บทที่249 ไม่จําเป็นต้องหนี

สีหน้าของจิรโชติและรซซลเต็มไปด้วยความดูถูก

รู้สึกว่ารพีพงษ์พูดอวดเก่งขึ้นมาเอง

ก้องภพหันไปสบตากับทัศน์พล แล้วพูด: “พี่ทัด อย่ามัวแต่พูดจาไร้สาระกับไอ้งั่งนี้เลย ทำให้มันเห็น ถึงความร้ายกาจของพี่เลย ให้พี่ตัดแขนตัดขาของ มันก่อน เมื่อวานนี้มันให้เราเห่าเรียนแบบสุนัขต่อ หน้าผู้คนมากมาย วันนี้ก่อนที่จะฆ่ามัน ฉันจะให้มัน กลายเป็นสุนัขจริงๆ”

ใบหน้าของทัศน์พลแสดงถึงความโหดเหี้ยม แล้ว พูดกับลูกน้องตัวเอง: “ลุยพร้อมกัน ทำตามที่น้องลิป ตาบอก ตัดแขนตัดขามันก่อน

รพีพงษ์มองไปที่อันนาพวกเขาทั้งสามคน แล้วพูด:

“พวกคุณถอยหลังไปหน่อย

รชนิช และจิรโชติรีบดึงตัวอันนาให้ถอยหลัง รชนิ ชลจ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างโกรธแค้น เต็มไปด้วยความแค้นใจ ดวงตา
“พูดอย่างกับว่าสามารถจัดการกับคนพวกนั้นได้ นายโดนทุบตีตายก็สมควรแล้ว” ชนิช กล่าวด้วย ความโกรธ

ลูกน้องของทัศน์พลก็พุ่งตรงไปล้อมรอบตัวรพีพงษ์

แต่ละคนกระตือรือร้นมาก โดยไม่สนใจรพีพงษ์เลย

“ไอ่เศษสวะนี้เคยฝึกฝนมาหรือเปล่า? ทําไมฉัน รู้สึกว่าท่าทางของเขาไม่กลัวอะไรเลย?”จิรโชติถาม

ชรินทร์ทิพย์เยาะเย้ย แล้วพูด “มันเคยฝึกบ้าอะไร ล่ะ มันอยู่ในบ้านก็ทำเป็นแค่ล้างจานซักผ้า หัว สมองที่เสียหายคงจะเกิดจากการกวาดพื้นกวาดจน รู้สึกออกมาว่าตัวเองเหนือกว่า ถึงขนาดนี้คิดว่าตัว เองสามารถจัดการคนมากมายขนาดนี้ได้

เมื่อได้ยินคำพูดของชรินทร์ทิพย์ ก้องภพและทัศน์ พลก็หัวเราะเสียงดังลั่นขึ้นมา

ในตอนนี้ลูกน้องคนหนึ่งของทัศน์พลก็เตะไปที่รพี พงษ์หนึ่งที ร่างกายของรพีพงษ์ก็ขยับทันที
การเคลื่อนไหวของคนพวกนี้ในสายการพิพงษ์นั้นก็ เหมือนกับเต่าที่คลานอยู่ รพีพงษ์เคลื่อนไหวร่างกาย อย่างว่องไว เตะไปที่ลูกน้องคนนั้นหนึ่งที ก็มีเสีย งดังแกร๊กขึ้นมา ชายคนนั้นล้มลงไปบนพื้น ก็ร้อง โอดโอยด้วยความเจ็บขึ้นมา

จากนั้น ร่างของรพีพงษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลาง ลูกน้องพวกนั้น คนพวกนี้มองไม่เห็นการเคลื่อนไหว ของรพีพงษ์ พวกเขารู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดอย่าง รุนแรงบนส่วนใดส่วนหนึ่งบนร่างกาย จากนั้นก็ล้ม ลงส่งเสียงครวญคราง

สีหน้าของก้องภพพวกเขาทั้งสามคนที่แสยะยิ้ม อยู่ก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ มองไปที่รพีพงษ์อย่างไม่เชื่อ พวกเขาคิดไม่ถึงเลย ไอ้เศษสวะที่พวกเขาคิดว่าจะ ทำเป็นแต่ล้างจาน จะมีฝีมือที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้

รชนิช และจิรโชติเองก็นึกไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะยอด เยี่ยมขนาดนี้ เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์สามารถจัดการกับ ลูกน้องของทัศน์พลได้อย่างง่ายดายเพียงนี้ พวก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมรพีพงษ์ถึงมีความมั่นใจกล้า จะพูดแบบนี้

อันนาก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น เธอรู้ดีอยู่แล้ว ว่ายังรพีพงษ์ไม่ปล่อยให้พวกเขาเป็นอะไรไป แน่

“พี่ ตอนนี้พี่เชื่อคำพูดของฉันหรือยัง รพีพงษ์ไม่ เหมือนกับคนทั่วไป เขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาอย่างที่ พวกพี่กล่าวหา”อันนาพูดอย่างภาคภูมิใจ

“ไม่….มันก็แค่สามารถสู้พวกนี้ได้ ไม่เห็นมีอะไรเป็น พิเศษเลย ช่วงนี้ฉันก็กำลังฝึกชกมวย ถ้าเกิดเป็นฉัน ขึ้นไป ก็คงไม่ได้แย่ไปกว่าเขา”จิรโชติกล่าวออกมา อย่างหน้าด้านๆ

อันนาเบะปาก แล้วพูด: “อย่างนั้นพี่ก็ขึ้นไปสิ ก็ไม่รู้ ว่าใครนะ เมื่อกี้กลัวจนเกือบจะร้องขอชีวิตจากคน อื่น พี่ฝึกมวยมาแล้วจะมีประโยชน์อะไร ก็เอามาแค่ เพื่อรังแกคนที่ซื่อๆกว่า”

“เธอ!”สีหน้าจิรโชติเต็มไปด้วยความละอาย คำพูด ของอันนาเหมือนกับมีดแหลมคมเลย เสียบลงมาที่ หน้าอกเขา จะไม่ให้เขาโมโหได้ยังไง

“เธออะไรของพี่ ฉันพูดไม่ถูกเหรอ ถ้าพี่คิดว่าที่ฉัน พูดมันไม่ถูก ตอนนี้ก็เข้าไปช่วยรพีพงษ์เลย พี่ก็ยัง กลัวคนที่ชื่อทัศน์พลมาหาเรื่อง “อันนาพูดออกมาอย่างกล้าหาญ

รซ ชลก็เริ่มมองไปที่จิรโชติอย่างดูถูก รู้สึกว่าวัน นี้จิรโชติไม่เหมือนผู้ชายเลย ไม่มีความกล้าหาญ เลยสักนิด หลังจากที่เจอทัศน์พล รับร้องขอความ เมตตาทันที

แน่นอนว่า เธอเองก็ไม่ได้ดีมากนัก เพียงแต่เธอไม่ ยอมรับเท่านั้นเอง

ไม่ถึงนาทีของการพยายาม รพีพงษ์ก็สามารถ จัดการกับลูกน้องของทัศน์พลได้ทั้งหมด บนพื้นเต็ม ไปด้วยคน ที่ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บ

ทัศน์กัดฟัน แล้วกริชออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเอง

วิ่งพุ่งตรงไปที่รพีพงษ์

“เย็*แมร่ง ไปตายซะ!”

รพีพงษ์หันกลับมา เอื้อมมือไปจับข้อมือของทัศน์ พล ทัศน์พลก็ปล่อยเสียงเย็นเยือก และก็ขยับแขน อย่างรวดเร็ว โดยหลบหลีกมือของรพีพงษ์ไปได้

เขาเป็นลูกน้องมือหนึ่งของประดิพุทธิ์ ก็ต้องมีความแข็งแกร่งเป็นธรรมดา ตอนนี้ร่องรอยการมาด เจ็บบนตัวรพีพงษ์ สามารถใช้พลังได้เพียงแค่ครึ่ง เดียว อยากจะรีบจัดการทัศน์พลให้จบๆไป ก็มี ความยากนิดหนึ่ง

แน่นอนว่า ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับรพีพงษ์ทำให้

ไม่สามารถจัดการทัศน์พลได้เลยทันที ต้องใช้เวลา มากไปหน่อย สุดท้ายยังไงทัศน์พลก็ต้องตกไปอยู่ ในเงื้อมมือของรพีพงษ์อยู่ดี

“พี่ทัดเป็นถึงลูกน้องมือหนึ่งของประดิพุทธิ์ จัดการ ไอ้งั่งนี้ยังไงก็ไม่ใช่ปัญหา”ก้องภพกัดฟันแล้วพูด ออกมา

ชรินทร์ทิพย์มองไปที่ทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ในใจก็รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา ท้ายที่สุดไม่ว่ายังไง รพี พงษ์ก็เก่งกว่า

“ไอ้เหี้ยที่สมควรตาย ทําไมถึงได้เก่งกาจขนาด นี้ หรือแม้ทัศน์พลก็ไม่สามารถจัดการเขาได้เลยเห รอ?”ชรินทร์ทิพย์จ้องไปที่รพีพงศ์อย่างเคียดแค้น

เธอหันไปมองก้องภพ แล้วพูด: “ฉันรู้สึกว่าทัศน์พล ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์ ฉันว่านายโทรศัพท์หาคนที่ชื่อประดิพุทธิ์ ตอนนี้ที่สามารถจัดการกับรพี พงษ์ได้ ก็คงจะมีแต่ประดิพุทธิ์แล้วล่ะ นายและ ทัศน์พลก็เป็นคนของประดิพัทธิ์ ยังไงเขาก็ต้องช่วย พวกนายอยู่แล้ว ต่อให้วันนี้ไม่สามารถจัดการกับไอ้ เศษสวะนี้ได้ ทำให้มันทุกข์ทรมานหน่อยก็ยังดี

ก้องภพสุดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พยักหน้า แล้วพูดว่า ” ก็ได้ อย่างนั้นฉันก็จะเชื่อเธอละกัน จะโทรหาพี่พุดเดี๋ยวนี้ เพียงแค่พี่พุดมา วันนี้ไอ้หมอ นี่ไม่มีโอกาสจะได้กระโดดแน่”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมา

ขณะที่การต่อสู้ระหว่างรพีพงษ์และทัศน์พลใกล้ จะสิ้นสุดลง รพีพงษ์กลัวว่ากำลังภายในร่างกายจะ เดี๋ยวจะตามไม่ทัน ดังนั้นเลยไม่ได้จะต่อสู้กับทัศน์ พลเป็นเวลานาน ก็ใช้กระบวนท่าไม้ตายออกมาสอง สามท่า ทําให้การเคลื่อนของทัศน์ล่าถอยลง

สีหน้าของทัศน์พลจ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยความกลัว เขารู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง ความแข็งแกร่ง ยังจะน่ากลัวกว่าประดิพุทธิ์ซักอีก เขาไม่มีความ สามารถที่จะรับมือได้
ในเวลานี้ทัศน์พลก็เกิดข้อบกพร่องขึ้น รพีพงษ์ใช้ โอกาสนี้ ชกไปที่กระดูกซี่โครงของทัศน์หนึ่งหมัด ขณะที่มืออีกข้างก็คว่ากรีซในมือขอทัศน์พล แล้ว แทงไปที่ขาของเขาโดยไม่ลังเล

ทัศน์พล ส่งเสียงกรีดร้อง รีบก้าวถอยหลัง และนั่ง ลงตรงหน้าก้องภพและชรินทร์ทิพย์

“ไอ้หมอนี่มีพลังที่แข็งแกร่งมาก ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ ของมัน พวกแกรีบหนีไปซะ ทําได้เพียงแค่รอกลับ มาแก้แค้นภายหลัง”ทัศน์พลกล่าว

ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ทั้งสองคนก็ไม่ขยับ แต่บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้มที่เล่ห์เหลี่ยมปรากฏออก มา

“พี่ทัด ไม่ต้องกังวล ผมโทรเรียกพี่พุดแล้ว เขาจะ พาคนมีที่นี่อย่างรวดเร็ว ถึงตอนนั้นก็ถึงเวลาตาย ของไอ้หมอนี่!”ก้องภพกล่าวอย่างเย็นชา

“พี่พุด? พวกนายเรียกประดิพุทธิ์เหรอ?”จิรโชติ อุทานขึ้น

ก้องภพกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ใช่แล้ว อยู่ที่อำเภอโชขิง ประดิพุทธิ์เป็นตัวแทนของอะไร จะรู้ดี เพียงแค่พี่พุดมาถึง พวกแกจบเท่แน่”

พวกแกก็น่า

จีรโชติและราชลต่างก็มองหน้ากันแล้วสบา สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

ในตอนนี้อันนาจ้องมองไปที่พวกเขา แล้วพูดว่า แล้วทำไมพวกเราต้องอยู่รอที่นี่ด้วย คนพวกนั้นของ ” พวกคุณก็ถูกรพิพงษ์จัดการล้มลงไปหมดแล้ว ถ้า ตอนนี้พวกเราอยากจะหนี อย่างพวกคุณสองคน จะ สามารถขัดขวางพวกเราได้เหรอ?”

ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ก็นิ่งอึ้ง สีหน้าก็แสดงออก มาถึงความลำบากใจ อันน่าพูดถูก ตอนนี้แม้แต่ทัศน์ พลยังล้มลงมาเลย แล้วอย่างพวกเขาสองคน จะไป ขัดขวางรพีพงษ์ได้ยังไงกัน

“พวก…..พวกแกห้ามหนีนะ! ต่อให้พวกแกหนีไป พี่ พูดก็สามารถตามหาพวกแกจนเจอ!”ก้องภพกล่าว ขึ้นอย่างร้อนตัว

“แม้แต่ชื่อพวกเราก็ยังไม่รู้จัก จะไปตามหาพวก เราได้ที่ไหน คุณก็อยากมาอวดดีไปหน่อยเลย รพ พงษ์ พวกเรารีบไปกันเถอะ เพียงแค่พวกเขาไม่สามารถตามหาพวกเราได้ ก็ไม่สามารถทำอะไร พวกเราได้ อันนากล่าว

รชนิซลและจีรโชติทั้งสองคนก็พยักหน้า รู้สึกว่าสิ่ง ที่อันนาพูดมามีเหตุผล ต้องออกไปจากที่นี่ทันที

พวกเรารีบไปกันเถอะ อย่ามัวแต่ยืนเฉยที่นี่ต่อไป เลย รพีพงษ์ นายรีบจัดการพวกเขาทั้งสองคนเลย ประดิพุทธิ์มาแล้ว จะต้องหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ พวกเราแน่นอน”รชนีชลหันกลับไปมองรพีพงษ์

รพีพงษ์ยิ้ม แล้วพูดว่า “ไม่มีความจำเป็นที่ต้องหนี พวกเขาก็อุตส่าห์เรียกประดิพุทธิ์มาแล้ว อย่างนั้น ก็รอประดิพุทธิ์มาดีกว่า ฉันก็อยากดูว่าพวกเขาจะให้ ประดิพุทธิ์จัดการกับฉันยังไง”

รชนิซลพวกเขาทั้งสามคนก็เบิกตากว้างทันที คิด ไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา แบบนี้ มันรนหาที่ตายชัดๆ!

“นายบ้าไปแล้วเหรอ ตอนนี้มีโอกาสที่จะหนี นายก ยังไม่หนี ยังจะรอประดิพุทธิ์มาอีก ฉันไม่เคยเห็นคน ที่โง่เหมือนกับนายมาก่อนเลย!“รชนิชลตะโกน
พวกเราก็อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ไปเราไปกัน เถอะ จิรโชติกล่าว

“รพีพงษ์ พวกเราไปกันเถอะ ประดิพุทธิ์แข็งแกร่ง กว่าพวกเขาอีกนะ ถ้าเกิดรอให้ประดิพุทธิ์มาถึงที่นี่ จริงๆ แบบนั้นก็ยังหนีไปไม่ได้จริงๆนะ”สีหน้าของ อันนาก็เต็มไปด้วยความกังวล

ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ก็แสยะยิ้มขึ้นมา ก็เขา คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะโง่ขนาดนี้ ถึงขนาดจะรอให้ ประดิพุทธิ์มาถึงที่นี่ หรือเขาจะคิดว่าเขาสามารถ จัดการกับคนของทัศน์พลได้ ก็มีสิทธิ์ที่จะท้าทาย ประดิพุทธิ์ได้เหรอ?

ตลกสิ้นดี!

รพีพงษ์จ้องมองไปที่อันนาพวกเขาทั้งสามคน แล้ว พูด: “พวกคุณสามคนไปก่อนเถอะ เรื่องนี้มันไม่ เกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจฉัน

อันนาก็อยากจะทิ้งรพีพงษ์ไปเช่นนี้ ก็เลยพูดว่า “รพีพงษ์ ฉันรู้ว่านายเก่ง แต่ว่าประดิพุทธิ์เป็นคนที่ แข็งแกร่งที่สุดในอำเภอโชซิง ถ้านายสู้กับเขา ไม่มี ผลดีอะไรเลย นายหนีไปพร้อมกับพวกเราเถอะ”