บทที่ 521 ศาสตราจารย์รับเชิญ

บทที่ 521 ศาสตราจารย์รับเชิญ

มหาวิทยาลัยฟูตัน

ในห้องทํางานของคณะประวัติศาสตร์

อาจารย์กลุ่มหนึ่งกำลังนั่งคุยกันหลังเลิกเรียน อาจารย์ก็ไม่ ต่างจากคนปกติทั่วไป พวกเขาชอบนั่งด้วยกันและพูดคุย นินทากันตามประสา

“พวกคุณรู้ไหมว่าคณะของเรากำลังจะมีศาสตราจารย์รับ เชิญมา ว่ากันว่าพื้นเพไม่ธรรมดา คณะจะเปิดชั้นเรียนโอเพ่น คลาสสำหรับศาสตราจารย์คนนี้ ได้ยินมาว่าจะสอนเกี่ยวกับ ความรู้เรื่องวัตถุอารยธรรมทางประวัติศาสตร์ “อาจารย์ผู้หญิง คนหนึ่งเอ่ยปากกล่าว

“ ปัดโธ่ จริงหรือเปล่า คณะของเราไม่ได้จ้างศาสตราจารย์ ” รับเชิญมานานแล้วใช่ไหม?ว่ากันว่าผู้อำนวยการผดุง สิทธิ์ไม่เห็นนักประวัติศาสตร์จากภายนอกอยู่ในสายตา ศาสตราจารย์ที่สามารถให้ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ยอมรับเชิญ มา ต้องเก่งมากแน่ๆ!”

“แน่นอน ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน แต่คนที่ศึกษาวัตถุ อารยธรรมทางประวัติศาสตร์คงต้องเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบ แปดสิบปีละมั้ง”
“ไม่ไม่ไม่ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่อายุน้อยมาก ว่า กันว่าเขาอายุแค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้นและไม่ต่างจากนักศึกษาใน มหาวิทยาลัยของเรามากนัก” ในเวลานี้ มีอาจารย์ผู้หญิงคน หนึ่งกล่าว

“นี่คุณพูดเล่นใช่ไหม มีงานวิจัยเกี่ยวกับวัตถุอารยธรรม ทางประวัติศาสตร์และได้รับเชิญจากผู้อำนวยการให้เป็น ศาสตราจารย์รับเชิญ จะต้องมีคุณสมบัติและประสบการณ์ ที่สูงมากอย่างแน่นอน ประสบการณ์นั้นจะต้องผ่านกาลเวลา ศาสตราจารย์รับเชิญคนนี้จะมีอายุแค่ยี่สิบกว่าปีได้อย่างไร” คนที่พูดเป็นอาจารย์ชายหนุ่มรูปหล่อ นามว่าไผทสันต์ซึ่ง เป็นอาจารย์ขายที่มีความสามารถมากที่สุดคนหนึ่งในคณะ ประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยฟูตัน

ตอนนี้ ไผทสันต์อายุ 29 ปี ได้กลายเป็นวิทยากรที่ดีที่สุด ในคณะประวัติศาสตร์ เขาตีพิมพ์บทความสิบกว่าบทใน นิตยสารที่มีอิทธิพลในระดับนานาชาติ ได้รับการจัดอันดับ ให้เป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมของ มหาวิทยาลัยฟูตันมาหลาย ครั้ง เป็นหนึ่งในผู้มีความหวังได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรอง ศาสตราจารย์ในอนาคต

เขาทำผลงานได้ดีมากในคณะ ดังนั้นเขาจึงภูมิใจในตัวเขา มาก เขารู้สึกว่าเขาสามารถมีหวังได้เลื่อนตำแหน่งให้เป็นรอง ศาสตราจารย์ในอายุวัยยี่สิบเก้าปี ถือว่าเก่งมากแล้ว จะมี คนเก่งที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปีก็ได้รับความชื่นชอบจากผู้อำนวย การผดุงสิทธิ์และเชิญให้เขาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญใน มหาวิทยาลัยได้อย่างไร
ทุกคนรู้สึกว่าสิ่งที่ไผทสันต์พูดนั้นสมเหตุสมผลแล้วพยักหน้า

ในเวลานี้ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก มโนชาเดินเข้ามาจาก ด้านนอก ยิ้มและทักทายอาจารย์ทุกคน “สวัสดีอาจารย์ทุก ท่าน”

เธอมาที่สำนักงานเพื่อช่วยผดุงสิทธิ์เอาเอกสาร จากนั้นก็ไป ที่หน้าประตูมหาลัยเพื่อไปรับรพีพงษ์

เมื่อคิดถึงเรื่องที่รพีพงษ์รับปากว่าจะมาที่มหาลัยของพวกเขา ในฐานะศาสตราจารย์รับเชิญและจะมาในวันนี้ มโนชามีความ คาดหวังอยู่ในใจเล็กน้อย

อาจารย์ทุกคนรู้ดีว่ามโนชาเป็นนักศึกษาที่น่าภูมิใจที่สุดของ ผดุงสิทธิ์โดยทั่วไปแล้วจะบอกทุกอย่างให้กับเธอ ดังนั้นหลัง จากที่เห็นมโนชาเข้ามา อาจารย์คนหนึ่งก็ถามทันทีว่า’ชา คุณ รู้ไหม อาจารย์ที่รับเชิญในมหาวิทยาลัยของเราเป็นใคร?อายุ เท่าไหร่ ”

“คุณรพีเป็นคนเกียวโต ปีนี้เขาน่าจะอายุยี่สิบกว่า มากกว่า ฉันเล็กน้อย” มโนชาตอบ มีร่องรอยของการนับถืออยู่ใน ดวงตาของเธอ

หลังจากที่อาจารย์ทุกคนได้ยินคำพูดของมโนชา พวกเขาก็ รู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าศาสตราจารย์ที่ได้รับเชิญมานั้น จะมีอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น
“ขาคุณไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเราใช่ไหม ในวัยยี่สิบจะมาเป็น ศาสตราจารย์รับเชิญได้อย่างไร”

“ไม่นะ คุณรพีอายุน้อยก็จริง แต่ความรู้เรื่องวัตถุอารยธรรม ทางประวัติศาสตร์ของเขาไม่น้อยไปกว่าอาจารย์อายุมากที่มี ประสบการณ์ แม้แต่ปรมัตถ์ ท่านอาจารย์ปรมัตถ์ ผู้ที่พิสูจน์ วัตถุโบราณก็ยังเคารพคุณรพี” มโนชากล่าวอย่างใฝ่หา ทุก คนดูออกว่ามโนชารู้สึกดีกับคุณรพีคนนี้

ไผทสันต์เห็นการแสดงออกของมโนชา ใบหน้าของเขาก็ แสดงความไม่พอใจทันที ในฐานะอาจารย์ชายที่เก่งที่สุดใน คณะประวัติศาสตร์ ไผทสันต์มีมาตรฐานที่ค่อนข้างสูง สําหรับ คู่สมรสนักศึกษาที่เก่งที่สุดในคณะประวัติศาสตร์คือมโนชา ที่มีความรู้และหน้าตาดี ซึ่งเป็นคนในอุดมคติของเขาโดย ธรรมชาติ

แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงความคิดของเขาให้กับมโนชาอย่าง ชัดเจน แต่เขาก็ชวนมโนชาไปทานอาหารมาแล้วสองสามครั้ง แสดงความรู้สึกดีๆที่มีต่อเธอ เขาต้องการรอให้มโนชาจบการ ศึกษา จากนั้นค่อยสารภาพรัก เช่นนี้ในมหาวิทยาลัยก็จะไม่มี ใครพูดอะไรอีก

และเขาเชื่อเสมอว่ามโนชาสามารถมองเห็นความเก่งของเขา และจะไม่ปฏิเสธเขา

แต่ตอนนี้ ไผทสันต์รู้สึกถึงวิกฤต จากการมองสีหน้าของมโน ชา เขาสามารถเห็นความโปรดปรานของมโนชาที่มีต่อศาสตราจารย์รับเชิญคนนั้น ซึ่งมโนชาไม่เคยแสดงอาการเช่น นี้ให้เขาเห็นมาก่อน

“แม้ว่าศาสตราจารย์รับเชิญจะมีอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น เขาสามารถมาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่มหาลัยของเรา ได้ เขาเข้ามาได้เพราะพึ่งความสัมพันธ์ก็เป็นไปได้ เรื่องแบบ นี้ไม่ใช่เรื่องแปลกในตอนนี้ คนๆนั้นครอบครัวของเขาน่าจะ รารวย อย่างไรก็ตาม ผมไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นศาสตราจารย์รับ เชิญได้ในวัยยี่สิบของเขา” ไผทสันต์แสดงท่าทีของเขา

มโนชาโต้กลับทันที “ไม่ใช่แบบนั้นคุณรพีมีความรู้จริงๆ เขามีความเข้าใจเกี่ยวกับโบราณวัตถุในประวัติศาสตร์ แม้แต่ผู้อำนวยการเองก็นับถือในความเก่งของเขา จะเป็น ศาสตราจารย์รับเชิญที่ใช้เงินเพื่อหาความสัมพันธ์ได้อย่างไร ล่ะ? ตอนแรกผู้อำนวยการอยากเชิญคุณรพี แต่คุณรพีไม่ อยากมาด้วย ”

เมื่อได้ยินคำพูดของมโนชา ไผทสันต์ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เท่านั้น เขาคิดไม่ถึงว่ามโนชาจะปกป้องศาสตราจารย์รับเชิญ คนนั้นขนาดนี้

“ชา คุณยังเด็ก คุณต้องถูกหลอกโดยคนๆนั้นแน่นอน คน ประเภทนั้น สามารถพูดอะไรบางอย่างได้ แต่ไม่สามารถ แสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาได้ คุณกระตือรือร้นกับ คนแบบนั้นมากขนาดนี้ จะเกิดปัญหาอย่างแน่นอน “ไผทสันต์ กล่าว

มโนชาอยากจะตอบโต้ ในขณะนี้ มีคนปรากฏตัวที่ประตูห้องทํางานและเดินเข้ามาในห้องทํางาน

ไผทสันต์หันหน้าไปมองชายคนนั้นและพูดว่า “นักศึกษาคน นี้ นี่เป็นห้องทํางานของอาจารย์ ก่อนจะเข้ามาคุณควรขอ อนุญาตก่อน”

“ขอโทษครับ ผมไม่ใช่นักศึกษา ผมมาที่นี่เพื่อหาใครสักคน” รพีพงษ์ยิ้มให้ไผทสันต์ จากนั้นหันไปมองมโนชา

มโนชาตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นรพีพงษ์ คนทั้งคน ก็เริ่มกังวล กังวลว่ารพีพงษ์จะไม่พอใจที่เขาได้ยินการสนทนา ของพวกเขาในขณะนี้

“คุณ…คุณรพี ทำไมคุณมาถึงเร็วจัง ฉันบอกว่าจะไปรับคุณ ที่หน้าประตูมหาลัย” มโนชาเอ่ยปากกล่าว

“ผมทำธุระทางโน้นเสร็จเร็ว ผมจึงมาที่นี่ก่อนเวลา” รพีพงษ์

กล่าว

มโนชาพยักหน้า หันไปมองอาจารย์ในห้องทำงานและกล่าว ว่า “นี่คือศาสตราจารย์รับเชิญที่ผู้อำนวยการรพีพงษ์ คุณรพี”

อาจารย์ทุกคนต่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะเด็ก ขนาดนี้ เมื่อกี้ ไผทสันต์เข้าใจผิดว่าเขาเป็นนักศึกษา

คุณรพี ฉันจะพาคุณไปพบผู้อำนวยการก่อนมโนชาทําท่าทางเชิญให้กับรพีพงษ์

รพีพงษ์พยักหน้า หันหลังเดินออกจากห้องทํางาน แม้ว่าเขา จะได้ยินการพูดคุยของพวกเขา แต่เขาก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ เขามาที่นี่เพราะบังเอิญเห็นมโนชาอยู่ข้างในนี้ เขาจึงเดิน เข้าไป

หลังจากมโนชาพารพีพงษ์ไป ไผทสันต์แสดงสีหน้าไม่พอใจ กำหมัดแน่นและทุบมันลงบนโต๊ะ

“ศาสตราจารย์รับเชิญอะไรกัน อย่างมากก็ใช้เงินซื้อเข้ามา นั่นแหละ คนแบบนี้ ตื้นและไม่มีความรู้สุดๆ คิดไม่ถึงว่ามโนชา จะให้ความเคารพเขามากขนาดนี้ โง่จริงๆ “