บทที่ 537 ผมมาสอน ผิดอะไรหรือ

บทที่ 537 ผมมาสอน ผิดอะไรหรือ

“รพีพงษ์! คุณกำลังทำอะไร ลงมาเร็วๆ เดี่ยวศาสตราจารย์ เขาก็จะมาแล้ว อย่ามาประชดประชันที่นี่เพียงเพราะความ โกรธชั่วขณะ!” นิษฐามองไปที่รพีพงษ์ที่กำลังยืนอยู่บนเวที ปฏิกิริยาแรกคือคิดว่าไอ้หมอนี้มาหาเรื่อง

ทุกคนในห้องเรียนจดจ่อไปที่รพีพงษ์ เพราะเสียงตะโกนของ นิษฐาพวกเขาต่างก็จ้องมองเขาอย่างสงสัย โดยไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้น

“นักศึกษาคนนี้ ผมมาสอน ผิดอะไรหรือ?” รพีพงษ์เหลือบมอง นิษฐาและพูด

คำพูดของเขาทำให้นักศึกษาทั้งห้องเดือดดาล พวกเขาทุก คนมองไปที่รพีพงษ์ ซึ่งมีอายุไม่มากนักด้วยใบหน้าที่น่าทึ่ง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กคนนี้จะเป็น ศาสตราจารย์รับเชิญจากมหาวิทยาลัย

มีเพียงไผทสันต์และอาจารย์คนอื่นๆยังนิ่งหน่อย เพราะพวก เขาทั้งหมดได้พบกับรพีพงษ์ ก่อนหน้าแล้ว รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้ เป็นศาสตราจารย์ที่ผู้อำนวยการเชิญมาจริงๆ

“แม่เจ้า นี่คือศาสตราจารย์รับเชิญจากผู้อำนวยการเหรอ นี่ อายุน้อยเกินไปแล้วมั้ง แน่ใจใช่ไหมว่าเขาไม่ได้ขึ้นไปบนเวที เพื่อทําเรื่องตลก ”
” หรือว่าเป็นเรื่องจริงใช้เงินซื้อเข้ามาหาชื่อเสียงใน มหาวิทยาลัยของเรา แต่ศาสตราจารย์คนนี้ได้รับเชิญจากผู้ อำนวยการเป็นการส่วนตัวไม่ใช่เหรอ ผู้อำนวยการของเรามัก จะดูถูกเรื่องการโกงไม่ใช่หรอกเหรอ?”

“นี่มัน คนๆนี้น่าจะพึ่งจบได้ไม่นานมั้ง ดูจากอายุของเขา ดู เหมือนว่าเขาจะอายุน้อยกว่าอาจารย์ไผทสันต์อีก การเลื่อน ตำแหน่งของอาจารย์ไผทสันต์นั้นถือว่าน่าทึ่งมากแล้ว ยัง ไม่สามารถขึ้นสู่ระดับศาสตราจารย์ได้เลย คนนี้กลับเป็น ศาสตราจารย์รับเชิญได้ ซึ่งไร้สาระเกินไป ”

“รพีพงษ์คุณอย่าหน้าด้านได้ไหม คุณคิดว่าพวกเราทุกคน เป็นคนโง่หรือ คุณอายุเท่าไหร่กัน คุณจะเป็นศาสตราจารย์ รับเชิญในมหาวิทยาลัยของเราได้อย่างไร!” นิษฐาดูกังวลและ คิดว่ารพีพงษ์เล่นใหญ่เกินไปแล้ว

“นักศึกษาท่านนี้ โปรดนั่งลงก่อน เดี๋ยวก็จะเริ่มเรียนแล้ว อย่า รบกวนชั้นเรียนของผม” รพีพงษ์พูดให้นิษฐา

นิษฐารู้สึกโกรธมากขึ้นไปอีก เธอคิดว่ารพีพงษ์แสดงจน ติดใจแล้ว วางแผนที่จะฉีกหน้าที่แท้จริงของรพีพงษ์ออกมา ให้เขาอับอายต่อหน้าทุกคน

ในขณะนี้นี่เอง มโนชาเดินเข้ามาในห้องเรียน ขมวดคิ้วใส่ นิษฐาและพูดว่า “คุณกำลังยืนทำอะไรอยู่ ดร.รพีให้คุณนั่งลง คุณยังอยากจะหาเรื่องอีกเหรอ?”

นิษฐาเห็นมโนชาเข้ามา ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันทีและ เธอก็พึมพำ” รุ่นพี่ เขา ….. ”

“ไม่ต้องพูดแล้ว รีบนั่งลง อย่าส่งผลกระทบต่อคาบเรียนของ ดร.รพี” มโนชาพูดกับนิษฐา

นิษฐารู้สึกเพียงเสียงฟ้าร้องในหูของเธอ เธอก็ตกตะลึงไป ชั่วขณะ เธอนั่งอยู่ลงบนเก้าอี้โดยไม่รู้ตัวและจ้องไปที่รพี พงษ์ที่อยู่บนเวทีอย่างเหม่อลอย ในหูมีคำสามคำวนไปมา “ดร.รพี” ที่มโนชาพูด

มโนชาเห็นว่ายังมีคนมากมายในห้องเรียนสงสัยในตัวตนของ รพีพงษ์ เธอจึงกระแอมในลำคอและตะโกนว่า”เรียนนักศึกษา และอาจารย์ทุกท่าน นี่คือแขกที่ได้รับเชิญจากผู้อำนวยการ ของมหาวิทยาลัยเรา ศาสตราจารย์ รพีพงษ์ คุณรพี คลาสนี้ จะสอนโดยคุณรพี ฉันหวังว่าทุกคนจะสามารถแสดงความ กระตือรือร้นและทัศนคติที่จริงจังในการมาฟังการสอนของ คุณรพี”

หลังจากพูดเสร็จ มโนชาก็รีบนั่งบนที่นั่งว่างในแถวแรก

“เขา … เขากลับเป็นศาสตราจารย์ที่ได้รับเชิญจากมหา

วิทยาลัยจริงๆ เป็นไปได้ยังไง เห็นได้ชัดว่าเขาอายุแค่ยี่สิบ กว่าเท่านั้น อีกอย่าง … อีกอย่างเขายังได้รับการเลี้ยงดูจากผู้ หญิง … หรือว่าฉันเข้าใจเขาผิดจริงๆ ? “นิษฐารู้สึกว่าตัวเองทําอะไรผิด ท่าทีที่พิจารณาผู้อื่นก่อนคิดถึงถูกผิด ทำให้เธอ เข้าใจฝัตรพีพงษ์หลายอย่างมาก

หลังจากยืนยันว่ารพีพงษ์เป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่ผู้ อำนวยการเชิญมา นักศึกษาทุกคนก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น พวกเขาคิดไม่ถึงว่าบุคคลที่ดูแก่กว่าพวกเขาเพียงไม่กี่ปีจะ เป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่มหาวิทยาลัยเชิญมา

ไผทสันต์เห็นปฏิกิริยาของทุกคน สีหน้าเยาะเย้ยบนใบหน้าก็ ยิ่งมากขึ้น ดูเหมือนว่าการรับรู้ของทุกคนจะเหมือนกัน คนใน วัยนี้ มีคุณสมบัติอะไรในการเป็นศาสตราจารย์รับเชิญ?

เดี๋ยวหากการบรรยายของรพีพงษ์ ไม่มีเนื้อหาที่แท้จริง เขาจะร้องเรียนต่อผู้อำนวยการและขอให้ผู้อำนวยการถอน ตำแหน่งศาสตราจารย์ของรพีพงษ์

ไม่นาน เสียงกริ่งในมหาวิทยาลัยก็ดังขึ้น ทุกคนก็เงียบลง รอ ให้ รพีพงษ์เริ่มการบรรยาย

รพีพงษ์หยุดชั่วคราวแล้วเงยหน้าขึ้น ยิ้มให้ทุกคนและพูดว่า “สวัสดีทุกคน ผมชื่อรพีพงษ์ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มีโอกาส เปิดสอนที่นี่ … ”

เขาแนะนำตัวเองสั้นๆก่อน จากนั้นใช้สิ่งที่เขาคิดในหัว โดย ใช้วิธีที่ตลกขบขัน นำเข้าไปสู่เนื้อหาหลักของชั้นเรียนนี้
ในมุมมองของรพีพงษ์ ไม่ว่าจะเป็นการบรรยายหรือการพูด สุนทรพจน์ จุดประสงค์หลักคือการทำให้ผู้ฟังสามารถตั้งใจ ฟังไปเรื่อยๆ ดังนั้นจึงมีทักษะมากมายที่อยู่ในนั้น เพียงแค่ เชี่ยวชาญทักษะเหล่านี้ คุณก็สามารถทำให้บุคคลในชั้นเรียน จดจ่อกับการฟังในสิ่งที่เขากำลังพูดถึง

ไม่มีนักศึกษาที่ไม่เป็น มีเพียงอาจารย์ที่สอนไม่เป็น

ในฐานะผู้ควบคุมตระกูลลัดดาวัลย์ รพีพงษ์คุ้นเคยกับทักษะ เหล่านี้มานานแล้ว หากเขาไม่มีความสามารถที่จะให้คนอื่นฟัง เขา หัวหน้าตระกูลลัดดาวัลย์ก็จะถูกแทนที่ไปนานแล้ว

ในคาบแรกนี้ของเขา พูดถึงบทสรุปของโบราณวัตถุใน ประวัติศาสตร์เป็นหลัก ตามลำดับเวลา เขาพูดคร่าวๆเกี่ยวกับ บทบาทหลักของโบราณวัตถุในประวัติศาสตร์อันยาวนาน ใน ระหว่างนั้นเขาจะแทรกความตลกขบขันเข้าไปด้วย ทําให้ทุก คนที่มาเข้าเรียนหัวเราะอย่างขบขัน

เขาได้แทรกความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับวัตถุอารยธรรมทาง ประวัติศาสตร์และเนื้อหาต่างๆเข้าไปในการบรรยายได้อย่าง สมบูรณ์แบบ ในระหว่างนี้เขายังแนะนำวัตถุอารยธรรมทาง ประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจมากมายที่ไม่ได้กล่าวถึงในหนังสือ เรียนและเล่าเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับวัตถุทางวัฒนธรรม

ไม่เพียงแต่นักศึกษาถูกดึงดูดโดยสิ่งที่รพีพงษ์พูด แต่ อาจารย์หลายคนที่อยู่ในนี้ต่างก็จ้องมองรพีพงษ์ ไม่กล้าที่จะละทิ้งคําพูดใดๆทีรพีพงษ์พูด

แม้ว่าอาจารย์หลายคนที่นั่งอยู่ที่นี่ ล้วนมาจากคณะ ประวัติศาสตร์พวกเขาคิดว่าพวกเขามีความเข้าใจอย่างลึก ซึ่งเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ พวกเขามาที่นี่ เพื่อรอดูรพีพงษ์ ขายหน้า แต่ตอนนี้ พวกเขาได้ฟังการบรรยายของรพีพงษ์ แล้ว ทันใดนั้นก็ตระหนักว่าความเข้าใจของพวกเขาเกี่ยวกับ ประวัติศาสตร์และโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมยังหยุดอยู่แค่ ผิวเผินเท่านั้นและโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมและเรื่องราวที่ รพีพงษ์กล่าวมานั้น ในพวกเขาไม่มีใครเคยได้ยินเลย ทุกคน ต่างตกตะลึงกับสิ่งที่รพีพงษ์ได้บรรยาย

ไผทสันต์จ้องมองรพีพงษ์ที่กำลังบรรยายบนเวทีอย่าง มั่นใจด้วยความเหม่อลอย ความรู้สึกในใจของเขาเหมือน กับอาจารย์คนอื่นๆ เขาไม่เคยได้ยินการบรรยายเกี่ยวกับ ประวัติศาสตร์ที่ชัดเจนเช่นนี้ ในความรู้สึกของเขา แม้ว่าผู้ อำนวยการจะมาบรรยายเอง ก็คงไม่มีทางพูดได้ดีที่เกือบจะ สมบูรณ์แบบเหมือนรพีพงษ์

เดิมทีเขาเตรียมคำถามที่ยากไว้มากมาย วางแผนที่จะถาม รพีพงษ์กลางชั้นเรียน เพื่อทําให้รพีพงษ์อับอายขายหน้า ใน ความคิดของเขา คําถามเหล่านี้ มีระดับสูงมาก ถ้ารพีพงษ์เป็น ศาสตราจารย์รับเชิญปลอม ก็จะตอบไม่ได้อย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หลังจากฟังคำบรรยายของรพีพงษ์แล้ว ไป ดูคําถามที่เขาเตรียมมา ดูแล้วเหมือนคำถามของนักเรียน ประถม
ความรู้สึกนี้ทำให้ไมทสันต์รู้สึกถ่ายจนไม่รู้จะทำยังไง ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ารพีพงษ์ ชายหนุ่มในวันยี่สิบกว่าปี เป็น ศาสตราจารย์รับเชิญนั้นช่างเป็นเรื่องที่ตลกสิ้นดี ได้ล้อเลียน รพีพงษ์หลายต่อหลายครั้ง

ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาเป็นคนที่น่าตลกที่สุดต่างหาก