึ้นรถก็ขึ้นรถสิ

อย่ามาทำท่าทางเกินเลยแบบนี้”

เมื่อวิไลพรเห็นรพีพงษ์สลัดมือตัวเองออก รอยยิ้มบนใบหน้า ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ก็ยิ่งแนบร่างกายเข้าไปบนตัวรพีพงษ์ แล้ว พูดว่า: “เป็นครั้งแรกที่มีนาได้เจอนายน้อย ตื่นเต้นเล็กน้อย ถ้า หากนายน้อยต้องการ มีนาเต็มใจที่จะปฏิบัติตามคำสั่งทั้งหมด ของนายน้อย ใกล้ชิดสนิทสนมกับนายน้อย เป็นสิ่งที่มีนาควร หา

รพีพงษ์ดมกลิ่นหอมจางๆบนตัวของวิไลพร รู้สึกได้ถึงกลิ่นที่ ดึงดูดคน รู้ทันทีว่า นี่เป็นผู้หญิงที่อันตราย และเป็นผู้ชายที่มี สมาธิไม่เพียงพอ อยู่ต่อหน้าเขา ทำได้เพียงแค่ถูกจูงจมูกไปเท่านั้น

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เปิดประตูรถทันที และนั่งที่เบาะ หลัง เพื่อไม่ให้วิไลพรเข้าใกล้เขาต่อไป

เมื่อวิไลพรเห็นรพีพงษ์เข้าไปนั่งในรถ ก็ไม่รู้สึกอายเลย แต่ กลับเลียลิ้นของตัวเอง และพึมพำกับตัวเองว่า: “คาดไม่ถึงเลย ว่านายน้อยจะไม่สนใจมีนาแม้แต่น้อย นี่มันทำให้มีนาเสียใจ จริงๆ หีหี แต่ในเมื่อเป็นนายน้อย ก็แตกต่างจากพวกผู้ชายเลว พวกนั้น มีนาชอบที่สุด ก็คือผู้ชายที่มีความท้าทาย

หลังจากพูดเสร็จ เธอก็เดินไปที่คนขับ และนั่งลง

ทุกคนรอบๆต่างมองไปที่ฉากนี้ ด้วยความอิจฉารพีพงษ์ ใน หัวก็คิดเพ้อว่าตัวเองจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

“เฮ้ย เพื่อนคนนั้นสุดยอดจริงๆ สาวสวยขนาดนี้เป็นคนริเริ่ม เข้าหาเอง ฐานะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน”

“แม่งเอ๊ย น่าอิจฉาจริงๆ อย่างว่าแต่ริเริ่มเข้าหาเลย สาวสวย รวยแบบนี้ ให้ฉันไปเลียขาให้เธอ ฉันก็เต็มใจ”

“ไม่แน่ไอ้เด็กนี่เป็นแมงดาที่ถูกเลี้ยงดู แม่งเอ๊ย เมื่อไหร่ฉันจะ โชคดีแบบนี้บ้างนะ ด้านนั้นของฉันก็ไม่แพ้ให้ใครเลย”
นิษฐาและเยาวเรศทั้งสองคนในระยะไกลไม่ได้ยินสิ่งที่รพี พงษ์และวิไลพรกำลังพูด แม้แต่การแสดงออกของรพีพงษ์ยัง ไม่ค่อยชัดเจน

ในสายตาของพวกเขา เมื่อกี้รพีพงษ์และสาวสวยรวยคนนั้น ร่างกายได้แนบชิดกัน ราวกับว่าอัดอั้นไหว จากนั้นก็รีบขึ้นรถ ไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ากำลังจะกลับไปทำอะไรบางอย่าง

นิษฐามองไปที่รถในระยะไกลด้วยใบหน้าที่น่าขยะแขยง และพูดว่า: “จิมมี่ ฉันพูดถูกมั้ย ผู้ชายคนนั้นเป็นแมงดาที่ถูก เลี้ยงดูอยู่ เธอดูการกระทำเมื่อกี้ของทั้งสองคน น่ารังเกียจ จริงๆ แบบนี้ยังกล้าโม้อีกว่าเป็นศาสตราจารย์ของโรงเรียน ของพวกเรา ทำให้โรงเรียนของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงจริงๆ”

เยาวเรศขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อนึกย้อนไปถึงฉากที่เห็น มันดู แปลกๆ จากนั้นเธอก็หันหน้ามา และพูดว่า: “เอาล่ะ ไม่ต้องดู แล้ว เรารีบกลับไปที่โรงเรียนกันเถอะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวก็โดน รุ่นพี่มโนชาด่าอีก

นิษฐาพยักหน้า เด็กสาวทั้งสองก็จับมือกันออกจากสนามบิน

อาคารลานคอน
ห้องทำงานของวิไลพร

รพีพงษ์กำาลังนั่งบนโซฟา วิไลพรมัดรวบผมของตัวเองที่ ปล่อยอยู่ไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นคอและไหปลาร้าที่สวยงาม จากนั้นก็ปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อผ้าของตัวเองออก จงใจ โชว์เนื้อหนังมังสา

เธอไปที่เครื่องทําน้ำเย็นเติมน้ำมาหนึ่งแก้ว และเดินอย่าง เช็ก ไปที่ตรงหน้ารพีพงษ์ ก้มตัวลงเพื่อยื่น ให้รพีพงษ์ พยายามโชว์จุดเด่นของตัวเองออกมาจากเสื้อผ้า

รพีพงษ์ทําอะไรไม่ถูก ยังไงก็ไม่เข้าใจว่าคนที่เทือกเขากิสนา จัดเตรียมมาในเมืองเซี่ยงไฮ้ เป็นผู้หญิงที่เซ็กซี่เช่นนี้ หากไม่ ได้มาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของอารียา ตอนนี้รพี พงษ์คงจะจากไปแล้ว

“นายน้อย ดื่มน้ำค่ะ ถ้ารู้สึกว่าลำบาก ให้มีนาป้อนก็ได้นะคะ มีนาสามารถลิ้มรสอุณหภูมิแทนนายน้อยก่อนได้ แล้วค่อย ป้อนให้นายน้อย”วิไลพรพูดกับรพีพงษ์ด้วยรอยยิ้ม

รพีพงษ์ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า: “ไม่ต้อง”

จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปรับแก้วน้ำ

วิไลพรรู้สึกว่ายังสนุกไม่เต็มที่ ยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะตอนที่รพีพงษ์ รับน้ำ แกล้งมือสั่นต้องการน้ำให้แก้วหกใส่บนตัวของรพีพงษ์ แบบนี้เธอก็มีโอกาสถอดเสื้อผ้าของรพีพงษ์ออกในห้องทํางาน

น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ว่ารพีพงษ์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอเป็นยอด ฝีมือแบบไหน ขณะที่มือของวิไลพรกำลังสั่น รพีพงษ์ก็สังเกต เห็นแล้ว รีบหยิบแก้วน้ำในมือของเธอมาอย่างรวดเร็ว

วิไลพรไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และพบว่าแก้วในมือของตัวเอง หายไป

เธอก้มหน้ามองลงไป และพบว่ารพีพงษ์กำลังถือแก้วแล้วน้ำ และร่องรอยของความกลัวก็เกิดขึ้นในใจ

สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่า คนตรงหน้า อันตรายมาก

แน่นอน นายน้อยของเทือกเขากิสนา ดูไปแล้วจะธรรมดาได้ อย่างไร คนแบบนี้ ความสามารถทั้งหมด เหนือกว่าการคาด หมายของเธอ

“บ้าพอแล้ว ก็บอกเบาะแสที่พวกคุณพบที่นี่ให้ฉัน ฉันไม่ได้ มาที่นี่เพื่อเล่นกับคุณ”รพีพงษ์กล่าวเบาๆ

สีหน้าท่าทางของวิไลพรกลายเป็นจริงจังขึ้นมาทันที เธอยืน อยู่ที่เดิม และกล่าวว่า: “ตอนนี้เบาะแสที่คนของเราพบ มีเพียง แค่รูปถ่ายใบนั้น หลังจากที่พบรูปถ่ายใบนี้ ฉันจึงส่งคนไปที่ มหาวิทยาลัยฟูตันเพื่อค้นหาอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบร่องรอยที่นั่น ข้างกายผู้หญิงคนนั้นน่าจะมีคนขัดขวางการติดตามที่ชำนาญ อยู่ด้วย ดังนั้นตอนนี้เราจึงมีเบาะแสแค่นี้
“อยู่ในเมืองเซี่ยงไฮ้ คนที่สามารถมีความสามารถแบบนี้ได้ มีจำนวนไม่น้อย เมืองเซี่ยงไฮ้แตกต่างจากเกียวโต ที่นี่เป็น ศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ มีตระกูลระดับชั้นนำซ่อนตัวอยู่ไม่ จำนวนน้อย ดังนั้นดูจากรูปถ่ายใบนี้แล้ว ยากที่จะรู้ตำแหน่ง ของผู้หญิงคนนี้”

“แต่คุณมั่นใจได้ว่า ตั้งแต่เธอปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยฟูตัน จะต้องทิ้งเบาะแสร่องรอยไว้อย่างแน่นอน ตามที่คนของฉัน ได้บอก สองวันได้เห็นเธอ เธอไปที่มหาวิทยาลัยฟูตัน น่าจะ ไปเที่ยวเล่น ถ้าหากว่ามีความอดทน ไม่แน่อาจรอจนถึงเธอ ปรากฏตัวขึ้นที่มหาวิทยาลัยฟูตัน”

รพีพงษ์ขมวดคิ้วทันที เดิมทีเขาคิดว่าหลังจากที่ตัวเองมา ถึงที่นี่แล้ว จะใช้เวลาไม่นาน ก็สามารถหาตัวอารียาพบ ดู เหมือนตอนนี้ สิ่งต่างๆจะลำบากกว่าที่เขาคิดไว้

นี่ไม่ใช่เพราะความสามารถในการจัดการของวิไลพรแย่ แต่ ตอนนี้คือไม่รู้ว่าอารียาอยู่สถานการณ์แบบไหนคนที่อยู่รอบ ตัวเป็นคนแบบไหน ดังนั้นความยากในตรวจสอบจึงมากขึ้น

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณต้องพยายามตามหาอย่างเต็มที่ พบ เจอเบาะแส ให้รีบแจ้งฉันทันที”รพีพงษ์กล่าวพร้อมกับ ลุกขึ้น ยืนจากโซฟา

วิไลพรพยักหน้า แล้วพูดว่า: “รับทราบค่ะ นายน้อย”
“ตอนนี้ฉันจะไปที่มหาวิทยาลัยฟูตัน ถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันจะแจ้งให้คุณทราบ”รพีพงษ์พูด

วิไลพรรีบพูดว่า: “นายน้อย คุณเพิ่งลงจากเครื่องบิน และ คงจะเหนื่อย คุณไปโรงแรมที่จัดเตรียมไว้กับฉันก่อนดีกว่า พักผ่อนก่อน ให้มีนาช่วยคุณผ่อนคลายผ่อนคลาย พรุ่งนี้ค่อย ไปมหาวิทยาลัยฟูตันก็ยังไม่สาย”

“ไม่จําเป็นล่ะ ที่พักอาศัยของฉันคุณไม่ต้องเป็นห่วง มีคนของ มหาวิทยาลัยฟูตันจัดเตรียมให้ฉันแล้ว”รพีพงษ์พูดจบ จึงเดิน ออกจากห้องทำงาน

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพักโรงแรมที่วิไลพรจัดเตรียมไว้ให้ ตอน แรกเขาอยากไปโรงแรมที่วิไลพรจัดเตรียมไว้ให้เขา แต่หลัง จากที่ เห็นท่าทาง “กระตือรือร้น”เกินไปของวิไลพรที่มีต่อเขา ทำให้เขาไม่กล้าที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ต่อไป

ใครจะไปรู้ว่าอยู่โรงแรมเดียวกันกับเธอ เธอจะหยุดอยู่ที่ห้อง ของตัวเองหรือไม่ บีบบังคับตัวเองให้ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ

เพื่อความปลอดภัย เขาตัดสินใจให้ผดุงสิทธิ์จัดเตรียมที่พัก ให้ตัวเอง ต่อให้สภาพจะไม่ได้ดีกว่าที่วิไลพรจัดเตรียมไว้ แต่ ก็ปลอดภัยกว่าการที่ถูกผู้หญิงอย่างวิไลพรที่เอาจ้องจะจับ ตำแหน่งนายน้อยของตัวเองให้อยู่

ในโลกนี้ ผู้หญิงที่ริเริ่มก่อนอันตรายที่สุด โดยเฉพาะคนแบบ

วิไลพร
รพีพงษ์ไม่กล้ารับประกันเลยว่า ภายใต้การรุกอย่างหนักของ วิไลพร จะสามารถอดทนได้ตลอด

เมื่อวิไลพรเห็นรพีพงษ์จากไป ก็รีบพูดอย่างกังวล: “นายน้อย คุณมาที่นี่ไม่ถึงสิบนาทีก็จะไปแล้ว มีตรงไหนที่มีนาขัดตก บกพร่องไปหรือเปล่าคะ”

“หากนายน้อยไม่พอใจ มีนาสามารถอุทิศตัวขอโทษ รับรอง ว่าจะเป็นไปตามความต้องการทั้งหมดของนายน้อย”

เมื่อได้ยินคำพูดของวิไลพร รพีพงษ์ก็ยิ่งเดินเร็วขึ้น