บทที่ 523 หากเห็นล่ะ

บทที่ 523 หากเห็นล่ะ

“คุณรพี ขอโทษจริงๆ ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะเช่าบ้านที่เข้าร่วม กันกับคนอื่น คนๆนั้นวางใจไม่ได้เลย ยังชอบพูดไปเรื่อยอีก ความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณรพีนั้นมีเพียงความเคารพนับถือเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นแต่อย่างใด คุณรพีอย่าเข้าใจผิดนะ”

รพีพงษ์ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เมื่อมโนชาพูดเช่นนี้ กลับทําให้เขารู้สึกเหมือนว่าอยากปกปิดซ่อนเร้น กลับกลาย เป็นเปิดเผยให้โลกรู้

“ฉันจะไปหาบ้านให้คุณรพีใหม่ดีกว่า คราวนี้ฉันไปหาเอง จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแน่นอน” เมื่อเห็นรพีพงษ์ไม่ได้พูด อะไรสักคํา ในใจมโนชาก็รู้สึกสับสนและร้อนรนมากกว่าเดิม รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“ไม่ต้องแล้ว เพราะเช่าแล้ว ก็ไม่ต้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแล้ว ผมไม่มีข้อกำหนดเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยมากนัก” รพีพงษ์กล่าว

มโนชากัดริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่รพีพงษ์ใจกว้างมาก เช่นนี้ เธอจึงไม่ควรไปเปลี่ยนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอไม่มี ประสบการณ์ในการเช่าบ้านและการมองหาที่อื่น อาจไม่ดีไป กว่าที่ชายหนุ่มคนนั้นเช่า
เมื่อรพีพงษ์เห็นความรู้สึกผิดของเธอ เขารู้สึกว่ามโนชาให้ ความสำคัญกับตัวเองมากเกินไปแล้ว ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัด เล็กน้อย

เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดกับมโนซา”ให้กุญแจผม ผมไป ดูด้วยตัวเอง มหาวิทยาลัยน่าจะมีเรื่องอะไรอีก คุณกลับไป ก่อนเถอะ”

“ไม่ต้อง ให้ฉันไปดูกับคุณรพี มิฉะนั้นผู้อำนวยการจะตำหนิ ฉันแน่” มโนชากล่าวอย่างรวดเร็ว

” ชายหนุ่มคนนั้นยังบอกอีกว่า มีคนจากมหาวิทยาลัยของ คุณอยู่บนบ้าน คุณน่าจะเป็นคนดังในมหาวิทยาลัย ถ้าพวก เธอเห็นว่าคุณเช่าบ้านอยู่กับผม อาจมีความคิดบางอย่างเกี่ยว กับความสัมพันธ์ของเราทั้งสอง เพื่อหลีกเลี่ยงความเดือดร้อน โดยไม่จําเป็นนี้ ผมไปเองจะดีกว่า “รพีพงษ์หาข้ออ้างอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่าโชคเรื่องความรัก ของเขาเริ่มมากขึ้นตั้งแต่ เมื่อไหร่กัน ทันทีที่เขามาถึงเซี่ยงไฮ้ ก็มีหญิงสาวสองคนที่ กระตือรือร้นกับเขาเช่นนี้ สิ่งนี้ทำให้เขาทนไม่ไหวเล็กน้อย นั้นเขาจึงต้องหลีกเลี่ยงโดยเร็วที่สุด

เมื่อมโนชาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย อันที่จริงเธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดยังไง ถ้ามีคนเข้าใจผิดเธอ กับรพีพงษ์ในใจเธอก็คงมีความสุขอยู่บ้าง
น่าเสียดายที่ตอนนี้รพีพงษ์พูดถึงตัวเธอ เธอจึงไม่มีเหตุผลที่ จะปฏิเสธ

“งั้น … งั้นก็ได้ คุณรพี ถ้าคุณมีปัญหาอะไร คุณต้องโทรหา ฉันนะ ฉันจะมาหาโดยเร็วที่สุด” มโนชากล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า หลังจากรับกุญแจแล้ว เขาก็หันหลังและ

เดินไปที่ชุมชน

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของรพีพงษ์ที่เดินเข้าไป มโนชาก็ถอน หายใจ หากมีข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์กับรพีพงษ์ เธอคงมี ความสุขเกินกว่าที่จะมาเสียใจ เพราะหลายคู่ที่อยู่ด้วยกันและ เริ่มจากข่าวลือแบบนี้

ในคอนโดดูเพล็กซ์

นิษฐากับเยาวเรศกลับจากสนามบิน ไปที่บ้านที่พวกเธอ เช่าก่อน โดยวางแผนที่จะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป มหาวิทยาลัย

ทั้งคู่ไม่ชินกับการใช้ชีวิตในหอพักเล็กน้อย รวมถึงสภาพของ ครอบครัวก็ค่อนข้างดี จึงออกมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน

ในขณะนี้ นิษฐาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ โดยมีผมที่เปียก มี เพียงผ้าขนหนูอาบน้ำพันรอบตัวและเผยให้เห็นรูปร่างที่มีส่วน โค้งส่วนเว้าของเธออย่างชัดเจน
“จิมมี่ เจ้าของบ้านบอกว่าห้องบนของเรามีคนเช่าแล้วใช่ไหม ย้ายเข้ามาเมื่อไหร่เหรอ” นิษฐาพูดขณะเช็ดผมของเธอ

เยาวเรศส่ายหัวและพูดว่า “บอกว่าจะมาวันนี้ แต่ฉันไม่รู้เวลา ที่แน่นอน”

“ฉันได้ยินมาว่า คนที่เช่าชั้นบน ดูเหมือนจะเป็นผู้ชายนะ ไม่รู้ ว่ามันน่าเชื่อถือได้หรือเปล่า หวังว่าจะไม่ใช่พวกโรคจิตนะ เรา สองคนเป็นผู้หญิง คงต้องเสียเปรียบแน่นอน” นิษฐากล่าว

เยาวเรศพยักหน้าและกล่าวว่า “ถ้าเหมือนกับพวกผู้คนที่เพิ่ง ย้ายมาชั้นล่าง เราก็ควรย้ายออกโดยเร็วที่สุด”

นิษฐาตอบคำว่าอึม จากนั้นถอดผ้าขนหนูออกจากตัวเธอ หยิบเสื้อผ้าบนโซฟาและจะเปลี่ยน

เมื่อเยาวเรศเห็นนิษฐาไม่ได้เขินอาย เธอก็หน้าแดง ไม่กล้าม องไปที่ร่างของนิษฐาโดยตรง

“นิษฐา คุณเปลี่ยนแบบนี้เลยหรือ ไม่กลัวมีคนเห็นเหรอ” เยาวเรศกล่าว

“กลัวทำไม ยังไงในนี้ก็มีเพียงคุณ หรือฉันจะกลัวคุณเห็น” นิษฐาพูดด้วยใบหน้าไม่รู้สึกแคร์

ทันทีที่คำพูดของเธอลดลง ประตูก็เปิดออกรพีพงษ์ก็เดินเข้ามาจากด้านนอกห้อง ฉากแรกที่เข้ามาในสายตาของเขา คือนิษฐาที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

นิษฐาหันไปมองรพีพงษ์ จากนั้นมองลงไปที่ร่างของเธอ จาก นั้นเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วอพาร์ทเมนต์

รพีพงษ์รู้สึกอายและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองข้าง หลังเขาอีก

นิษฐารีบหยิบเสื้อผ้าบนโซฟา ปกปิดส่วนสําคัญของเธอแล้ว รีบเข้าไปในห้องของเธอ

* ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่ามีใครกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า อยู่ข้างใน” รพีพงษ์พูดด้วยความรู้สึกผิด

เยาวเรศจ้องไปที่รพีพงษ์ เธอรู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมรพี

พงษ์จึงมาอยู่ที่นี่

“เธอเข้าไปในห้องแล้ว คุณสามารถหันกลับมาได้แล้ว” เยาวเรศกล่าว

รพีพงษ์จึงค่อยหันกลับมาและมองไปที่เยาวเรศ

เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้เห็น เยาวเรศกับนิษฐาอยู่ใน บ้านเช่า
“รพีพงษ์ทำไมคุณมาที่นี่?คุณตามเราสองคนมาใช่ไหม?” เยาวเรศมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความระมัดระวัง

แม้ว่าเยาวเรศจะประทับใจในตัวรพีพงษ์บนเครื่องบิน แต่ รพีพงษ์ปรากฏตัวขึ้นที่พักอาศัยของพวกเธออย่างกะทันหัน เยาวเรศก็รู้สึกสงสัยมาก

“นี่คือบ้านที่เพื่อนของผมช่วยผมเช่า ผมก็คิดไม่ถึงว่าคุณทั้ง สองจะอยู่ที่นี่” รพีพงษ์พูดพร้อมกับเขย่ากุญแจในมือของเขา ให้ เยาวเรศ

เยาวเรศก็รู้ทันทีว่ารพีพงษ์เป็นคนเช่าชั้นบนของพวกเธอ

ก่อนหน้านั้น เยาวเรศกังวลว่าผู้ชายที่เช่ากับพวกเธอจะเป็น คนที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป็นรพีพงษ์เธอก็รู้สึก โล่งใจเช่นกัน

อย่างน้อยรพีพงษ์ก็ดูเป็นคนปกติและน่าเชื่อถือมากกว่า ผู้ชายที่ย้ายมาอยู่ชั้นล่างของพวกเธอเหล่านั้น

เมื่อสองวันก่อน พวกผู้ชายสองสามคนที่ดูเหมือนพวก อันธพาลที่พักอยู่ชั้นล่าง เมื่อเห็นเธอกับนิษฐาเดินลงไปชั้นล่าง ก็เห็นพวกเขาดื่มเหล้ากันโดยที่ประตูเปิดอยู่และพวกเขาก็ส่ง เสียงเป่าปากเมื่อเห็นพวกเธอ

ในเวลานี้ นิษฐาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เดินออกจากในห้อง เธอ จ้องไปที่รพีพงษ์อย่างโกรธเกรี้ยวและตะโกนว่า คุณมันโรคจิตจริงๆ! ยังกล้าอยู่ที่นี่ไม่ไปอีก คุณคิดว่าผู้หญิงสองคน จะกลัวคุณเหรอ!ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้ง ตำรวจตอนนี้แล้วนะ! ”

เมื่อเยาวเรศเห็นใบหน้าของนิษฐาเต็มไปด้วยความโกรธ ก็ อธิบายอย่างรวดเร็ว “นิษฐา รพีพงษ์เป็นคนที่เช่าอยู่ชั้นบนของ เรา เมื่อกี้มันเป็นความเข้าใจผิด”

“อะไรนะ! คุณบอกว่าคนที่เช่าอยู่ชั้นบนเรานั้น เป็นไอ้โรคจิต คนนี้เหรอ?” นิษฐาเบิกตากว้างทันที

รพีพงษ์ขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำเรียกที่นิษฐาเรียกตนเอง มองไปที่เธอและพูดว่า “เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะมองคุณ ผม สาสามารถกล่าวคำขอโทษคุณได้ แต่มันจะหยาบคายเกินไป ไหมถ้าคุณเรียกผมแบบนั้น?”