บทที่192 ต้องเคารพคุณรฟี

ช่วงเวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แค่พริบตา เดียวก็ถึงวันหมั้นของปรางทิพย์และโมไนย

วันหมั้น ความจริงแล้วก็คือครอบครัวของปราง ทิพย์และครอบครัวของโมไนยทานข้าวด้วยกัน เท่านั้น

ความจริงบอยากเรียกไวทยุคมาร่วมด้วย เธอ มองว่า ลูกสาวเธอหาแฟนที่เก่งได้ขนาดนี้ วันหมั้น หัวหน้าตระกูลเขมพงศ์ไวทยุตต้องอยู่ในงานด้วย

แต่โมไนยพูดว่าห้องส่วนตัวที่เขาเหมาไว้นั้นไม่ค่อย ใหญ่ พอสําหรับสองครอบครัวนั่งพอดี ถ้าเพิ่มอีกคน จะแน่นขึ้นมาทันที

แทนที่จะไวทยุตมาแล้วรู้สึกว่าโมไนยนั้นขี้งก สู้ไม่ มาเลยจะดีกว่า

ทั้งสองครอบครัวมาถึงประตูRose&Mary Hostelพร้อมๆกัน ใบหน้าของบจีมีความสุข จูงมือแม่ของโมไนยตลอดเวลา ทั้งคู่พูดคุยกันไม่หยุด

“ฉันจะบอกอะไรให้ ตระกูลเขมพงศ์มีหนึ่งคน เข้า ข้างตัวเองที่สุด แต่งกับตระกูลเล็กๆของเมืองริเวอร์ โดนคนแบนตลอด แล้วยังมีลูกเขยเป็นไอ้สวะเกาะ เมียกิน เมื่อไม่กี่วันมานี้เธอพาทั้งครอบครัวกลับมา บ้านแม่ แล้วยังโอ้อวดกับฉันอีกว่าเธออยู่วิลล่า ฉัน ทนดูเธอไม่ได้ ก็ได้ไล่ครอบครัวของเธอออกไป ทั้งหมด ผลลัพธ์วันนั้นเธอยังลงไทม์ไลน์ว่าตนเอง พักอยู่ที่Rose&Mary Hostelมันชั่งตลกสิ้นดี เธอไม่ รู้แน่ๆว่าถ้าจะพักRose&Mary Hostelของเรา ต้องมี คอนเน็คชั่น แล้วสถานการณ์ของครอบครัวเธอ ไม่มี ปัญญาพักที่แพงๆแบบนี้แน่นอน” บจีบ่นไม่หยุด

“ใช่ลูกเขยที่ชื่อไอ้สวะรพีพงษ์ที่แต่งเข้านั้นใช่ไหม ฉันได้ยินโมไนยพูด ไม่คาดคิดว่าทั้งครอบครัวจะน่า เกียจได้ขนาดนี้ พวกคุณไล่พวกเธอออกไปหนะถูก ต้องแล้ว” แม่ของโมไนยกล่าว

“หากพูดถึงสวะก็ต้องยกให้เขาเลยล่ะ ทั้ง ครอบครัวก็ด่าเขา ยังไงโมไนยของครอบครัว คุณก็เก่งกว่า สามารถพาพวกเรามาทานข้าว ที่Rose&Mary Hostelแห่งนี้ได้” บจียิ้มพลางกล่าว ใบหน้าแม่ของบจีเต็มไปด้วยความมั่นใจ มีความ พอใจในตัวของลูกชายตนเองอย่างมาก

โมไนยเดินไปถึงประตูของRose&Mary Hostelข้างในมีพนักงานสองคนเดินออกมาทันที แล้วขวางพวกเขาเอาไว้

“ผมจองห้องส่วนตัวเอาไว้ ชื่อโมไนย ให้พวกเรา เข้าไป” โมไนยกล่าว

“ขอโทษค่ะ วันนี้ที่นี่ได้เหมาเอาไว้แล้วค่ะ การจอง ได้ถูกยกเลิกไปทั้งหมดแล้วค่ะ พวกเราได้แจ้งไป ทางข้อความล่วงหน้าแล้วค่ะ” หนึ่งในพนักงานกล่าว

โมไนยชะงัก แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูทันใด ก่อน หน้านี้สองวันเขาได้รับข้อความหนึ่งฉบับจริงๆ แต่ ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นข้อความรบกวน จึงไม่ได้ใส่ใจ

“พวกคุณหมายความว่าไง? ผมจองไว้แล้ว พวกคุณ บอกยกเลิกก็ยกเลิก นี่พวกคุณกำลังหลอกลวงผู้ บริโภคอยู่นะ?” โมไนยเริ่มเครียดขึ้นมาทันใด

วันนี้เขาพาสองครอบครัวมาRose&Mary Hostel ทานข้าวงานหมั้น ถ้าตอนนี้บอกเขาว่าไม่มีวิธี ที่จะเข้าไปข้างในล่ะก็ เขาก็ต้องเป็นบ้าแน่ๆ

บจีได้นําเรื่องนี้บอกกับทุกๆคนที่พอจะบอกได้ไป หมดแล้ว หากตอนนี้บอกว่าเข้าไปไม่ได้ นั่นก็ถือเป็น เรื่องที่น่าอับอายขาย หน้าเป็นอย่างมาก

“ขอโทษค่ะ พวกเราได้แจ้งให้คุณทราบแล้ว วันนี้ที่ นี่ถูกเหมาไว้แล้ว พวกคุณกลับไปเถอะค่ะ” พนักงาน พูดออกมาอีกครั้ง

หลังจากที่บจีและปรางทิพย์ได้ยินคำพูดของ พนักงานแล้วนั้น สีหน้าถอดสีทันที

บจีเดินนําหน้าไป แล้วกล่าว “ใครที่มัน เหมาRose&Mary Hostelไว้ทั้งหมด พวกแกหยุด หลอกพวกเราได้แล้ว ฉันว่าพวกแกอะตั้งใจ แกรีบ ให้พวกเราเข้าไป ไม่งั้นพวกเราจะร้องเรียนแกแล้ว นะ”

“ฉันบอกแล้ว วันนี้ได้มีคนเหมาไว้แล้ว ผู้ที่ไม่ เกี่ยวข้องแม้แต่คนเดียวก็เข้าไปไม่ได้ พวกคุณฟัง ไม่เข้าใจหรอ?” พนักงานเริ่มกล่าวอย่างรำคาญ แกหมายความว่าอะไร แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แก ไม่อยากทํางานแล้วใช่ไหม ฉันจะบอกอะไรให้นะ โมไนยของฉันเป็นคนของท่านยุด ถ้าพวกแกกล้าไม่ ให้เขาเข้าไป งั้นพวกแกก็รอรับความพิโรธของท่าน ยุดได้เลย” ปรางทิพย์ตะโกนออกมา

พนักงานสองคนนั้นได้ยินปรางทิพย์พูดว่าโมไนย เป็นคนของท่านยุด ก็ชะงักงัน แต่ไม่นานพวกเขาก็มี สติกลับมา การเหมาของวันนี้เป็นคำสั่งของท่านยุค ถ้าคนนี้เป็นคนของท่านยุดจริงๆล่ะก็ ท่านยุดจะต้อง แจ้งล่วงหน้า

ดังนั้นพวกเธอทั้งสองจึงรับรู้ได้ว่าคนพวกนี้กำลัง โกหกอยู่ ไม่แน่อาจจะมาพังงานก็เป็นไปได้

ท่านยุดได้กำชับไว้แล้ว วันนี้ถ้าไม่มีคำสั่งของเขา และคุณรพี ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น

ถ้าคนพวกนี้เข้าไปได้ นั้นก็ผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ ของพวกเธอแล้ว ถึงเวลานั้นผู้ที่โชคร้ายก็ต้องเป็น พวกเธอทั้งคู่

ทั้งคู่มองหน้ากัน ใบหน้าสะท้อนรอยยิ้มอันร้ายกาจ หนึ่งในนั้นเห็นทุกคนที่อยู่นอกประตู แล้วกล่าว “พวกคุณเป็นคนของท่านยุคจริงๆหรอ?”

“หรือยังโกหกได้ด้วยหรอ? ฉันจะบอกอะไรพวกแก ไว้นะ โมไนยเป็นคนดังประกบท่านยุด ถ้าวันนี้พวก แกไม่ให้พวกเราเข้าไป งั้นพวกแกก็รอตกงานได้ เลย! บ กล่าว

โมไนยอับอาย หากยังไม่ถึงจุดที่กล่าวถึงเลย นี่ ถ้าท่านยุดรู้เข้า ท่านยุคจะต้องลงโทษเขาแน่ๆ

แต่เขาก็คิดว่าพนักงานหน้าประตูสองคนก็เป็นแค่ พนักงานธรรมดาเท่านั้น ไม่มีทางไปยืนยันตัวตนกับ ท่านยุคแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ขวางบจีไว้

“เหอะเหอะ งั้นพวกคุณรออยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะให้ คนไปจัดห้องส่วนตัวไว้ให้” พนักงานคนนั้นพูดขึ้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไป

บ สะใจ หันไปบอกโมไนย แล้วกล่าว “โมไนย ยัง ไงก็เป็นแกที่เก่งกาจ คนพวกนี้ต้องให้เกียรติแก กลับกันถ้าเป็นไอ้สวะนั่นของครอบครัวศศินัดดาล่ะ

ก็ เกรงว่าเขาคงกลัวจนขี้หดตดหายไปล่ะ”

โมไนยยิ้ม แล้วไม่ได้พูดอะไร ผ่านไปไม่นาน พนักงานคนนั้นก็วิ่งมา ข้างหลังเขา ยังมีพนักงานรักษาความปลอดภัยตามมาอีกเพียบ

“รีบจับคนพวกนี้เอาไว้ พวกเขาอยากจะมาวุ่นวาย ในโรงแรมของเรา วันนี้เป็นวันที่คุณรพีเหมาโรงแรม ไว้ ห้ามให้เกิดเหตุใดๆขึ้นเป็นอันขาด ขังไว้ข้างหลัง รอให้ผ่านวันนี้ไปก่อนแล้วค่อยปล่อยออกมา

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบล้อม ครอบครัวปรางทิพย์และครอบครัวโมไนยสอง ครอบครัวเอาไว้

บจีแปลกใจ บอกว่าจะไปเตรียมห้องส่วนตัวให้พวก เขาไม่ใช่หรอ ทําไมถึงพาพวกพนักงานรักษาความ ปลอดภัยมา แล้วยังจะจับพวกเขาเอาไว้อีก

โมไนย ขมวดคิ้ว ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวก็กลายเป็น แบบนี้

วันนี้เป็นวันมงคลของเขา ถ้ามั่วขนาดนี้ ก็โชคร้าย เกินไปแล้ว

“พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร พวกแกกล้าจับฉัน ฉันเป็นคนของท่านยุดนะ!” โมไนย

ตะโกนออกมา

“แกหยุดเสแสร้งได้ล่ะ การเหมาวันนี้เป็นคำสั่งของ ท่านยุค แม้แต่เรื่องนี้แกยังไม่รู้ แล้วยังโกหกว่าเป็น คนของท่าน ดอีก แกคิดว่าฉันโง่หรือไง?” พนักงาน ตะโกน

โมไนยชะงัก ไม่คิดว่าการเหมาวันนี้เป็นคําสั่งของ ท่านยุค

เขาลังเลไปสักพัก แล้วพันไปพูดกับปรางทิพย์ “ปราง เป็นคำสั่งของท่านยุดให้เหมา ไม่งั้นวันนี้พวก เราไปหาที่อื่นเถอะนะ รออีกแป๊กผมค่อยพาพวกคุณ มาที่นี่อีกครั้ง”

ใบหน้าปรางทิพย์ไม่เห็นด้วย แล้วกล่าว คุยกัน เรียบร้อยแล้วหนิว่างานหมั้นของเราจักขึ้นที่นี่ ทำไม คิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนล่ะ มานี่กับไปที่อื่น มันเหมือน กันไหม”

โมไนยขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “แต่นี่เป็นที่ของท่านยุค นะ หรือคุณอยากให้ผมเป็นศัตรูกับท่านยุดหรือไง? ปรางทิพย์หยุดพูดไป แต่ใบหน้ายังคงแสดงความ

ไม่พอใจอยู่ดี

“พอล่ะ พวกแกหยุดเถอะ พวกเราไม่เข้าไปแล้ว พวกเราจะไปที่อื่น” โมไนยกล่าว

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดลงมือ

พนักงานเพ่งมองไปที่พวกเขา แล้วกล่าว “นี่ค่อยโอ เคหน่อย ต่อไปอย่ามาอ้างว่าเป็นคนของท่านยุดอีก ท่านยุดเป็นคนที่พวกคุณสามารถเล่นหัวได้หรอ?”

ใบหน้าบ เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ก็ไม่ กล้าพูดอะไร ในใจคิดครั้งนี้ทำไมโมไนยจัดการไม่ ได้ ไม่เพียงไม่พาพวกเขาเข้าไปทานข้าวในโรงแรม เท่านั้น แล้วยังเกือบจะโดนคนจับไว้อีก

ในขณะเดียวกันนี้เอง ประตูของRose&Mary Hostelมีรถมาจอดหนึ่งคัน ครอบครัวรพีพงษ์ลงจาก รถมา วันนี้พวกเขาไปนอกอำเภอสูดอากาศบริสุทธิ์ มา เพิ่งจะกลับมาในตอนนี้

พนักงานสองคนนั้นเห็นครอบครัวรพีพงษ์กลับมาก็รีบก้นใหญ่ แล้วตะโกนไปที่โมไนยและปรางทิพย์ ทั้งสองครอบครัวว่า “พวกแกรีบหลบๆไป ครอบครัว คุณร กลับมาแล้ว ถ้าพวกแกขวางทางพวกเขา เกิด อะไรขึ้นพวกเราไม่รับผิดชอบนะ!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบไล่ให้โมไนย และปรางทิพย์ทั้งสองครอบครัวออกไปอีกฝั่ง

บจีพึมนําไม่หยุด คุณร บ้าบออะไร ให้พวกแก เคารพได้ขนาดนี้

ครอบครัวรพีพงษ์เดินเข้าไปในRose&Mary Hostelศศินัดดาเห็นพวกบจีโดนขวางไว้นอก โรงแรม ก็หัวเราะขึ้นมาทันใด

“รพีพงษ์ แกนี่ใช้ได้นะ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะโดน ขวางอยู่ข้างนอก” ศศินัดดาหัวเราะแล้วกล่าว

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แล้วพาครอบครัวเดินเข้าไป ข้างใน

หลังจากที่บเห็นครอบครัวศศินัดดาเดินมาแล้วนั้น ก็ชักตาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ทําไมถึงเป็นครอบครัวพวกเขาได้” บจีส่งเสียง ตกใจ

โมไนยและปรางทิพย์มองไปที่ครอบครัวศศินัดดา อย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้มาโผล่ที่นี่

ศศินัดดามองพวกมจีด้วยสายตาที่เหยียดหยาม จากนั้นก็เดินยืดอกเข้าไปในRose&Mary Hostel

มองไปที่ครอบครัวศศินัดดาทั้งครอบครัวเดิน เข้าไป บจีก็ตะโกนออกมาว่า “พวกแกทําอะไรหนะ วันนี้Rose&Mary Hostel ได้ถูกเหมาไว้หมดแล้ว พวกแกเข้าไปไม่ได้หรอก หรือพวกแกอยากจะมา กินเลี้ยงงานหมั้นของครอบครัวเรา”?

ศศินัดดา นปาก แล้วกล่าว “แม้แต่ประตูพวกแก ยังเข้าไปไม่ได้ แล้วยังมีหน้าพูดว่าจะจัดงานหมั้นที่นี่ หน้าไม่อาย

แก!” บจิตะโกนอย่างโมโห

ปรางทิพย์ดีงชุดของบจี แล้วกล่าว “แม่ อย่าไป สนใจพวกเขา เดี่ยวพวกเขาโดนจับก็จะรู้เอง ดวงตาบจีเป็นประกาย มองไปที่ศศินัดดาอย่าง ดูแคลน แล้วกล่าว “งั้นพวกแกก็เดินเข้าไปดูสิ เดิน เข้าไปให้พวกเราดู

ศศินัดดาไม่ได้หยุด แล้วเดินตรงเข้าไป

ในRose&Mary Hostelพนักงานสองคนนั้นก็รีบหลีก ทางให้พวกเขา แล้วคํานับ

เหตุการณ์นี้ทําเอาโมไนยและปรางทิพย์ทั้งสอง ครอบครัวมีนงง ตอนนั้นพนักงานบอกว่ายังจะจับ พวกเขาเอาไว้เลย ทําไมพวกศศินัดดาเข้าไปแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรเลย

หลังจากที่ครอบครัวศศินัดดาเข้าไปแล้ว ศศินัดดา หันไปมองบจี ยิ้มพลางกล่าว “พวกเราเข้ามาแล้ว เห็นหรือยัง แกคิดว่าโมไนยเก่งไม่ใช่หรอ ตอนนี้ แม้แต่เข้ายังเข้าไม่ได้ แล้วยังคุยโวโอ้อวดกับฉันอีก ตลกจริงๆ”

บจีมองไปที่พนักงานสองคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ แล้ว ถาม “วพกแกบอกว่าวันนี้ที่นี่ถูกเหมาไว้หมดแล้ว ไม่ใช่หรอ ทําไมพวกแกไม่ขวางพวกเขาไว้?”

พนักงานทั้งคู่มองหน้ากัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “ผู้เหมาวันนี้คือครอบครัวของคุณรพี ทำไมพวกเรา ต้องขวางพวกเขาเอาไว้

บจีงงขึ้นมาทันที ครอบครัวคุณร ? หรือ คนที่ เหมาที่นี่ไว้คือ รพีพงษ์?”

โมไนยและปรางทิพย์ทั้งคู่มองไปที่รพีพงษ์อย่าง คาดไม่ถึง นารียาตะโกนออกมา “นี่เป็นไปไม่ได้ที่ แกพูดว่าคุณรพี หรือหมายถึงไอ้สวะรพีพงษ์

พนักงานทั้งคู่ชักตาไปที่ปรางทิพย์ทันที

” ต้องเคารพคุณรพี!”

“คุณร บ้าบออะไร เขาก็แค่ไอ้สวะ คิดไม่ถึงว่า พวกแกจะเคารพเขาได้ขนาดนี้ ฉันว่าพวกแกโดน เขาหลอกแล้วล่ะ พวกแกรีบจับพวกเขาไว้สิ!” ปราง ทิพย์ตะโกน

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ล้อมพวกเขา ไว้อีกครั้ง แล้วมองไปที่พวกเข้าอย่างดุดัน คนพวก นี้กล้าดูถูกคุณรพี หาที่ตายจริงๆ แน่นอนว่าพวกเขา ไม่ยินยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแน่ๆ รพีพงษ์เห็นดังนี้ ก็โบกมือ แล้วกล่าว “อย่าไปสนใจ

พวกเขา”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยจึงหยุดลงมือ

ในขณะนี้ศศินัดดาชักตาไปที่บจี ยิ้มพลางกล่าว

“บจี แกอยากจะเข้ามาทานข้าวที่นี่มากใช่ไหม? เพียงแค่แกชดใช้ค่าหยกของฉันที่แกทําแตกเพียง พอ ฉันจะให้พวกเขาอนุญาตให้พวกแกเข้ามา เป็น ไง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ