บทที่ 349 เขาเป็นผู้ชายของฉัน

บทที่ 349 เขาเป็นผู้ชายของฉัน

“คุณชาย คนคนนั้นบอกว่าเดี๋ยวเพื่อนจะมา และพาเขาเข้าด้าน ในโรงแรมของเรา ดังนั้นจึงยืนรออยู่ที่นั่นตลอดเวลา”พนักงาน ต้อนรับ บอธิบายกับกรภัทร์

กรภัทร์ขมวดคิ้ว แล้วพูด: มาทานข้าวที่โรงแรมของเรา ก็จะนัด หมายล่วงหน้าก่อน ต่อให้มาพร้อมกับเพื่อน อย่างน้อยก็ต้องให้ เพื่อนบอกกล่าวกับทางโรงแรมก่อน ยืนรออยู่ที่หน้าประตู จาก ลักษณะดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่สามารถเข้าออกโรงแรมของเราได้ ใช่คนที่มาเพื่อสร้างความเดือดร้อนหรือเปล่า พวกคุณก็ไม่ไล่เขา ไปเหรอ?”

“คุณชาย ตอนนั้นพวกเราไปบอกกับเขา แต่ชายคนนั้น ยืนยันว่าตัวเองมีเพื่อนจะมาหา ให้ไปก็ไม่ไป พวกเราก็จน ปัญญา”พนักงานต้อนรับทั้งสองรีบละความรับผิดชอบ

กรภัทร์ถอนหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินไปทางรพีพงษ์

พนักงานต้อนรับทั้งสองคนแสยะยิ้ม คิดในใจว่ากรภัทร์ไป จัดการยาจากนั้นแน่ๆ ยาจกนั้นจะต้องโชคร้ายอย่างแน่นอน

กรภัทร์เดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ คิดในใจว่าวันนี้หอการค้าสมน.มาทานอาหาร ถ้าหากว่าหอการค้าสมน.เห็นว่ามียาจกคน หนึ่งยืนอยู่หน้าร้านอาหาร เกิดส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของธีร ศานติ์ ก็จะเกิดความสูญเสียต่อโรงแรมเคเอสโอพวกเขาได้

แม้ว่าโรงแรมเคเอสโอจะเป็นหนึ่งในโรงแรมที่มีชื่อเสียงที่สุดใน เกียวโต และมีกําลังทางการทรัพย์สินที่แข็งแกร่ง แต่เมื่อเทียบ กับหอการค้าสมน.แล้ว ก็ยังมีชื่อเสียงที่น้อยมาก

ดังนั้นทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหอการค้าสมน. กรภัทร์พยายามจะ ทําอย่างเต็มที่ เหมือนผู้ชายที่แต่งตัวธรรมดายืนอยู่ที่หน้าประตู โรงแรม ดูเหมือนจะเป็นผู้ชายยากจนธรรมดา กรภัทร์จะไม่ยอม ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

*ขออภัยด้วย ที่นี่เป็นพื้นที่ของโรงแรมเคเอสโอ นายจะยืน ก็ไป ยืนที่อื่น เดี๋ยวเราจะมีลูกค้าคนสำคัญมาที่นี่ ถ้านายยืนอยู่ที่นี่ มัน จะส่งผลต่ออารมณ์ของเขา กรภัทร์ไม่เกรงใจเลย และต้องการ จะขับไล่รพีพงษ์ไป

รพีพงษ์หันไปมองกรภัทร์ แล้วพูดว่า: “ที่นี่ถือเป็นพื้นที่ สาธารณะ ทำไมมันถึงกลายเป็นพื้นที่ของโรงแรมพวกคุณได้ ล่ะ?”

เมื่อเห็นรพีพงษ์ตอบโต้ กรภัทร์ก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และพูด อย่างเย็นชา: “ประตูทางเข้าโรงแรมเราอยู่ทางนี้ อย่างนั้นทีนี่ก็เป็นพื้นที่ของโรงแรมเรา ขอแนะนําตัวก่อน ฉันเป็นลูก เจ้าของโรงแรม อยู่ในเกียวโต แม้ว่าฉันกรภัทร์ไม่ถือว่าเป็น ทายาทเศรษฐีอันดับต้นๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่ายาจกคนหนึ่งจะมามี ปัญหาด้วยได้ นิสัยของฉันก็ไม่ค่อยดีนัก ทางที่ดีฉันเตือนนายรีบ ไสหัวออกไปซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนะ”

กรภัทร์รู้สึกว่าตัวเองจําเป็นต้องแสดงตัวตนเท่านั้น รพีพงษ์ คงจะกลัว เนื่องจากเขาอยู่ในเกียวโตยังคงมีชื่อเสียงบ้าง

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือ รพีพงษ์เพียงแค่ยิ้มให้เขา เล็กน้อย และพูดว่า: “ขอโทษด้วย ฉันรอเพื่อนอยู่ที่นี่ นายไม่มี สิทธิ์มาไล่ฉันไป”

กรภัทรโกรธขึ้นมาทันที กัดฟันแน่นแล้วพูด: “ฉันไว้หน้าแกแล้ว แกไม่สนใจใช่มั้ย?”

รพีพง ไม่สนใจเขา แต่หันไปมองที่ริมถนน กรภัทร์กำหมัดแน่น อยากจะต่อยรพีพงษ์ตอนนี้

ในขณะนี้ มีรถHummer Extendedหนึ่งคันจอดอยู่ไม่ไกลจาก

คนสองคน
หลังจากที่กรภัทร์เห็นรถคันนั้น ในใจก็เต้นแรง รถคันนั้นเป็นรถ ของธีรศานต์ แน่นอนว่ากรภัทร่รู้จัก เขาคิดไม่ถึงว่า รศานดีมาถึง เร็วขนาดนี้

เขาก็ไม่ได้สนใจรพีพง ต่อ หลังจากที่จ้องไปที่รพีพงษ์แล้ว และด่าไปว่า: “รีบไสหัวไปซะ ลูกค้าคนสําคัญของฉันมาแล้ว ถ้า ถูกนายก่อกวน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็รีบเดินไปทางรถHummer

หลังจากที่รถจอดแล้ว ธีรศานต์ก็ออกจากรถ และรพีพงษ์ก็หัน หน้าไปมองที่นั่น พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า

วินาทีต่อมา จารุณีตามลงมาจากรถ ทันใดนั้นร่างกายของรพี พงษ์ก็แข็งทื่อ ตอนแรกเขาว่าจะเดินเข้าไป แต่หลังจากเห็นที่จา รณี เขาก็ลังเลทันที

เด็กนี้ตามมาจริงๆด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้คนปวดหัวจริงๆ แต่ในเมื่อมาแล้ว รพีพงษ์จะไม่เจอธีรศานติ์ก็ไม่ได้ เขาจึงกัดฟัน เดินไปที่นั่น

กรภัทร์แสดงรอยยิ้มที่ประจบประแจงให้กับธีรศานติ์และจารุณี แล้วพูดว่า: “ลุงธีรศานต์ นี่ พวกคุณมาแล้วเหรอ ผมได้ยินพ่อบอกว่าวันนี้พวกคุณจะมาทานข้าวที่พวกเรา ดังนั้นก็เลย มาต้อนรับ ด้านในได้เตรียมห้องวีไอพีที่ดีที่สุดไว้ให้พวกคุณแล้ว รีบเข้าไปกันเถอะ”

ธีรศานติ์พยักหน้าให้กับกรภัทร์ และจารุณีก็ไม่ได้สนใจกรภัทร์ เธอไม่มีความสนใจใดๆต่อกรภัทร์เลย และยังรำคาญกรภัทร์ด้วย เพราะว่าไล่จีบเธอ

ตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงรพีพงษ์คนเดียว แล้วเธอจะสนใจกร ภัทร์ได้อย่างไร

กรภัทร์รู้นิสัยของจารุณีดี รู้ว่าจารุณีเป็นคุณหนูที่หยิ่งผยองมา โดยตลอด แม้ว่าจารุณีจะไม่สนใจเขา แต่เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย อย่างไรก็ตามจารุณีก็มีท่าทีเช่นนี้ต่อทุกคน

เขาหันกลับมาพาธีรศานติ์และจารุณีทั้งสองคนเดินไปที่โรงแรม ในเวลานี้เขาเห็นรพีพงษ์ และใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมทันที

เขารีบเดินไป และพูดกับรพีพงษ์อย่างทุ้มต่ำ: “ฉันบอกให้แก ไสหัวไปแล้วไม่ใช่เหรอ แกมาทำอะไรที่นี่อีก?”

“ฉันมาหาเพื่อนของฉัน มีปัญหาอะไรมั้ย?”รพีพงษ์กล่าวด้วย รอยยิ้ม
“เพื่อนอะไรของแก แกอย่ามาอวดดี นี่หน่อยเลย ท่านนี้เป็น ประธานของหอการค้าสมน, เขาจะเป็นเพื่อนกับยาจกอย่างนาย ได้ยังไง ฉันว่านายเป็นมิจฉาชีพมาหลอกลวงใช่มั้ย แกรีบไสหัว ไปให้พ้นหน้าฉันนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนาย! กร ภัทร์กล่าวอย่างเย็นชา

ในเวลานี้ธีรศานติ์และจารุณีทั้งสองคนก็สังเกตเห็นรพีพงษ์ จา รุณีวิ่งมุ่งไปทางรพีพงษ์ทันที และพูดอย่างน้อยใจ: “รพีพงษ์ นาย นี่มันสารเลว ครั้งก่อนนายให้พ่อของฉันพาฉันกลับมา หรือว่า นายจะลืมแล้วว่าฉันระหว่างกับนายตกลงอะไรกันไว้ ฉันเป็นคน ของนายตลอดชีวิต นายไม่สามารถทิ้งฉันแล้วไม่สนใจ

หลังจากพูดเสร็จ จารุณีก็จับแขนของรพีพงษ์ทันที แล้วทำท่า ออดอ้อนใส่รพีพงษ์

สีหน้าของรพีพงษ์ดูไม่ดี เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเคยไปทำข้อ ตกลงอะไรกับจารณีไว้

กรภัทร์ที่อยู่ด้านข้างตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นจารุณี มีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับคนคนหนึ่ง แม้ว่าสีหน้าของจารุณี จะเต็มไปด้วยการแสดงออกที่น้อยใจ แต่นี่เป็นการแสดงออกที่ สามารถแสดงได้กับเฉพาะแฟนของตัวเองเท่านั้น
กรภัทร์เป็นหนึ่งในคนที่ไล่ตามจีบจารุณี ตอนนี้เขาเห็นจารุณี ใกล้ชิดกับรพีพงษ์มาก ในใจก็ต้องหึงหวงเป็นธรรมดา

ที่สำคัญเขาไม่เข้าใจ ทำไมจารุณีถึงให้ความสนใจกับยาจกคนนี้

“นี เธอ….ทักคนผิดหรือเปล่า คนคนนี้เป็นแค่ยาจกเท่านั้นเองนะ เธออยากจะพูดคำพูดพวกนี้กับฉันใช่มั้ย?”กรภัทร์ถามจารุณีอย่าง หลงตัวเอง

เมื่อจารุณีได้ยินคำพูดของกรภัทร์ ก็เบิกตากว้างจ้องไปที่เขา พูด อย่างเย็นชา: “นายว่าให้ใครยาจก? ตอนนี้รีบขอโทษเดี๋ยวนี้ เขา เป็นผู้ชายของฉัน นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าให้เขา

สีหน้าของกรภัทร์เต็มไปด้วยความละอาย ไม่คาดคิดว่าจารุณีจะ พูดเช่นนี้กับเขาเพื่อยาจกคนเดียว

“นี เธอดูดีๆนะ คนคนนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลย เขา….”กรภัทร์ คิดว่าจารุณีไร้เดียงสา จึงถูกรพีพงษ์หลอกลวง

ในเวลานี้ธีรศานติ์เดินมา สีหน้าที่มองไปที่กรภัทร์เคร่งเครียด พูดอย่างเย็นชา “คนคนนี้เป็นเพื่อนของฉัน วันนี้ที่ฉันมา ก็เพื่อ มาทานอาหารกับเขา นายพูดแบบนี้ คงจะไม่เหมาะนะ?”
กรภัทร่คาดไม่ถึงว่าธีรศานต์จะยืนออกมาพูดแทนรพีพงษ์ ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างทันที และการแสดงออกในดวงตานั้นไม่ น่าเชื่อ ที่สําคัญคือเขามองจากดวงตาของธีรศานตี้ออกมาว่า ธีร ศานติ์ให้ความสำคัญกับรพีพงษ์มาก

สามารถทําให้ธีรศาน ให้ความสนใจได้นั้น ไม่ใช่คนธรรมดา อย่างแน่นอน แม้แต่พ่อของกรภัทร์ ก็ไม่สามารถดึงดูดความ สนใจของธีรศานติ์ได้ ธีรศานติ์เพียงแต่เห็นแก่หน้าที่พ่อของเขา เลี้ยงอาหารให้ของขวัญบ่อยๆ และช่วยเหลืออยู่บ้าง

“คุณ…..คุณลง ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น กรภัทร์ก็ขี้ขลาด ขึ้นมาทันที มองไปที่ธีรศานติ์อย่างหวาดกลัว

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบขอโทษ นายกล้าว่าให้ผู้ชายของฉันจารุณี ระวังเถอะฉันจะให้พ่อของฉันสั่งสอนนาย”จารุณีจ้องไปที่กรภัทร์ อย่างโกรธเคือง ดูเหมือนเด็กที่ปกป้องลูกที่มีค่าของตัวเอง

รพีพงษ์ทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นผู้ชายของจา รณีไปเมื่อไหร่ ดูเหมือนจารุณีจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงเหตุการณ์นี้ ไปได้

แม้ว่าในใจของกรภัทร์จะไม่พอใจ แต่ว่ามีธีรศานต์ค่อยสนับสนุน อยู่ เขาจะกล้าละเลยได้อย่างไร ดังนั้นจึงทำได้เพียงโค้งคํานับตัวไปหารพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “ขอโทษด้วยจริงๆ นี เป็นความผิดของพนักงานต้อนรับทั้งสองคน พวกเขาสองคนบอก ว่านายมาก่อความวุ่นวาย ฉันถึงได้มีท่าทแบบนั้นต่อนาย หวังว่า นายคงจะไม่ถือสา เดี๋ยวฉันสั่งสอนพวกเขาสองคน”

รพีพงษ์เบะปาก คิดในใจโยนความรับผิดชอบได้เร็วจริงๆ แต่เขา ก็ขี้เกียจที่จะสนใจกรภัทร์ จึงหันไปหาธีรศานติ์แล้วพูดว่า “พวก เราเข้าไปกันเถอะ วันนี้ผมมีเรื่องสําคัญจะคุยกับคุณ

ธีรศานติ์พยักหน้าทันที และเดินเข้าไปพร้อมกับรพีพงษ์ จารุณี ก็จับมือของรพีพงษ์ไว้ไม่ปล่อย รพีพงษ์ไม่มีทางเลือก นอกจาก ปล่อยให้เธอจับไว้แบบนี้

ความจริงหลังจากที่ผ่านเรื่องราวครั้งก่อนมา รพีพงษ์ก็ถือว่าจา รุณีเป็นน้องสาวของตัวเองแล้ว เขารู้ว่าเป็นเพราะจารุณีอายุยัง น้อย ดังนั้นจึงเกิดความคิดแบบนี้กับตัวเอง เมื่อเธอโตขึ้นมา ก็จะ มีความคิดเรื่องความรักที่ถูกต้อง ในเวลานี้จารุณีพูดแบบนี้ เขาก็ ทําได้เพียงแค่ถือว่าจารุณีเป็นน้องสาวที่กำลังล้อเล่นกับเขาอยู่

กรภัทร์เดินตามมามองดูจารุณีที่จับแขนรพีพงษ์ไว้ ด้วยความ รู้สึกอิจฉาในใจ เขาไม่เคยเห็นรพีพงษ์มาก่อน และสงสัยว่า ทําไมจารณีถึงได้สนิทใกล้ชิดกับคนคนนี้ ราวกับว่าจะแต่งงานกับ เขา
เขาเป็นคนที่ไล่จีบจารุณี เมื่อเห็นจารุณีเป็นเช่นนี้ รู้สึกเหมือนว่า เหยื่อของตัวเองถูกรพีพงษ์แย่งไป

แน่นอนว่า เหตุผลหลักคือเขารู้สึกว่ารพีพงษ์ ไม่มีภูมิฐานอะไร ถ้าตอนนี้เขารู้ว่ารพีพงษ์เป็นคนของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็จะไม่มี ความคิด

หลายคนเดินไปที่หน้าประตูทางเข้าของโรงแรม พนักงาน ต้อนรับสองคนเห็นว่ารพีพงษ์เข้ามาพร้อมกับธีรศานติ์ กรภัทร์ เดินตามมา สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกใจ

ในใจของกรภัทรโกรธ รีบเดินไปหาพนักงานต้อนรับทั้งสอง และตบหน้าทั้งสองคนไปคนละครั้ง

“พวกแกสองคนไม่มีตาหรือไง คนคนนี้เป็นเพื่อนของคุณลงธีร ศานติ์พวกแกกล้าบอกว่าเขาเป็นยาจก พวกแกกล้าเกินไปแล้ว นะ รีบขอโทษเขาเดี๋ยวนี้!”กรภัทร์ตะโกน

พนักงานต้อนรับทั้งสองคนตัวสั่นด้วยความตกใจ และรีบโค้ง คำนับเพื่อขอโทษรพีพงษ์

“ขอโทษขอโทษ”

รพีพง โบกมือไปมา และกล่าวว่า: “ไม่เป็นไร ทีหลังระวังด้วยก็พอ”

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปพร้อมกับธีรศานติ์จารุณี เหลือกรภัทร์ที่ ยืนกัดฟันอยู่ที่เดิม แล้วก็ตบหน้าพนักงานต้อนรับทั้งสองคนต่อ อีกไม่กี่ที