บทที่356 รพีพงษ์เจาะจงว่าเป็นฉัน

บทที่356 รพีพงษ์เจาะจงว่าเป็นฉัน

คฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์

ห้องหนังสือของนนท

รพีพงษ์นั่งอยู่หน้าโต๊ะทํางาน จ้องมองเอกสารกองพะเนินที่ กองอยู่ตรงหน้า หลังจากที่รับช่วงกิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ แล้ว เรื่องที่ต้องให้เขามาสะสางยังมีอีกมาก เขานั่งหน้าโต๊ะ ทำงานมาสองวันแล้ว

กิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ใหญ่โตมหาศาล รพีพงษ์เพิ่งรับ ช่วงกิจการมา มีหลายเรื่องที่ต้องลงไปเรียนรู้ด้วยตนเอง แน่นอน ว่าก็จะยุ่งอยู่ในช่วงแรกๆสองสามวันนี้ล่ะ ผ่านไป

อีกสองสามวันก็จะสบายขึ้นหน่อย

เพราะมีประสบการณ์ในการบุกเบิกซันบับเบิลกรุ๊ป สําหรับการที่ จะบริหารครอบครัวใหญ่ยังไง รพีพงษ์ก็พอมีประสบการณ์อยู่บ้าง ก็เลยไม่ได้ตื่นตูมอะไรนัก

ไม่นานนัก ท่านคทาเดินเข้ามาจากข้างนอก มาหยุดตรงหน้าร

พงษ์
“นิรมัทพาคนมาอาละวาดอยู่หน้าประตู บอกให้แกคืนเงินให้พวก เขา หรือไม่ก็ให้พวกเขาเข้าตระกูลลัดดาวัลย์”ท่านคทาเอ่ยปาก พูด

“ปล่อยให้อาละวาดไปเถอะครับ โตๆกันแล้ว ต้องหัดรับผิดชอบ ในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลงไป ถ้าพรุ่งนี้พวกเขามาอีก ก็หาคน ไปจัดการเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ”รพีพงษ์พูดเสียงเรียบ

ท่านคภาพยักหน้า เขารู้สึกเลื่อมใสในความเด็ดขาดของรพี พงษ์

“เวลาสองวันนี้ส่วนใหญ่หมดไปกับเรียงลำดับญาติในตระกูลลัด ดาวัลย์ ตาจะเตือนให้นะว่ากำชับพวกเขาอย่าให้แพร่งพรายไป ให้แค่คนในตระกูลลัดดาวัลย์รู้ก็พอ ตอนนี้ข้างนอกยังไม่มีใครรู้ ว่าคุณเป็นประมุขคนใหม่ของตระกูลลัดดาวัลย์”ท่านคทาเอ่ยปาก พูด

รพีพงษ์ขานรับ เขาไม่ชอบแพร่งพราย เป็นนิสัยระมัดระวัง ที่เพาะขึ้นไม่กี่วันนี้ ประสบการณ์สอนเขา ให้ซ้อนเร้น จะเป็น ประโยชน์ต่อตนเองมหาศาล

การประกาศก้องโลกจะทำให้คนหลงในลาภยศสรรเสริญ แต่ ว่ารพีพงษ์ไม่ค่อยยึดติดกับลาภยศสรรเสริญพวกนี้เท่าไหร่ เขา ไม่ใช่พวกคางคกขึ้นวอสักหน่อย เขาก็แค่ทวงสิ่งที่เป็นของเขากลับมาก็เท่านั้น เลยคิดว่าไม่ต้องประกาศอะไร

“บ่ายวันนี้ผมควรอ่านเอกสารพวกนี้ให้จบ จัดการเรื่องรับมอบให้ เสร็จสิ้น ต่อไปเรื่องของบ้านลัดดาวัลย์ ต้องรบกวนคุณท่านคทา แล้วนะครับ รพีพงษ์ส่งยิ้มอย่างไว้เนื้อเชื่อใจให้ท่านคทาถอน หายใจออกมาอย่างอ่อนใจ แต่ไม่ได้ปฏิเสธ เป็นเรื่องที่พวกเขา คุยกันไว้ดิบดีตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว

แม้ว่าจะได้บ้านลัดดาวัลย์กลับมาอย่างประสบความสำเร็จ แต่ รพีพงษ์ก็ยังมีธุระส่วนตัวที่ต้องทำ และเขานั้นชอบเมืองริเวอร์ มากกว่า เกียวโตสำหรับเขาแล้ว มีความทรงจำที่เจ็บปวดมากเสีย จนเกินไป

หลังจากที่รพีพงษ์ตัดสินใจจากมาแล้ว ก็มอบให้ท่านคทาเป็น คนดูแลบ้านลัดดาวัลย์แทนเขา

ท่านคทาเป็นพ่อบ้านให้ตระกูลลัดดาวัลย์มานานหลายปี เขารู้ ทุกเรื่องในตระกูลลัดดา

วัลย์อย่างถ่องแท้ อีกอย่างรพีพงษ์ก็รู้จักท่านคทาดี เขามั่นใจว่า ท่านคทาจะไม่หักหลัง

บ้านลัดดาวัลย์แน่นอน เลยมอบหมายเรื่องๆหนึ่งให้ท่านคทาทำ รพีพงษ์ก็รู้สึกวางใจมาก
“คุณตัดสินใจไม่อยู่ที่เกียวโตจริงๆเหรอ ตระกูลลัดดาวัลย์ให้ โลกใบใหม่ที่กว้างขวางกับคุณได้อีกเยอะนะ ที่นี่ต่างหากถึงจะ เป็นเวทีของคุณ”ท่านคทาเอ่ยปาก

“ผมไม่ได้ต้องการเวทีอะไรหรอก ผมแค่อยากทำเรื่องที่ตัวเอง ควรจะทำ และก็มีเรื่องสำคัญกว่านี้ที่ต้องทำ เกียวโตไม่เหมาะกับ ผม รพีพงษ์ยิ้มพลางพูด

เห็นรพีพงษ์แน่วแน่ขนาดนี้ ท่านคทาจะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ จึง หันหลังเดินออกจากห้องหนังสือไป ปล่อยให้รพีพงษ์ตั้งใจแก้ เอกสารต่อ

คฤหาสน์ตระกูลธนาโสจิรัตร์

จารุณีกำลังนั่งเศร้าโศกอยู่บนเตียง เธอกอดเข่าตัวเองแน่น บน ใบหน้ามีคราบน้ำตา

“ลูกนี้ เปิดประตูให้พ่อเข้าไปหน่อยสิลูก ลูกไม่ได้กินอะไรมาทั้ง วันแล้วนะ แบบนี้จะหิวจน

เสียสุขภาพนะลูก”เสียงของธีรศานติ์ดังก้องอยู่หน้าห้อง
จารุณีแทบจะไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

ธีรศานติ์ที่ยืนอยู่ด้านนอกถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ หลัง จากที่รพีพงษ์มาค้างที่ บ้านเขาในคืนนั้น จารุณีก็กลายเป็นแบบ นี้เสียแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่าง สองคนนั้น แต่แค่ คิดก็รู้แล้ว ว่ารพีพงษ์คงจะแบไพ่กับจารุณีไปแล้วเรียบร้อย

“ลูกณี ลูกต้องคิดให้รอบคอบนะ รพีพงษ์แต่งงานมีครอบครัว แล้ว และตอนนี้เขาก็เป็น

ประมุขบ้านลัดดาวัลย์ ลูกกับเขาน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก ลูกรีบ ตัดใจซะเถอะนะ ผู้ชายดีๆ ในโลกนี้มีเยอะแยะน่ะ ไม่ใช่แค่รพีพงษ์ คนเดียวนะลูก”ธีรศานติ์พูดเน้นทีละคำอย่างหนักแน่น

สักพักใหญ่ ข้างในยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับออกมาเลย สีหน้าของธีรศานติ์เต็มไปด้วยความอ่อนใจ หันตัวกลับแล้วจากไป

จารุณีนั่งเหม่อบนเตียงเป็นนานสองนาน หน้าจอบนโน๊ตบุ๊คของ เธอมีแต่ภาพเมืองริเวอร์และการแนะนำรพีพงษ์กับอารียา
มีข่าวหนึ่งที่พูดถึงอารียาเป็นพิเศษ จารุณีจึงจับตามอง

ในเวลานี้เอง มือถือของจารุณีดังขึ้น เธอหันไปมองอย่างรู้สึกตัว ในใจคาดหวังให้เป็นข้อความที่รพีพงษ์ส่งหาเธอ

ช่วงสองวันมานี้เธอคิดว่ารพีพงษ์คงจะมาหาเธอ แต่ว่าไม่เลย สองวันนี้รพีพงษ์มัวแต่ง่วนอยู่กับการมอบหมายเรื่องของตระกูล ลัดดาวัลย์ จึงลืมเรื่องของเธอไปเสียสิ้น

บนมือถือเป็นข้อความที่กรภัทร์ส่งมา

“ณี ออกมาเที่ยวหน่อยเถอะนะ ผมกับคุณชายไววิทย์จัดงาน ปาร์ตี้ เป็นเพื่อนที่คุณรู้จักทั้งนั้นเลย คืนนี้พวกเราเตรียมรายการส นุกๆที่คุณชอบไว้ด้วยนะ รับรองมันส์ คุณต้องชอบแน่ๆ

พอเห็นว่าไม่ใช่ข้อความที่รพีพงษ์ส่งมา จารุณีก็แสดงสีหน้าผิด หวังอย่างมาก

เป็นอยู่พักใหญ่ จารุณีจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วคลึงหน้าตัว เองเบาๆ จ้องมองรูปอารียาที่อยู่บนหน้าจอคอม พูดพึมพำกับตัว ว่า “ให้ตัดใจงั้นเหรอ ไม่มีทาง รพีพงษ์จะต้องเป็นของฉัน ใครหน้า ไหนจะมาแย่งไปไม่ได้ทั้งนั้น ! ”

จากนั้นเธอจึงลุกจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาแล้วแต่งหน้า
เธอชิงตัวเองอยู่ในห้องมาสองวันแล้ว ในเมื่อตัดสินใจแล้ว เธอก็ ต้องสดด้ว

อันดับแรกสุดต้องให้อิ่มท้องก่อน

ในเมื่อกรภัทร์ชวนให้เธอไปเที่ยว งั้นก็ออกไปเปิดหูเปิดตาให้ สบายใจหน่อยแล้วกัน

กลับมาแล้วค่อยคิดวางแผนการ

จารุณียังคงแต่หน้าตามแบบที่แต่งในคืนนั้น เธอตัดสินใจว่าต่อ ไปจะไม่ให้ใครทําเหมือนกับว่าเธอเป็นสาวน้อยอีก เธอจะต้องเป็น ผู้ใหญ่ให้จงได้

หลังจากที่แต่งหน้าเสร็จแล้ว จารุณีจึงตอบกลับข้อความกร ภัทร์ ถามที่อยู่เขา จากนั้น

จึงให้คนรถของธีรศานติ์ส่งเธอไป

ธีรศาสนติ์ไม่ได้ถามจารุณีว่าจะไปไหน สำหรับเขาแล้ว ขอแค่ให้ จารุณียอมออกจากบ้านบ้างก็เพียงพอแล้ว เขาเองก็รู้สึกว่าจารุณี ควรจะออกไปผ่อนคลายบ้าง
ในโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งที่เกียวโต

ในห้องส่วนตัวที่โอ่โถงห้องหนึ่ง กรภัทร์กำลังนั่งอยู่กับหนุ่มไฮ โซที่แต่งตัวด้วยแบรนด์

เนมทั้งตัวสองสามคน

พวกที่นั่งอยู่โต๊ะนั้น ล้วนเป็นเหล่าคุณชายเซเลบของเกียวโต แม้ว่าชาติตระกูลของเซเลบพวกนี้อาจจะไม่เทียบเท่ารพีพงษ์ กับหอการค้าสมน. แต่ก็ถือว่าเป็นเซเลบแนวหน้าของ เกียวโต เหมือนกัน

อีกอย่างพวกนี้สนใจจารุณีอยู่ไม่มากก็น้อย แน่นอนว่า คุณชาย เหล่านี้ไม่ได้พิสมัยใน

ความน่ารักของจารุณี หากแต่เล็งเห็นผลประโยชน์จากหอการ ค้าสมน.ต่างหาก

กรภัทร์ก็เลยนัดคนเหล่านี้มารวมตัวกัน เพื่อที่จะมาต่อกรกับรพี

พงษ์

คุณชายแนวหน้าอย่างพวกนี้ยังเอาจารุณีไม่อยู่มือ คนที่ไม่มี อะไรพิเศษอย่างรพีพงษ์ ถึงขั้นเรียกได้ว่าไม่มีอะไรสะดุดตามี สิทธิ์อะไรที่จะได้ครอบครองจารุณี
กรภัทร์ก็เลยจัดงานปาร์ตี้ขึ้น แล้วเรียกจารุณีมา เพื่อที่จะต่อกร กับรพีพงษ์

เดี๋ยวพอจารุณีมา พวกเขาจะรวมหัวกัน แล้วให้จารุณีเรียกรพี พงษ์ออกมา จากนั้นพวกเขาก็จะใช้มาตรการของตัวเองสั่งสอน รพีพงษ์

ข้างๆกรภัทร์ เป็นหนุ่มคนหนึ่งที่มีรอยต่อระหว่างคิ้ว เขามีชื่อว่า ไววิทย์ เป็นคุณชายของ เจ้าพ่อบริษัทอสังหาริมทรัพย์BG

บริษัทอสังหาริมทรัพย์BG มีอิทธิพลมากในเกียวโต กิจการดี ราวกับปลาต้องนํา โครงการขึ้นชื่อหลายโครงการในเกียวโตล้วน อยู่ภายใต้บริษัทแห่งนี้ทั้งนั้น ส่วนที่บริษัทเจริญก้าวหน้าขนาดนี้ เป็นเพราะเมื่อสองปีก่อนรับโครงการหนึ่งมาจากตระกูลลัดดาวัลย์

ทุกคนรู้ถึงสถานภาพของตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโตดี บริษัท อสังหาริมทรัพย์BGสามารถรับโครงการจากตระกูลลัดดาวัลย์ มาได้ ก็หมายความว่าพวกเขาย่อมมีศักยภาพสูง ดังนั้นจึงมีอีก หลายบริษัทที่ต้องการจะร่วมมือกับBGอีกเยอะ เพื่อที่จะเข้าหา ตระกูลลัดดาวัลย์ บริษัทอสังหาริมทรัพย์BGจึงทำขึ้นมาได้ด้วย ประการฉะนี้

หลังจากที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์BGทำขึ้นมาในเกียวโตแล้ว ในฐานะคุณชาย มาตรฐานการเลือกคู่ของไววิทย์จึงสูงตาม เขารู้สีกว่ามีแต่คุณหนูแห่งหอการค้าสมน.เท่านั้นที่คู่

ควรกับเขา

ดังนั้นเขาจึงตามจีบจารุณีมาตลอดสองปีนี้ เสียดายที่จุดจบ ของเขาเหมือนกับกรภัทร์ เขาเองก็รู้สึกเหมือนกันว่ามีแต่จารุณี เท่านั้นที่คู่ควรกับเขา แต่จารณีเองไม่เคยแม้แต่จะ สนใจเขาเลย

คราวนี้ได้ยินจากกรภัทร์ว่ามีคนชิงตัดหน้าพวกเขาไปแล้วก้าว หนึ่ง นอกจากนี้แบ็คกราวด์ก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร แน่นอนว่าไววิทย์ จะต้องรู้สึกไม่สบอารมณ์ ก็เลยอยากจะมาดูให้เห็น กับตาว่าคนที แย่งจารุณีไป นคือใครหน้าไหน

ถ้าเป็นคนที่ไม่ได้มีแบ็คกราวด์ดีเด่นอะไรแล้วละก็ เขาเองก็คง ไม่เกรงใจแล้ว

“กรภัทร์ นายแน่ใจนะว่าคนที่แย่งจารุณีไปไม่ได้มีแบ็คกราวด์ดี เดอะไร”ชายคนหนึ่งเอ่ยปากขึ้น

“แน่สิวะ คืนนั้นยังพาจารุณีไปกินข้าวโรงแรมบ้านกูเลย พวกแก เปล่าว่ามันไปยังไง ขี่จักรยานไปเว้ย ! “กรภัทร์ตอบ

“แม่ง กล้าดีไงวะขี่จักรยานพาจารุณีไปกินข้าว ดูท่าน่าจะเป็นยาจกว่ะ ไม่รู้ว่าได้ใจจารุณีไปได้ไง”สองสามคนแสดงสีหน้า ไม่สบอารมณ์

“ยังไง ก็ดีกว่ายาจกแบบนั้นแหละวะ แม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับหอ การค้าสมน.ก็เถอะ แต่แบ็คกราวด์ก็ไม่ได้เป็นยาจกแบบนั้นแล้ว กัน ทําไมณีถึงไม่มองมาบ้างวะ”ชายคนหนึ่งอุทานออกมา

ไววิทยได้ยินคําพูดของคนๆนั้น จึงรีบหันกลับไปมอง คนๆนั้น สัมผัสได้ถึงรังสีพิฆาตของไววิทย์ จึงสะดุ้งโหยง รีบพูดแก้ต่างกู ไม่กล้าไปคาดหวังณีเขาหรอก ยังไงซะสุดท้ายนี้ก็ต้องเป็นของ คุณชายไววิทย์ กูเชื่อว่าคุณชายไววิทย์จะแย่งกลับมาจากยาจก นั่นได้

สายตาของไววิทย์จึงอ่อนลง

“ไม่ว่าไอ้นั่นมันเป็นใคร รอให้ณีมาก่อน แล้วหาวิธีให้ณีเรียกมัน ออกมา ขอแค่มันกล้ามา กูมีวิธีจัดการมันเอง ไววิทย์พูดเย็นชา

คนรอบตัวต่างถกกันขึ้นมา ในใจของพวกเขารู้ดี พวกเขาสู้ไว วิทย์ไม่ได้หรอก สู้ช่วยไววิทย์จัดการศัตรูความรักดีกว่า อย่าง น้อยไววิทย์ก็ได้เห็นน้ำใจพวกเขาบ้าง

ผ่านไปสักพัก ห้องส่วนตัวถูกเปิดออก จารุณีเดินเข้ามา ดูเหมือนเธอจะไม่ได้เกรงใจคน

พวกนี้เลย เธอนั่งลงหน้าโต๊ะ หยิบของบนโต๊ะขึ้นมากิน

หิวมานาน เธอเองก็อยากกินอะไรแล้วเหมือนกัน

ส่วนพวกไววิทย์ต่างก็ตะลึงอยู่ในความงามของจารุณี

งดงามเหลือเกิน!

ไม่เหมือนกับบุคลิกขี้เล่นของจารุณีที่เห็นก่อนหน้าเลย

จารุณีเห็นชายสองสามคนจับจ้องเธอ จึงเอ่ยปากพูด พวกคุณ จ้องฉันทำไม ไม่เคยเห็น หรือไง”

“ณี คุณสวยเหลือเกิน ไววิทย์อดชมไม่ได้

“ยังต้องบอกด้วยเหรอ”จารุณีเบ้ปาก

แม้ว่าจะโดนกวนประสาท แต่ไววิทย์ก็ไม่ถือสา พอเห็นจารุณี แล้ว ไววิทย์ยิ่งแน่ใจว่าจะ ต้องครอบครองจารุณีให้ได้

เขากลอกตา ยิ้มให้จารุณี แล้วพูดขึ้น“ณี พวกเราได้ยินจากกรภัทร์ว่าคุณมีแฟนเหรอ ไหนๆวันนี้เราก็ออกมาเที่ยวกันแล้ว คุณเรียกเขาออกมาด้วยสิ แนะนำให้พวกเรารู้จักหน่อยเป็นไง”

จารุณีได้ยินคำพูดของไววิทย์ จึงหยุดกินทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ