บทที่162 มีลูกชายให้ผม

ทางกลับบ้าน ความคิดของรพีพงษ์ค่อนข้างบ ซ้อน หลายปีมานี้ เขาหวังมาตลอดว่าจะมีเบาะแสใน การเจอตัวพ่อบ้าง เขาไม่เชื่อว่าคนที่รักเขาในตอน นั้น จะหายไปแบบนี้

ช่วงเวลาหลายปีในเมืองริเวอร์ ใจของรพีพงษ์ได้ ถูกลับจนแข็งแกร่ง แต่หลังจากได้ยินเรื่องของพ่อที่ โยษิตาพูดแล้ว ในใจเขาเหมือนมีพายุถาโถมเข้ามา อย่างหนัก

ไม่ว่าโยษิตาพูดจริงหรือหลอก ครั้งนี้รพีพงษ์ต้อง กลับไปให้แน่ชัดสักครั้ง โดยความสามารถของเขา ตอนนี้ ไม่ต้องกังวลอะไรจริงๆ

แม้ตระกูลลัดดาวัลย์จะใหญ่ค้ำฟ้าเกียวโต รพีพงษ์

ก็มีวิธีเผชิญหน้าเสมอ

เกียวโต นึกถึงสถานที่แห่งนี้ ในใจรพีพงษ์เต็มไป ด้วยความเบื่อหน่าย ไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วยัง ต้องกลับไปสถานที่แห่งนี้อีก
แน่นอน รพีพงษ์กลับไปเพียงเพราะสืบหาการ หายตัวไปของฟอ การเป็นผู้สืบทอดของตระกูลสัต ดาวัลย์นั้น เขาไม่สนใจแต่อย่างใด หลังจากสืบหา เสร็จแล้ว เขาก็กลับเมืองริเวอร์ ยังไงอารียา อยู่ที่นี่ ตอนนี้อารียาต่างหากที่เป็นทุกอย่างของเขา

แต่ทว่าต้องหาเหตุผลพูดกับอารียาสักหน่อย หลัง จากนี้หนึ่งเดือนเขากลับเกียวโต อย่างน้อยก็ต้องอยู่ สิบวันหรือครึ่งเดือน อย่าให้อารียาต้องเป็นห่วง

เมื่อกลับไปถึงบ้าน รพีพงษ์เห็นอารียากำลังนั่งคุย โทรศัพท์อยู่บนโซฟา

เพราะเป็นห่วงเรื่อง โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์ วัน นี้เธอจึงไม่ได้ไปทำงาน

ตอนนั้นคนที่อยู่บ้านแม่ศศินัดดาโทรศัพท์มาหา ให้ ครอบครัวศศินัดดากลับบ้านพ่อแม่สองวัน

ศศินัดดาตกลงแล้ว วางสายได้ไม่นาน ลูกสาวของ บ้านลุงใหญ่อารียา พี่สาวฝั่งพ่อของเธอ ธนญาก็ โทรศัพท์มาหา

ในตระกูลสหไพศาลธนญาถือว่าเป็นเด็กที่ทั้งสวยทั้งเก่ง แต่ต่างจากอารียานิดหน่อย คนในครอบครัว ได้เอาเธอไปเปรียบเทียบกับอารียาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะเทียบกับอารียาไม่ได้ เพียงใจในของเธอก็มี ความอิจฉาริษยาตลอดมา

ต่อมาอารียาแต่งงานกับรพีพงษ์ ศศินัดดาได้พูด กับคนของตระกูลสหไพศาลตลอดว่ารพีพงษ์คือสวะ ขี้ขลาด ไร้ซึ่งความสามารถ ทำได้เพียงเกาะเมียกิน นี่ถึงจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

ช่วงนี้ธนญาหาแฟนได้หนึ่งคน อยู่ที่บ้านเกิด อำเภอหยกของศศินัดดาถือได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อที่มี ความสามารถ ธนญาภูมิใจกับเรื่องนี้มาก ได้ยินว่า ครอบครัวอารียาจะกลับบ้านพ่อแม่ ธนญาจึงรีบโทร มาอวดอารียาทันที

“อารี พวกเธอกลับบ้านโดยรถไฟอยู่แล้วใช่ไหม ฉันจะบอกให้ ซื้อตั๋วนอน อย่าเสียดายเงิน ตอนนี้ตัว นอนก็ไม่กี่บาท พวกเธอถึงแล้ว ฉันจะให้แฟนฉันไป รับพวกเธอนะ เขาเพิ่งจะซื้อรถใหม่เมื่อไม่นานมานี้ สามแสนกว่าหยวนนะ พวกเธอคงไม่เคยนั่งรถแพง ขนาดนี้สินะ เดี๋ยวให้พวกเธอได้ลองนั่งดูสักหน่อย ธนญาพูดอย่างภูมิใจ
ใบหน้าอารียาเต็มไปด้วยความโก้เก้างถัง แล้ว

กล่าว “พวกเราก็ชอเราแล้ว กลับไปคราวนี้ ว่าจะขับ รกกลับไป พวกเธอไม่ต้องมารับ

พวกเธอต้องซื้อรถมือสองเป็นแน่ นั่นขับยังไงก็ไม่ สบาย ถ้าไม่อยากใช้ ฉันให้แฟนฉันขับรถไปรับพวก เธอที่เมืองริเวอร์ได้นะ พวกเธอจะได้ไม่ต้องขับรถ มือสองกลับมา” ธนญาแล้วพูดออกมา

อารียาหมดคำที่จะพูด และก็ไม่รู้ว่าธนญาไปเอา ความมั่นใจนี้มาจากไหน ว่าครอบครัวเขาต้องซื้อรถ มือสองแน่ๆ

*ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องแล้ว แบบนี้รบกวนพวกเธอมาก ไปแล้ว พวกเราขับรถกลับไปเองก็โอเคแล้ว” อารียา กล่าว

“ใช่แล้ว เธออย่าเอารพีพงษ์กลับมาด้วยนะ เขาไอ้ สวะนั่น มีสิทธิ์อะไรมาบ้านของพวกเรา ฉันจะบอก ให้เธอรู้ การเจริญก้าวหน้าของครอบครัวเราตอน นี้ถือว่าดี หากเธอคิดว่าอยู่ที่เมืองริเวอร์แล้วราย ได้น้อย ก็กลับมาบ้าน รับรองเงินเดือนแต่ละเดือน มากกว่าหกฟินหยวน” ธนญาเปลี่ยนหัวข้อกุย
“ไม่…ไม่ต้องหรอก” อารียาเริ่มไม่ค่อยอยากสนใจ

ธนญาแล้ว ตอนนี้เธอคือผู้จัดการของบริษัทตระกูล ฉัตรมงคล ได้รับเงินเดือนทุกเดือนเริ่มต้นที่สอง หมื่นหยวน ยังไม่รวมค่าคอมรางวัลสวัสดิการอื่นๆ อีก คาดไม่ถึงว่าธนญายังอยากให้เธอไปทํางานเงิน เดือนหกพันหยวนอยู่อีก ดูๆแล้วจะเป็นทุกข์แทนกัน เกินไปแล้ว

“รพีพงษ์ของครอบครัวเธอเกรงว่าน่าจะยังไม่มีงาน ทําสินะ ตอนนี้แฟนของฉันเป็นผู้ช่วยเจ้าของบริษัท เจ็ทศสโตนที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ของพวกเรา” ธนญา ชมแฟนของตนเองเรื่อยๆ

“คือ ฉันมีธุระนิดหน่อย ไม่คุยกับเธอแล้วนะ เดี๋ยว กลับไปค่อยคุยกัน”

อารียารับไม่ไหวแล้วจริงๆ แล้ววางสาย ถอนหาย ใจยาวๆ

ธนญาปลายทางของโทรศัพท์เห็นอารียาวางสาย ไป ก็หัวเราะเยาะเย้ยออกมา แล้วกล่าว “เธอต้อง อิจฉาฉันแล้วเป็นแน่ ตอนนี้ชีวิตฉันกีขนาดนี้ แล้วยัง มีแฟนที่ดีขนาดนี้อีก เธอฟังแล้วต้องรู้สึกเสียใจแน่ๆ แม่ฉันยังบอกว่าบ้านเธอเป็นวิลล่าแล้ว เป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอน ระดับชีวิตครอบครัวแบบ นั้นของเธอ ไม่อยู่ชั้นใต้ดินก็ดีขนาดไหนแล้ว

หากอารียารู้ว่าเธอคิดแบบนี้ เกรงว่าจะหัวเราะล่วง

แน่ๆ

แม่ฉันก็จริงๆนะ พวกลุงเป็นคนยังไงไม่ใช่ว่าเธอ ไม่รู้ ยังจะกลับไปให้ได้อีก ลำบากจริงๆ” อารียาพูด กับรพีพงษ์อย่างเกรี้ยวกราด

รพีพงษ์เดินไปยังข้างกายของอารียา หัวเราะพลาง กล่าว “ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นตายายของคุณ กระชับ สัมพันธ์เอาไว้ ก็ไม่มีอะไรไม่ดีหนิ”

“คุณไม่รู้ ลุงใหญ่ของฉันคนนั้น กับแม่ของฉัน เหมือนมีความแค้นกันอย่างนั้น ทุกครั้งที่กลับไป ต้องหาเรื่องไม่น้อย ตายายของฉันรักลูกชาย มากกว่าลูกสาว ไม่มีฉันกับแม่อยู่ในสายตาเลยสัก นิด ยอมรับก็แต่ลุงสองคนนั้นของฉัน พ่อของธีร ทธิ์คือลุงรองของฉัน ครอบครัวเขาถือว่าโอเคกับ ครอบครัวฉัน แต่ยังไงพูดๆแล้ว ทุกครั้งที่ไปก็จะ ประชดประชันกันทั้งนั้น ครั้งนี้ให้ธีริทธิ์มา ต้องไม่ เชื่อแน่นอนว่าเราอาศัยอยู่ที่วิลล่า ให้ธีริทธิ์มาเยี่ยม ดู ฉันล่ะรําคาญพวกเขาจะแย่แล้ว” อารียากล่าว
รพีพงษ์ วอารียา แล้วกล่าว ไม่ต้องคิดแล้ว ตอนนี้พวกเราก็มีความสุขดี หลังจากที่พวกเขาเห็น จะพูดไม่ออกแล้ว

อารียาพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก รพีพงษ์พูดได้ไม่ เลว รอให้พวกเขาเห็นคุณภาพชีวิตของตนในตอนนี้ ก่อน ก็จะหุบปากไปเอง

“วางแผนว่าจะไปที่นั่นเมื่อไหร่?” รพีพงษ์กล่าว

“น่าจะอีกไม่กี่วันข้างหน้า ช่วงนี้ไม่ใช่ว่ามีเรื่องของ โรงงานวัสดุก่อสร้างโฮมาท์เข้ามาหรอ ต้องแก้ไข เรื่องนี้ก่อน” อารียากล่าว

รพีพงษ์พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก หากเป็นแบบ นี้ เขาก็รอให้กลับจากบ้านยายของอารียาก่อน แล้ว ค่อยพูดกับเธอเรื่องที่จะกลับไปเกียวโตสักพัก

“ใช่แล้ว เรื่องของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? เค้าตกลง หรือยัง?” อารียาถาม

รพีพงษ์หัวเราะแล้วหัวเราะอีก แล้วกล่าว “สําเร็จ แล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะส่งสัญญามาให้ ถึงเวลานั้น พวกเราเอาให้คุณปู่ดูสักหน่อยก็โอเคแล้ว”
อายาพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก บสนนิดหน่อย

แล้วกล่าว “ขอบคุณ”

รพีพงษ์กล่าวทันที “ขอบคุณผมทําไม ถ้าคุณอยาก ขอบคุณผมจริงๆ มีลูกชายให้ผมสักคนมั้ย?”

อารียาหน้าแดงชั่วขณะ ยื่นมือไปทุบหน้าอกของ รพีพงษ์

“น่าเกลียด”

หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว อารียาพูดกับพี พงษ์ว่าอยากออกไปเดินเล่น รพีพงษ์ตอบรับทันที ทั้งคู่เดินออกจากประตูไปด้วยกัน

ผ่านไปไม่นาน รพีพงษ์ได้รับโทรศัพท์จากธีริทธิ์ ช่วงสองสามวันนี้ไอ้เด็กนี้เที่ยวข้างนอกอย่างเมา มันส์ แล้วก็ไม่กินข้าวบ้าน

รพีพงษ์รับสาย ทันใดนั้นปลายทางก็มีเสียงร้องขอ ความช่วยเหลือออกมา “พี่เขย ผมมีเรื่องแล้ว รีบมา ช่วยผมเริว”