บทที่460 วันนี้ลูกแกต้องตาย!

บทที่460 วันนี้ลูกแกต้องตาย!

หลังจากที่ธนเทพได้ยินเสียงของนนทภูแล้วนั้น สองขาหมด แรง แทบจะคุกเข่าลงบนพื้นทันที

หลังจากที่อดทนกับความหวาดกลัวในใจแล้วนั้น ธนเทพจ้อง ไปที่นนทภู แล้วถาม “อาเทพสังหาร คุณหมายความว่ายังไง?”

“ฉันให้แกคุกเข่าลง” นนทภูพูดอีกครั้ง

ธนเทพกล่าว “คุณให้ผมคุกเข่าแล้วผมต้องคุกเข่าด้วยหรอ? ยิ่งกว่านั้นพ่อของผมก็อยู่ที่นี่ คุณไม่ให้เกียรติตระกูลวัชรากิจ กุลของผมเกินไปแล้วนะ!”

ฝนสุดาได้ยินคำพูดนี้ ก็พึมพำขึ้น “เค้าไม่ให้เกียรติตระกูลวัช รากิจกุลของพวกคุณจริงๆนะสิ”

นนทภูเห็นธนเทพเป็นแบบนี้ ก็หันหน้าไปหาคนข้างๆ คนนั้น รีบพุ่งเข้าไป ที่เข่าของธนเทพ ให้เขายืนไม่ได้ แล้วคุกเข่าลง กับพื้น

ธนเทพเจ็บปวด เขาอยากยืนขึ้นมา แต่ขาสองข้างกลับไม่ฟัง คําสั่ง ไม่ว่าจะออกแรงยังไง ก็ยืนขึ้นไม่ไหว
นรชัยเห็นเหตุการณ์ สีหน้าเปลี่ยนทันที ไม่คิดว่านนทภูจะ ตรงขนาดนี้ ให้ลูกน้องของตัวเองลงมือให้ลูกชายของเขา คุกเข่าลงกับพื้น

“ท่านเทพสังหาร คุณมีอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ ทําไมต้องให้ ลูกชายผมคุกเข่าด้วย หรือคุณชายธนเทพ จะให้คุณเหยียด หยามได้ตามใจ?” นรชัยกล่าวอย่างไม่พอใจ

แม้เขาจะรู้ถึงความน่าเกรงขามของเทือกเขากิสนา แต่ยังไง ตระกูลวัชรากิจกุลก็เป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่ง ตัวตนของ เขาก็มีอำนาจไม่น้อย ครั้งนี้ที่เขามาอวยนนทภู ก็เพื่อสร้างมิตร นนทภูเหยียดหยามลูกชายของเขา เขาอดกลั้นไม่ได้โดย ปริยาย

“เหอะๆ ฉันไม่ฆ่ามัน ก็ถือว่าให้เกียรติแกขนาดไหนแล้ว สิ่งที่ พวกแกทํามาทั้งหมด ฉันควรจะส่งพวกแกไปนรกตั้งนานแล้ว

สีหน้านรชัยด้านชา เก็บความโกรธเอาไว้ในใจ แล้วถาม “งั้น เชิญคุณพูดมาว่าลูกผมทำอะไรบ้าง ถึงทำให้คุณโมโหได้ ขนาดนี้!”

นนทภูไม่พูดใดๆ คนข้างๆเขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้ว เล่าเรื่องที่ธนเทพกระทำต่อรพีพงษ์

“ไอ้รพีพงษ์นั่นก็เป็นแค่หมาตัวหนึ่งที่พวกคุณเลี้ยงไว้เท่านั้น ผมทําแบบนั้นกับเขาแล้วไง? เทือกเขากิสนาของพวกคุณ แค่จ่ายเงินก็ทำได้ตามใจชอบแล้วไม่ใช่หรอ? ผมให้ เงินพวกคุณ แล้วยังต้องมาเป็นที่ระบายอารมณ์อีก คุณคิดว่า ตระกูลวัชรากิจกุลรังแกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” ธนเทพพูด อย่างกัดฟัน

คนข้างๆนนทภูได้ยินธนเทพพูดแบบนั้น ก็เดินไปตรงหน้า ของเขาแล้วตบไปหนึ่งฉาด

ธนเทพจับหน้าตัวเอง แล้วมองไปที่นนทภูอย่างอาฆาต

นรชัยควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ แล้วกล่าว “ท่าน เทพสังหาร คุณอย่ารังแกคนอื่นเกินไป เขาเป็นคุณชายของ ตระกูลวัชรากิจกุลนะ!”

“รพีพงษ์ เป็นลูกชายของฉัน” นนทภูกล่าวอย่างสงบ

นรชัยและธนเทพทั้งสองได้ยินคำพูดนี้ ก็ชะงัก สีหน้าของ นรชัยเปลี่ยนไป เข้าใจแล้วว่าทำไมนนทภูต้องบีบลูกชายเขา ที่แท้คนที่ธนเทพหาเรื่อง ก็คือลูกชายของเจ้าของเทือกเขากิ สนานี่เอง!

เขาหวาดผวา ถ้าเป็นแบบนี้ เงินที่ธนเทพใช้จัดการแข่งขันปีน บันไดสูง ก็เท่ากับใช้เงินซื้อชีวิตของลูกชายเจ้าของเทือกเขากิ สนา ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครรู้ว่ารพีพงษ์จะชนะได้สำเร็จ

มิน่าล่ะเจ้าของเทือกเขากิสนาถึงได้ทำแบบนี้กับลูกชายเขา ถ้าเปลี่ยนกันเป็นนรชัย เกรงว่าเขาก็ทำแบบนี้เช่นกัน
นรชัยร้อนใจขึ้นมาทันที เขารู้ว่าเทือกเขา สนาไม่ได้จัดการ ง่ายๆ ถ้าจะเป็นฝ่ายตรงข้ามกับเทือกเขากิสนาล่ะก็ เขาต้อง ชดใช้ความผิดของลูกชายตนเองให้หมดเสียก่อน

หลังจากที่ธนเทพได้ยินว่ารพีพงษ์คือลูกชายของเจ้าของ เทือกเขากิสนาแล้วนั้น ก็ตกใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาไม่ คาดคิดว่ารพีพงษ์จะมีตัวตนแบบนี้ด้วย

แต่ในสายตาเขา เทือกเขากิสนาไม่เก่งเท่าตระกูลวัชราก็จ กุล แม้รพีพงษ์คือลูกชายของเจ้าของเทือกเขากิสนา พวกเขา ก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับตน

“แม้รพีพงษ์จะเป็นลูกชายของคุณแล้วไง มันไม่รู้จักผิดชอบ ชั่วดี ผมสั่งสอนมันแทนคุณ คุณต้องขอบคุณผมสิถึงจะถูก!” ธนเทพตะคอกไปที่นนทภู

นรชัยพึมพำ รีบหันหน้าไปที่ธนเทพ แล้วกล่าว “หุบปากไป ซะ! แกอยากตายหรือไง?

ธนเทพมองนรชัยอย่างไม่เข้าใจ แล้วกล่าว “พ่อ ทําไมต้องทำ ว่ากลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าพวกมันด้วย? เทือกเขากิสนานี่ก็แค่เป็นที่ พักร้อนไฮคลาสก็เท่านั้น เจ้าของมีอะไรที่น่ากลัว? ผมสั่งสอน ลูกชายเขาแล้วจะทำไม? ตระกูลวัชรากิจกุลไม่จำเป็นต้อง กลัวเทือกเขากิสนาเล็กๆแบบนี้!”

“เทือกเขากิสนาที่เล็กๆ ดูๆแล้วคนภายนอกคิดว่าเทือกเขากิ สนา ก็เป็นแบบที่แกคิดไว้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะเอาตระกูลวัชรากิจกุลของแกเป็นตัวอย่าง ให้คนนอกพวกนั้นได้ รับรู้ ว่าเทือกเขากิสนาของฉันธรรมดาแบบที่พวกแกคิดไว้ หรือไม่!” นนทภูยื่นมือออกไปตบโต๊ะ สองคนที่อยู่ข้างเขารีบ เดินไป ตบธนเทพรัวๆทันที

นรชัยร้อนรน รีบพูดกับนนทภูว่า “ท่านเทพสังหาร เรื่องนี้ ลูกชายผมเป็นฝ่ายผิดจริงๆ แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ ขอลูกน้อง ของท่านเทพสังหารกรุณาด้วยเถิด”

“ไม่ตั้งใจ? ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายฉันเก่ง เกรงว่าเขาคงตาย ตั้งแต่อยู่บนเวทีแล้ว คำพูดของแกแค่คำเดียวว่าไม่ตั้งใจแล้ว จะให้ฉันปล่อยผ่านไปหรอ? วันนี้ลูกชายแกต้องตาย!” นนท ภูมีความคิดที่จะสังหารแล้ว

“พ่อ ถึงขั้นนี้แล้ว พ่อยังเกรงใจไอ้พวกหมาพวกนี้อีกหรอ? ตระกูลวัชรากิจกุลของเราไม่กลัวพวกมันหรอก!” ธนเทพถูก ตบจนบวมเป็นหัวหมู แล้วตะโกนออกมาอย่างรู้สึกไม่เป็นธรรม

นรชัยเห็นลูกชายตนเองเป็นแบบนี้ ก็เกรี้ยวกราดขึ้นมา เขา กัดฟัน มองไปที่นนทภู แล้วกล่าว “เทพสังหาร คุณอย่าทำเกิน ไป ตระกูลวัชรากิจกุลไม่ใช่จะรังแกง่ายๆอย่างที่คุณคิด ถ้า คุณลงมือกับลูกชายผมล่ะก็ งั้นผมก็จะไม่เกรงใจคุณอีกต่อ ไป”

“คุณคิดดูดีๆแล้วกัน ถ้าตระกูลวัชรากิจกุลของผมใช้กำลัง ทั้งหมดสู้กับเทือกเขากิสนาของคุณล่ะก็ แม้คุณต่อกลอนได้ ก็ ต้องบาดเจ็บอย่างหนัก คุณแน่ใจว่าจะเป็นศัตรูกับตระกูลวัชรากิจกุลของผมแน่นะ?

นนทภูหัวเราะให้กับนรชัย แล้วกล่าว “เป็นศัตรูกับตระกูล วัชรากิจกุล? แกมากไปแล้ว พวกแกยังไม่มีสิทธิ์มากขนาด นั้น แล้ว…..แกแน่ใจหรอว่าข้างนอกยังมีตระกูลวัชรากิจกุล ตระกูลนี้เหลืออยู่อีก?”

นรชัยชะงัก รู้สึกว่านนทภูพูดโอ้อวดไป แล้วกล่าวอย่างสงบ ว่า “แกอย่ามาเพ้อเจ้ออะไรแถวนี้ ตระกูลวัชรากิจกุลของฉัน เป็นตระกูลใหญ่ จะหายไปในพริบตาได้ไง แกให้ความสำคัญ กับตัวเองมากไปหรือเปล่า!”

“หรอ?” นนทภูตอบกลับ ด้วยสายตาเลศนัย

ในขณะเดียวกันนี้เอง มือถือของนรชัยดังขึ้น เขาหยิบมือถือ ขึ้นมา พบว่าเป็นคนดูแลบ้านโทรมา

เขารับสาย ปลายทางพูดด้วยเสียงน้ำเสียงเจ็บปวดว่า “คุณ ท่าน ตระกูลวัชรากิจกุล…….จบเห่แล้ว!”