บทที่200 ถ้าฉันไม่มีความสุข แกก็อย่าหวังจะมี

ความสุข

ประตูRose&Mary Hostel รพีพงษ์และจิรายุค น

อยู่ด้วยกัน

ศศินัดดาศักดาและอารียาเดินเข้าไปข้างในแล้ว จิ รายุคจัดคนไปส่งทัตพงศ์กลับบ้านแล้ว

“พีรพี คุณคือดวงดาวแห่งโชคลาภของผมจริงๆ ผมยังคิดไม่ตกอยู่เลยว่าจะทำอย่างไรกับงาน ประมูลปีนี้ ปรากฏว่าคุณมา มีคุณอยู่ ผมก็ไม่ต้อง เป็นกังวลอะไรแล้ว ไอ้เด็กน้อยทิวัตถ์นั่นจะต้องคิด ไม่ถึงว่าผมก็มีไฟใบสุดท้ายแบบคุณ” จิรายุศยิ้ม พลางกล่าว

แกกับไอ้ทิวัตถ์นั่นเป็นศัตรูกันหรอ? เขาก็เป็นคน อ่าเภอหยกเหมือนกัน?” รพีพงษ์ถาม

“เปล่า ทิวัตถ์ ความจริงเป็นคนเมืองริเวอร์ ครอบครัวประกอบธุรกิจเพชรพลอย ก็ถือได้ว่าเป็น คนรวย แน่นอน ถ้าในเมืองริเวอร์เขาก็ไม่ติดอันดับใดๆ ครั้งนี้เขามาจับธุรกิจค้าหยกที่อำเภอหยกแล้ว อยากจะแบ่งผลกำไรจากผมไปนิดหน่อย แล้วยัง เชิญปรมาจารย์จารุพิชญ์นี้มาโดยเฉพาะ ถ้าเขาทำ สําเร็จล่ะก็ ต่อไปธุรกิจหยกของอำเภอหยกนี้ ผมก็ จะต้องแบ่งตลาดครึ่งหนึ่งไปให้กับเขา ถึงเวลานั้นใน หยกผมอาจจะไม่ได้เจิดจรัสมากขนาดนี้แล้ว”

รพีพงษ์พยักหน้า แล้วกล่าว “ในเมื่อเป็นการประมูล ฉันก็ทำได้แค่รับประกันคุณภาพของหินหยกเท่านั้น ประมูลได้หรือไม่นั้น ก็ต้องพึ่งตัวแกเองนะ”

จิรายุศพยักหน้า แล้วกล่าว เรื่องนี้ผมเข้าใจ ถึง เวลานั้น ดูหินให้ชัดเจนก็เพียงพอแล้ว เรื่องเงินผล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ วันเขาและจิรายุศไป ในเมืองพร้อมกัน ศศินัดดาและอารียาทั้งสองก็อยู่ ในเมือง เดินเที่ยวไป รอการประมูลครั้งนี้จบลงแล้ว พวกเขาก็ได้เวลากลับแล้ว

ไม่รู้ว่ากรสูบเงินจากโครงการของบริษัทซัน บับเบิ้ลกรุ๊ปไปเท่าไหร่แล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าพอที่จะเทคโอเวอร์บริทตระกูลฉัตรมงครหรือยัง

“เออ แกมีบอดี้การ์ดมือฉมังสักหน่อยไหม มรืนนี้ ฉันไปงานประมูลกับแก ภรรยาของฉันพวกเธอเหี่ยว ในเมือง ฉันไม่ค่อยวางใจ” รพีพงษ์กล่าว

จิรายุคหัวเราะขึ้นมา แล้วกล่าว “มีแน่นอน ไม่ว่า ยังไงผมก็เป็นบุคคลสําคัญของอำเภอหยก คนที่ไม่ ชอบผมก็เยอะ ผมก็ต้องป้องกันตัวเป็นธรรมดา”

พูดจบ จิรายุศ ผิวปาก จากนั้น ร่างของทั้งหกเข้า มาหาจิรายุคอย่างรวดเร็ว

รพีพงษ์มองไปที่ทั้งหกคน ในใจก็ค่อนข้าง ประหลาดใจ เขาและจิรายุศเจอกันก็หลายครั้ง ไม่มี ครั้งไหนที่ได้พบกับหกคนนี้เลย

ดูๆแล้วหกคนนี้เก่งฉกาจมาก

แล้วเมื่อสักครู่นี้ที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้นมา ฝีมือน่า จะดีไม่เบา ในอำเภอหยกนี้ พูดได้ว่าฝีมือดีไม่มีที่ติ

จิรายุสมองไปที่หกคนอย่างภูมิใจ แล้วกล่าว “พวก เขาทั้งหกฉันคัดสรรมาอย่างดี ผู้นำคือฆาตกรที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของนานาชาติในปีนั้น ภาย หลังไม่ทําแล้ว ฉันเลยเอาเขามา พวกเขาทั้งหก คนชำนาญในด้านต่างๆ ลอบฆ่า ซุ่มโจมตี กบฏ แกะรอย เป็นตัวเลือกชั้นดีเลยล่ะ”

รพีพงษ์มองพวกเขาทั้งหกอย่าง มชม แล้วกล่าว “ดูๆแล้วช่วงหลายปีมานี้แกฉลาดขึ้นเยอะเลยนะ”

จิรายุศยิ้ม แล้วกล่าว “เทียบกับ รพีแล้วยังห่าง ไกลอีกมาก

แกให้พวกเขาตามภรรยาของฉัน แล้วแกล่ะจะยังไง? รพีพงษ์กล่าว

จิรายุศหัวเราะเสียงดัง แล้วกล่าว “ไม่ใช่ว่ามีคุณ อยู่หรอ คุณคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ผมยังต้องกลัว อะไรอีก

รพีพงษ์ยิ้มแหยๆ แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลังจากวางแผนเสร็จ รพีพงษ์ก็กลับโรงแรม นี้จิรายุคจะส่งคนมารับเขา จากนั้นพวกเขาก็จะไป ตัวเมืองของอำเภอหยกด้วยกัน เข้าร่วมการประมูล
วันต่อมา รพีพงษ์และอารียา นัดดาและค่ก าไป ถนนหินหยกของอ่าเภอหยก ที่นี่ผลิตหยก รพีพงษ์ ให้อารียาและศศินัดดาทั้งคู่ซื้อเครื่องประดับและ กําไลหยกมากมาย

ในขณะที่ทั้งสามเดินรอบๆถนนหินหยกอยู่นั้น ใน บ้านหลังเก่าหลังหนึ่งของตัวเมืองอำเภอหยก บ ปรางทิพย์ดุลยวัดสามคนเดินรอบๆอย่างเกรงกลัว ในมือของตุลยวัตถือห่ออยู่ห่อหนึ่ง ดูๆแล้วบวมๆ ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรบ้าง

“ลูกสาว คนที่แกพูดจะมาจริงไหม?” บจีถามอย่าง กระวนกระวาย

“ต้องมาสิ ฉันนัดเขาไว้แล้ว คนนี้ชื่อเสียงความน่า เชื่อถือถือว่าไม่เลว เพียงแค่ให้เงินมากพอ เขาก็จะ จัดการได้อย่างเรียบร้อย” ปรางทิพย์กล่าว

แต่พวกเราทําแบบนี้ดีจริงไหม รพีพงษ์เป็นคนที่มี ความเกี่ยวข้องกับจิรายุส เค้าจะช่วยพวกเราจัดการ หรอ?”ตุลยวัตถาม

“วางใจได้ ฆาตกรอย่างพวกเขา ให้ความสำคัญกับ เงิน ไม่ว่าจะเป็นใคร มีความสัมพันธ์กับใครเพียงแค่ให้เงินเพียงพอ พวกเขาก็ทําได้อย่าง

“ปรางทิพย์กล่าว

ตุลยวัตและบจีพยักหน้า แล้วไม่พูดอะไรอีก

เมื่อวานพวกเขาถูกไวทยุตไล่ออกจากตระกูลเขม พงศ์ แล้วยังอับอายขายขี้หน้าอย่างมาก นี่มันถือ เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดของพวกเขา ไม่มีตระกูลเขม พงศ์ไว้คอยปกป้องแล้ว ชีวิตความเป็นอยู่ต่อไปของ พวกเขาจะเปลี่ยนเป็นยากเย็นแสนเข็ญทันที

ทั้งสามคนโยนความผิดนี้ให้กับครอบครัวของศศิ นัดดา โดยเฉพาะรพีพงษ์ พวกเขารู้สึกว่ายอมไม่ ได้ ปรางทิพย์ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ถึงขั้นสาบานว่า จะทําให้ครอบครัวศศินัดดาได้รับการลงโทษที่แสน สาหัสทั้งหมด

พอดีในตอนที่คบกับโมไนยนั้น ปรางทิพย์ได้รู้จัก นักฆ่าคนหนึ่ง พูดว่าเป็นนักฆ่า แต่ความจริงก็คือคน ที่รับจ้างทําเรื่องสกปรกเท่านั้น

ปรางทิพย์ได้ขายสิ่งของที่โมไนยซื้อให้กับเธอ ทั้งหมด รวบรวมได้สามแสน แล้วติดต่อไปที่นักฆ่า คนนั้น เพื่อให้เขาจัดการกับครอบครัวศศินัดดาผ่านไปไม่นาน มีคนผิวดาคนนึง ใบหน้าอำมหิต เป็นผู้ชายที่มีแววตาดุร้ายก็ปรากฏกายต่อหน้า ครอบครัวของปรางทิพย์

บจีและตุลยวัตทั้งคู่มองไปที่คนนั้น ก็ตกใจขึ้นมา

แกคือฌัลล์?” ปรางทิพย์มองไปที่คนนั้นแล้วถาม

ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าไปที่ปรางทิพย์ แล้วถาม “เอา เงินมาหรือยัง?”

ปรางทิพย์รีบเอาห่อนั้นที่อยู่ที่ในอกของตุลยวัตนั้น ยื่นไปให้ฌัลล์ แล้วกล่าว “ในนี้มีสามแสน แกนับดู”

ฌัลล์ถือห่อไป เปิดออกดู แล้วกล่าว “แค่สามแสน แลกกับคนสี่ชีวิตไม่ได้หรอกนะ”

“ฉันไม่ได้ให้ฆ่าพวกเขา ฉันแค่ต้องการให้แก ทำร้ายพวกเขา ผู้หญิงวัยรุ่นที่สวยๆคนนั้น ฉันอยาก จะให้แกเอาลูกน้องแกไปจัดการเธอ จัดการจนเธอ ยับเยิน คนที่เหลือ ทำให้พวกมันพิการ เงื่อนไขแค่นี้ สามแสนน่าจะพอนะ”ปรางทิพย์กล่าวเลสหัวเราะ แล้วกล่าว “ถ้าอย่างนี้พอ แล้วยังได้ผู้ หญิงฟรีๆอีก ถือว่าฉันได้เปรียบ”

จากนั้นปรางทิพย์ก็เอารูปทุกคนในครอบครัวศศิ นัดดาให้กับฌัลล์ แล้วกล่าว “นี่เป็นรูปของพวกเขา ถ้าจะให้ดีสองสามวันนี้ลงมือซะ ถ้าข้าอีก พวกเขาน่า จะไปจากที่นี่แล้ว

ฌัลล์พยักหน้า แล้วกล่าว “ไว้ใจได้ ช้าสุดพรุ่งนี้

ลงมือ

พูดจบ มัลล์ก็ถือเงินแล้วจากไป

สายตาของปรางทิพย์เปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหดขึ้นมา แล้วพูดกับตัวเองว่า “อารียา ฉันบอกแล้ว ถ้าฉันไม่มี ความสุข ก็ไมีทางให้พวกแกมีความสุข แกรอความ สิ้นหวังได้เลย ไม่รู้จริงๆว่าตอนที่แกโดนพวกผู้ชาย รุมโทรม จะมีความรู้สึกยังไงนะ”

ผ่านไปหนึ่งคืน รุ่งขึ้นของอีกวัน จิรายุศก็มาถึง ประตูของRose&Mary Hostel
รพีพงษ์บอกอายาว่า ถ้าเธอเกิดปัญหาต้องโทร หาตน แล้วโอนเงินให้สามแสน ให้เธอนำเงินนี้พาย นัตตาและค้กคาไปเที่ยวกิน ชื้อของฝาก

อารียาเห็นในบัญชีของตนมีเงินเข้ามาสามแสน พูดไม่ออกทันที ซื้อของฝากต้องใช้เงินสามแสนเลย หรอ รพีพงษ์จะให้เธอซื้อเท่ากับยอดที่ร้านของฝาก ขายได้หนึ่งไปเลยหรอ

ศศินัดดาเห็นอารียาตะลึง แล้วถามว่า “ลูกสาว เป็น อะไรไป?”

“ไม่มีอะไร รพีพงษ์โอนเงินให้ฉันนิดหน่อย ให้ฉัน ซื้อของฝาก”อารียากล่าว

“เขาโอนให้แกเท่าไหร่? ดูลักษณะแกแล้ว โอนให้ น้อยใช่ไหม?”ศศินัดดากล่าว

“เขาโอนให้ฉันสาม… งเถอะ ไม่คุยกับคุณล่ะ อารียาคิดๆไป ถ้าบอกกับศศินัดดาล่ะก็ ศศินัดดาจะ ต้องเอาเงินนี้ไปใช้เองแน่ๆ เลยไม่ได้พูดออกมา

“ให้แค่สามร้อยเองหรอ รพีพงษ์นี่ขี้งกไปแล้วนะ ยัง พูดทุกวันอีกว่าตัวเองมีเงิน ฉันว่าคุยโวโอ้อวดต่างหาก พวกเราได้พักRose&Mary Hostelต้องเป็น ท่านยุคจ่ายให้แน่ๆ ลูกสาว ความจริงฉันว่าท่ายก็ไม่เลวนะ ไม่งั้น แกลองทบทวนดูไหม!”ศศินัดดา กล่าว

อารียามองบน แล้วกล่าว “แม่ ถ้าคุณเป็นแบบนี้ เงินที่ใช้ของในวันนี้ ให้คุณจ่ายเองทั้งหมด

ศศินัดดาหัวเราะอารียา แล้วกล่าว “พูดนิดหน่อย ไม่ได้ โดนรพีพงษ์จูงจมูกจริงๆด้วย

ศักดายืนอยู่ข้างๆ กำลังมองไปที่ทั้งคู่ ก็ไม่พูดอะไร การมีตัวตนของเขาในครอบครัวนี้ แทบจะไม่เหลือ แล้ว

หลังจากที่รพีพงษ์จากไปไม่นาน ทั้งสามก็ออกจาก โรงแรม แล้วไปเที่ยวในตัวเมืองของอำเภอหยก

ฝากมากมาย ศักดาก็คอยถือ กระเป๋าให้กับทั้งคู่

หลังจากที่ซื้อของไปแล้วบ้าง ทั้งสามเดินออกมา จากร้านของที่ระลึก ขณะนี้มีเด็กผู้หญิงวิ่งไอยู่ตรงหน้าของอารียา ดึงแขนของอารยา แล้วกล่าว “พี่ สาว พี่ชายฉันเป็นลมอยู่ในซอยด้านหน้า พวกคุณ ไปช่วยเขาหน่อยได้ไหม?

หลังจากที่อารียาได้ยินเด็กผู้หญิงพูดจบ ก็ถาม “ซอยไหน รีบพาฉันไปเร็ว

เด็กผู้หญิงคนนั้นก็รีบพาอารียาเดินไปทางนั้น ศศิ นัดดาและ กดาไม่อยากยุ่ง แต่เมื่อเห็นอารียาเดิน ไป ก็ทำได้เพียงเดินตามไป

ไม่นานเด็กผู้หญิงก็พาอารียาไปยังซอยตัน อารี ยามองเข้าไปด้านใน พบว่าไม่มีคนเป็นลม

เธอหันไปมองเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่เด็กนั่นกลับหัน หลังแล้วรีบวิ่งหนีไป

“นางเด้กนี่หลอกกันนี่หน่า ที่นี่มีคนเป็นลมที่ไหนกัน มันชั่งน่าโมโหจริงๆ” ศศินัดดาฟีมนํา

ขณะเดียวกันนี้เองอารียารู้สึกมีอะไรไม่ชอบมาพา กล ในใจของเธอรับรู้ได้ถึงสิ่งที่แปลกไป แล้วรีบ กล่าว “พวกเรารีบออกไปจากที่นี่”
ในขณะนี้เอง ฌัลล์ได้พาพวกมาอีกสิบกว่าคน แล้ว ให้ทั้งสามเดินลึกเข้าไปที่สุด

…แกเป็นใคร?” กดาถาม

“มีคนให้เงินกูทำให้พวกมึงพิการ วันนี้พวกแกอย่า หวังจะได้ออกไปอีกเลย เสียดายขาดไปหนึ่ง เดี่ยว ต้องไปจัดการอีกคนโดยเฉพาะอีก ยุ่งยากจัง”

หัวเราะพลางพูด

ตกใจจนรีบถอยไปด้านหลัง ศศินัดดา“ใช้ไม่ได้จริงๆ กลัวซะขนาดนั้น”

อารียาขมวดคิ้วแล้วดูไปที่ฌัลล์ กล่าว “คนนั้นให้ เงินเท่าไหร่? ฉันจะให้มากกว่า

ลล์หัวเราะให้อารียา แล้วกล่าว “ขอโทษนะ ถ้า เรารับงานแล้ว ห้ามผิดคำพูด เธอนี่ชั่งสวยงามจริงๆ ดุๆแล้ววันนี้น่าจะสนุกน่าดู

“รีบทำให้ไอ้แก่สองตัวนั้นขาหัก แล้วพวกเราค่อย รุมโทรมคนสวยคนนี้ นี่เป็นผลตอบแทนของงานชิ้น นี้นะ