บทที่352 ผมคัดค้าน

บทที่352 ผมคัดค้าน

หลังจากที่จารุณีจากไปแล้วนั้น รพีพงษ์นั่งอยู่บนเตียงอยู่นาน คิดไม่ออกว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอน ที่อยู่เมืองกรีนโคลตกกลางคืนรวินท์ก็มาที่ห้องของเขา ครั้งนี้จา รณีก็ทําเรื่องแบบนี้อีก

ตอนที่จารุณีออกไปนั้น ชัดเจนว่าเสียใจมาก รพีพงษ์ก็รู้ว่าการที่ เขาปฏิเสธเธอไปโดยตรงแบบนั้น ทำให้เธอรู้สึกเสียใจ แต่เขาไม่ สามารถหลอกจารุณีได้ เขารู้สึกว่าเรื่องแบบนี้ต้องทำให้ชัดเจน ไม่งั้นจะกลายเป็นเข้าใจผิดกันไปใหญา

จารุณีอาจจะเสียใจแค่ชั่วขณะหนึ่ง เวลาผ่านไป ก็จะไม่รู้สึกชอบ รพีพงษ์อีกแล้ว เธอเป็นถึงคุณหนูของหอการค้าสมน. มีคนราย ล้อมอยู่มากมาย รพีพงษ์คิดว่าอีกไม่นานก็จะมีคนมาแทนที่เขา แล้ว

และตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่มีอารมณ์คิดถึงเรื่องแบบนี้ พรุ่งนี้เขาจะ กลับไปตระกูลลัดดาวัลย์ เพื่อเอาสิ่งที่เป็นของเขาคืนกลับมา ดัง นั้นไม่ว่าเรื่องอะไร ก็ไม่สำคัญเท่าเรื่องนี้

ไม่คิดเรื่องของจารุณีอีกต่อไป รพีพงษ์นอนลงบนเตียงอีกครั้ง ไม่นาน ก็หลับไป
เขาไม่รู้ ว่าคืนนี้จารุณีนอนไม่หลับ ในสมองเอาแต่คิดว่าจะแย่ง รพีพงษ์จากอารียาได้อย่างไร

วันต่อมา ณ คฤหาสน์ตระกูลลัดดาวัลย์

ในสวน มีคนของตระกูลลัดดาวัลย์จำนวนมากยืนอยู่ที่นี่

ญาดา นิรมัทและคนอื่นๆก็รวมอยู่ในนั้น ก่อนหน้านี้ไม่นาน โยษิ ตาได้แจ้งให้ทุกคนมารวมตัวกันในสวน มีเรื่องด่วนแจ้งให้ทราบ เกี่ยวกับความเป็นความตายของตระกูลลัดดาวัลย์

เมื่อทุกคนได้รับแจ้งแล้วนั้น ก็ตกใจด้วยกันทั้งหมด ไม่มีใครกล้า เชื่องช้า ดังนั้นจึงรีบมารวมตัวกันที่สวนโดยเร็ว

“พวกคุณได้ยินหรือยัง ครั้งนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์นะ” มีคน หนึ่งพูดขึ้นมาเบาๆ

“อะไรนะ? ไม่ใช่เกี่ยวกับความเป็นความตายของตระกูลลัดดา วัลย์หรอกหรอ ทำไมไปเกี่ยวกับไอ้สวะรพีพงษ์นั่นได้?”

“ใช่ ก่อนหน้านี้ไอ้สวะรพีพงษ์มันตายไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไม เรื่องที่จะประกาศยังเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์ได้อีก ไม่ได้เข้าใจผิดใช่ ไหม?”
“นี่ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันก็ได้ยินมาอีกทีหนะ แต่สิ่งที่มั่นใจได้ คือพี พงษ์ยังไม่ตาย ก่อนหน้านี้มีคนถ่ายรูปรพีพงษ์อยู่ที่อำเภอนกฟ้า แหนะ ได้ยินมาว่าอยู่กับคุณหนูของหอการค้าสมน.ด้วยนะ”

“เชรด ดวงของไอ้นี่มันดีจริงๆ ก่อนหน้านี้เขาได้ฆ่าคุณหนูของ หอการค้าสมน.ไม่ใช่หรอ จากนั้นเขาถึงได้ถูกหอการค้าสมน ฆ่า หรือมันไม่จริง?”

ทุกคนกําลังถกเถียงกัน คาดเดาเรื่องที่เกิดขึ้นไปต่างๆนานา ญา ดาได้ยินคนเหล่านั้นถกเถียงกัน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งที่แล้วตอนที่รพีพงษ์กลับมาทำให้ท่าทีของ ญาดาที่ทีต่อรพีพงษ์เปลี่ยนไปมาก ก่อนหน้านี้เธอคิดว่ารพีพงษ์ คือไอ้สวะ ดังนั้นจึงเหยียดหยามรพีพงษ์

แต่เมื่อได้เห็นฝีมือการเล่นหมากรุกแล้ว แม้แต่ญาทิปก็ไม่ใช่คู่ แข่งของเขา ความคิดที่เธอมีต่อรพีพงษ์จึงได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้น เชิง ดังนั้นหลังจากวันนั้น เธอเลยอยากที่จะขอโทษรพีพงษ์

แต่หลังจากคืนนั้นไปแล้ว เธอก็ไม่ได้เห็นรพีพงษ์อีกเลย ไม่นาน เมื่อเรื่องที่รพีพงษ์ได้ฆ่าคุณหนูของหอการค้าสมน.แพร่กระจายออกไป บวกกับที่มีข่าวออกมาว่ารพีพงษ์ถูกคนของหอ การค้าสมน.จับตัวไป เพื่อฆ่าล้างแค้น

แต่เรื่องพวกนั้นก็เป็นแค่ข่าวลือ วีธราได้ควบคุมเรื่องนี้ไว้อย่างดี ให้ทุกคนรู้ว่ามีข่าวลือนี้ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ

ไม่ว่าข่าวลือจะจริงหรือเท็จ ญาดาไม่เห็นรพีพงษ์อีกแล้วนั่นคือ สิ่งที่จริง

รพีพงษ์มันก็แค่ชกต่อยเป็นนิดหน่อยเท่านั้นเอง เขาก็แค่เด็ก กําพร้าของตระกูลลัดดาวัลย์ ความสามารถแค่นั้น จะมีความ เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของตระกูลลัดดาวัลย์ได้ไงกัน ตลกจริงๆ” นิรมันที่ยืนอยู่ข้างญาดาบีนปากแล้วกล่าว

หลังจากที่แพรพีพงษ์ในครั้งที่แล้ว นิรมัทก็ไม่คบค้าสมาคมกับ เขาอีกเลย แต่แม้ว่าจะแพ้รพีพงษ์ ในใจเขาก็ยังคงไม่เชื่ออยู่ดี ดัง นั้นจึงได้แต่พผุดว่ารพีพงษ์เป็นลูกกำพร้าเพื่อให้ตัวเองสบายใจ ขึ้นเท่านั้น

ในตอนที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น โยษิตาพาทุกคนเดินไป ที่กลางสนาม สีหน้าของทุกคนล้วนบึ้งตึง พวกเขาเดินไปที่นั่น ด้วยกัน
เจตดิลกและท่านคทาทั้งสองก็ตามไปด้วย ท่านคทาสีหน้าดูเป็น ทุกข์ และเจตดิลก ออกชัดเจนว่ากําลังโมโห

โยษิตาเดินไปยังด้านหน้าของทุกคน ทุกอย่างเงียบลงสงัด ไม่มี ใครกล้าส่งเสียงใดๆออกมา ดูจากสีหน้าคนชั้นสูงของตระกูลลัด ดาวัลย์ก็สามารถดูออกได้ว่า เรื่องที่จะประกาศในครั้งนี้ต้องเป็น เรื่องใหญ่มากแน่ๆ

โยษิตามองไปยังทุกคนๆที่อยู่บริเวณนั้น คนของตระกูลลัดดา วัลย์รวมกันแล้วมีทั้งหมดร้อยกว่าคน คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ที่โดด เด่นของแต่ละสาขาธุรกิจ หลังจากที่โยษิตรับรู้ได้ว่ารพีพงษ์จะ ต้องกลับมาทวงอำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์คืนแล้วนั้น เลย ต้องหาวิธีป้องกัน ฉะนั้นจึงต้องหลอกพวกที่โดดเด่นเหล่านี้ไว้

เธอก้าวมาข้างหน้า แล้วกล่าว “เชื่อว่าในจำนวนไม่น้อยของพวก เราน่าจะเดาออกว่าทำไมฉันถึงเรียกทุกคนมารวมตัวกัน เรื่องที่ ฉันจะประกาศในวันนี้ เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของตระกูล ลัดดาวัลย์ ดังนั้นจึงจําเป็นต้องเรียกทุกคนมา

“จนกระทั่งวันนี้ พี่สาวของฉัน ก็คือหัวหน้าตระกูลลัดดาวัลย์ ธรา หายตัวไปตอนอยู่เมืองริเวอร์เป็นเวลาสิบกว่าวันแล้ว ฉันจัด คนไปหาจํานวนไม่น้อย แต่คนที่ฉันจัดไป ก็ไม่กลับมาแม้แต่คน เดียว
“พวกคุณน่าจะรู้แล้ว เด็กกําพร้าของตระกูลลัดดาวัลย์ รพีพงษ์ อยู่เมืองริเวอร์ ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่ารพีพงษ์ได้เสียชีวิตแล้ว หลังจากนั้นฉันจัดคนไปตรวจสอบ รพีพงษ์ยังไม่เสียชีวิต แต่ตอน นี้เขาอยู่เมืองริเวอร์

“พวกคุณจํานวนไม่น้อยน่าจะรู้ว่าครั้งที่ที่รพีพงษ์กลับมา เขา แสดงความสามารถและพรสวรรค์มากมาย แล้วยังแสดงให้พวก เราเห็นอีกว่าเขาไม่ใช่ไอ้สวะ ที่เขากลับมา ก็แค่อยากชมพวกเรา ก็เท่านั้น”

“หลังจากที่พี่สาวเห็นความสามารถของรพีพงษ์แล้วนั้น อยากที่ จะปรับความเข้าใจกับเขา แต่รพีพง ไม่ยอม หลังจากที่ข่มเสร็จ แล้วก็จากไป ก่อนจะจากไปยังพูดจาไม่ดี ว่าจะทําให้พวกเรา เสียใจที่ตอนนั้นไล่เขาออกจากตระกูลลัดดาวัลย์

พวกคุณก็รู้ ปีนั้นที่รพีพงษ์โดนไล่ออกจากตระกูลลัดดาวลัย เพราะเขาจะฆ่าแม่ของตัวเอง ยึดอำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์ หลายปีมานี้พี่สาวได้ยกโทษให้เขาแล้ว และตระกูลลัดดาวัลย์ ต้องการทายาทสืบทอดวงศ์ตระกูล ดังนั้นหลังจากที่ได้ไตร่ตรอง อย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงได้เดินทางไปที่เมืองริเวอร์ อยากดีกับรพีพงษ์ เหมือนเดิม

“แต่ทว่าเมื่อเธอเดินทางไปแล้วก็ไร้ซึ่งข่าวคราว ฉันจะดคนไป หาก็ขาดการติดต่อ จนกระทั่งเมื่อวาน ลูกน้องของฉันได้เสี่ยงชีวิตส่งข่าวกลับมาว่าพี่สาวได้ตกอยู่ในมือของรพีพงษ์แล้ว ไม่แน่ตอนนี้อาจถูกรพีพงษ์……

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โยษิตาก็เงียบ เสียงสั่นคลอ

เธอได้แต่งคำพูดมากมายออกมา มีบางเรื่องที่เธอไม่สามารถ ให้คนของตระกูลลัดดาวัลย์รู้ได้ ดังนั้นจึงได้แต่งเติมคำพูดที่มี ประโยชน์ต่อเธอขึ้นมา พยายามให้ทุกคนคิดว่ารพีพงษ์ฆ่าธรา เป็นผู้ร้ายที่คนตระกูลลัดดาวัลย์ต้องเกลียดชัง

หลังจากที่ทุกคนฟังโยษิตาพูดจบแล้วนั้น ก็ตกใจ และเดือดขึ้น

มา

“ไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์จะใจร้ายได้ขนาดนี้ แม้แม่ของตัวเอง

น่าเกลียดจริงๆ บนโลกนี้ยังมีคนที่น่าเกลียดแบบนี้อยู่ด้วย หรอ!”

“คนแบบนี้ไม่สมควรอยู่บนโลกต่อไป แม้เขาจะเก่งขนาดไหน ก็ ทำได้แค่อยู่ในที่เล็กๆอย่างเมืองริเวอร์ ด้วยความสามารถของ ตระกูลลัดดาวัลย์ ต้องการจะทำลายเขาเป็นเรื่องไม่ยาก ตอนนี้ พวกเราจัดคนไปจัดการมันเถอะ”
หลังจากที่โยษิตาเห็นปฏิกิริยาของทุกคนแล้วนั้น ก็ยิ้มดูแคลน ออกมา จากนั้นก็พูดแย่างโศกเศร้าว่า “รพีพงษ์โหดเหี้ยมจริงๆ แต่สาเหตุที่ฉันเรียกทุกคนมาในวันนี้ ไม่ใช่เพื่อวางแผนฆ่าร พงษ์ ตอนที่พี่สาวไปเมืองริเวอร์ก็ได้ไปพร้อมกับการ์ดฝีมือชั้น สูง พวกเขายังไม่มีปัญญาทำอะไรรพีพงษ์ได้เลย แม้พวกเราจะ วางแผนอย่างดี เกรงว่ายังยากที่จะฆ่าเขาได้

“ฉันให้พวกคุณมา เพียงแค่อยากเตือนพวกคุณ บนร่างกายของ พี่สาวฉันมีสร้อยประจำตระกูลอยู่ ถ้าพี่สาวถูกทำร้าย สร้อยประจำ ตระกูลต้องอยู่ในมือของรพีพงษ์ ตามกฏของตระกูลลัดดาวัลย์ รพีพงษ์คือทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมาย มีสร้อยประจำตระกูล อยู่ในมือ ก็มีสิทธิ์ในการสั่งการได้ ถ้าเขานำสร้อยประจำตระกูล ลัดดาวัลย์กลับมา สําหรับพวกเราแล้ว มันคือจุดจบเลยนะ”

ทุกคนเริ่มคำนึงถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ขึ้นมา ล้วนรู้สึกว่าโย ษิตาพูดมีเหตุผล

“ดังนั้นฉันมีข้อเสนอ ยังไม่มั่นใจว่าพี่สาวได้เสียชีวิตไปแล้วหรือ ยังนั้น ให้ฉันเป็นตัวแทนในการดำรงตำแหน่งหัวหน้าตระกูล และ ทำลายกฎสร้อยประจำตระกูลนั้นซะ อย่างนี้ถึงแม้รพีพงษ์กลับมา พวกเราแค่ร่วมใจกัน ไม่ให้ตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ในมือของรพีพงษ์ เขาก็ทําอะไรพวกเราไม่ได้แล้ว” นี่เป็นเป้า หมายหลักของโยษิตา ในการที่จะกุมอำนาจตระกูลลัดดาวัลย์ แบบนี้ถึงแม้รพีพงษ์กลับมา ก็ไม่มีทางเอาตระกูลลัดดาวัลย์กลับ ไปได้ เพราะคนที่อยู่ที่นี่เป็นกำลังหลักของตระกูลลัดดาวัลย์ เพียงแค่พวกเขาไม่ยอมรับในตัวรพีพงษ์ งั้นรพีพงษ์ก็จะไม่มีโอ กาสใดๆอีกต่อไป ถึงเวลานั้นโยษิตาก็สามารถกุมอำนาจตระกูล ลัดดาวัลยได้แล้ว

“นี่เป็นคำตอบของพวกเราชั้นสูงปรึกษากันออกมา โยษิตามี ประสบการณ์ในการดูแลตระกูลลัดดาวัลย์ ให้เธอดำรงตำแหน่ง หัวหน้าตระกูลแทนชั่วคราวแล้วกัน สมเหตุสมผล รอให้จัดการ รพีพงษ์ได้ แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะให้ใครเป็นหัวหน้าตระกูลลัดดา วัลย์ก็ยังไม่สาย” นิรมัทพูดเสริมขึ้นมา

ในชนชั้นสูงของตระกูลลัดดาวัลย์ มีครึ่งหนึ่งที่เป็นพรรคพวก ของวีธราและโยษิตาสองพี่น้อง ไม่งั้นพวกเธอไม่สามารถควบคุม ตระกูลลัดดาวัลย์ได้นานขนาดนี้ นิรมัทก็ถือเป็นส่วนหนึ่งเช่นกัน

“ต่อไปจะเป็นช่วงเวลาที่ให้ทุกคนได้แสดงความคิดเห็น ถ้ามีวิธี ที่ดีกว่าวิธีนี้ สามารถเสนอได้ ถ้าไม่มีใครคัดค้านล่ะก็ จะดำเนิน การตามวิธีนี้เลยแล้วกัน” นิรมัทพูดต่อ

ทุกคนๆไม่มีใครคัดค้าน หลายปีมานี้ ธราสองพี่น้องได้กุม อำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์ไว้ในมือ จนทำให้คนของตระกูลลัดดาวัลย์ยอมรับไปแล้ว คนที่เหลือไม่รู้ถึงความร้ายกาจของ ธราสองพี่น้องคู่นี้ เลยไม่คัดค้านพวกเธอแต่อย่างใด

“ไม่มีใครคัดค้านใช่ไหม? ถ้าไม่มีล่ะก็ งั้นฉันจะเป็นตัวแทนใน การปกครองตระกูลไปก่อนล่ะกัน และสิ่งที่ฉันจะทำเป็นลำดับ แรกหลังจากที่เป็นตัวแทนปกครองแล้วนั้น ก็คือกำจัดไอ้สวะรพี พงษ์นั่นซะ!” โยษิตาประกาศอย่างแข็งกร้าว

เธอมั่นใจว่าจะไม่มีใครคัดค้านอย่างแน่นอนแล้ว

“ผมคัดค้าน!”

ในขณะเดียวกันนี้ มีเสียงดังขึ้นมา จากนั้น ทุกคนก็มองไป ยัง ร่างที่ผอมสูงที่กำลังเดินมายังสวน