บทที่456 ชนะติดกันสามนัด

บทที่456 ชนะติดกันสามนัด

รพีพงษ์โผขึ้นไปบนเวทีประลอง มองไปรอบๆ

พิธีกรเห็นรพีพงษ์ขึ้นเวทีประลอง ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบ ประกาศเริ่มยกที่หนึ่ง

อีกฝั่งเป็นชายฉกรรจ์ยืนอยู่ตรงข้ามรพีพงษ์ แขนของคน นั้นใหญ่เท่ากับขาอ่อน เมื่อเบ่งแขนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ แข็งแกร่งออกมา

อันดับเทพเจ้าแห่งสงครามลำดับที่สิบ ค้อนสะท้านฟ้านิรโมก

นิรโมกษ์ถือเป็นหนึ่งในสิบอันดับเทพเจ้าแห่งสงคราม ด้วย พลังกำลังแขนสองข้างอันน่าผวา กำลังมากถึงขั้นบดเนื้อจน

ละเอียด

ได้ยินมาว่าแม้ดัมพ์รงค์ ก็ไม่สามารถต้านทานหมัดของพี่นิร โมกษ์ที่ต่อยอย่างเต็มกำลังได้

ทุกคนเห็นพี่นิรโมกษ์ขึ้นเวทีประลอง ก็ส่งเสียงต้อนรับใน ทันใด ในเทือกเขากิสนา นิรโมก โชคค่อนข้างดี บวกกับมี ความสามารถ ดึงนั้นจึงมีคนจำนวนมากที่เคารพเขา
พี่พี่นิรโมกษ์ ทุบไอ้ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงนี่ให้ตายไปเลย บดเนื้อมัน ให้ละเอียด!”

“ทุบมันให้ตาย! ใช้แขนอันแข็งแกร่งของพี่บดมันให้ละเอียด!

“เมื่อค้อนกระแทกฟ้าลงมือ สำหรับคนธรรมดาที่โดนเข้าไป กระดูกจะถูกบดจนละเอียด ไอ้รพีพงษ์นี่ดูๆแล้วแทบจะปลิว ไปกับลม เกรงว่าแม้แต่หมัดของพี่นิรโมกษ์ก็ไม่น่าจะต้านทาน ไหว!”

พี่นิรโมกษ์เคร่งขรึม หลังจากที่ขึ้นเวทีแล้ว ก็มองไปที่รพีพงษ์ อย่างนิ่งสงบ จากนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วพุ่งเข้าไปที่รพีพงษ์

รพีพงษ์ก็ไม่ลังเล สามารถเป็นหนึ่งในสิบอันดับเทพเจ้าแห่ง สงครามได้นั้นไม่ธรรมดา อยากจะจัดการด้วยท่าเดียวจอด เกรงว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ดังนั้นต่อจากนี้ไปเมื่อต้องชกกับผู้มี ฝีมือทุกคน รพีพงษ์ต้องตั้งใจอย่างเต็มที่แล้ว

พี่นิรโมกษ์ปล่อยหมัดไปที่รพีพงษ์ อากาศรอบๆเต็มไปด้วย เสียงของหมัดที่ปล่อยออกไป รพีพงษ์แลกหมัดไป เขารีบหลบ หมัดของพี่นิรโมกษ์ต่อยไปโดนพื้น จนพื้นเป็นหลุมลงไป
สมาชิกของตระกูลนักธุรกิจเหล่านั้นที่มาดูการแข่งขันแมตช์ นี้ ล้วนตะลึงเพราะหมัดของพี่นิรโมกษ์ที่ปล่อยมา

“เก่งขนาดนี้ นี่มันเหมือนเอาเหล็กทุบไปจริงๆเลยนะ ไม่แปลก ที่ได้รับฉายาว่าค้อนกระแทกฟ้า ไม่คาดคิดว่าปีนบันไดสูง จะน่าเกรงขามได้ขนาดนี้ แมตช์แรกเก่งกาจขนาดนี้ เกรงว่า แมตช์ต่อไปจะยิ่งหนักกว่านี้อีก”

“ตามรูปการณ์นี้ ถ้ารพีพงษ์โดนต่อยสักหมัด เกรงว่าจะไม่ รอด

ธนเทพที่นั่งอยู่ชั้นสามเห็นความสามารถของพี่นิรโมกษ์ ยิ้ม มุมปาก อย่างตื่นเต้น แล้วพูดกับตัวเองว่า “ห่วยแตกจริงๆ แม้แต่หมัดของฟีนิรโมกษ์ยังไม่กล้ารับ เป็นผู้ชายประสา อะไร”

“คุณกล้ารับไหม?” ฝนสุดาที่อยู่ข้างๆถามอย่างเหยียดหยาม

ธนเทพไอแคกๆ ด้วยใบหน้าอับอาย แล้วกล่าว “แน่….แน่นอนว่าไม่กล้า แต่ผมไม่จําเป็นต้อง…..

“เหอะ…..แม้แต่หมัดของพี่นิรโมกษ์ยังไม่กล้ารับ เป็นผู้ชาย ประสาอะไร” ฝนสุดาทวนคำพูดของธนเทพอีกครั้ง

ธนเทพอายจนหน้าแดง รู้สึกโกรธแค้นในใจ ไม่เข้าใจว่า ทำไมฝนสุดาเป็นประปฏิปักษ์กับเขาด้วย
บนเวที รพีพงษ์กำลังแลกหมัดอยู่กับพี่นิรโมกษ์ ตอนแรกพี่น รโมกษ์คิดว่าต่อยไม่กี่หมัดก็จะเคโอรพีพงษ์ได้แล้ว แต่ฝีมือที่ รพีพงษ์มี เหนือความคาดหมายของเขา ไอ้นี่ ไม่ธรรมดาอย่าง ที่คิดไว้

หลังจากที่ต่อสู้กันไป รพีพงษ์และพี่นิรโมกษ์ต่างคนต่างถอย คนล่ะสองก้าว พี่นิรโมกษ์รวบรวมพลังทั้งหมด เพื่อจะน็อครพื พงษ์

รพีพงษ์เห็นดังนั้น หลับตาลง จากนั้นก็ทำแบบพี่นิรโมกษ์ เริ่ม รวบรวมพลัง

เชรด ไอ้นี่คงไม่คิดจะรับหมัดของพี่นิรโมกษ์โดยตรงใช้ “ ไหม?” บรรดาอันดับเทพเจ้าแห่งสงครามตะลึง

“เหอะ ไอ้โง่ แม้แต่ดัมพ์รงค์ยังไม่กล้ารับหมัดของพี่นิรโมก ษ์โดยตรงเลย แกคงบ้าไปแล้วสินะ ถึงได้ทำแบบนี้” ธนเทพ หัวเราะเยาะเย้ย

หลังจากทั้งสองที่อยู่บนเวทีได้รวบรวมพลังแล้วนั้น ก็ลอยตัว พุ่งเข้าหากัน หมัดแลกหมัด หมัดของทั้งคู่ปะทะกันอย่าง รุนแรง

ทุกคนลุ้น รอผลจากการปะทะ ในความคิดของพวกเขา เหตุการณ์ต่อไปคือแขนของรพีพงษ์น่าจะหักแล้วเคโอ

แต่ทว่าสิ่งที่พวกเขาคิดนั้นไม่ได้เกิดขึ้น หลังจากที่หมัดของรพีพงษ์และพี่นิรโมกษ์ปะทะกันแล้ว ร่างของรพีพงษ์ยังคงยืน หยัดอย่างมั่นคงไม่ไปไหน กลับกัน หลังจากที่พี่นิรโมกษ์ด วนหมัดกับรพีพงษ์แล้วนั้น ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา ร่างกายกำยำ ดั่งภูเขาจะต้านทานแรงของรพีพงษ์ไว้ไม่อยู่ ได้ถอยหลังไป ประมาณห้าเมตร

ทั้งสนามเงียบสงัดทันใด ทุกคนมองเหตุการณ์อย่างคาดไม่ ถึง ไม่คาดคิดว่าการดวนหมัดระหว่างพี่นิรโมกษ์และรพีพงษ์ นั้นจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ!

“ชนะแล้ว” รพีพงษ์ยกมือกำหมัดต่อพี่นิรโมกษ์

พี่นิรโมกษ์มองรพีพงษ์อย่างตะลึง ไม่คาดคิดว่าความ สามารถของอีกฝั่งจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

ในสายตาคนอื่น พี่นิรโมกษ์เป็นฝ่ายได้เปรียบในการแข่งขัน แมตช์นี้ แต่นิรโมกข์รู้ดี เมื่อกี้ถ้ารพีพงษ์ไม่ยั้งมือไว้ แขนของ เขาต้องใช้การไม่ได้แล้วเป็นแน่

แล้วรพีพงษ์ก็ยังมีโอกาสที่จะฆ่าเขาบนเวทีได้เลย แต่อีกฝั่ง ไม่ได้ทำแบบนี้ แต่กลับพูดมาหนึ่งคำ ดังนั้นพี่นิรโมกษ์จึงตะลึง

แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจความหมายของรพีพงษ์ หลังจากที่ถอน หายใจอย่างเซ็งแล้ว ก็เคารพรพึงษ์ตามมารยาท แล้วกล่าว “ผมยอมแพ้!”
“เบรด ทำไมที่นิวโมกษ์ถึงได้ยอมแพ้เองล่ะ? เมื่อกีก็แค่ เสียเปรียบเอง ไม่ถึงขึ้นต้องยอมแพ้ป่ะ?” อันดับเทพเจ้าแห่ง สงครามที่ฝีมือดีต่างตะลึง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขายอมรับเองล่ะ!” ธนเทพด่าออก

ฝนสุดาเห็นดังนั้น ก็รู้สึกผ่อนคลายลง มองไปที่รพีพงษ์ด้วย

รอยยิ้ม

หลังจากที่พี่นิรโมกษ์ยอมแพ้แล้วนั้น ก็ลงจากเวทีไป รพีพงษ์ รีบปรับอารมณ์ของตัวเอง เพื่อสู้กับคู่แข่งคนต่อไป

เมื่อกี้เขามีโอกาสฆ่าพี่นิรโมกษ์แล้ว แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะเขาไม่ใช่นนทภูในตอนนั้น ที่ต้องฆ่าคู่แข่งของตนทุกคน ให้ตายอย่างสนิท

แล้วตอนนี้เป็นถิ่นของเขาเอง พวกอันดับเทพเจ้าแห่งสงคราม ที่ฝีมือดี ล้วนเป็นคนมีกำลังของเทือกเขากิสนา ถ้าถูกฆ่าสักกี่ คน เกรงว่านนทภูจะเจ็บใจไม่น้อย

ดังนั้นให้คู่แข่งยอมแพ้เองก็พอแล้ว สามารถเป็นหนึ่งในสิบ อันดับเทพเจ้าสงครามได้นั้น พวกเขาเข้าใจรพีพงษ์ ดังนั้นจึง ได้ยอมแพ้ จึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

นนทภูที่นั่งอยู่ชั้นสองรู้สึกพูดไม่ออกกับหมัดที่รพีพงษ์ต่อย ออกไป ในใจค่อนข้างเคร่งเครียด กลัวว่ารพีพงษ์จะต่อยนักมวยที่เขาฝึกมาอย่างเหน็ดเหนื่อยตาย

ตอนนี้เห็นพี่นิรโมกษ์ไม่โดนเคโอ แล้วยังยอมแพ้เอง ก็รู้สึก ผ่อนคลายขึ้นมา

คนที่นั่งอยู่ข้างนนทภู เป็นคนแก่ผมหงอก เหมือนคนจีน โบราณ นนทภูนั่งอยู่ข้างๆเขา ก็รู้สึกได้ถึงความเคร่งขรึดม

ขณะนี้คนแก่นั้นหัวเราะพลางดูเวทีด้านล่างไปพลาง จากนั้น ก็ลูบหนวดของตัวเอง แล้วกล่าว “น่าสนใจ”

นนทภูได้ยินคำพูดของคนแก่คนนั้น ก็รีบมองไปรอบๆ ประวัติ ของคนแก่คนนี้น่าเกรงขาม คนปกติไม่มีทางอยู่ในสายตาเขา ได้ เขาออกความคิดเห็นได้นั้น แสดงว่าความสามารถของรพี พงษ์ ห่างไกลจากคนปกติทั่วไปมาก

“ท่านบุญถึง ตอนนั้นคุณยังพูดอยู่ไม่ใช่หรอว่าผมให้คุณมาที่ นี่เพื่อดูความท้าทายนั้น มันค่อนข้างน่าเบื่อ ทำไมตอนนี้ตั้งใจดู แล้วล่ะ” นนทภูหัวเราะพลางถามท่านบุญถึง

คนแก่หัวเราะแล้วกล่าว “ตอนนั้นผมคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ไม่มี น้ำยา เด็กต่อยกัน น่าเบื่ออยู่แล้ว แต่ตอนนี้ดูๆแล้ว เด็กน้อยคน นี้ไม่ธรรมดา”

“ท่านบุญถึง ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็ คนไม่ค่อยแสดงความคิด เห็นเกี่ยวกับเด็กพวกนี้สักเท่าไหร่นะ แม้แต่มารพวกนั้นของ พวกคุณ เกรงว่าจะไม่เคยได้รับข้อเสนอแนะแบบนี้จากคุณใช่ไหม” นนทภูกล่าว อย่างรู้สึกภูมิใจ แทนลูกชายของตน

“ก็แค่พูดๆไป เด็กคนนี้ไม่เลวจริงๆ แต่ยังไม่ถึงจุดนั้น แกอย่า เพิ่งดีใจไป” ท่านบุญถึงมองบนตอนนทภู

นนทกูไม่สนใจ เพราะท่านบุญถึงมีสิทธิ์พูดแบบนี้ วันนี้ที่เขา เรียกท่านบุญถึงมานั้น เพราะอยากจะให้เขาเห็นฝีมือของรพี พงษ์ และท่านบุญถึงก็รู้แล้ว ว่าบนเวทีนั้น เป็นลูกชายของนนท

ภู

ปีนบันไดสูงยังคงดำเนินต่อไป มาถึงลำดับที่เก้าของเทพเจ้า สงคราม มือผีพรกิตติ์ ขึ้นเวทีต่อสู้กับรพีพงษ์

สิ่งที่พรกิตติ์ป่านาญคือวิชามวย ทุกครั้งที่ออกหมัด เป็นการ ยากที่คู่ต่อสู้จะเดาทางออก ว่ามือทั้งสองข้างของเขาจะต่อย ไปทางไหน ด้วยเหตุนี้เองจึงได้ฉายานามว่ามือผี

ความเร็วของพรกิตติ์นั้นอยู่ในขั้นที่เร็วมาก บวกกับพลังด้วย แล้ว ชนะขาด นิรโมกษ์

เสียดายที่ถึงแม้ความเร็วของเขาจะเร็วขนาดไหนก็ไม่เร็วไป กว่ารพีพงษ์ หลังจากที่แลกหมัดกันไปเป็นสิบกว่าครั้ง รพีพงษ์ เป็นฝ่ายบุกพรกิตติ์ ทำให้เขายอมแพ้ไปเอง หมดยกสอง

หลังจากยกสาม สถานการณ์ยังเป็นอย่างเดิม การประลอง ของรพีพงษ์และอันดับเทพเจ้าสงครามยังคงดุเดือด คนดูต่างลุ้นกันจนตาไม่กระพริบ

พวกเขาคิดว่าในยกแรก รพีพงษ์จะโดนต่อยตายเสียแล้ว แต่ ทว่ายกสามก็แล้ว พยายามบีบให้อันดับเทพเจ้ายอมแพ้เอง นี่ เหนือความคาดหมายของทุกๆคน

ความสามารถของรพีพงษ์ทำให้ทุกคนต้องตะลึง เขาทำให้ ความคิดของทุกคนเปลี่ยนไป

ตอนแรกทุกคนล้วนรอดูรพีพงษ์โดนเล่นงานจนตาย แต่หลัง จากที่ชนะมาแล้วสามยก ทุกคนล้วนคาดหวังในตัวรพีพงษ์ คน จํานวนไม่น้อยต่างรอคอยว่ารพีพงษ์จะชนะได้อีกกี่ยก ยิ่งรพี พงษ์ชนะ ยิ่งเซอร์ไพร์สพวกเขามากขึ้น ในใจพวกเขาก็ยิ่งตื่น เต้นมากขึ้น

แน่นอน นอกจากธนเทพ เขาเห็นรพีพงษ์ชนะติดกันสามครั้ง ก็ยิ่งเกลียดรพีพงษ์เข้าไส้ อยากที่จะขึ้นบนเวทีแล้วฆ่าเขาทิ้ง ซะ เสียดาย เขาไม่มีความสามารถนี้ และก็ไม่มีความกล้าพอ อีกด้วย

สู้ติดกันสามนัด รพีพงษ์เริ่มรู้สึกหมดแรง การต่อสู้ขั้นสูง ขนาดนี้ เสียกำลังอย่างน่าตกใจ เมื่อถึงตอนนี้ เขาเริ่มไปต่อไม่ ไหวแล้ว

แต่เขาก็ไม่วิตกกังวล แต่กลับตื่นตัวขึ้นอีก เขายื่นมือมาทุบ ตัวร่างกายตัวเอง การหายใจเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ไม่นาน สายตาของรพีพงษ์เป็นประกาย จากตอนแรกที่อ่อนล้า

ท่านบุญถึงเห็นภาพนี้ ก็ตะลึง แล้วพูดกับตัวเองว่า “การ หายใจของเด็กคนนี้ ทำไมแลดูเพิ่มมากกว่าเมื่อกี้อีก? หรือว่า การต่อสู้เมื่อกี้ ยังไม่ถึงขีดสุดความสามารถของเขา?”