บทที่304เลื่อนไปนั่งเฟิร์สคลาส

สนามบินเมืองกรีนโคล

รพีพงษ์ขึ้นเครื่องนั่งลงไปบนที่นั่งแล้วหลับตาทันที คิดจะพักผ่อนสักครู่

ผ่านไปไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าลอยมาตาม มาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหดังขึ้น:”รพีพงษ์ เป็นนายอีกแล้วไอ้ตัวซวย!”

รพีพงษ์ลืมตาเงยหน้าขึ้นไปมองพบคนที่ยืนอยู่ตรง หน้าของตนเองไม่นึกว่าจะเป็นกันตา

กันตาตอนนี้ก็พูดได้ว่าค่อนข้างลำบากผมบางลง

กว่าหลายวันก่อนมากบนใบหน้ายังคงมีรอยช้ำที่ยัง

ไม่จางหายไปดูแล้วคงโดนทุบตีมา

วันนั้นหลังจากที่สุกรณ์พากันตาและบาจรีย์ไปแต่ เดิมเห็นว่าพวกเธอทั้งสองคนหน้าตาไม่เลวอยากจะ ให้พวกเธออยู่กับตนเองสักคืนเมื่อเป็นอย่างนี้เขาก็ จะไม่ลงไม้ลงมือกับผู้หญิง แต่โชคชะตาของกันตาไม่แน่นอนตอนนั้นบาจรีย์ ก็ประนีประนอมยอมตามแล้วเธอรู้สึกว่าไม่ควรหา เรื่องสุกรณ์หากไม่เชื่อฟังสุกรณ์ต้องใช้วิธีการที่โหด ร้ายกว่าเดิมจัดการพวกเธออย่างแน่นอนอีกอย่าง เรื่องนี้ก็เป็นความผิดของพวกเธอจริงๆ

แต่ทว่ากันตารับรูปร่างอ้วนๆของสุกรณ์ไม่ได้ไม่ ว่าบาจรีย์จะพูดโน้มน้าวอย่างไรเธอก็ไม่เห็นด้วย พูดอยู่ด้านหลังจนเธอรำคาญจึงตะโกนออกมา ทันที:”ฉันไม่อยากจะนอนกับหมูตอน! คำพูดนี้สุ กรณ์ได้ยินแล้วเขาเกลียดชังการที่คนอื่นเรียกเขา ว่าหมูตอนเป็นที่สุดรพีพงษ์เป็นแขกผู้มีเกียรติของ ตระกูลธนาพัชร์กุลเขาหาเรื่องไม่ได้ทำได้เพียง อดทนเอาไว้แต่บาจรีย์และกันตาสองคนเขาไม่กลัว สักนิด

เวลานั้นเขาก็โมโหแล้วไม่อยากให้ทั้งสองคนนอน กับตนเองแล้วพุ่งเข้าไปตบตีผู้หญิงสองคนนั้นทันที ไม่มีความหมายของการทะนุถนอมผู้หญิงแม้แต่นิด เดียว

วันนั้นบาจรีย์และกันตาโดนตบตีจนน่าเวทนาหลัง จากกลับมาถึงบ้านพ่อแม่ของบาจรีย์ตกอกตกใจกัน ไปหมดทั้งสองคนก็ไม่กล้าบอกที่บ้านว่าไปหาเรื่องสุ กรณ์ทําได้เพียงโกหกว่าไปหาเรื่องอันธพาลเข้าแล้ว

หลังจากวันนั้นมาจรีย์ก็เอาแต่ปนกันตามาโดย ตลอดบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะกันตาพวกเธอก็คงไม่ โดนตีหรอก

แต่กันตากลับรู้สึกว่าภารกิจของบาจรีย์นี้อันที่จริง วิธีการทั้งหมดของรพีพงษ์เป็นบาจรีย์ที่คิดออกมา

ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงทะเลาะกันจนไม่มีความสุข อย่างมากเริ่มขัดหูขัดตากันขึ้นมา วันนี้เช้ากันตากับ บาจรีย์ทะเลาะกันหนักมากขึ้นกันตาทนไม่ไหวที่จะ อยู่ที่นี่ต่อไปจึงซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเมืองริเวอร์คิดไม่ ถึงไม่นึกว่าจะมาเจอรพีพงษ์บนเครื่องบินลำนี้

แล้วที่ยิ่งทำให้กันตาคิดไม่ถึงก็คือที่นั่งของเธอติด กับที่นั่งของรพีพงษ์ในใจของกันตากำลังโมโหที่ ได้เห็นฉากนี้แน่นอนว่ารู้สึกไม่ดีอย่างไม่มีอะไรมา เปรียบได้พุ่งเข้าไปตะโกนใส่รพีพงษ์ทันที

รพีพงษ์ก็คิดไม่ถึงว่าตอนที่ตนเองกลับไปจะได้เจอ กันตาแต่เขาไม่เคยสนใจกันตาอยู่แล้วดังนั้นหลัง จากที่เห็นกันตาเขาจึงหลับตาพักผ่อนต่อไป กันตาเห็นรพีพง ไม่นึกเลยว่าจะเพิกเฉยเธอใน ใจก็ยิ่งไม่ยินยอมนึกถึงตนเองที่โดนตบตีเพราะร พงษ์เธอโมโหมากยกมือขึ้นทันทีตบไปทางใบหน้า ของรพีพงษ์

แม้รพีพงษ์จะหลับตาแต่เขาก็รู้สึกได้ถึงลมที่จะเข้า มาปะทะที่ใบหน้าของตนเองมือของกันตายังตบไม่ ถึงใบหน้าของเขา เขาก็ยกมือขึ้นมาจับข้อมือของ กันตาเอาไว้ก่อนแล้ว

“เธอจะทำอะไร?”รพีพงษ์ลืมตาขึ้นมองกันตาอย่าง เย็นชา

กันตาคิดไม่ถึงไม่นึกว่ารพีพงษ์หลับตาอยู่จะตอบ สนองกลับมาได้ในใจก็ประหลาดใจแต่อย่างรวดเร็ว เธอก็ดึงมือของตนเองกลับมาใบหน้าเต็มไปด้วย ความโมโหกล่าวขึ้น “เห็นนายแล้วหงุดหงิดไม่ได้เห รอ?”

รพีพงษ์ขมวดคิ้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เห็นฉันแล้ว หงุดหงิดก็จะลงไม้ลงมือกับฉันงั้นเหรอ?งั้นฉันเห็น เธอแล้วหงุดหงิดก็ตีเธอได้ใช่ไหม?”

“ขยะอย่างนายมีสิทธิ์อะไรมาตีฉันครั้งที่แล้วไม่รู้จริงๆว่านายทำบุญด้วยอะไรเจ้าหมูตอนนั้นไม่นึกว่า จะไม่ลงมือกับนายในทางกลับกันดันมาจับพวกฉัน สองคนรอย บนหน้าของฉันนายเป็นคนทำตอนนี้ ฉันตบนายสักทีจะเป็นไรไป?”กันตาพูดด้วยความ โมโห

“เธอหาเรื่องใส่ตัวเองเกี่ยวอะไรกับฉันถ้าเธอยัง เจตนาก่อกวนอย่างไม่มีเหตุผลก็อย่าหาว่าฉันไม่ สุภาพแล้วกันนะ”รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา

กันตานั่งลงไปข้างๆรพีพงษ์สีหน้าไม่ยินยอมขยะ อย่างนี้มีสิทธิ์อะไรมานั่งกับตนเองคนอย่างเขาควร จะโดนเครื่องบินทิ้งกลางทางด้วยซ้ำ

นายเขยิบไปห่างๆฉันหน่อยขยะอย่างนายมีสิทธิ์ อะไรมานั่งใกล้ฉัน”กันตาเอ่ยปากตะโกนออกมารพี พงษ์ค่อนข้างหมดคำพูดหันไปมองกันตาเอ่ยปาก ขึ้น:”เธอไม่อยากนั่งกับฉันไปนั่งเฟิร์สคลาสก็ได้นะ”

ในทันทีกันตาก็โดนตอกกลับจนพูดไม่ออกเธอคิด ว่าตนเองต้องสูงกว่ารพีพงษ์ชั้นหนึ่งแต่ทว่ากลับ ทำได้เพียงนั่งชั้นประหยัดเหมือนรพีพงษ์เฟิร์สคลาส ของสายการบินนี้กันตาก็เคยได้ยินมาก่อนตามที่พูด กันว่าตั๋วหนึ่งใบ สามหมื่นกว่าแล้วเธอจะซื้อตั๋วเครื่องบินที่แพงขนาดนี้ได้อย่างไร

กันตายิ่งนึกถึงคำพูดของรพีพงษ์ก็ยิ่งโมโหไม่รู้ว่า โมโหเพราะรพีพงษ์นั่งอยู่ข้างๆหรือโมโหที่ตนเองซื้อ ตั๋วชั้นเฟิร์สคลาสไม่ได้กันแน่

“นายมีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันไปซื้อนเฟิร์สคลาสฉัน จะนั่งตรงนี้แต่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้กับนายรีบๆไปให้ พ้น”กันตาพูดพาลอย่างไม่มีเหตุผล

รพีพงษ์มองกันตาอย่างหมดคำพูดเพราะเมื่อคืน ดื่มเหล้ามากเกินไปวันนี้เช้าก็ตื่นเช้าขนาดนั้นตอนนี้ รพีพงษ์อยากจะพักผ่อนสักหน่อยเท่านั้นแต่กันตา เอาแต่พูดไม่หยุดอยู่ตรงนี้ทำให้เขาหมดหนทางที่จะ พักผ่อนได้

เขาไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับคนอย่างนี้จึงโบกมือ

เรียกแอร์โฮสเตสที่อยู่ไม่ไกล

แอร์โฮสเตสรีบเดินมาทางรพีพงษ์ทันทีถามอย่าง สุภาพ “คุณผู้ชายสวัสดีค่ะมีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”

“ชั้นเฟิร์สคลาสยังมีไหม? ผมอยากเลื่อนชั้น รพี พงษ์เอ่ยปาก มีค่ะแต่คุณผู้ชายต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายของชั้นเฟิร์ส คลาสประมาณสามหมื่นกว่าค่ะไม่ทราบว่าคุณผู้ชาย แน่ใจที่จะเลื่อนขั้นไหมคะ?”แอร์โฮสเตสถามขึ้น

รพีพงษ์ยังไม่ได้พูดอะไรกันตาที่อยู่ด้านข้าง ก็หัวเราะขึ้นมาพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปความ เหน็บแนม: “คุณอย่าไปฟังเขาพูดจาเหลวไหลเลยค่ะ คนจนอย่างเขาเป็นไปได้อย่างไรที่จะไปนั่งชั้นเฟิร์ส คลาสนี่เขากำลังเสแสร้งใส่คุณ คุณอย่ามาเสียเวลา กับเขาเลยรีบไปทํางานของคุณเถอะค่ะ”

แล้วเธอก็หันไปมองรพีพงษ์พูดอย่างเหยียด หยาม:”คิดไม่ถึงไม่นึกว่านายจะยังมีหน้าไปบอก เธอว่าจะเลื่อนไปชั้นเฟิร์สคลาสนายก็ไม่ตักน้ำใส่ กะโหลกชะโงกดูเงาดูความน่าสะอิดสะเอียนอะไร ของตนเองหน่อยเหรอทั้งร่างกายเป็นสินค้าข้างทาง ซื้อตั๋วเครื่องบินชั้นประหยัดก็น่าจะทำให้ครอบครัว ล่มจมแล้วสินะไม่นึกว่ายังเพ้อเจ้อจะไปนั่งชั้นเฟิร์ส คลาสอีกฉันว่านายคิดจะให้เธอเลื่อนระดับชั้นให้ ฟรีๆล่ะ อย่าฝันไปหน่อยเลย

รพีพงษ์รู้สึกอยากจะขำคนอย่างกันตาคงทำได้ เพียงมีชีวิตอยู่ในโลกของตนเองตลอดไปเธอเองซื้อ ไม่ได้จึงคิดว่าคนอื่นก็คงซื้อไม่ได้ด้วยแล้วยังเน้นย้ำออกมาอย่างแน่วแน่เหมือนกับกลัวว่าจะโดน คนอื่นเหยียบให้ตกต่ำอย่างนั้น

รพีพงษ์ไม่ได้สนใจเธอแต่กลับส่งบัตรATMของ ตนเองไปให้แอร์โฮสเตสทันที:”ช่วยเลื่อนชั้นให้ ผมแล้วกันโอนเงินจากในบัตรนี้ได้เลยรหัสคือ หมายเลขบัตร6ตัวหลัง”

แอร์โฮสเตสมองกันตาอย่างค่อนข้างแปลกใจแต่ก็ ไม่ได้พูดอะไรยื่นมือไปรับบัตรATMของรพีพงษ์ไป ช่วยจัดการเลื่อนระดับให้รพีพงษ์แล้ว

กันตายังคงมีสีหน้าเยาะเย้ยพูดขึ้นอย่างเย็น ชา:”รพีพงษ์เมื่อครู่นายไม่ได้ยินเธอบอกเหรอว่าชั้น เฟิร์สคลาสราคาเท่าไหร่?ไม่นึกว่านายจะยังให้เธอ ไปจัดการในบัตรATMของนายนั้นยังมีเงินเหรอ? อย่ารอให้เธอมาบอกนายว่ายอดเงินไม่เพียงพอเลย นั่นจะน่านํานะ”

“ก็แค่สามหมื่นหยวนเยอะมากเหรอ?”รพีพงษ์จ้อง กันตาเขม็งราวกับพูดเรื่องทั่วๆไปเรื่องหนึ่ง

ผู้คนรอบๆได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ต่างก็อ้าปาก ค้างด้วยความตกใจสามหมื่นหยวนคิดๆแล้วก็ไม่ได้ถือว่ามากมายแต่นี่ก็เป็นการเปรียบเปรยเท่านั้นถ้า ใช้สามหมื่นนี้ซื้อตั๋วเครื่องบินล่ะก็สำหรับพวกเขา แล้วยังคงฟุ่มเฟือยเกินไป

ตอนนี้รพีพงษ์ราวกับไม่สนใจเงินสามหมื่นนี้อย่าง นั้นแหละทำให้พวกเขาตกตะลึงกันไปหมด

หลังจากกันตาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์แล้วยิ่งรู้สึก ว่าเขากำลังเสแสร้งหันไปพูดกับคนรอบๆข้าง:”ทก คนฟังนะคะผู้ชายคนนี้เป็นสามีของเพื่อนสมัย มหาวิทยาลัยของฉันเขาแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงอยู่ใน บ้านนอกจากทำงานบ้านอย่างอื่นก็ทำไม่เป็นแล้วดื่ม กินอะไรล้วนแต่ใช้ของภรรยาเขาตอนนี้ไม่นึกว่าเขา จะพูดว่าสามหมื่นก็ไม่ได้มากมายฉันล่ะขำจะตาย อยู่แล้วสามหมื่นนี้คาดว่าเศษตังค์อีกสิบปีของเขาก็ คงเก็บรวบรวมไม่ได้ไม่นึกว่าเขาจะยังมีหน้ามาเส แสร้งแกล้งทำอยู่ที่นี่”

หลังจากคนรอบข้างได้ยินสิ่งที่กันตาพูดก็เริ่ม เหน็บแนมรพีพงษ์ขึ้นมาทันทีบอกว่าเขาหน้าไม่อาย เป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินชัดๆแต่กลับอวดร่ำอวด รวยต่อหน้าคนอื่น

ผ่านไปไม่นานแอร์โฮสเตสก็ถือบัตรATMของรพีพงษ์เดินเข้ามาท่าทางเคารพนอบน้อมมากกว่าเมื่อ ครูอย่างชัดเจน

กันตาเห็นแอร์โฮสเตสเดินเข้าก็รีบถามด้วยใบหน้า ที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “ในบัตรของเขาเงินไม่ พอใช่ไหมฉันก็บอกไปแล้วว่าเขาเป็นแค่คนจนๆเป็น ไปไม่ได้ที่จะนั่งชั้นเฟิร์สคลาส

หลังจากแอร์โฮสเตสได้ยินคำพูดของกันตาสีหน้า ก็แย่มากเบิกตาโพลงจ้องเธอทันทีพูดขึ้นอย่างเป็น ชา: “คุณผู้หญิงคะโปรดระวังคำพูดของคุณด้วยค่ะ คุณผู้ชายท่านนี้เป็นแขกผู้มีเกียรติขั้นสูงสุดของ สายการบินพวกเราถ้าคุณยังพูดจาหยาบคายกับ เขาพวกเรามีสิทธิ์เชิญคุณลงจากเครื่องบินนะคะ”

แค่แอร์โฮสเตสพูดออกมาสีหน้าของทุกคนก็ เปลี่ยนไปมองรพีพงษ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ คาดไม่ถึงไม่คิดว่าเขาจะเป็นแขกผู้มีเกียรติขั้นสูง ของสายการบินนี้

กันตาก็มองรพีพงษ์อย่างตกตะลึงในใจยังคง ยอมรับไม่ได้อยู่เล็กน้อย: คุณไม่ได้พูดผิดใช่ไหม เขาเป็นแค่ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินเท่านั้นจะเป็นแขก ผู้มีเกียรติของสายการบินพวกคุณไปได้อย่างไรคุณต้องจําผิดคนแน่ๆ

แอร์โฮสเตสมองกันตาอย่างอารมณ์ไม่ดีพูด ขึ้น:”บัตรATMของคุณผู้ชายท่านนี้เป็นแบล็คการ์ด ขั้นสูงของธนาคารโลกบัตรใบนี้แสดงถึงตัวตนของ คุณผู้ชายท่านนี้ว่าไม่เป็นรองใครไม่ว่าจะสถาน ที่ไหนเพียงแค่ครอบครองบัตรใบนี้เขาก็เป็นลูกค้าที่ ล้ำค่าที่สุดค่ะ

พูดจบแอร์โฮสเตสก็หันไปมองรพีพงษ์พูดขึ้นด้วย น้ำเสียงอ่อนโยน: “คุณผู้ชายคะเพราะคุณเป็นผู้ถือ บัตรแบล็คการ์ดของธนาคารโลกคุณจึงเลื่อนไปชั้น เฟิร์สคลาสได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในทุกเที่ยว บินของสายการบินเราดังนั้นการเลื่อนชั้นครั้งนี้คุณ ไม่ต้องออกเงินค่ะนี่บัตรของคุณโปรดรับด้วยค่ะ เชิญมาชั้นเฟิร์สคลาสกับดิฉันได้เลยค่ะ”

รพีพงษ์พยักหน้าเก็บบัตรATMของตนเองขึ้นมา แล้วลุกขึ้นยืนเดินไปชั้นเฟิร์สคลาสกับแอร์โฮสเตส

กันตาและคนรอบข้างล้วนแต่ตะลึงงันค่าตอบแทน อย่างนี้สําหรับพวกเขาแล้วราวกับเป็นเรื่องเพ้อฝัน คนไม่น้อยเลยทีแสดงสีหน้าอิจฉาออกมามีเพียงแค่กันตาเท่านั้นที่กำหมัดแน่นมองที่นั่งข้างๆ ตนเองที่ว่างเปล่าเหมือนเดิมในใจก็ยิ่งเกลียดชังรพี พงษ์มากขึ้น