บทที่461 ล้างบางตระกูลวัชรากิจกุล

บทที่461 ล้างบางตระกูลวัชรากิจกุล

นรชัยมึนงง หลังจากที่มองไปที่นนทภู แล้วถามทันทีว่า “แก พูดไร้สาระอะไร! ตระกูลวัชรากิจกุลของฉันเป็นตระกูลใหญ่ จะหายไปในพริบตาได้ไงกัน!”

“คุณท่าน ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลวัชรากิจกุลถูกอายัด หมดแล้ว ตระกูลคู่ค้าและนักธุรกิจเหล่านั้น ล้วนเรียกร้องให้ ยกเลิกสัญญา ธนาคารโลกก็ไม่ปล่อยกู้ให้พวกเราอีกแล้ว เงิน หมุนเวียนในตระกูลก็ขาดมือ ตอนนี้คนในตระกูลกำลังเก็บ ของเพื่อหนี!” คนดูแลบ้านพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหงาหงอย

นรชัยถอยหลังไปสองก้าว ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

ธนเทพเห็นปฏิกิริยาของบิดา เริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่สงบ รีบ ถามขึ้นในทันใดว่า “พ่อ เกิดอะไรขึ้น?”

นรชัยหันไปหาธนเทพ ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เขาเอามือถือที่อยู่ในมือทำลายต่อหน้าธนเทพ จากนั้นก็ถีบ แล้วดึงคอธนเทพมา ตบไปที่หน้าของธนเทพอย่างรุนแรงหนึ่ง

ฉาด

“แกไอ้เลว ธุรกิจของตระกูลวัชรากิจกุลของฉัน โดนทำลายด้วยมือของแก! แกมันเป็นคนทำลายตระกูลวัชรากิจกุล!” ธนเทพได้ยินคำพูดของนรชัย ตัวสั่นขึ้นมา แล้วถาม “พ่อ พ่อ…..ความหมายพ่อคือ ตระกูลวัชรากิจกุลของเรา หมดสิ้น แล้ว?”

เป็นเพราะแกไอ้ต่ำช้า! ไม่งั้นตระกูลวัชรากิจกุลของฉันจะถึง จุดต่ำขนาดนี้หรอ แกมันสมควรตาย!” นรชัยโมโกจนหน้าดำ คร่ำเครียด นัยน์ตาแดงก่ำ เขายืนมือออกไปตบธนเทพอีกฉาด จากนั้นก็หลับตาลง นอนลงไปด้านหลัง

เขาชักบนพื้นสองครั้ง แล้วไม่ขยับอีก

ลูกน้องคนหนึ่งของนนทภูเดินไปดู เช็คสภาพร่างกายของนร ชัย จากนั้นเงยหน้าขึ้นมา แล้วกล่าว “เจ้านาย เขาตายแล้ว”

นรชัย โมโหลูกชายจนเสียชีวิตไปแล้ว!

นนทภูไม่มีความรู้สึกใดๆ สำหรับเขาแล้วการตายของนรชัย ไม่มีค่าอะไร

ธนเทพดูเหตุการณ์นี้อย่างคาดไม่ถึง เขารีบไปที่นรชัย พบว่า นรชัยตายแล้ว ตาที่สองข้างยังคงเปิดอยู่ ชัดเจนว่าตายอย่าง ไม่สงบ

“เป็น…..เป็นไปได้ไง ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่แบบนี้” ธนเทพหันไป มองนนทภู “เทือกเขากิสนาของพวกคุณเป็นแค่ที่พักร้อนไฮคลาสไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้? ทําไมตระกูลวัช รากิจกุลโดนทำลายง่ายขนาดนี้?”

“ถ้าฉันมีความคิดแบบแกล่ะก็ บางทีเทือกเขากิสนาอาจเป็น อย่างที่แกคิดไว้ตลอดไป เป็นแค่ที่พักร้อนไชคมาสเท่านั้น” น นทภูกบ่าวอย่างเยือกเย็น

“จัดการเขาซะ เอาคนที่มาพร้อมกับพ่อลูกสองคนนี้ไปขังไว้ ในคุกใต้ดิน เรื่องวันนี้ อย่าเอ็ดไป”

“ครับ!” ลูกน้องของนนทภูตอบรับอย่างเร็ว จากนั้นก็ดึงธน เทพและคนเหล่านั้นไป

ธนเทพต่อต้าน เสียดายที่ไม่มีใครสนเขา ไม่นาน เขาก็โดน พาออกจากที่นี่ จากวันนี้ไป จะไม่มีธนเทพคนนี้อีกต่อไป

ฝนสุดาที่ดูอยู่ข้างๆเห็นตระกูลวัชรากิจกุลไม่ถึงสิบนาที ก็ไร้ ตัวตน พ่อลูกทั้งสองของครอบครัวตระกูลวัชรากิจกุลถูกฆ่า เฉกเช่นมดตัวหนึ่ง ตายก็คือตาย

แม้จะรู้ว่าเทือกเขากิสนาไม่ธรรมดา สถานที่นี่มีกำลังพอที่จะ ต่อต้านกับตระกูลระดับแนวหน้าของโลก หลังจากที่เห็นนนท ภูจัดการตระกูลวัชรากิจกุลได้อย่างง่ายดายแล้วนั้น เธอรู้สึก ตื่นตกใจจนบอกไม่ถูก

ครอบครัวตระกูลก้องวณิชกุลเก่งกาจกว่าครอบครัวตระกูล วัชรากิจกุล แต่ความสามารถของตระกูลก้องวณิชกุล จะทำลายตระกูลวัชรากิจกุลในเวลาอันสั้นนั้น เป็นไปไม่ได้เลย

พูดอีกอย่างคือ ตระกูลก้องวณิชกุลทำได้เพียงนำหน้าตระกูล วัชรากิจกุลเท่านั้น แต่ไม่มีความสามารถที่จะทำลายตระกูล วณิชกุลได้ นี่เป็นอีกเหตุผลว่าทำไมแม้ฝนสุดาจะรำคาญธน เทพ แต่ก็ไม่มีทางทำอะไรเขาได้

นนทภูมองไปที่ฝนสุดา ฝนสุดาที่ตอนนี้กำลังเหม่อลอยก็รู้สึก หัวร้อนขึ้นมา แล้วรู้สึกตัวขึ้นมาทันที ก้มหน้าอย่างไม่รู้ตัว

“เรื่องของวันนี้ อย่าเอ็ดไป รวมถึงเรื่องที่รพีพงษ์เป็นลูกของ ฉัน” นนทภูกล่าว

ฝนสุดารีบพยักหน้าให้กับนนทภู แล้วกล่าว “ค่ะ อาเทพ สังหาร”

เพราะตระกูลก้องวณิชกุลกับเทือกเขากิสนามีสัมพันธไมตรี ที่ดีต่อกัน ฝนสุดาจึงไม่กังวลว่าการที่ตนเองเห็นเหตุการณ์การ ทำลายตระกูลวัชรากิจกุล แล้วจะถูกลงโทษ

“ดูเหมือนหนูจะรู้สึกดีต่อลูกชายฉัน?” นนทภูเปลี่ยนน้ำเสียง ทันใด แล้วถามฝนสุดา

ฝนสุดาหน้าแดงเขินอายหัวใจเต้นแรง เธอไม่คาดคิดว่านนท ภูจะดูออก ที่สำคัญคือนนทภูคือพ่อของรพีพงษ์ เธอเลย
ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

“แหะๆ คุณลุง คุณน่าจะเข้าใจผิด หนู…….หนูเพิ่งจะรู้จักรพี พงษ์ไม่นาน ……… ฝนสุดาหาข้ออ้าง

“ฉันรู้เรื่องที่หนูพารพีพงษ์กลับวิลล่าแล้วนะ” นนทภูกล่าว

ฝนสุดารู้สึกเหมือนโดนรู้ทัน กัดปากตัวเองอย่างเคร่งเครียด

“ฉันไม่รู้ว่าหลายปีมานี้รพีพงษ์ใช้ชีวิตยังไง ไม่รู้ว่าเขาชอบ ผู้หญิงแบบไหน ในความคิดฉันหนูเป็นผู้หญิงที่ไม่เลวเลยที เดียว ถ้าหนูชอบรพีพงษ์ ลองดูก็ได้นะ แน่นอน รพีพงษ์จะชอบ หนูหรือไม่นั้น ต้องทำเอาเองนะ” นนทภูกล่าว

ฝนสุดาตื่นเต้นนิดหน่อย นนทภูพูดแบบนี้ เหมือนกับตกลงให้ เธอกับรพีพงษ์คบกันแล้ว แต่จะจีบรพีพงษ์ได้หรือไม่นั้น เธอ ต้องหาวิธีเอง

“ขอบคุณค่ะคุณลุง หนูจะทำให้เต็มที่ค่ะ” ฝนสุดาพูดอย่าง

เขิลอาย

นนทภูพยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อ ยืนขึ้นแล้วเดินออกไปนอกหอ การแข่งขัน

ฝนสุดาจ้องไปที่เวทีด้านล่างอีกครั้ง จากนั้นเหมือนคิดอะไร ออก แววตาเป็นประกาย
“ถ้ารพีพงษ์ไปจากเทือกเขากิสนา ก็น่าจะไปเกียวโต หลายปี แล้วที่ฉันไม่ได้ไปที่นั่น บอกพ่อสักหน่อยดีกว่า ว่าจะไปเกี่ยว โต

เมืองริเวอร์ ชุมชนคำแหง

ณ บ้านของศศินัดดา ศศินัดดาและศักดากําลังนั่งอยู่บน โซฟาอย่างบึ้งตึง ธฤตญาณและไตรทศทั้งสองยืนอยู่ด้านหน้า ของพวกเขา ด้วยสีหน้าไม่ดี

“ความหมายของพวกแกคือ ลูกสาวฉันหายไปแล้ว? หาไม่ เจอแล้ว?” ศศินัดดาชักตาไปที่ธฤตญาณ ด้วยสีหน้าโกรธ แค้น

‘พวกเราได้หาทุกที่ที่หาได้แล้ว นอกจากร้านริมทาง ที่อื่นๆ ที่มีเบาะแสของอารียาก็หาไม่เจอ สถานที่เกิดเหตุไม่มีกล้อง วงจรปิด พวกเราให้คนดูกล้องวงจรปิดบริเวณรอบๆแล้ว มี เพียงรถตู้สีดำที่ต้องสงสัยอยู่ แต่หลังจากวันนั้นรถคันนั้น หาย ไปอย่างไร้ร่องรอย หาไม่เจอ” ธฤตญาณอธิบาย

ศศินัดดาโมโห แล้วตะคอกไปที่ธฤตญาณ “พวกแกทำงาน ประสาอะไร! ลูกสาวฉันหายไปทั้งคน พวกแกรู้จักคนเยอะ ไม่ใช่หรอ ทําไมหาคนไม่เจอ เอาลูกสาวฉันคืนมา!”

ธฤตญาณขมวดคิ้ว วันนี้เขามารายงานสถานการณ์ ไม่คาดคิดว่าศศินัดดาจะกล่าวโทษพวกเขาชะงั้น ที่พวกเขารู้ วัน นี้ที่อารียาออกไป เดินไปไกลขนาดนั้น ก็เพราะทะเลาะกับศศิ นัดดา

แต่ตอนนี้กลับทำเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวข้องใดๆกับเธอ แต่กลับโทษคนอื่น ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

ธฤตญาณรู้ความใจดีของศศินัดดาจากรพีพงษ์มานานแล้ว วันนี้เพิ่งจะเห็นความหน้าด้านที่แท้จริงของแม่ยายที่แท้จริง

“พวกแกรีบไปหาลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้ ถ้าหาไม่เจอฉันจะไม่ อภัยแก นี่ต้องเป็นเพราะรพีพงษ์แน่ๆ พวกแก ไอ้ตัวซวย พวก ที่รู้จักกับรพีพงษ์ ไม่มีใครดีเลยสักคน! เกรี้ยวกราด ” ศศินัดดากล่าวอย่าง

“ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด วันนี้คุณเป็นคนทำให้เธอเสียใจ จึงทำให้ เธอไปในที่ไกลๆแบบนั้น หรือเรื่องนี้คุณไม่มีส่วนต้องรับผิด ชอบ?” ธฤตญาณถาม

ศศินัดดาพูดไม่ออก รีบพูดเสียงดังขึ้น ตะโกนว่า “แกพูดมั่ว อะไร! เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะรพีพงษ์ แล้วก็พวกตัวซวยอย่าง พวกแก ถ้าไม่มีพวกแก ลูกสาวฉันก็ไม่เป็นแบบนี้!

ธฤตญาณไม่พูดอะไร ศักดาที่เคร่งเครียดที่นั่งข้างศศินัดดา ก็ยืนขึ้นมา แล้วตะคอก “พอแล้ว! ทุกครั้งคุณมักจะโยนความ ผิดให้รพีพงษ์ คุณรู้ไหมเป็นเพราะคุณลูกสาวถึงได้ลําบาก? เมื่อไหร่คุณถึงจะรู้ปัญหาของตัวเอง!”

เก็บมาหลายปี สุดท้ายศักดาก็อดไว้ไม่อยู่ ระเบิดออกมา