บทที่ 528 ไม่ไป

บทที่ 528 ไม่ไป

ในอพาร์ตเมนต์

เยาวเรศกำลังเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย บางครั้งก็จะยื่น หูไปที่ประตู เพื่อต้องการฟังการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง

แต่หลังจากที่เธอขึ้นมา ก็ไม่มีเสียงจากชั้นล่างอีกเลย ซึ่ง ทําให้เธอกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับรพีพงษ์

ในเวลานั้น เธอได้ตกลงกันกับรพีพงษ์ไว้ว่า หากสถานการณ์ ไม่ดี รพีพงษ์ก็จะตะโกนขอความช่วยเหลือ เธอจะโทรแจ้ง ตำรวจทันที แต่ตอนนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เธอไม่รู้ว่าจะ ทําอย่างไรดี

“คงไม่ใช่เพราะคนที่รพีพงษ์หามาเป็นคนที่พวกอันธพาลรู้จัก จากนั้นก็ได้พาตัวรพีพงษ์ไป” เยาวเรศพึมพำกับตัวเอง พร้อม กับมีร่องรอยของความกลัวในใจของเธอ

“ไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง รพีพงษ์จะต้องอันตรายมาก ฉัน ต้องไปดูสถานการณ์ให้แน่ใจก่อน หากสถานการณ์ไม่ดี ฉันก็ จะได้โทรแจ้งตำรวจทันที”

ได้ทำการตัดสินใจในใจของเธอ เยาวเรศก็เดินตรงไปที่ ประตู เปิดประตูด้วยความกังวลอยากจะวิ่งลงไปชั้นล่าง ในขณะนี้เอง เธอรู้สึกหน้ามืด จากนั้นเธอก็กระแทกเข้าที่หน้าอก ที่มั่นคงแล้วเด้งกลับมา

เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ มองไปที่ประตู หลังจากพบว่าเป็นรพีพงษ์ ที่ทำให้เธอเด้งกลับมาดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง

“รพีพงษ์คุณ … ทำไมคุณกลับมาล่ะ?คนพวกนั้นปล่อยคุณมา

เหรอ?

รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและกล่าวว่า “ปัญหาได้รับการแก้ไข แล้ว ต่อไปจะไม่มีเสียงรบกวนที่ชั้นล่างอีกแล้ว”

ใบหน้าเยาวเรศเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อและถามว่า “คุณหมายถึง คนพวกนั้นจะย้ายออกไปเหรอ?”

“อืม ประมาณนั้น” รพีพงษ์ตอบกลับ ถูกคนของโสธรพาตัวไป

กับการย้ายออกไป โดยพื้นฐานแล้วไม่แตกต่างกันมากนัก

“ คนพวกนั้นบอกว่าพวกเขามีเส้นสายเยอะไม่ใช่เหรอ คุณ ทำให้พวกเขาย้ายได้ยังไง พวกเขาไม่หาเรื่องคุณเหรอ?” เยาวเรศยังคิดไม่ออกว่ารพีพงษ์ทำได้อย่างไร

“บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผมก็มีคนรู้จักอยู่ที่นี่บ้าง ผมได้ ขอให้พวกเขามาช่วยจัดการเรื่องนี้” รพีพงษ์อธิบาย

เยาวเรศพยักหน้าด้วยความรู้สึกหมดความสงสัย คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะเก่งขนาดนี้ เขาสามารถหาคนมาจัดการเรื่องนี้ ได้ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมาจากต่างจังหวัด แต่เขาก็มีฝีมือ

ถ้าเธอได้ลงไปชั้นล่างในตอนนี้ เธออาจจะยังได้เห็นฉากการ ออกจากชุมชนโดยมีชายร้อยกว่าคนสวมชุดสูทนั้น เธออาจ จะไม่คิดว่ารพีพงษ์มีแค่ฝีมือเท่านั้น

รพีพงษ์ ขอบ ขอบคุณมากนะ” หลังจากดึงสติกลับมา เยาวเรศเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ บน ใบหน้าของเธอแสดงความรู้สึกดีต่อรพีพงษ์

รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและพูดว่า “เป็นเรื่องที่ควร”

จากนั้น เขาก็กลับไปที่ห้องเพื่อเอาของและออกจาก อพาร์ตเมนต์อีกครั้ง

แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ แต่สําหรับเยาวเรศ เหตุการณ์นี้ก็เท่ากับการได้หลบหนีจากหายนะ อย่างไรก็ตาม หากไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ในครั้งนี้เธอก็คงจะโดนพวกอันธพาล

นี่เพียงพอที่จะเปลี่ยนทั้งชีวิตของเยาวเรศ ดังนั้นจึงไม่ใช่ เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่ารพีพงษ์เป็นพระผู้ช่วยชีวิตให้รอดของ เยาวเรศ

เดิมที เยาวเรศคิดว่าตนเองควรจะตอบแทนรพีพงษ์ ใน สถานการณ์นี้ เยาวเรศรู้สึกว่าไม่ว่ารพีพงษ์จะขออะไรกับเธอ เธอก็สามารถยอมรับคำขอทุกคำขอของเขา แต่รพีพงษ์ มองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยโดยสิ้นเชิง หยิบของตนเอง เสร็จก็จากไป

สิ่งนี้ทําให้เยาวเรศรู้สึกถึงเสน่ห์บนตัวของ รพีพงษ์ความรู้สึก ดีๆที่มีต่อรพีพงษ์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เธออยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์เป็นเวลานาน คิดมากในหัว

บางครั้งเธอก็แสดงรอยยิ้มบ้าผู้ชายบนใบหน้าของเธอ

“แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่ได้มีหน้าตาเหมือนดาราชายเหล่านั้น แต่ ออร่าที่เขามีเมื่อเขาช่วยฉันมันหล่อมาก ยังมีหน้าอกของเขา ดู มีพลังมาก เขามีซิกแพคแปดลูกหรือเปล่า?ฉันอยากสัมผัสมัน ดูจังเลย …

จนถึงตอนเย็น เยาวเรศก็ไม่ได้ยินเสียงวุ่ยวายจากชั้นล่างอีก เลย เธอไปถามเพื่อยืนยันกับเจ้าหน้าที่นิติคอนโด เจ้าหน้าที่ บอกเธอว่าคนที่อยู่ชั้นล่างย้ายออกไปแล้ว เธอจึงค่อยรู้สึกโล่ง ใจในขณะเดียวกัน เธอก็ชมเชยรพีพงษ์น่าเชื่อถือ

ในตอนเย็น เมื่อนิษฐากลับมา เยาวเรศก็ได้เล่าให้นิษฐาฟัง อย่างกระตือรือร้น เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่าย ในนั้นรวม ถึงคำชมที่มีต่อรพีพงษ์

หลังจากที่นิษฐาฟังคำพูดของเยาวเรศ เธอก็จ้องมองและยื่น มือไปแตะหน้าผากของเยาวเรศแล้วพูดว่า“ จิมมี่คุณไม่เป็นไข้ ใช่ไหม คุณกลับคิดว่าไอ้หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นหล่อ?โอ้แม่เจ้า ไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนนั้นไม่ได้ทำของ ใส่คุณใช่ไหม?”

เยาวเรศได้ยินนิษฐาพูดแบบนี้ รีบจับมือเธอทันทีและพูด ว่า”นิษฐา คุณอย่าพูดรพีพงษ์แบบนี้ เขาช่วยฉันจริงๆในบ่าย วันนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ก็ไปดูที่ชั้นล่างดูสิ พวกอันธพาลเหล่า นั้นย้ายออกไปแล้ว ”

“จิมมี่ ไม่ใช่ฉันว่าคุณนะ คุณมันหลอกง่ายเกินไปจริงๆ ฉัน ถามคุณนะ คุณเห็นรพีพงษ์เอาชนะพวกอันธพาลเหล่านั้นหรือ ไม่?” นิษฐา ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของผู้ที่ ตนหวังไว้

เมื่อเยาวเรศได้ยินสิ่งที่นิษฐาพูด เธอก็ผงะ จากนั้นก็ส่ายหัว และพูดว่า “ฉันไม่เห็น เขาให้ฉันขึ้นมาก่อน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น โดยไม่คาดคิด”

“ ก็อย่างว่านะ คุณไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้คลี่คลายอย่างไร คุณก็รู้สึกซาบซึ้งใจไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนั้นจนลืมหูลืมตา หาก เพื่อนบ้านเป็นคนจัดการเรื่องนี้ล่ะ แต่ไอ้หมอนี่ยืนยันว่าเขา เป็นคนจัดการ ก็เพื่ออยากได้ความรู้สึกดีๆ หลอกสาวไร้เดียง สาเช่นคุณต่างหาก? “นิษฐาพูดอย่างตรงไปตรงมา

เยาวเรศรู้สึกว่าคำพูดของนิษฐาผิดไปมาก แต่เธอก็ไม่พบสิ่ง ใดที่จะตอบโต้เธอได้

“ฉันจะบอกคุณนะ ว่าฉันเคยเห็นคนแบบเขามาเยอะ คุณจำแฟนคนเก่าก่อนๆหน้าคนนั้นของฉันได้ไหม เขาก็เป็นผู้ชาย ที่ชอบพูดคุยโม้ คําพูดของคนแบบนี้อย่าไปเชื่อ “นิษฐายังคง กล่าวอย่างจริงจัง

“นิษฐา ฉันรู้สึกว่าอคติของคุณที่มีต่อรพีพงษ์มากเกินไป เรื่อง นี้ไม่ซับซ้อนอย่างที่คิดรพีพงษ์ช่วยแก้ปัญหาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ ขอให้ฉันตอบแทนอะไรเลย” เยาวเรศช่วยพูดแทนรพีพงษ์

“ยัยโง่ นี่คือการใช้กลวิธีหลอกให้ตายใจก่อนแล้วจึงจัดการ เข้าใจไหม เขาจงใจทำแบบนั้น ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวที่สุด อีก อย่างมักจะลงมือกับผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแบบคุณ ฉันสงสัยว่า คนเหล่านั้นที่อยู่ชั้นล่าง บางทีเขาอาจเป็นนักแสดงที่หามา เจตนาหลอกให้ได้เหยื่ออย่างคุณ ไม่งั้นเขาคนเดียวจะสู้กับ คนเยอะขนาดนั้นได้ยังไง ทั้งหมดนี้เป็นกลอุบาย ไม่ได้ พวก เราไม่ควรปล่อยให้ผู้ชายคนนี้อยู่ร่วมกับเรา ไม่เช่นนั้นเราจะ โดนเขาเล่นงานในไม่ช้าก็เร็ว นิษฐากล่าว ดวงตาของเธอหรี่ ลง ราวกับว่าเธอได้เห็นความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง

เยาวเรศพูดไม่ออกในทันที รู้สึกว่าเพื่อนสนิทของเธอคิดมาก เกินไปแล้ว

“ นิษฐา ฉันรู้สึกว่าคุณโดนแฟนเก่าทั้งหลายของคุณหลอก จนกลัวไปหมด ดังนั้น จึงรู้สึกว่าผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้ ฉัน รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนแบบนั้น” เยาวเรศพูด อย่างจริงจัง

นิษฐามองบนใส่เยาวเรศและพูดว่า “ช่างเถอะๆ ถ้าคุณโดนหลอก คุณก็จะได้รู้ว่าฉันพูดถูกหรือเปล่า ไม่พูดถึงไอ้หนุ่ม หน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นแล้ว พรุ่งนี้ตรีโลจน์เชิญเราไป ทีบาร์ ฉันได้ยินที่บาร์ บาร์ที่จะไปคือไนท์คลับสวรรค์ที่มีชื่อ เสียงมากในเซี่ยงไฮ้ ซึ่งมีค่าใช้จ่ายสูงมาก ได้ยินมาว่าเป็น พื้นที่ของบอสใหญ่โสธรในเซี่ยงไฮ้ ไม่แปลกที่ตรีโลจน์จะเป็น คนร่ำรวยรุ่นที่สองที่สุดของห้องเรา สถานที่แบบนี้ก็สามารถ เลี้ยงได้ พรุ่งนี้ฉันต้องแต่งตัวสวยๆ ไปเที่ยวไนท์คลับสวรรค์ ให้สนุก”

เมื่อเยาวเรศได้ยินคำพูดของนิษฐา ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ไป ที่บาร์เพื่อเล่น ฉันได้ยินมาว่าสถานที่นั้นวุ่นวายมาก ไม่ก็เราไม่ ต้องไปแล้วมั้ง”

“โอ๊ย คุณกลัวอะไร มีตรีโลจน์พวกเขาอยู่ที่นั่น ครั้งนี้ ตรีโล จน์เรียกพวกเราสองคนให้ไปโดยเฉพาะเลยนะ ถ้าเราไม่ไป ก็เป็นการไม่ให้หน้าตรีโลจน์ คุณก็รู้ภูมิหลังครอบครัวของตรี โลจน์การทำให้เขาขุ่นเคืองไม่ใช่เรื่องดี ก็แค่ไปสนุกสนาน ยัง ไงก็เป็นเรื่องปกติที่คนหนุ่มสาวจะไปเที่ยวบาร์” นิษฐาเกลี้ย กล่อม

เยาวเรศยังคงขมวดคิ้ว เหตุผลที่เธอไม่อยากไป ไม่ใช่เพราะ ความวุ่นวายในบาร์ แต่เป็นเพราะตรีโลจน์สนใจเธอ อีกอย่าง ได้แสดงความรู้สึกของเขาให้เธอหลายครั้ง แต่เยาวเรศไม่ ชอบตรีโลจน์ แม้กระทั่งรู้สึกเกลียดเขาเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นิษฐาพูดนั้นไม่ผิด ครอบครัวของตรีโล จน์ มีบริษัทขนาดใหญ่ในเซี่ยงไฮ้และเป็นลูกหลานที่ร่ำรวย ครอบครัวมีเส้นสายมากมาย เธอก็ไม่อยากทำให้ตรีโลจน์ขุ่นเคือง

“งั้น … งั้นก็ได้ แต่เราสามารถพารพีพงษ์ไปกับพวกเราได้ หรือไม่?

นิษฐาจ้องมองทันทีและกล่าวว่า “พาไอ้หนุ่มเกาะผู้หญิงกินไป ทําไม?”

เยาวเรศครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “รพีพงษ์ก็เป็นเพื่อน ร่วมห้องเช่าของเราเช่นกันยังไงก็ออกไปสนุก พาเขาไปด้วย จะเป็นไรไป”

ในความเป็นจริงที่เธอต้องการพารพีพงษ์ไป เพราะรพีพงษ์ให้ ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้เยาวเรศ รู้สึกถึงความรู้สึกนี้ ดังนั้นเธอจึงอยากไปกับรพีพงษ์โดยไม่รู้ ตัว

เดิมทีนิษฐาต้องการที่จะปฏิเสธเยาวเรศโดยตรง เพราะ การพารพีพงษ์ไปนั้นจะทำให้พวกเธอขายหน้า ถ้าตรีโลจน์รู้ ว่ารพีพงษ์เป็นผู้ชายเกาะผู้หญิงกิน คาดว่าทุกคนก็จะหัวเราะ เยาะพวกเธอที่เป็นเพื่อนกับคนเกาะผู้หญิงกิน

อย่างไรก็ตาม หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักพัก ในเมื่อ รพีพงษ์ตั้งใจที่จะลงมือเยาวเรศ เธอสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อ ให้ตรีโลจน์จัดการรพีพงษ์ เรื่องที่ตรีโลจน์มีใจให้เยาวเรศนั้น เธอรู้ ถ้าตรีโลจน์รู้ว่ารพีพงษ์ดึงดูดความสนใจจากเยาวเรศ จะ ไม่ปล่อยมันไปง่ายๆอย่างแน่นอน
บางทีอาจสามารถยืมมือของตรีโลจน์เพื่อขับไล่รพีพงษ์ออก จากอพาร์ตเมนต์ของพวกเธอ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ บนใบหน้าของนิษฐาก็เผยรอยยิ้มร้ายๆออกมา คิดว่าเธอฉลาดมาก สามารถหาวิธีที่ดีเช่นนี้ออกมาได้

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่คุณพูด พาเขาไปก็ได้ ตรีโลจน์คงไม่ ถือสาหรอก เดี๋ยวฉันจะบอกเขาเองถ้าเขากลับมา” นิษฐากล่าว

เมื่อเห็นนิษฐาตอบตกลง เยาวเรศก็พยักหน้าอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็กลับมาจากด้านนอก เปิดประตู อพาร์ทเมนต์แล้วเดินตรงไปชั้นบน

นิษฐารีบลุกขึ้นยืนและเดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ ในใจคิดว่ารพี พงษ์ต้องการหลอกเยาวเรศโอกาสที่จะได้ออกไปเที่ยวด้วย กันแบบนี้เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงพูดด้วยน้ำ เสียงสั่งการ “พรุ่งนี้ จิมมี่จะไปเที่ยวที่บาร์ เห็นคุณเป็นเพื่อน ร่วมห้องเช่าของเราจึงให้คุณไปด้วย อย่าลืมแต่งตัวให้ดีและ อย่าออกไปทําให้เราอับอายล่ะ”

รพีพงษ์เหลือบมองเธอและตอบกลับอย่างเย็นชา

“ไม่ไป”