บทที่273 ก็แค่เคยชนะมาแล้วเอง

นฤพลมองไปที่รพีพงษ์ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เจสสิกา กับเด็กวัยรุ่นคนนี้รุ่นราวคราวเดียวกัน ครั้งนี้ที่เขามา เพื่อสู่ขอลูกสะใภ้ให้ลูกชายเขา วัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้า เขานี้ อาจจะเป็นศัตรูด้านความรักของลูกชายเขาก็

แต่ในฐานะที่เป็นหัวหน้าของตระกูลธนาพัชร์กุล แห่งเมืองกรีนโคล นฤพลก็มิได้แสดงออกถึงความ ไม่พอใจแต่อย่างใด เพียงแค่ยิ้มแล้วมองไปที่เจส สิกา กล่าว “ลูกชายของฉันเก่งมีพรสวรรค์ อนาคต เป็นทายาทผู้สืบทอดกิจการของตระกูลธนาพัชรกุล เยี่ยมไม่เยี่ยม ยังต้องพูดอีกหรอ”

เจสสิกาในปาก ไม่ได้รู้สึกว่าการที่เป็นผู้สืบทอด สมบัติของตระกูลธนาพัชร์กุลนั้นเก่งกาจแต่อย่างใด

“พัน วินท์ ยังไม่รีบทักทายอายุติเทพอีก” นฤพลหัน หลังไปมองผู้หญิงและผู้ชายที่อยู่ด้านหลังตน

ผู้ชายสง่าผ่าเผย ผู้หญิงอ่อนโยนดึงดูดคน เป็นประเภทที่ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็ฉายแสงออร่าเขามา โดยตลอด

ทั้งสองนี้คือลูกชายและลูกสาวของนฤพล ลูกชาย ชื่อกระพ้น ลูกสาว อรวินท์ ทั้งสองเป็นคนเก่งแนว หน้าของเมืองกรีนโคล มีชื่อเสียงมากในเมืองกรีน โคล

ถึงแม้อายุของกระพันนั้นไม่มาก แต่สมองด้าน ธุรกิจนั้นเป็นเลิศ ในตอนที่คนอื่นกำลังเรียนมหาลัย อยู่นั้น เขาพึ่งความพยายามของตนเอง สร้างได้ถึง สามบริษัท ในเมืองกรีนโคล เขามีฉายานามเทพแห่ง ธุรกิจ

รวินท์เป็นสาวสวยขึ้นชื่อของเมืองกรีนโคลงาน อดิเรกเธอเหมือนกับนฤพล ชอบเล่นโกะตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันสถานะของเธอในสมาคมโกะของเมืองกรีน โคลนั้น ก็อยู่สูงมิใช่น้อย

ตำแหน่งนี้เธอไม่ได้พึ่งนฤพลเพื่อให้ได้มา แต่ใช้ ความสามารถส่วนตัวของเธอได้มา ในสมาคมโกะ ของเมืองกรีนโคล ไม่มีใครกล้าสงสัยในตำแหน่ง ของเธอเลยแม้แต่น้อยพวกที่สงสัยเธอ ก็ล้วนแต่เป็นคนที่แพ้เธอมาแล้ว ทั้งนั้น

เพราะเก่งมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ดังนั้นทั้งสองคนจึง มีความมั่นใจสูง บางครั้งไม่เห็นคนรุ่นเดียวกันอยู่ใน สายตาของตัวเองเสียด้วยซ้ำ

เมื่อกี้ที่เจสสิกาหลบหลังรพีพงษ์ แล้วพูดประโยค นั้นออกมา ทำให้ทั้งสองรู้สึกค่อนข้างไม่พอใจ

ทั้งคู่เดินมาข้างหน้า แล้วทักทายชุติเทพ

นฤพลยิ้มให้รพีพงษ์ แล้วถาม “ไม่ทราบว่าน้องชาย ท่านนี้คือ?”

“เขาเป็นคนที่ผมพามาเพื่อเล่นโกะกับคุณ นัดพนัน ของปีนั้น ให้เขาเป็นผู้เล่นแทนผมแล้วกัน” ชุติเทพ กล่าว

นฤพลชะงัก แล้วกล่าว “ชุติเทพ คุณคงรีบจะให้เจ สสิกาแต่งงานกับลูกชายผมสินะ น้องชายคนนี้ดูๆไป แล้วอายุน่าจะไม่ต่างจากลูกชายผมสักเท่าไหร่ คุณ แน่ใจหรอว่าจะให้เขาแทนคุณ? ชุติเทพชักตาทันที แล้วกล่าว “คุณอย่าเพิ่งดูถูก รพีพงษ์ ฝีมือของเขาไม่ธรรมดา ไม่ต่างจากคุณ ถึง เวลานั้นไม่รู้ว่าใครจะแพ้ใครกันแน่”

นฤพลยิ้ม แล้วหันไปมองรพีพงษ์ ไม่ทราบว่าน้อง ขาย ออะไร?”

รพีพงษ์” รพีพงษ์ตอบอย่างเรียบง่าย

“ผมได้ยินมาว่าเมืองริเวอร์มีไอ้สวะที่ขึ้นชื่ออยู่หนึ่ง คน ก็ อรพีพงษ์ ชื่อนของคุณตั้งได้ไม่ดีเลยนะ ปกติ น่าจะมีคนจำนวนไม่น้อยที่เข้าใจคุณผิดนะ” กระพัน กล่าว

“ผมนี่แหละคือรพีพงษ์ที่คุณพูดถึง” รพีพงษ์ไม่ได้ ใส่ใจว่าคนพวกนี้จะมองเขาว่ายังไง แต่สิ่งที่เขาไม่ คาดคิดก็คือ ฉายานี้ของเขาดังไปถึงเมืองกรีนโคล เลยทีเดียว

แน่นอน สําหรับรพีพงษ์แล้ว ไม่ได้เป็นเรื่องที่เลว ร้ายใดๆ ทุกคนคิดว่าเขาคือสวะเมื่อไหร่นั้น ก็จะเป็น ช่วงที่เขาปลอดภัยที่สุด

ในช่วงหลายปีมานี้หากฉายานี้ไม่ถูกประกาศออกไป เกรงว่า ธราจะเริ่มหาทางลงมือกับเขา

กระพันหันรพีพงษ์ยอมรับ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา แล้วกล่าว “คาดไม่ถึงว่าแกคือไอ้สวะนั่น พ่อ ฉันว่า อายุติเทพกำลังเล่นตลกกับพ่ออยู่นะ ให้เขาเล่นแทน อย่างนั้นการพนันครั้งนี้จะมีความหมายอะไรอีก ผม ว่าไม่ต้องพนันแล้วล่ะ”

นฤพลมองไปที่ชุติเทพอย่างคิดไม่ถึง แล้วกล่าว “ชุติเทพ แม้ว่าคุณอยากแพ้ให้ผม ก็ไม่จำเป็นต้อง ยอมผมขนาดนี้ก็ได้นะ น้องชายที่ชื่อรพีพงษ์ก็ ต้องการศักดิ์ศรี ผมว่า คุณเล่นเองดีกว่า ชื่อเสียง ของเขาไม่ดี คุณให้เขาเล่นแทนคุณ นี่เหมือนกับไม่ ให้เกียรติเขาเลยนะ

สีหน้าของชุติเทพดูไม่ดี ไม่คาดคิดว่านฤพลและ พวกเขาจะคิดกับรพีพงษ์เช่นนี้ นี่ทำให้เขาโมโหเป็น อย่างมาก

“ผมกลับรู้สึกว่า นายกสมาคมโกะอย่างคุณ แพ้ให้ กับผม ยิ่งเสียหน้ามากกว่าอีก” รพีพึงษ์หัวเราะพลาง พูด

นฤพลชะงัก สีหน้าถอดสีขึ้นมาเล็กน้อย ที่ถูกไอ้สวะเยาะเย้ย ถ้าวันนี้ไม่สั่งสอนไอ้เด็กนี่สักหน่อย การเป็นนายกสมาคมโกะก็ไม่มีประโยชน์อะไร

” งอวดเก่งจริงๆ แกมองโกะง่ายเกินไป ตามความ สามารถของฟอฉัน ต่อให้เป็นระดับปรมาจารย์อย่าง ท่านญาทิป ก็ต้องให้เกียรติพ่อฉัน แกเป็นใคร ที่ มั่นใจว่าจะชนะพ่อฉันได้?”

ใบหน้านิ่งสงบ รวินท์สาวสวยเงียบสงบพูดขึ้นมา

ปกติสิ่งที่เธอไม่ชอบ ก็คือความจริงไม่มีแม้กระทั่ง ความสามารถ แต่ยังแสร้งทำเหมือนตัวเองนั้นเป็น คนเก่ง

เธอมองว่า รพีพงษ์เป็นคนแบบนี้

“ญาทิป?” รพีพงษ์ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ฝีมือเขาไม่ เท่าไหร่ ถ้าฝีมือของพ่อคุณเหมือนกับเขาล่ะก็ ผมว่า วันนี้เขาแพ้แน่นอน

“แก!” รวินท์โมโหทันที เธอคิดว่ารพีพงษ์กำลังดูถูก พวกเขาอยู่ ฝีมือญาทิปในระดับประเทศนั้น ถึงแม้ ไม่ใช่ระดับสูงที่สุด แต่ก็ไม่ใช่จะทำกันได้ง่ายๆตอน รพีพงษ์บอกว่าฝีมือญาทีปไม่เท่าไหร่ นี่เป็น คําพูด อวดเก่ง ยิ่งทําให้รวินท์มั่นใจ ว่ารพีพงษ์นี้ เก่งแต่ปากเท่านั้น

สีหน้าของนฤพลถอดสี ญาทปคือคนที่เขาเคารพ คนหนึ่ง ตอนนี้ท่าทีรพีพงษ์เหมือนไม่แคร์อย่างไร อย่างนั้น จึงทําให้เขาและรวินท์เกิดความคิดเหมือน กัน

“ในเมื่อแกคิดว่าตัวเองเก่ง งั้นก็รีบเล่นกับพ่อฉัน เถอะ ฉันก็อยากจะรู้ แกไอ้สวะ จะเอาอะไรมาชนะ นายกสมาคมโกะแห่งเมืองกรีนโคล ฉันยังรอให้เจส สิกาแต่งงานเข้าตระกูลอยู่นะ” กระพ้นหัวเราะพลาง พูด

ตอนนี้รวินท์เดินมา แล้วกล่าว “พ่อ คนนี้เขาพูดจา ไม่ให้เกียรติพ่อ ในเมื่ออายุติเทพให้คนแบบนี้มา แทน งั้นการพนันครั้งนี้ให้หนูมาเล่นแทนล่ะกัน หนู จะให้ไอ้นี่ที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงรู้เสียบ้างว่าอะไรเป็น อะไร ถ้าแม้แต่หนูเขายังแพ้ล่ะก็ งั้นก็ไม่ต้องคิดที่จะ ชนะพ่อได้เลย”

รพีพงษ์นั่งลงบนโต๊ะที่ได้จัดเตรียมไว้ตรงนั้นแล้ว กล่าว “พวกคุณใครก็ได้มาเถอะ เวลาขอผมมีไม่มาก กรุณวรีบหน่อย”

คนของตระกูลธนาพัชรกุลจู่ๆก็เบาะเย้ยรพีพงษ์ แม้อารมณ์รพีพงษ์จะดีขนาดไหน ในใจก็รู้สึกไม่ดี อยู่ดี

ดังนั้นรพีพงษ์จึงตัดสินใจใช้ท่าทีที่ไม่ดีมากนัก ต่อพวกเขา การเคารพเป็นสิ่งที่ทั้งสองฝ่ายควรได้ รับ คนของตระกูลธนาพัชร์กุลไม่เห็นนฟ์พงษ์อยู่ใน สายตา แล้วรพีพงษ์จะให้เกียรติพวกเขาทำไม

เสแสร้งได้เหมือนจริงเลยนะ เหมือนตนเองเป็นนะ กับปรมาจารย์อย่างไรอย่างนั้น ตลกจริงๆ” กระพัน กล่าว

รวินท์มองไปที่นฤพล เพื่อขอความเห็นจากเขา

นฤพลพยักหน้าให้กับรวินท์ แล้วกล่าว “ในเมื่อเป็น แบบนี้ งั้นก็ให้วินท์สั่งสอนไอ้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนี่แทน ฉันล่ะกัน”

รวินท์เดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งตรงกันข้ามกับรพีพงษ์ ทันที “ชุติเทพ ไม่คาดคิดจริงๆ ไม่เจอกันหลายปี แห เหนียวได้ขนาดนี้ ฉันก็แค่อยากพิสูจน์ฝีมือก็เท่านั้น เอง คุณไม่จําเป็นต้องหาคนแบบนี้มาตัดไม้ข่มนาม ผมก็ได้?” นฤพลถอนหายใจต่อชุติเทพ

ชุติเทพอับอาย ตอนนี้เขาเริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา เขาไม่คาดคิดว่าจะเป็นแบบนี้ ถ้าพูดกันจริงๆ เรื่องนี้ เกิดเพราะกระพันเริ่มขึ้นมา ถ้าเขาให้เกียรติรพีพงษ์ สักหน่อย รพีพงษ์ก็คงไม่มีท่าทีแบบนี้ต่อพวกเขา

“ไม่ใช่เป็นเพราะลูกชายคุณหรอที่จู่ๆก็ว่ารพีพงษ์ เป็นไอ้สวะ ลูกชายที่ไม่มีมารยาทของคุณ ยังกล้า บอกว่ายอดเยี่ยมอีก ชั่งน่ารังเกียจจริงๆ” เจสสิกาก ล่าวอย่างโมโห

“ผมก็แค่พูดความจริง” กระพันไม่ค่อยพูดใจ

“คุณเยาะเย้ยคนอื่นตามใจชอบ คือพูดความจริง รพีพงษ์พูดบ้าง กลับกลายเป็นตัดไม้ข่มนามเสีย อย่างนั้น คุณรู้หรอว่าเขาไม่ได้พูดความจริง” เจสสิ กาพูดแทนรพีพงษ์

“พระเจ้า คุณดูให้มันดีๆหน่อยได้ไหมว่าเขาพูดอะไรบ้าง เขาพูดว่าฝีมือยาทิปไม่เท่าไหร่ คุณคิดว่า นี่เป็นความจริงไหม? คุณอย่าบอกนะว่าเขาเคยชนะ ยาทปมาแล้ว” กระพ้นกล่าวอย่างเอือมระอา

“ชิ ก็ไม่แน่ ถ้าเคยชนะแล้วจริงๆล่ะ” เจสสิกาตอก กลับทันที

ชุติเทพไอสองครั้ง แล้วกล่าว “ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ให้พวกเขาทั้งคู่ได้แข่งกันก่อน ให้ความสามารถเป็น ตัวบอก เถียงกันไปก็ไม่ได้อะไร

จากนั้นทุกคนจึงได้เดินไปที่โต๊ะ ชุติเทพและเจสสิ กายืนอยู่หลังรพีพงษ์ นฤพลและกระพันยืนอยู่หลัง รวินท์

“เมื่อกี้แกโม้เกินไปป่ะวะ ญาทิปเป็นรุ่นใหญ่ของ วงการโกะเลยนะ แกบอกว่าฝีมือเขาไม่เท่าไหร่ แน่นอนว่าพวกเขาต้องไม่โอเคอยู่แล้ว” ชตุเทพพูด ข้างหูของรพีพงษ์

รพีพงษ์ยิ้ม แล้วกล่าว “รุ่นใหญ่อะไรกัน ก็แค่เคย ชนะมาแล้วเอง”

ชุติเทพชะงัก เกิดความตะลึงขึ้นมาทันใด รพีพงษ์พูดว่า เทปคือคนที่ตนเคยชนะมาแล้ว ถ้าหากเป็น ความจริง อย่างนั้นฝีมือของรพีพงษ์ กีเยี่ยมมากสินะ

แต่กลับมาคิดอีกที เขาก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ เพ ราชญาทีปเป็นผู้ที่มากด้วยฝีมือ ไม่มีทางประลองกับ ใครง่ายๆ แล้วเขาก็ไม่เคยมาเมืองริเวอร์เลยด้วยซ้ำ

ชุติเทพไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้รพีพงษ์ได้ไป เกียวโตมา การแข่งขันระหว่างเขากับญาทิป เกิดขึ้น อย่างกะทันหันที่ตระกูลลัดดาวัลย์ ไม่มีใครรู้มากนัก การที่ชุติเทพคิดแบบนี้ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ

ไม่นาน การแข่งขันระหว่างรพีพงษ์และรวินท์ ได้เริ่มขึ้น รวินท์จ้องไปที่กระดานโกะอย่างไม่ละ สายตา ด้วยท่าทีที่เอาจริงเอาจัง ไม่ได้ และไม่ ประมาทถึงแม้จะรู้สึกดูถูกรพีพงษ์ก็ตาม

นี่ทำให้รพีพงษ์รู้สึกนับถือรวินท์ แค่จุดๆนี้ เธอก็ดู เก่งกว่าลูกศิษย์คนนั้นของญาทิปแล้ว

รวินท์เป็นพวกชอบเล่นแนวบุก และใช้ฝีมือทุก อย่างที่มีออกมา เธอดูผ่อนคลายสบายๆ ทําให้คนที่เห็นรู้สึกถึงความอ่อนโยนของเธอ

รพีพงษ์รู้สึกว่าสไตล์การวางหมากของรวินท์น่า สนใจ ดังนั้นจึงไม่ได้โต้ตอบในตอนแรก แต่ตั้งรับไว้ ก่อน เพื่อที่จะดูว่ารวินท์เป็นพวกแนวบุก แต่ไม่รู้จัก ตั้งรับหรือเปล่า

ดังนั้นในเริ่มแรก บนกระดานโกะ รพีพงษ์จะถูกบุก จนต้องกลับไปตั้งรับ ราวกับว่าจะแพ้ได้ทุกเมื่อ

กระพันเห็นสถานการณ์การแข่งขัน ก็ยิ้มอย่าง สะใจออกมา แล้วกล่าว “ฝีมือระดับแก ยังมีหน้าพูด ว่าฝีมือของญาทิปเฉยๆอีก พอวินท์ลงมือ แกก็ตั้งนับ แทบไม่ทัน แตกต่างกันขนาดนี้ คิดจะกลับมาเป็น ฝ่ายบุกนั้นยาก ฉันว่าแกรีบยอมแพ้เถอะ”

“หรอ?” รพีพงษ์หัวเราะ รู้สึกว่าตัวเองกำลังเคา ทางการเล่นของรวินท์ออกแล้ว ความสามารถของ เด็กสาวคนนี้นั้นใช้ได้จริงๆ แต่ท่าอะไรไม่คิดถึง ผลลัพธ์ที่จะตามมา เธอคิดแต่จะบุก จึงไม่ทันได้ ระวังรพีพงษ์กำลังวางกับดักเอาไว้หมดแล้ว

รวินท์บุกอย่างดุดัน จนเข้าไปในเขตของรพีพงษ์ แล้ว