บทที่ 447 คุณมีสิทธิ์อะไร

บทที่ 447 คุณมีสิทธิ์อะไร

ทุกคนในห้องรับรอง มองไปที่ประตูและไม่เคยคาดคิดมา ก่อนว่าจะมีคนเข้ามาในเวลานี้

ธาตรีหันไปมองจารุณีและพบว่าตัวเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ และดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เพิ่งโตขึ้นเป็นแม่หนู

ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับตัวเขาเอง ซึ่งทําให้ธาตรีไม่พอใจเอามากๆ

เขาหันไปมองจารุณีและถามอย่างเย็นชาว่า “แม่หนูคนนี้มา จากไหนกัน การเจรจาธุรกิจของฉัน ถึงเวลาที่เธอจะเข้ามายุ่ง แล้ว?”

เมื่อจารุณีเห็นว่าธาตรีกล้าพูดกับตัวเองแบบนี้ ก็รู้สึกโกรธ มากขึ้น เธอมาที่เมืองริเวอร์ ก็มีเรื่องที่ไม่สบายใจอยู่แล้ว คิด ไม่ถึงเลยว่าตอนนี้แม้แต่ซัพพลายเออร์ยังกล้าเรียกเธอว่าแม่ หนูอีก เธอกำลังคิดที่จะหาโอกาสระบาย ธาตรีคนนี้ต้องโดน ปืนจ่อปาก

“คุณพูดกับฉันอีกรอบสิ!” จารุณีตะโกนใส่หน้าธาตรี

“เฮ้เฮ้ ยังเป็นคนเจ้าอารมณ์ด้วย สาวน้อย เธอรู้ไหมว่าที่นี่ใคร คุม ถ้าเธอรีบขอโทษฉันตอนนี้ ไว้ตอนกลางคืนค่อยมาเล่นเป็นเพื่อนฉัน ฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็ได้นะและถือโอกาส ให้ประโยชน์บางอย่างกับเธอ ถ้าไม่ละก็ หึๆ เธอก็ไม่มีทาง เผชิญกับผลลัพธ์แบบนั้นหรอก” ธาตรีพูดอย่างน่าสมเพช

“ฮ่าฮ่า ธาตรี เรื่องดีแบบนี้ จะขาดฉันคนนี้ไปไม่ได้นะ สาว น้อยคนนี้ช่างงดงามมากและมีหน้าตาที่ดูไร้เดียงสา ฉันชอบ มากๆเลย เอาแบบนี้ละกัน ถ้าเธอตอบตกลงกับธาตรีแล้วจริงๆ เธออย่าลืมฉันเด็ดขาดเลยนะ” ธายุกรที่อยู่ด้านหลังกล่าว

อารียาเห็นจารุณีเดินเข้ามาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ หลังจากได้ฟังสิ่งที่ธาตรีกับธายุกรพูด แม้ว่าเธอจะโกรธ แต่ เธอกลับรู้สึกน่าเห็นใจทั้งสองคนนี้ขึ้นมา

เธอเคยเจอจารุณีมาก่อน และรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวคน โตของหอการค้าสมน, บริษัท จัดหาของธาตรีคือสาขาของ หอการค้าสมน. ในเมืองริเวอร์

ธาตรีไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวคนโตของหอ การค้าสมน. เมื่อกี้ที่พูดออกมาแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นคงจะไม่ ปล่อยเขาไปแน่ๆ

อารียาไม่รู้ว่าเมื่อไม่นานมานี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างรพีพงษ์กับ จารุณี นอกจากนี้เธอยังไม่รู้ว่าความรู้สึกของ จารุณีที่มีต่อรพี พงษ์เป็นอย่างไร ความประทับใจของเธอที่มีต่อ จารุณียังคง ติดอยู่ในภาพของสาวน้อยที่ชื่นชมรพีพงษ์อยู่ไม่น้อย
เธอคิดเสมอว่าหลังจากธีรศานติ์พาจารุณีกลับมาครั้งที่แล้ว รพีพงษ์ก็ไม่เคยพบจารุณีอีกเลย และรพีพงษ์ไม่ต้องการให้ อารียาคิดมากในภายหลัง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้บอกเธอ

เป็นยังไงบ้างสาวน้อย คิดดีรึยังว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?” ธาตรีถามจารุณีพร้อมกับยิ้มเยาะบนใบหน้า

ธายุกรที่อยู่ด้านข้างกลอกตามองไปที่ด้านของอารียาแล้ว พูดว่า: “อารียาเด็กคนนี้คงไม่ใช่คนที่คุณหามาหรอกนะ คุณ คิดว่าหาเด็กผู้หญิงที่โง่เขลาแบบนี้ จะทำให้ธาตรีร่วมงานกับ คุณ? อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาที่นี่ คุณไม่มีโอกาสแบบนี้อีก แล้ว”

“ฉันแนะนำให้คุณรักษาความสะอาดช่องปากให้เพียงพอดี กว่า เธอไม่ได้ง่ายอย่างที่พวกคุณคิด” อารียาพูดอย่างเย็นชา กับธายุกรและธาตรี

ธาตรีหัวเราเยาะ และพูดว่า: “เป็นแค่แม่หนูคนหนึ่งก็เท่านั้น มี อะไรที่ไม่ง่าย คุณพาแม่หนูคนนี้มาขู่ผม ดูถูกผมเกินไปแล้ว นะ”

ธายุกรหัวเราะเยาะอารียาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย จริงๆ แล้วเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมาอยู่ ที่นี่ แล้วจะมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงในวัยนี้ เว้นแต่เธอ จะ…

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจเขา ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ทางเข้าห้องรับรอง โดยยืนอยู่ด้านหลังของจารุณี

คนนี้คือชายวัยกลางคนที่มาพร้อมกับ จารุณีเขาเป็นผู้อำนวย การคนปัจจุบันของ หอการค้าสมน.สาขาในเมืองริเวอร์ธาตรี ไม่รู้จัก จารุณีแต่เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้จักผู้อำนวยการคน

เมื่อเห็นบุคคลนี้ปรากฏตัว ธาตรีก็เปลี่ยนการแสดงออกบน ใบหน้าของเขาและเดินไปประจบทันที และมือข้างหนึ่งลากจา รุณีไปด้านข้าง

“เธอรีบไปให้พ้น อย่ามาอยู่เกะกะที่นี่” ธาตรีตะโกน จากนั้น เขาก็โค้งตัวและพูดกับผู้อำนวยการคนนั้น “ทำไมคุณถึงมาที่นี่ ได้ล่ะครับ? ทางผมกำลังพูดคุยถึงการร่วมมือกันอยู่เลย รอคุย กันเสร็จแล้ว ผมสามารถจัดหาให้คุณได้เลยครับ”

ทันทีที่ธาตรีพูดจบ ผู้อำนวยการก็ยกมือขึ้นตบหน้าธาตรีและ ตะโกน: “เมื่อกี้นายไล่ใครไปให้พ้น? นายยังกล้าลากเธออีก นายคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว?”

ธาตรีมีสีหน้าที่ตะลึง เขายื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของตัวเอง จากนั้นก็ถามด้วยท่าทางงงๆ : “แม่หนูคนนี้มาเพื่อก่อความ วุ่นวาย ผมกลัวว่าเธอจะขวางคุณ………

ยังพูดไม่ทันจบ ผู้อำนวยการก็ตบหน้าธาตรีอีกครั้ง ใบหน้า ของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาพาคุณหนูใหญ่มาดู สถานการณ์ที่นี่ และในตอนนั้นเขาไปเข้าห้องนํ้า ทันทีที่มาถึง ก็เห็นธาตรีทำตัวไม่สุภาพกับจารุณีและยังกล้าเรียกเธอว่า แม่หนูอีก เหมือนผลักตัวเองลงไปในหลุมไฟ

“ท่านนี้คือลูกสาวคนโตของ หอการค้าสมน.

ของเรา นายยังกล้าพูดว่าเธอเป็นแม่หนู? ฉันคิดว่านายใจ กล้าบ้าบิ่นจริงๆ!” ผู้อำนวยการตะโกนใส่ธาตรี

ธาตรีตะลึงในทันที แล้วมองไปที่จารุณีที่ดูมืดมนในเวลานี้ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่เคยคิด ว่าหญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาคนนี้จะเป็นลูกสาวคนโตของหอการ ค้าสมน.

ที่สำคัญก็คือ เดิมทีเขาไม่เคยได้รับข่าวคราวเกี่ยวกับลูกสาว คนโตของ หอการค้าเทียนหยวนมาก่อน

ธายุกรที่ยืนอยู่ข้างๆยังคงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนคน นี้ถึงตบปากของธาตรีทันทีที่เขาเข้ามา ตอนนี้เมื่อได้ยินสิ่งที่ เขาพูด ธายุกรตกใจมากและขนบนร่างของเขาก็ลุกขึ้นทันที

หากว่าผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวคนโตของหอการค้าสมน.จริงๆ ละก็ ด้วยท่าทีของเขากับธาตรีเมื่อกี้ กลัวว่าวันนี้พวกเขาทั้ง สองคนจบสิ้นแล้ว

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นสมาชิกของหอการค้าสมน. แต่ด้วย ท่าทีของเขาก่อนหน้านี้ ความร่วมมือครั้งนี้คงไม่มีการเจรจาอย่างแน่นอน และเขาคงจะโกรธลูกสาวคนโตของหอการค้า สมน. ผู้คนจะไม่สนใจว่าคุณเป็นใคร ท้ายที่สุด หอการค้า สมน.ก็เหมือนกับตระกูลลัดดาวัลย์ในเกียวโต

ธายุกรเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาและในเวลาเดียวกัน เขาก็มองไป ที่ อารียาด้วยความโกรธ เขาไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึง โชคดีทุกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่ากำลังจะเอาคืนอารียาได้สำเร็จ และ รพีพงษ์ก็ไม่อยู่ ผลสุดท้ายลูกสาวคนโตจาก หอการค้า สมน. ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

“คุณ…..คุณหนู ผม….. .ผมไม่รู้มาก่อน คุณหนู ใจเย็นๆ สิ่งที่ ผมพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องไร้สาระ ทั้งหมดเป็นเรื่องล้อกันเล่น คุณหนูอย่าไปจริงจังนักเลย” เมื่อตระหนักถึงความร้ายแรง ของเรื่องนี้ ธาตรีจึงรีบขอร้อง จารุณีเพื่อขอความเมตตา

จารุณีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบว่า: “ล้อเล่นกับฉัน คุณมีสิทธิ์ อะไร?”

ใบหน้าของธาตรีก็ดูสิ้นหวังทันทีและรู้ว่าไม่มีทางช่วยให้เขา รอดพ้นไปได้ เขานึกเสียดายอยู่ในใจเป็นที่สุด แต่ถึงยังไงทุก อย่างก็เปล่าประโยชน์

ผู้อำนวยการหันไปมองจารุณีด้วยใบหน้าที่ละอายใจและ ถามว่า: “คุณหนู ผู้ชายคนนี้ทำอะไรไว้คุณหนูก่อนหน้านี้ คุณ หนูบอกผม ผมจะไม่ให้อภัยอย่างแน่นอน”

“คุณถามเขาเองแล้วกัน” จารุณีพูดอย่างหงุดหงิด
ผู้อำนวยการจับจ้องไปที่ธาตรีทันทีและพูดว่า: “เล่าสิ่งที่นาย เคยพูดก่อนหน้านี้กับคุณหนูมา ถ้าผิดแม้แต่คำเดียว ฉันจะหา คนมาตัดลิ้นของนายซะ!

ธาตรีตกใจมากจนตัวสั่นและมองไปที่จารุณีเขาไม่กล้าที่จะ ละเลยและพูดในสิ่งที่เขาเคยพูดกับจารุณีก่อนหน้านี้อีกรอบ

ผู้อำนวยการได้ฟังแล้ว เขาก็เริ่มโกรธจนหน้าดำ จากนั้นเขา ก็ยกมือขึ้นโดยไม่พูดอะไร แล้วตบไปที่หน้าธาตรีสิบกว่าครั้ง ตบจนใบหน้าของธาตรีบวมและเป็นสีม่วง

“ผม…ผมผิดไปแล้วครับ ผมรู้ว่าผมผิด ได้โปรดยกโทษให้ ผมด้วย ต่อไปนี้ผมไม่กล้าทำอีกแล้วครับ” ธาตรีกล่าว

“ต่อไป? นายไม่มีครั้งต่อไปแล้ว จากนี้ไปนายไม่ใช่ซัพพลาย

เออร์ ในเมืองริเวอร์ของ หอการค้าสมน

อีกแล้ว ฉันแนะนำให้นายอย่าปรากฏตัวที่เมืองริเวอร์อีก ไม่ อย่างนั้น ฉันไม่รับประกันว่าวันหนึ่งที่ออกมา แล้วจะไม่โดนรถ ชนตาย!” ผู้อำนวยการกล่าวอย่างเย็นชา

ธาตรียังคิดที่จะขอร้องอีกครั้ง แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่โกรธ เกรี้ยวของผู้อำนวยการ เขาก็รู้แล้วว่าไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้ ถ้าเขาพูดมากไปกว่านี้ อาจจะทำให้ตัวเขาเองมีหายนะมาก ขึ้น
ดังนั้นเขาเพียงแค่ผงกศีรษะ และพูดอย่างจำใจ : “เข้า…..เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปจากเมืองริเวอร์ หลังจากนี้จะ ไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วครับ”

พูดจบ ธาตรีก็เดินออกไปจากห้องนี้ด้วยความลําบากใจ

หลังจากจัดการกับธาตรีเสร็จ ผู้อำนวยการก็มองไปที่ธายุกร อีกครั้ง ตอนที่ธาตรีกำลังพูดซ้ำคำพูดของตัวเองเขาก็ได้พูด ถึงธา กรด้วย

“คุณเป็นคนของ WH กรุ๊ปสินะ แม้ว่าคุณไม่ใช่คนของ หอ การค้าสมน.คุณก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะดูถูกคุณหนูของเราแบบ นี้ ถ้าคุกเข่าขอโทษคุณหนูของเราตอนนี้และตบตัวเองสิบครั้ง ผมจะปล่อยให้คุณออกไปจากที่นี่ทั้งที่ยังมีชีวิต ถ้าไม่ละก็ คุณก็ต้องอดทนต่อความโกรธจากหอการค้าสมน. การกล่าวอย่างไร้อารมณ์ ” ผู้อำนวย

ธายุกรกัดฟันแน่น เขารู้ว่าความร่วมมือของเขาหายไปแล้ว และคิดไม่ถึงว่าต้องมาคุกเข่าขอโทษให้กับจารุณี ที่สำคัญ ที่สุดยังต้องมาทําต่อหน้าอารียา

แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการทำเช่นนี้ เขาเพิ่งเข้ามาดำรง ตำแหน่งประธาน W H กรุ๊ป ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องคุกเข่าลง เพื่อขอโทษ

แต่ว่าในตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับลูกสาวคนโตของ หอ การค้าสมน.หากเขาไม่ทำตามคำสั่งละก็ เขาเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าจะมีจุดจบอย่างไร”

เขาไม่ได้อยากจะท้าทายความกล้าหาญของหอการค้า สมน.อย่างเปิดเผย และแม้ว่าความร่วมมือครั้งนี้จะมอบให้กับ อารียาเขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีอื่นที่จะจัดการกับ อารียา

ตราบใดที่มีชีวิต ย่อมต้องมีความหวัง ธายุกรปลอบใจตัวเอง ในใจ จากนั้นก็เดินไปหาจารุณีและคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ แล้ว พูดว่า : “ผมขอโทษ”

หลังจากนั้น ก็มีเสียงตบหน้าที่ดังกึกก้องสิบครั้งในห้องรับรอง รอยมือที่ทับซ้อนกันหลายลายปรากฏบนใบหน้าของ ธายุกร

“ไปให้พ้น” จารุณีพูดอย่างเย็นชา

ธายุกรรีบลุกขึ้นจากห้องรับรองและอาคารมิตรภาพ

ธายุกรเหลือบมองไปที่อาคารด้านหลังของเขา พร้อมดวงตา ที่เต็มไปด้วยความดุดัน

“อารียาโสเภณีที่สมควรตายอย่างเธอ จะปล่อยเธอหนีไปอีก ครั้ง ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าเธอจะรักษาความโชคดีอย่างนี้ได้นาน แค่ไหน แต่รอฉันก่อนเถอะ อีกไม่นานเธอจะต้องเสียใจ!”

หลังจากกัดฟันพูด ธายุกรก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของ ศศินัดดา