บทที่ 393 หลอกให้ตายใจก่อนแล้วจึงจัดการ

บทที่ 393 หลอกให้ตายใจก่อนแล้วจึงจัดการ

“ขอโทษด้วย ผมไม่รู้ว่าข้างในมีคน” รพีพงษ์พูดกับหญิงสาว ข้างในด้วยความลำบากใจเล็กน้อย จากนั้นก็รีบปิดประตูอีก ครั้ง

ในตอนนี้บุณณดาเดินออกมาจากห้องที่ไม่ไกล ในมือถือไม้ เบสบอลอันหนึ่ง ตะโกนอย่างประหม่า: “โรคจิตอยู่ที่ไหน? กล้าเข้าบ้านมาวิ่งเตลิดในบ้านของฉัน แกไม่รู้หรือไงว่ามี สถานีตำรวจอยู่หน้าบ้านฉัน

รพีพงษ์หันไปมองบุณณดาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก วันนี้ตอน เข้ามาอาศัยเธอไม่ได้บอกตัวเองเลยว่าในบ้านหลังมีหญิงสาว อีกคน

หลังจากที่บุณณดาเห็นรพีพงษ์ก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง ถามอย่าง สงสัย: “รพีพงษ์? คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“เอิ่ม ผมลงมาเข้าห้องน้ำ คิดไม่ถึงว่าในนั้นจะมีคน นี่เป็น เรื่องเข้าใจผิด” รพีพงษ์อธิบาย

ในเวลานี้หญิงสาวที่อยู่ข้างในห่อด้วยผ้าขนหนูเดินออกมา ผมของเธอเปียกปอน หยดน้ำบนร่างกายก็ยังเช็ดไม่แห้งเมื่อเห็นรพีพงษ์ยืนอยู่หน้าประตู แสดงท่าทีระวังตัวทันที

“บุณณดา รีบแจ้งตำรวจ ไอ้หมอนี่เป็นโรคจิต เมื่อกี้เขาแอบดู ฉันอาบนํ้า คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกล้าบุกเข้ามาทําเรื่องแบบนี้ ตอนกลางวันแสกๆ ต้องให้ลงตำรวจลงโทษเขาอย่างหนัก! “ หญิงสาวพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“พีรดา นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด เขาเป็นแขกที่ย้ายเข้ามาอยู่ใน วันนี้ ฉันลืมบอกเขาไปว่าเธอก็เช่าบ้านของฉันอยู่ด้วย เขาอาจ จะไม่ทันสนใจ ไม่ทันระวังเปิดเข้าไป” บุณณดาวางไม้เบสบอล ในมือตัวเองลง

พีรดามองรพีพงษ์จากบนลงล่าง ใบหน้าแดงออกถึงการดูถูก พูดขึ้น: “เป็นผู้เช่าที่นี่ก็อาจเป็นโรคจิตได้ ฉันอาบน้ำอยู่ข้างใน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ได้ยิน ไม่แน่เขาอาจจะตั้งในแอบดู เมื่อ กี้ฉันถูกเขาเห็นหมดแล้ว”

รพีพงษ์พูดกับพีรดาอย่างรู้สึกผิด: “ต้องขอโทษจริงๆ ผมไม่ ได้ใส่ใจกับเสียงข้างใน เห็นประตูเปิดแง้มอยู่ คิดว่าข้างในไม่มี คน ผมต้องขอโทษคุณด้วย รับรองว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบ นี้อีก”

ปุณณดาเดินไป ดึงพีรดาเข้ามา ยิ้มพูด: “พีรดา เธอเลิกโทษ คนอื่นได้แล้ว เธอเองก็อาบน้ำไม่ปิดประตู ถูกเห็นเข้าก็เป็นเรื่องสมควร แล้วเธอไม่รู้สึกเหรอว่ารพีพงษ์ดูหล่อเหลา มาก เธอชอบจินตนาการว่าหนุ่มหล่อเหล่านั้นบุกเข้ามาใน ห้อง ขณะที่เธอกำลังอาบน้ำไม่ใช่เหรอ? ”

พีรดาถลึงตาใสปุณณดาจากนั้นก็มองไปที่รพีพงษ์จากบนลง ล่าง พบว่าคนคนนี้แต่งตัวเลอะเทอะไปบ้าง แต่ก็ดูหล่อเหลา จริงๆ

“หี รอบนี้ปล่อยคุณไปก่อน ถ้ามีครั้งต่อไปอีก ฉันจะไปหาลุง นํารวจข้างหน้ามาจับคุณ! ” พีรดาบ่นพึมนํา จากนั้นเดินตาม ปุณณดาเข้าไปในห้องด้านข้าง

รพีพงษ์ส่ายหน้ายิ้ม ในใจคิดว่าตัวเองคงอยู่ในสถานที่แห่ง นี้ได้ไม่นานนัก ถูกเข้าใจผิดก็ให้เข้าใจผิดไป สําหรับเขาแล้ว มันไม่ได้สําคัญอะไรมาก

จากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องน้ำ ที่นี่มีห้องน้ำแค่ห้องเดียว ไม่ว่า ยังไง เขาก็ไม่จะหยุดเข้าไปเพราะเรื่องนี้

ในห้องน้ำยังคงมีความร้อนที่สูง และกลิ่นหอมของน้ำปรุง รพี พงษ์เดินไปที่ชักโครก เห็นข้างบนมีเสื้อชั้นในของผู้หญิงสอง ตัวโยนทิ้งไว้ เป็นแบบที่เซ็กซี่มาก ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าต้องเป็น ของหญิงสาวคนเมื่อกี้แน่ๆ
เขาอยากเข้าห้องน้ำ ก็ต้องหยิบเสื้อผ้าบนฝาชักโครกขึ้น ถึง จะเปิดฝาชักโครกได้

จ้องมองเสื้อชั้นในสองตัวนั้นสักพัก รพีพงษ์คิดว่าจะหันไป บอกกับบุณณดาสักหน่อย ให้ผู้หญิงคนนั้นมาเอาเสื้อผ้าไป ของแบบนี้ถ้าให้ดีก็อย่าไปแตะต้อง

ในขณะที่เขาหันไป ประตูห้องน้ำเปิดอีกครั้ง พีรดาเดินเข้ามา เห็นรพีพงษ์จ้องมองเสื้อผ้าของเธอ รีบตะโกนทันที: “คุณนี่มัน ไอ้โรคจิต ยังจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่โรคจิต คุณจ้องมองชุดชั้น ในฉันทำไม!”

เธอรีบเดินมา หยิบเสื้อผ้าสองชิ้นที่บนชักโครกขึ้น แล้ววิ่ง ออกจากห้องนํ้า

รพีพงษ์สายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นล็อกประตูห้องน้ำ พร ดาคนนี้เข้ามาโดยที่ไม่คำนึงเลยว่ามีคนหรือเปล่า ถ้าเมื่อกี้เขา กำลังเข้าห้องน้ำ พีรดาเข้ามาโดยตรงแบบนั้น ก็คงเห็นของรพี พงษ์ทั้งหมดแน่นอน

ในห้องนอน พีรดาหยิบเสื้อผ้าของตัวเองอย่างโมโหและ เดินกลับไป จากนั้นก็ไม่ได้สนใจบุณณดาถอดผ้าขนหนูออก โดยตรง เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เมื่อกี้ฉันบอกแล้วไงว่าคนนั้นเป็นโรคจิต เธอยังเข้าข้าง เขา เมื่อกี้หมอนั่นจ้องมองตรงไปที่เสื้อผ้าของฉันในห้องน้ำ ดู เหมือนอยากจะหยิบขึ้นมาดมด้วยแหละ โรคจิตจริงๆ บุณณดา เธอยังเช่าบ้านให้เขาอีก เราสองสาว ถ้าเขาวางแผนทำอะไร ไม่ดีจะทำยังไง” พีรดาพูดไปพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้า

ปุณณดาหัวเราะออกมา พูดขึ้น: “ช่วงนี้เธอหิวมากไม่ใช่เห รอ รพีพงษ์คนนั้นก็ดูหล่อเหลาพอดีเลย เมื่อก่อนเธอชอบอ่อย ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่มาเช่าบ้านฉันที่นี่มากไม่ใช่เหรอ ทําไมตอนนี้กลับแสร้งทำเป็นรักนวลสงวนตัวซะงั้นล่ะ

พีรดาเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าทันที พูดขึ้น: “นี่เรียกว่า หลอกให้ตายใจก่อนแล้วจึงจัดการ เข้าใจไหม เป็นแบบนี้เมื่อ ถึงเวลาที่ฉันให้ท่า เขาก็จะติดกับดักฉันง่ายๆ ”

ปุณณดามองพีรดาอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจคิดและแล้วผู้ หญิงคนนี้ก็แสดงหน้าตาของปีศาจจิ้งจอกออกมา เธอรู้ว่าพีร ดาไม่ใช่ผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวอะไรเลย เธอสองคนรู้จักกัน มานานขนาดนี้ สําหรับนิสัยของพีรดาเข้าใจแจ่มแจ้งตั้งนาน แล้ว

เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพีรดานั่งข้างเตียง พูดกับบุณณดาด้วย รอยยิ้ม: “รีบบอกฉันหน่อยว่าผู้ชายคนนั้นทำงานอะไรถ้าเขา เป็นคนที่ร่ำรวย ก็จะได้ให้ท่าจริงๆ สักหน่อย
“เธอคงต้องผิดหวังแล้วล่ะ คนนั้นบนอิฐในไซต์ก่อสร้าง ช่วงนี้เขาหยุดงาน มาถึงมาเช่าบ้านที่อาศัยอยู่สองสามวัน ปุณณดาพูดขึ้น

ฟังปุณณดาพูดแบบนี้ ใบหน้าพีรดาเผยท่าทางที่ผิดหวังทันที และความสนใจทั้งหมดที่เพิ่งแสดงก็หายไปทันที

“เป็นคนขนอิฐนี่เอง ยังจะมีประโยชน์อะไรกับฉัน คนแบบนี้ ไม่มีสิทธิ์ให้ฉันไปอ่อย น่าผิดหวังจริงๆ ” พีรดาสีหน้าเต็มไป ด้วยความผิดหวัง

เขาหล่อเหลามากไม่ใช่เหรอ สามารถเติมเต็มความต้อง ต้องการของเธอก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ยังจะสนใจเรื่องรวยไม่ รวยอีก” บุณณดาพูดหยอก

“ไม่ได้ เป้าหมายของฉันตอนนี้ เป็นทายาทเศรษฐีทั้งนั้น ต่อ ให้ไม่ใช่ทายาทเศรษฐี อย่างน้อยก็ต้องไม่ใช้คนขนอิฐ ฉันยัง อยากแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยโดยพึ่งใบหน้าตาของตัว เอง เหมือนผู้ชายธรรมดาๆ เมื่อกี้ หน้าตาหล่อแล้วมีประโยชน์ อะไร ฉันไม่มีทางชอบเขาหรอก” พีรดาพูดด้วยความรังเกียจ

“เธอคิดให้ดีดีกว่าว่าจะทำอย่างไรถ้าพรุ่งนี้ไอ้หัวล้านมาหา เรื่อง ทั้งๆ ที่สถานีตำตรวจก็อยู่ตรงหน้าเรา แต่ไอ้หัวล้านไม่กลัวเลย ฉะนั้น ในสังคมนี้ มีเงินถึงจะเป็นราชา เงินสามารถ เคลียร์ทุกอย่างได้” พีรดาพูดขึ้นอีกครั้ง

ทันใดนั้นบุณณดาก็รู้สึกไร้ค่าขึ้นมา เธอมีบ้านหลังหนึ่งที่เช่า ให้กับไอ้หัวล้าน ผลสุดท้ายไอ้หัวล้านไม่จ่ายค่าเช่าเลย ยังใช้ ลูกน้องของตัวเองหลายคน ข่มขู่เธออีกด้วย

เมื่อเธอเครียดก็พูดเรื่องนี้กับคนข้างหน้า สุดท้ายไม่เพียงแต่ ไม่มีใครลงโทษไอ้หัวล้าน ไอ้หัวล้านก็รู้เรื่องนี้แล้วด้วย เขาขู่ ว่าจะมาคุยกับเธอพรุ่งนี้

เป็นสังคมขึ้นอยู่กับเงินและเส้นสายจริงๆ หวังว่าพรุ่งนี้ไอ้หัว ล้านจะพูดด้วยเหตุผล” บุณณดาพูดกับตัวเอง

กระทั่งเช้าวันที่สอง เทพยางค์ไม่มีวี่แววออกมาเลย เมื่อเวลา เกือบเที่ยงรพีพงษ์คิดว่าจะไปเคาะประตูที่บ้านของเทพยางศ์ อีกครั้ง

เมื่อเขาลงชั้นล่าง ก็เห็นบุณณดายืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้าที่ เป็นกังวล เหมือนกังวลอะไรบางอย่าง

บุณณดาเห็นรพีพงษ์ลงมา ตาเป็นประกายทันที รีบพูดขึ้น: “รพีพงษ์ ตอนนี้คุณไม่ได้มีธุระอะไรใช่ไหม?
รพีพงษ์มองบุณณดา พูดขึ้น: “คิดว่าใช่ ทำไมเหรอ?”

“คืออย่างงี้ สักพักอาจจะมีคนกลุ่มหนึ่งมาหาเรื่องฉัน ฉันไม่ แน่ใจว่าถึงตอนนั้นพวกเขาจะทำอะไรบ้าง ฉันผู้หญิงตัวคน เดียวหนีพวกเขาไม่พันอยู่แล้ว ฉะนั้นฉันต้องการให้คุณเมื่อ เห็นสถานการณ์ไม่ดี ก็ช่วยไปเรียกค่ารวจข้างหน้าให้ฉัน คุณ ว่ายังไง? ” ปุณณดาพูดขึ้น

ออ? มีคนจะมาหาเรื่องคุณ? * รพีพงษ์ถาม

ปุณณดาพยักหน้าพูด: “ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก ก็แค่พวก อันธพาลบางคนที่เช่าบ้านของฉันและไม่อยากจ่ายเงิน พวก เขาคงคิดว่าอยากได้เงินจากฉันสักหน่อย ถ้าให้เงินสักหน่อย ก็สามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ คุณก็ไม่ต้องช่วยฉันเรียกตำรวจ แล้ว”

“ถ้าคุณรับปาก ตอนนี้ไปหลบซ่อนอยู่ข้างนอกก่อน สังเกต สถานการณ์ด้านในจากด้านนอก แบบนั้นคุณจะวิ่งได้เร็วขึ้น ไม่ อย่างงั้นเมื่อถึงเวลาพวกเขาจะขัดขวางคุณไปด้วย

รพีพงษ์หัวเราะให้กับบุณณดา พูดขึ้น: “งั้นผมรอที่นี่สักพัก แล้วกัน พวกคุณอยู่ใกล้สถานีตำรวจมาก ก็ยังมีคนกล้าทำ เรื่องแบบนี้ ผมอยากรู้จริงๆ ว่าใครที่มันช่างกล้า
ความประทับใจของเขาที่มีต่อบุณณดานั้นถือว่าไม่เลว ในเมื่อ ตัวเองอยากอาศัยอยู่ที่นี่ เห็นปุณณดาเจอปัญหา ช่วยได้ก็ต้อง ช่วย ยังไงซะจัดการกับพวกอันธพาลสําหรับเขาแล้ว เป็นแค่ เรื่องง่ายๆ

บุณณดาเห็นรพีพงษ์จะอยู่ในบ้าน ยังมีท่าทีช่วยเธอออกนอก หน้า ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

“คุณออกไปดีกว่า สักพักคนที่มามีอิทธิพลมากในย่านเมือง เก่านี้ เขามีลูกน้องเยอะมาก คุณอยู่ข้างในสักพักคุณจะ ออกไปไม่ได้แน่” บุณณดาบอกใบ้อย่างสภาพว่า รพีพง ไม่ สามารถช่วยเธอได้

“ไม่เป็นไร ผมแรงเยอะ ถ้าต่อสู้กันขึ้นมา พวกเขาคนเยอะผม ก็ไม่กลัว” รพีพงษ์ยิ้มพูด

บุณณดาก็พูดไม่ออกในทันที ในใจคิดคนคนนี้เป็นคนหัวดื้อ เล็กน้อย ทำไมต้องอยู่และเผชิญหน้ากับคนพวกนั้น ไปเรียก ต่ารวจข้างหน้ามาโดยตรงไม่ดีตรงไหน?

แม้เธอจะรู้ว่าเรียกมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร

เดิมทีเธออยากจะอธิบายให้กับรพีพงษ์ ให้รพีพงษ์ออกรอ ข้างนอกแต่โดยดี สักพักจะได้สะดวกในการเรียกคน แต่ในเวลานี้ จู่ๆ ด้านนอกบ้านมีเสียงของรถมอเตอร์ไซค์ดังกึกก้อง

บุณณดาสีหน้าเปลี่ยน รู้ว่าคนของไอ้หัวล้านมาแล้วแน่ๆ เธอมองไปที่รพีพงษ์อย่างรู้สึกผิด จากนั้นรีบเดินออกตรงไป ทางหน้าประตู

ไอ้หัวล้านพาลูกน้องของเขาหลายคนลงจากมอเตอร์ไซค์ ดวงตายังเหลือบไปยังบ้านของเทพยางค์ที่อยู่ด้านหลังอย่าง ไม่รู้ตัว อยากดูว่าผู้มีอิทธิพลเมื่อวานยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า

เมื่อวานหลังจากไปหาหมีดำแล้ว ไอ้หัวล้านถึงรู้ว่าคนคนนั้น คือคนที่หมีดำไม่กล้ายุ่งด้วย เขาเห็นแล้วคงทำได้แค่วิ่งหนี

เห็นว่าทางบ้านของเทพยางค์ไม่มีคน ไอ้หัวล้านจึงถอน หายใจโล่ง ใช้แรงเคาะประตูบ้านของบุณณดา ตะโกนเสียง ดัง: “รีบเปิดประตู พี่ชายเธอฉันมาหารือกับเธอแล้ว กล้าไป แจ้งความจับฉันที่สถานีตำรวจ กล้าไม่เบาเลยนะเธอ!”