บทที่361 รังเกียจที่แกไม่เอาไหนเกินไป

บทที่361 รังเกียจที่แกไม่เอาไหนเกินไป

ชุมชนคําแหง

รพีพงษ์เดินเข้าไปในชุมชน เมื่อนึกถึงงานแต่งงานที่กำลังจัด ขึ้นมาใหม่อีกครั้งกับอารียา เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

เมื่อนึกถึงวันนี้อารียายังคงต้องทำงาน รพีพงษ์ก็เลยไม่ได้บอก อารียาเรื่องที่ตัวเองมาถึงที่เมืองริเวอร์ แต่มาที่ชุมชนเพียงคน เดียว โดยคิดว่าคืนนี้จะพาคนในครอบครัวออกไปทานอาหารดีๆ สักมื้อ

ไม่นานหลังจากที่เขาเดินเข้าไปในชุมชน ชลิดาก็เดินตามมา จ้องมองเขาด้วยความดูถูก และพูดว่า “นี่รพีพงษ์ไม่ใช่เหรอ ไม่ ได้เจอแกมาหลายวันเลย ฉันก็คิดว่าแกรู้ตัวว่าเกาะอารียากินไม่ ได้แล้วก็เลยหนีไปแล้ว”

รพีพงษ์จ้องมองไปที่ชลิดา หลังจากได้ยินคำพูดของหล่อนก็ ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “หมายความว่ายังไง?”

“ฉันหมายความว่าอะไรใจแกก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ที่บ้าน ของอารียาอยู่ในสภาพที่ตกระกำลำบากขนาดนี้ หรือว่าแมงดา อย่างแกยังจะอยู่ในบ้านของเธออีกต่อไปอยู่เหรอ?”ชลิดาเบะปากแล้วพูด

เมื่อได้ยินคำพูดของชลิดา รพีพงษ์ก็เดาได้ว่าหล่อนกำลังคิด อะไรอยู่ ครั้งก่อนตอนที่ย้ายบ้านโศรวิทย์ก็คงคิดว่าที่พวกเขา ย้ายไปอยู่ที่ชุมชนคำแหงเพราะบริษัทอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

เขาขี้เกียจเถียงกับคนแบบนี้จึงเดินตรงไปด้านหน้า

เมื่อชลิดาเห็นรพีพงษ์ไม่ตอบโต้ รู้สึกว่าตัวเองพูดถูกอย่าง แน่นอน ยิ่งได้คืบจะเอาศอกไปใหญ่ จึงเดินตามรพีพงษ์ แล้วก็ พูดด้วยมาท่าทางที่กลับตาลปัตรว่า “ทำไมล่ะ ฉันพูดถูกใช่ไหม อารียาก็น่าสงสารจริงๆ ตอนนี้อยู่ในสภาพแบบนี้ แม้แต่เศษสวะ อย่างแกก็ไม่เอาหล่อนแล้ว ตลกสิ้นดี

รพีพงษ์ไม่สนใจคำพูดของชลิดา ราวกับว่าไม่ได้ยิน โต้เถียงกับ คนแบบนี้ไป มันเสียเวลาเปล่าๆ แคลร์ไม่น่าสงสารเลย รอตอนที่ พวกเขาจัดงานแต่งงานก่อน ทุกคนก็จะได้รู้เอง

เมื่อชลิดาเห็นว่ารพีพงษ์ไม่สนใจตัวเอง ด้วยความโกรธที่สะสม มา จึงวิ่งตรงหน้าหารพีพงษ์อย่างรวดเร็ว ขวางเขาเอาไว้ แล้ว ถามว่า: “แกหูหนวกหรือไง? แกไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? แก วางแผนที่จะไม่เอาอารียาแล้วใช่มั้ย? รีบพูดออกมาเพื่อให้ฉันมี ความสุข”
“ไสหัวไปให้พ้นซะ”

เมื่อรพีพงษ์เห็นชฌิดาขวางอยู่ตรงหน้าตัวเอง ก็ว่าไปอย่างไม่ เกรงใจ ถ้าหากว่าก่อนหน้า อารียาไม่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล ฉัตรมงคล รพีพงษ์ก็ยังเห็นแก่ที่หล่อนเป็นผู้ใหญ่กว่า อาจจะ เกรงใจหล่อน แต่ตอนนี้ทั้งหมด ไม่มีความจําเป็นแล้ว

“แกว่าอะไร! แกกล้าให้ฉันไสหัวไปให้พ้นเหรอ? แกใหญ่มาจาก ไหน กล้าที่จะพูดจาแบบนี้กับฉัน? จะบอกให้นะ ไม่มีอารยาแล้ว แกก็ไม่มีค่าอะไรเลย ยิ่งตอนนี้อารียาไม่ไหวแล้ว บริษัทของ หล่อนก็อยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว แกมีสิทธิ์อะไรมาอวดดีกับฉัน?”ชลิ ดาก็ระเบิดความโกรธออกมา

รพีพงษ์ก็ผลักหล่อนออกไปโดยตรง แล้วเดินไปด้านหน้าต่อไป ถ้าหากว่าชลิดายังคงเซ้าซี้ต่อไป เขาจะไม่เกรงใจแล้ว

“แกยังกล้าผลักฉันเหรอ แกต่อต้านเหรอ ขอโทษฉันเดี๋ยว นี้!”ชลิดายิ่งอยู่ยิ่งโกรธมากขึ้น

รพีพงษ์ก็ไม่สนใจชลิดาเลย ไม่ว่าหล่อนจะโวยวายยังไง ก็ทํา เหมือนมองไม่เห็น

ชลิดารู้สึกหงุดหงิดในใจ สิ่งที่คนอย่างหล่อนทนไม่ได้ที่สุด ก็ คือไม่ได้รับการตอบรับจากการจองล้างจองผลาญของตัวเอง รพี พงษ์เหมือนจะจับจุดนี้ได้ ดังนั้นถึงได้ไม่สนใจหล่อน
ในตอนนี้ศศินัดดาออกมาจากในตึก และเดินไปหารพีพงษ์พวก เขา หลังจากที่รพีพงษ์เห็นศศินัดดา ก็เร่งฝีเท้าของตัวเองทันที และต้องการที่จะไปทักทายศศินัดดา

ศศินัดดายังคงระวังชลิดา ทันทีเงยหน้าขึ้นมาก็มองเห็นร พงษ์เดินตรงมาทางหล่อน ชลิดายังคงเดินตามอยู่หลัง สีหน้าก็ เปลี่ยนไป ไม่ดีขึ้นมา

ไอ้ดวงหายนะนี้เป็นผู้ชายที่ดวงแข็งจริงๆ กลับมาจากเกียวโต แล้ว คนดีมักจะอายุสั้น คนเลวมักจะอายุยืน แม้แต่ตระกูลลัด ดาวัลย์ในเกียวโตก็จัดการไอ้หมอนี่ไม่ได้ ไม่แปลกใจเลยที่ อาจารย์จะบอกว่ารพีพงษ์จะเป็นต้นเหตุที่นําพาความหายนะมา ครอบครัวเขา

ที่สําคัญรพีพงษ์เพิ่งจะกลับมาก็นำพาปัญหามาให้หล่อน ตอน แรกหล่อนคิดว่าวันนี้ตัวเองจะสามารถหลีกเลี่ยงชลิดาได้ ใครจะ ไปคิดว่ารพีพงษ์จะพาหล่อนมาที่นี่โดยตรง

“แม่ครับ แม่จะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”รพีพงษ์ถามด้วยรอย

“แกอย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะ ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปี ไม่แน่ถูกแกเรียกไม่กี่ครั้ง อายุขัยของฉันก็น้อยลงไป ศศินัดดา กล่าวด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
รพีพงษ์นิ่งอึ้งไป ไม่รู้ว่าศศินัดดาเป็นอะไร และถามว่า: “แม่มี ปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ? ดูท่าทางเหมือนแม่จะไม่มีความสุข เลย”

“หึ ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดสำหรับฉันก็คือแก เห็นแกแล้ว ฉันจะมี ความสุขได้ยังไง”ศศินัดดากล่าว “ในเมื่อเจอกับแกที่นี่ ถ้าอย่าง นั้นฉันก็ขี้เกียจรอแกถึงกลับบ้านค่อยพูดกับแก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้น ไป ประตูบ้านฉัน แกห้ามเข้า เพื่อที่จะได้ไม่นำพาอันตรายต่างๆ มาให้ครอบครัวพวกเราอีก ตอนนี้แกก็ไปซักเถอะ ไม่ต้องไปที่ บ้านแล้ว ของพวกนั้นของแก แกอยากได้อะไร ก็บอกกับชนิส รา เดี๋ยวฉันจะให้หล่อนจัดการแล้วเอามาให้แก

ทันทีที่ได้ยินคําพูดของศศินัดดา รพีพงษ์ก็แสดงสีหน้าสงสัย เขาไม่รู้ว่าทําไมศศินัดดาถึงเป็นแบบนี้

“แม่ครับ แม่เป็นอะไรครับ จู่ๆทำไมไม่ให้ผมเข้าบ้าน หรือว่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”รพีพงษ์ถาม

“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่ไม่อยากให้แกเข้าบ้านฉันเท่านั้นเอง แกมัน ก็เป็นแค่ดวงหายนะ เข้าบ้านฉันแล้ว คงจะนําพาความหายนะมาสู่ บ้านฉันแน่ๆ ศศินัดดาพูดอย่างเหลืออด

หลังจากนั้นหล่อนก็เดินไปทางด้านหน้า และพูดเสริมว่า “กุญแจประตูที่บ้านฉันก็เปลี่ยนแล้ว แกอยากเข้าไปก็เข้าไม่ได้ ทางที่ดีฉันเตือนแกอย่าเข้าไปในชุมชนนี้จะดีกว่า ไม่อย่าง นั้นใครที่เจอกับแกก็จะโชคร้าย

หลังจากพูดเสร็จ ศศินัดดาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ชลิดาที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้ ก็หัวเราะออกมาทันที และพูดว่า: “รพีพงษ์ เมื่อกี้แกอวดดีมากเลยไม่ใช่เหรอ ปรากฏว่าแม้แต่ประตู บ้านเขาก็ยังไม่ให้เข้าเลย ตลกสิ้นดี”

รพีพงษ์ขมวดคิ้วมองไปที่ชลิดา และไม่สนใจ แต่หยิบโทรศัพท์ มือถือออกมาและโทรหาอารียาเล่าเหตุการณ์เมื่อกี้ให้กับอารียา แล้วถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

อารียาบอกกับรพีพงษ์ว่าเรื่องนี้พูดในโทรศัพท์มันไม่ชัดเจน ให้ เขาไปรอที่บริษัทตัวเอง รอเลิกงานแล้วค่อยคุยกับเขาดีๆ

รพีพงษ์วางสายโทรศัพท์ และเดินออกจากชุมชนไป ตอนแรก คิดว่าการกลับมาในครั้งนี้ของตัวเองจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีงาน ปัญหาของตระกูลลัดดาวัลย์ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ตัวเองก็จัด งานแต่งงานให้อารียาอีกครั้ง สิ่งเดียวที่เหลือคือการตามหาพ่อ

ใครจะไปคิดว่าเพิ่งจะกลับมาถึงศศินัดดาก็สร้างปัญหาให้เขา ทำให้เขาสับสนเล็กน้อย
“รพีพงษ์ ฉันยังนึกว่าแกเป็นเพราะบริษัทของอารียาอยู่ต่อไป ไม่ไหว ไม่อยากเอาเขาแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นครอบครัวของ เขาไม่เอาแก คิดไม่ถึงว่าพวกเขาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไม่อยากจะ เอาเศษสวะอย่างแก ดูเหมือนว่าจะรังเกียจที่แกไม่เอาไหนเกินไป กลายเป็นภาระของครอบครัวพวกเขา”ชลิดากล่าวอย่างมีชัย

รพีพงษ์เดินออกจากประตูชุมชนอย่างรวดเร็ว และนั่งแท็กซี่ตรง ไปยังบริษัทของตระกูลฉัตรมงคล ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้สนใจ ชลิดา

เมื่อชลิดาเห็นรพีพงษ์นั่งแท็กซี่ไปแล้ว ก็ตะคอกอย่างเย็นชา พร้อมกับแสดงความเยาะเย้ยบนใบหน้าออกมา และพึมพำว่า “สถานการณ์ของบ้านพวกแกยิ่งแย่เท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งมีความสุข รอเดี๋ยวเถอะ จะช้าจะเร็วต้องมีสักวัน ครอบครัวเราก็จะเหยียบย่ำ พวกแกอยู่ใต้เท้าเช่นเดียวกันกับเมื่อก่อน