บทที่ 368 ไล่เธอออกไป

บทที่ 368 ไล่เธอออกไป

“คุณเป็นเจ้าของโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนลจริงๆ เหรอ? พนักงานสองคนในบ้านหลังเล็กมองไปที่ศศินัดดา อย่างสงสัย

ศศินัดดาเชิดหน้าขึ้นมา แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า: “แน่นอน ถ้าไม่เชื่อ พวกเธอไปค้นหาในอินเทอร์เน็ต ดูว่า เจ้าของโรงแรมโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนลใช่ฉัน มั้ย”

จากนั้น ศศินัดดาก็หยิบบัตรประจำตัวของตัวเองวางลงบน

โต๊ะ

พนักงานสองคนนั้นสบตากัน และหนึ่งในนั้นตรวจสอบ ในคอมพิวเตอร์ทันทีว่าประธานคนปัจจุบันของโรงแรมบลู สกายอินเตอร์เนชั่นเนลคือใคร หลังจากที่พบเป็นศศินัดดา จริงๆ ท่าทีของทั้งสองเปลี่ยนเป็นเคารพขึ้นมาในทันที

“คาดไม่ถึงเลยว่าคุณเป็นเจ้านายของโรงแรมบลูสกายอิน เตอร์เนชั่นเนล ขอโทษด้วยจริงๆ ไม่ทราบคุณมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? ตามหลักแล้ว สถานะทางสังคม ของคุณ พวกเราก็ส่งบัตรเชิญไปให้คุณแล้ว ถ้าหากว่าขาด ตกบกพร่อง ตอนนี้พวกเราก็ชดเชยบัตรเชิญให้คุณหนึ่งใบ ก็ได้ พนักงานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

นี่เป็นครั้งแรกที่ศศินัดดาได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพ จากคนอื่น ก็นั่งลงมาทันที และคนทั้งคนก็นั่งยืดตรง จัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย ราวกับว่ากำลังได้รับความสนใจ จากทุกคน

“แน่นอนว่าฉันได้รับบัตรเชิญ ก็ไม่ดูฐานะของฉัน”ศศิ นัดดากล่าวอย่างมีชัย

เมื่อพนักงานทั้งสองเห็นว่าท่าทีของศศินัดดาก็แปลกใจ ราวกับเป็นพวกเศรษฐีใหม่ และไม่ได้ให้คนรู้สึกเหมือน ระดับคนชั้นสูง

แต่ว่าเจ้าของโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนลเป็นคน คนนี้จริงๆด้วย ดังนั้นพวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร

“ขออนุญาตถามว่าคุณมาที่นี่ ต้องการจะทำ อะไร? พนักงานถาม
“เรียกผู้รับผิดชอบของพวกเธอมาที่นี่ ฉันจะคุยกับเขา โดยตรง คุยกับพวกเธอก็ไม่มีประโยชน์ ศศินัดดากล่าว

พนักงานทั้งสองมองหน้ากัน และสักพักแล้วก็ไม่รู้ว่าศศิ นัดดามาทำอะไร แต่ว่าตัวตนของอีกฝ่ายก็สามารถทำให้ พวกเขาเรียกผู้รับผิดงานมาได้

“ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยรอสักครู่นะ ฉันจะโทรหาผู้รับผิดชอบ งานเดี๋ยวนี้ ให้เขามาหาพนักงานคนหนึ่งก็พูด จากนั้นก็ไป โทรศัพท์ไปหา

ศศินัดบนโซฟา รับรู้ถึงความเคารพที่ทั้งสองคนนี้มีให้ตัว เองด้วยความภาคภูมิใจ จากนั้นก็เหลือบมองไปยังผู้คน ที่อยู่นอกหน้าต่างที่รายล้อมอยู่ที่นี่แต่กลับไม่ได้รับความ สนใจเลย คิดในใจกลายเป็นคนชนชั้นสูง ถือเป็นเรื่องที่มี เกียรติจริงๆ

ในขณะเดียวกันในใจเธอก็รู้สึกว่าตอนนั้นตัวเองให้รพี พงษ์โอนโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนลเป็นชื่อของตัว เองแทนที่จะเป็นชื่อของอารียาเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

หลังจากได้สัมผัสกับความสุขของคนชนชั้นสูง ศศินัดดาก็ยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองไม่ควรปล่อยให้รพีพงษ์พานํา ความหายนะมาสู่ครอบครัวตัวเองต่อไป ไม่อย่างนั้นถ้าวัน ไหนรพีพงษ์นำพาปัญหาใหญ่หลวงมาสู่เธอ อย่างนั้นตอน นี้สิ่งเธอก็มีทั้งหมด ก็จะกลายเป็นฟองอากาศทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่นาน ชายในชุดสูทก็เดินจากข้างนอกเข้า มาในบ้านหลังเล็ก

“ข้างนอกมีคนอยู่เยอะจริงๆ พวกคุณก็ไม่หาวิธีที่จะไล่ พวกเขาออกไป ชายคนนั้นกล่าว

“พวกเราก็บอกกับพวกเขาแล้ว แต่ไม่มีใครฟังเลย ดัง นั้น…..”พนักงานทั้งสองคนจนหนทาง

ชายคนนั้นก็ไม่สนใจพวกเขาเช่นกัน แต่มองไปที่ศศินัดดา ที่นั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นก็ยิ้ม แล้วพูดว่า “คุณคือคุณศศิ นัดดาใช่มั้ยครับ ผมก็เคยไปพักที่โรงแรมบลูสกายอินเต อร์เนชันเนลไม่กี่ครั้ง สภาพแวดล้อมในสถานที่ของพวก คุณดีมาก เป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดในเมืองริเวอร์

บุคคลนี้มีชื่อว่าพรพนิด ซึ่งรับผิดชอบการเตรียมงานแต่งงานของรพีพงษ์และอารียา ทุกอย่างที่จําเป็นสําหรับ งานแต่งงานนี้ และกระบวนการที่ต้องดำาเนินการ พรพนิด เป็นผู้ดูแลทั้งหมด

พรพนิดเป็นลูกน้องคนหนึ่งของเธียรวิชญ์ที่มีความ สามารถ ซึ่งมีความสามารถที่โดดเด่น และยังมีตำแหน่งสูง อยู่ในบริษัท มบับเบิล กรุ๊ป

เมื่อโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนลเทียบกับบริษัทซัน บับเบิล กรุ๊ปแล้ว ก็เปรียบเสมือนแมวตัวน้อยเทียบกับเสือ หนึ่งตัว ช่องว่างระหว่างทั้งสองนั้นสามารถคาดเดาได้

ตำแหน่งของพรพนิดในบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปนั้นสูงกว่า เจ้าของโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนล

อย่างไรก็ตามพรพนิดไม่ใช่คนที่ชอบวางมาดในเมื่อ เจ้าของโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นเนลมาหา ถ้าอย่าง นั้นคงจะมีเรื่องที่จะพูดคุย เขาก็ต้องรักษามารยาทเป็น ธรรมดา ดังนั้นถึงได้มาพบศศินัดดา

เมื่อศศินัดดาเห็นว่าผู้รับผิดสุภาพกับตัวเองมาก และคิด ว่าตัวตนของระดับเจ้านายของตัวเองนั้นสูงกว่าผู้ที่รับผิดชอบมาก ดังนั้นจึงยังคงนั่งบนโซฟาด้วยใบหน้าที่ หยิ่งผยอง และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สูงส่งว่า “โรงแรมของ เราเป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองริเวอร์อยู่ แล้ว ยังต้องให้คุณบอกอีกเหรอ?”

เมื่อพรพนิดได้ยินเค้าพูดของคลินิคคา ขมวดคิ้วทันที ไม่ คาดคิดว่าตัวเองสุภาพขนาดนี้ อีกฝ่ายยังวางท่าเอิกเกริก ขนาดนี้

แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เดินไปตรงหน้าดสินคดา แล้ว ถามว่า “ไม่รู้ว่าคุณมาผม มีธุระอะไรเหรอครับ?”

ศศินัดดาจ้องไปที่เขา แล้วพูดว่า “ครั้งนี้ปราสาทคริสตัล เตรียมจัดงาน น่าจะเป็นงานแต่งงานของรพีพงษ์และอาร ยาใช่มั้ย?”

พรพนิดนิ่งอึ้ง แล้วถามว่า “ใช่อยู่ครับ คุณถามเรื่องนี้ ทําไมครับ?”

เขาไม่รู้ว่าศศินัดดาเป็นแม่ยายของรพีพงษ์ เมื่อได้ยินว่า ศศินัดดารู้ว่างานเลี้ยงครั้งนี้ความจริงคืองานแต่ง มีความ ประหลาดใจเล็กน้อย คิดว่าสิบัติตามข่าวคราวจากภายใน ดังนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธ
“คุณก็รู้ว่าฉัน ฉันเป็นเจ้าของโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เน ชันเนล สิ่งที่ฉันพูด น่าจะมีน้ำหนักอยู่บ้าง ครั้งนี้ที่ฉันมาหา คุณ ก็อยากจะบอกกับคุณว่า อย่าเช่าปราสาทคริสตัลให้พี พงษ์ งานแต่งงานของพวกเขา ไม่สามารถจัดที่นี่ได้ รพี พงษ์จ่ายเงินเท่าไหร่เพื่อเช่าสถานที่ของพวกคุณ ฉันจะ จ่ายให้เป็นสองเท่าของราคานั้น เงินแค่นี้ฉันก็ยังจ่ายได้ อยู่”

ศศินัดดาเรียนแบบน้ำเสียงของสตรีผู้สูงในทีวี พูดกับพร พนิด เธอไม่รู้ว่ารพีพงษ์ เสียเงิน เช่า”ปราสาทคริสตัลไป เท่าไหร่ แต่แค่จัดงานแต่งงานเพียงวันเดียว คิดว่าคงใช้ จ่ายไม่มากเกินไป ดังนั้นจึงใจกว้าง

หลังจากที่พรพนิดได้ยินคำพูดของศศินัดดา ก็นิ่งอึ้งไป ชั่วครู่ และจ้องไปที่ศศินัดดาอย่างสงสัย และพูดว่า: “คุณ แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้ล้อเล่น?

“ฉันไม่ได้คิดจะล้อคุณเล่น ถึงยังไงฉันก็เป็นเจ้าของ กิจการ คุณรีบพูดมาตรงๆ ก็แค่เรื่องเงินเองไม่ใช่เหรอ เพียงแค่คุณไม่ให้รพีพงษ์จัดงานแต่งงานที่นี่ของพวกคุณ ฉันจะจ่ายเงินให้คุณเป็นสองเท่าอย่างแน่นอน ศศินัดดา กล่าว

จู่ๆพรพนิดก็แสยะยิ้ม แล้วพูดว่า “ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณก็เอาเงินออกมา ราคาสองเท่าคือทำรอย ล้าน ราคานี้คงจะซื้อโรงแรมบลูสกายอินเตอร์เนชั่นแนลได้ หลายๆหลังเลย คุณเอาออกมาได้หรือเปล่า?

ศศินัดดาเบิกตากว้างทันที แล้วพูดว่า “คุณหลอกใคร ร พงษ์ก็แค่เช่าสถานที่พวกคุณหนึ่งวันเอง มันจะแพงขนาด นี้ได้ยังไง? คุณอย่ามาขึ้นราคาสูงขนาดนี้กับฉันนะ ตั้งห้า ร้อยล้าน ทําไมคุณไม่ไปปล้นธนาคารเลยละ

พระบิดตะคอกอย่างเย็นชา และกล่าวว่า “ใครบอกคุณว่า รพีพงษ์เช่าสถานที่ของพวกเราล่ะ? รพีพงษ์ก็เป็นคนลงทุน ออกแบบสร้างปราสาทคริสตัล ลงทุนไปทั้งหมดสองร้อย ยี่สิบห้าล้าน คุณบอกกับผมว่าจะออกราคาสองเท่า ก็คือห้า ร้อยล้านไม่ใช่เหรอ?”

ศศินัดดาราวกับถูกฟ้าผ่าในทันใด และทั้งร่างก็แข็งที่อ

“คุณ คุณว่ายังไงนะ? ปราสาทคริสตัลคือรพีพงษ์เป็นคน ลงทุนออกแบบสร้างขึ้นมา ลงทุนไปสองร้อยห้าสิบล้าน เหรอ? เขาจะมีเงินมากขนาดนี้ได้อย่างไร?
ตอนนี้พรพนิดแน่ใจแล้วว่าผู้หญิงมาก่อความวุ่นวายใน ฐานะคนของบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป เขาไม่มีความจำเป็น ต้องกลัวเจ้าของร้านอาหารคนนี้

เขาหันหน้าไปมองพนักงานทั้งสองคน แล้วพูดว่า: “คนคน นี้มาก่อความวุ่นวาย ตอนนี้พวกคุณรีบไล่เธอออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอยังมาอีก ก็ไม่ต้องเกรงใจเธอ!”