บทที่ 468 เรียกไอ้ธายุกรออกมาหาฉัน

บทที่ 468 เรียกไอ้ธายุกรออกมาหาฉัน

รพีพงษ์หรี่ตาลง รังสีอาฆาตแผ่ออกมาจากตัวของเขา

เขาคิดไม่ถึงว่าธายุกรจะเหิมเกริมเช่นนี้ ไม่เพียงแค่จะทำให้ บริษัทล้มละลาย ทำให้อารียาหายตัวไป ตอนนี้มันยังจับชนิส ราไปอีก รพีพงษ์คิดว่าสิ่งที่มันทำทุกอย่าง เป็นการรนหาที่ ตายชัดๆ

“ติดต่อเธียรวิชญ์ เดี่ยวให้เขาตามเราไปที่W H กรุ๊ป ฉัน อยากรู้จริงๆ ว่าตอนนี้ธายุกรมันจะเก่งขนาดไหน ถึงได้กล้า เหิมเกริมขนาดนี้” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ธฤตญาณพยักหน้าแล้วรีบติดต่อเธียรวิชญ์

รพีพงษ์ก้มลงมองศศินัดดาที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “วันนี้ผมจะไม่ฆ่าคุณก่อน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าชีวิตเป็นของคุณ ถ้าคุณยังเอาแต่ไม่ ยอมรับความผิดของตัวเอง หลังจากที่ผมหาอารีเจอ ผมจะให้ คุณได้รับผลกรรมที่คุณสมควรได้รับ”

พูดจบ รพีพงษ์ก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่หันมาแลศศินัดดา

อีก

ศศินัดดาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ตัวของเธอสั่นไม่หยุดและไม่กล้าพูดเถียงออกมาอีก

จนกระทั่งทั้งสามคนออกไป ศศินัดดาจึงนอนแผ่หลาแล้ว ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

W H กรุ๊ป

ในห้องนั่งพัก ธายุกรกับบอดี้การ์ดสองสามคนแสยะยิ้มมอง คนที่กำลังจนมุมอย่างชนิสรา

ตอนนี้ชนิสราดูตื่นตระหนก หน้าของเธอมีรอยฟกช้ำ หลัง จากที่ธายุกรพาเธอกลับมา เขาลงมือกับเธออย่างไม่มีความ เกรงใจ โดยไม่คิดว่าเธอผู้หญิงที่อายุไม่ต่างจากแม่ของเขา สักเท่าไร

“ฉันขอเตือนให้เธอรีบบอกตำแหน่งของรพีพงษ์มา เธอมันก็ แค่แม่บ้านในบ้านของมัน ไม่จําเป็นต้องคิดแทนมัน เธอก็รู้ฝีมือ ของฉันดีนิ ไม่ต้องใช้เวลามาก ไอ้สวะนั่นมันก็ตายคามือฉัน แน่นอน เธอช่วยมันไปก็ไร้ประโยชน์เปล่าๆ” ธายุกรจ้องชนิส ราแล้วเอ่ยขึ้น

ชนิสราจ้องธายุกร แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียด ชัง “ฉันไม่รู้ว่ารพีพงษ์ไปที่ไหน แต่ถึงฉันจะรู้ ฉันก็ไม่บอกนาย หรอก รพีพงษ์เก่งกว่านายเยอะ ฉันเคยได้ยินเรื่องของนายมา บ้าง ถ้าเทียบกับรพีพงษ์แล้ว นายนั่นแหละที่เป็นสวะ!”
จู่ๆ สีหน้าของธายุกรถมึงทึง สิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดก็ คือ เขาสูรพีพงษ์ไม่ได้ สิ่งนี้เป็นข้อต้องห้ามที่อยู่ในใจเขา โดย เฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาได้รับช่วงต่อในการบริหาร W H กรุ๊ป

โยษิตาเคยบอกกับเขาว่าอย่าไปสนใจตระกูลลัดดาวัลย์ จะ ได้เป็นศัตรูกับรพีพงษ์ได้อย่างเปิดเผย แถมตอนนี้เขายังมีW H กรุ๊ป เพราะฉะนั้นในเมืองริเวอร์ เขาไม่จําเป็นต้องกลัวธายุ กรแม้แต่น้อย

ตอนนี้ชนิสรามาบอกว่าเขาคือสวะเมื่อเทียบกับรพีพงษ์ แน่นอนว่ามันทําให้เขาไม่พอใจ เขาเดินเข้าไปหาชนิสราแล้ว ตบลงไปที่หน้าของเธอ

ชนิสราเอามือกุมหน้าตัวเอง แล้วพูดอย่างโมโหว่า “ถึงนายจะ ตบฉัน ในสายตาของฉันนายก็เทียบกับรพีพงษ์ไม่ได้ นอกจาก นายจะเอาเรื่องทําร้ายร่างกายมาข่มขู่คนอื่นแล้ว นายมีส่วน ไหนที่เทียบกับรพีพงษ์ได้บ้าง!”

ธายุกรกำหมัดแน่นแล้วก่นด่าออกมา “ให้ตายเหอะ ฉัน อุตส่าห์ไว้หน้าเธอแล้วนะ ฉันเทียบมันไม่ได้ตรงไหน มันก็แค่ โชคดีเท่านั้น ไม่งั้นมันคงใช้ชีวิตอยู่ในเมืองริเวอร์ไม่ได้หรอก!”

พูดจบ ธายุกรจะทำร้ายชนิสราอีก ทันใดนั้นเอง มีใครบาง คนผลักประตูเข้ามา “ลูกพี่ รพีพงษ์ที่พี่ตามหา มันพาคนมาที่ บริษัท ดูเหมือนมันจะมาหาเรื่องเราครับ
ธายุกรได้ยินดังนั้นจึงอึ้งไป จากนั้นเธอจึงปล่อยมือที่กำลังจะ ทำร้ายชนิสรา จากนั้นเขาจึงแสยะยิ้มออกมา

“คิดไม่ถึงว่าไอ้โง่นั่นจะมาหาฉันถึงที่ หึหึ ในเมื่อมันมาหาที่ ตาย งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้วละกัน” ธายุกรหันไปหาชนิสรา “เดี๋ยวเธอก็จะรู้ว่าใครคือสวะกันแน่ เธอรอดูรพีพงษ์คุกเข่า ร้องขอชีวิตฉันเลย!”

พูดจบ เขาจึงหันหลังเดินออกไป แล้วพูดกับบอดี้การ์ดว่า “พา เธอมาด้วย ถ้าเห็นสภาพที่น่าอนาถของรพีพงษ์จะยังกล้าพูด แบบนั้นออกมาอีกไหม

ในห้องโถง W H กรุ๊ป ทุกคนต่างพากันมองมาที่พวกเขา มี พนักงานไม่น้อยที่เคยทำงานที่บริษัทของตระกูลฉัตรมงคล

ในช่วงนี้ธายุกรเอาแต่ตามหารพีพงษ์ เพื่อที่จะสั่งสอนเขา พนักงานตำแหน่งเล็กใหญ่ต่างก็รู้เรื่องนี้ ตอนที่ก่อตั้งบริษัทนี้ก็ เพื่อจะเป็นปฏิปักษ์กับรพีพงษ์ วัฒนธรรมในองค์กรหล่อหลอม ให้พนักงานใน W H กรุ๊ป จำนวนไม่น้อยรู้สึกเป็นอริกับรพีพงษ์

พนักงานที่เคยทำงานอยู่ที่บริษัทของตระกูลฉัตรมงคล ตอนมาที่นี่พวกเขารู้สึกไม่ดีกับ W H กรุ๊ป แต่หลังจากที่รู้ถึง อิทธิพลของ W H กรุ๊ป พวกเขาจึงยอมรับเงื่อนไขของที่นี่ คน พวกนั้นคิดว่าบริษัทของตระกูลฉัตรมงคลไม่มีทางเทียบกับ W H กรุ๊ปได้ ถึงจะเป็นรพีพงษ์ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ W H กรุ๊ป
“นั่นรพีพงษ์ไม่ใช่เหรอ ช่วงนี้ที่ประธานไม่อยู่เพราะเอาแต่ ตามหาเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่นี่เอง”

*ได้ยินว่าประธานจะสั่งสอนรพีพงษ์น่ะสิ รพีพงษ์มาถึงที่นี่ หา เรื่องใส่ตัวชัดๆ”

“ได้ยินมาว่าประธานไม่ได้กลัวรพีพงษ์ที่มีเบื้องหลังคือ ตระกูลลัดดาวัลย์ ว่ากันว่า W H กรุ๊ป มีผู้มีอิทธิพลหนุนหลัง อยู่ ถึงจะเป็นตระกูลลัดดาวัลย์ก็ไม่สามารถเทียบอิทธพลนี้ ได้ ครั้งนี้ถึงรพีพงษ์จะเก่งแค่ไหน กลัวว่าเขาจะสู้ประธานของ พวกเราไม่ได้น่ะสิ”

“เหรอ งั้นเราก็คิดถูกสิที่มา W H กรุ๊ป สวัสดิการที่นี่ดีกว่า บริษัทของตระกูลฉัตรมงคลตั้งเยอะ ฉันล่ะดีใจจริงๆที่บริษัท ของตระกูลฉัตรมงคลปิดตัวลงแล้ว”

หลังจากที่พวกรพีพงษ์เดินเข้ามากลางห้องโถง เขาหยุดเดิน กวาดตามองไปรอบๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงก้องกังวานว่า “เรียก ไอ้ธายุกรออกมาหาฉัน! ”

เสียงของรพีพงษ์แข็งแกร่งและก้องกังวานจนดังเข้าไปในหู ของทุกคน

“เหอะ เหอะ คิดไม่ถึงว่าแกจะมาถึงที่นี่ แถมยังกล้าเหิมเกริม ขนาดนี้ แกไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาจริงๆ สินะ น่าเสียดายทีตอนนี้ฉันไม่เหมือนก่อนแล้ว ถึงแกคือรพีพงษ์ ฉันก็ไม่กล้า แกเหมือนเดิม!” เสียงของธายุกรดังขึ้น ฟังออกว่าเขาจงใจพูด เสียงดัง แต่ทว่าเสียงของเขายังต่างกับรพีพงษ์นัก

รพีพงษ์หันไปมองธายุกร แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เอา

ตัวชนิสรามาให้ฉัน” “ที่แท้มาช่วยแม่บ้านนี่เอง คิดไม่ถึงว่าแกจะพาพวกมาเพื่อ

ช่วยแม่บ้านคน

เดี๋ยว อย่าบอกนะว่าแกเป็นชู้กับมัน พอมันหายตัวไปเลย กระวนกระวายใจ?” ธายุกรพูดกับรพีพงษ์อย่างไม่เป็นมิตร

คนที่อยู่ในห้องโถงต่างพากันหัวเราะออกมา

รพีพงษ์หรี่ตาลง แววตาของเขาอาฆาตเป็นอย่างมาก แกรน หาที่ตาย!”

“ฉันรนหาที่ตาย? ตอนนี้แกไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับฉัน พาตัว แม่บ้านนั่นมา ดูมันกระวนกระวายใจแล้ว เราไม่ควรขัดขวาง การเจอกันของคนที่รักกัน” ธายุกรแสยะยิ้ม

ไม่นาน บอดี้การ์ดพาตัวของชนิสราออกมา

รพีพงษ์เห็นหน้าของชนิสราบวมช้ำ เขากำหมัดแน่น แล้วพุ่ง เข้าไปหาบอดี้การ์ดพวกนั้น
เมื่อทุกคนเห็นดังนั้น ต่างกันยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“รพีพงษ์นี่มีความกล้ามากจริงๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ใช้กำลัง แล้ว เขานึกว่าบอดี้การ์ดของประธานไม่ได้เรื่องเหรอ”

แต่ทว่าคนพวกนั้นยังไม่ทันได้ยิ้มกว้าง จู่ๆ สีหน้าก็แปร เปลี่ยนเป็นความตกตะลึง

หลังจากที่รพีพงษ์พุ่งเข้าไปหาบอดี้การ์ดพวกนั้น เขาเตะต่อย จนบอดี้การ์ดสองคนกระเด็นออกไป จากนั้นเขาจึงหมุนตัว กลับมาใช้หมัดจัดการกับบอดี้การ์ดที่เหลืออีกสองคน

บอดี้การ์ดทั้งสองคนอ่อนปวกเปียกเหมือนกระดาษ เพียง พริบตาเดียวพวกเขาก็ลงไปนอนกองกับพื้น