บทที่ 331 บางคนเป็นปีศาจมาตั้งแต่เกิด

บทที่ 331 บางคนเป็นปีศาจมาตั้งแต่เกิด

จักรพันธ์ได้ยินที่รพีพงษ์พูดก็กลอกตาไปมา คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ จะต้องการแบบนี้

เดิมรพีพงษ์จะมาจัดการธราด้วยมือตัวเอง ไม่ว่าปีนั้นหรือตอน นี้ ธราไม่เคยปล่อยเขาให้รอดพ้นน้ำมือของเธอ ไม่ว่ากี่ครั้งต่อ ครั้งเธอจะจัดการเขาให้คาที่

โดยเฉพาะตอนที่วีธราทำร้ายอารียาจนทำให้เธอบาดเจ็บ วินาที ที่เขาเห็นอารียา เขาอยากสั่งสอนวีธราให้สำนึกในทันที

แต่ว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนความคิดแล้ว เขาจะทำให้วีธรารู้ว่าเธอ ทําผิดมาตลอดหลายปี ลูกชายที่เธอคิดว่าดีนักหนา มันก็แค่ คนเนรคุณที่เห็นแก่ตัวเท่านั้น ให้จักรพันธ์ทำให้วีธราสำนึกผิด เป็นการลงโทษ ธราอย่างดีที่สุด

“รพีพงษ์ เราพูดกันเรียบร้อยแล้ว ฉันจะช่วยเอาป้ายคำสั่งมาจาก นายใหญ่ แล้วบอกรหัสผ่านบัญชีหลักกับนาย นายปล่อยฉันให้ เป็นอิสระ นายจะมากลับกลอกแบบนี้ไม่ได้!” จักรพันธ์ตะโกนใส่ รพีพงษ์
รพีพงษ์หันไปมองแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ฉันไม่เคยพูดว่าถ้านายทำ สองเรื่องนี้สําเร็จ ฉันจะปล่อยให้นายเป็นอิสระ ฉันแค่ตกลงไม่ฆ่า นาย ส่วนเรื่องอื่นนายคิดเอาเองฝ่ายเดียว

จักรพันธ์อ้าปากค้างมองรพีพงษ์ ในหัวของเขาคิดถึงคำพูดของ รพีพงษ์แล้วคิดได้ว่ารพีพงษ์ไม่เคยบอกว่าจะปล่อยให้เขาเป็น อิสระ มีแต่เขาที่เอาแต่สร้างเงื่อนไขแล้วคิดเอาเองว่ารพีพงษ์ ตกลงแล้ว

“นายหน้าไม่อาย ฉันช่วยนายขนาดนี้ นายยังกล้าทำกับฉัน แบบนี้เหรอ!” จักรพันธ์พูดด้วยความโกรธจนอยากจะพุ่งเข้าไป หารพีพงษ์

“ฉันหน้าไม่อาย? แต่ก็ยังไม่ถึงครึ่งของนายมั้ง อย่าลืมว่าการ ที่ฉันจับนายมาเพราะว่าการกระทำชั่วๆ ของนายทั้งนั้น จะเอา เรื่องรหัสมาให้ฉันปล่อยนาย นายไร้เดียงสาเกินไปหน่อยแล้ว ล่ะ”

พูดจบ รพีพงษ์ก็เตะไปที่ตัวของจักรพันธ์จนเขากระเด็นไปอยู่ ข้าง ธรา

“วันนี้จะมีแค่คนเดียวที่สามารถรอดออกจากคฤหาสน์นี้ได้ พวก นายมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ถ้าหลังจากครึ่งชั่วโมงนายยังตัดสินใจ ไม่ได้ ฉันจะจัดการพวกนายด้วยมือของฉันเอง
รพีพงษ์พูดพลางหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาแล้วใช้แรงปามีดใส่ ผนัง มันรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด

จักรพันธ์ตัวสั่นเทิ้ม เขาไม่สงสัยคำพูดของรพีพงษ์เลยแม้แต่ น้อย เขากับธราไม่คนใดคนหนึ่งอาจจะมีชีวิตรอดไป ไม่งั้นก็ต้อง ตายทั้งสองคน

“ลูก ถึงรพีพงษ์มันจะข่มขู่เราจนมาถึงขั้นนี้ แต่เราควรตอบโต้ อะไรออกไปบ้าง ถึงจะตาย พวกเราก็ไม่ต้องไปยอมให้กับคน อย่างมัน ลูกจะยอมตายไปกับแม่ไหม” ธรามองจักรพันธ์

จักรพันธ์มองวีธราอย่างอึ้งๆ แล้วพูดว่า “แม่อยากตายก็ตายไป สิ ผมไม่อยากตายสักหน่อย ผมยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย ในเมื่อแม่ พร้อมตายแล้ว แม่ก็รีบตายไปสิ ผมจะได้มีทางรอดแล้วผมจะ ตอบแทนบุญคุณแม่อย่างแน่นอน”

พูดจบจักรพันธ์ก็พุ่งเข้าไปหาวีธราแล้วใช้แรงบีบคอของผู้เป็น แม่ เขาไม่ออมแรงแม้แต่น้อย

“แม่อยู่มานานขนาดนี้แล้ว อยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร แม่ใช้ ชีวิตของแม่มาต่อชีวิตของผมเถอะ ผมจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ อย่างดี” จักรพันธ์กัดฟันพูด

วีธราไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเธอ ดูเหมือนเธอจะยอมแพ้แล้ว

คนที่อยู่รอบๆ ต่างพากันนิ่ง พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจักรพันธ์จะโหด ร้ายขนาดนี้ เขาเลือกที่จะฆ่า ธราโดยไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

“นี่มันคนประเภทไหนกัน คนในตระกูลใหญ่เขาใจหินกันขนาด นี้เชียวเหรอ ขนาดลูกแท้ๆ ยังทำร้ายแม่ได้ คนที่ทำร้ายแม่ได้ ขนาดนี้ เป็นคนทั่วไปยังดีเสียกว่า จะได้ไม่ต้องมาแก่งแย่งอะไรที่ น่าหดหู่ขนาดนี้” ชนิสราพูดด้วยสีหน้าหดหู่

อารียามองจักรพันธ์กับวีธราแล้วพูดว่า “ถึงจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้ทุกคนหรอก มันเป็นเพียงการแยกแยะคน บางคนเกิดมาก็เป็นปีศาจ มันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ชนิสราพยักหน้า จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกแล้วมองจักรพันธ์กับวี

ธรา

ตอนแรกวีธราไม่ขัดขืนอะไร

แต่สัญชาตญาณครั้งสุดท้ายของเธอทำให้เธอขัดขืนขึ้นมา น่า เสียดายถึงแม้ว่าเธอจะขัดขืน แต่ก็ไม่สามารถขัดขืนคนที่อยาก ฆ่าคนอย่างจักรพันธ์ได้อีกแล้ว
ผ่านไปไม่ถึงห้านาที วีธราค่อยๆ หมดแรงลงจนมือของเธอ ตกลงข้างตัว ดวงตาของเธอค่อยๆ ปิดลง

เมื่อจักรพันธ์เห็นวีธราไม่ขยับ เขาจึงบีบคอเธอไปอีกพักหนึ่ง เพื่อพิสูจน์ว่าเธอตายแล้ว จากนั้นจึงปล่อยมือ เขาเอามือไปวาง ตรงจมูกของวีธรา เมื่อพบว่าเธอตายแล้วจริงๆ เขาจึงลุกขึ้นมา ด้วยความกระวนกระวาย จากนั้นจึงหันไปหารพีพงษ์ “เขาตาย แล้ว ครั้งนี้ฉันรอดแล้วใช่ไหม”

รพีพงษ์เห็นสีหน้าของจักรพันธ์ไม่มีแม้แต่ความเสียใจ เขารู้สึก เสียใจแทนวีธรา แต่แค่เสียใจเท่านั้น

“ใช่ ฉันบอกว่าจะให้พวกนายรอดคนหนึ่ง ในเมื่อวีธราตายไป แล้ว ฉันก็ไม่ทำอะไรนายอีก” รพีพงษ์เอ่ย

“งั้นนายจะให้ฉันไปไหน เห็นแก่การที่ฉันบอกรหัสผ่านบัญชี หลักให้นาย นายอย่าพาฉันกลับไปในห้องที่มืดและอับแบบนั้น อีกเลย” ครั้งนี้จักรพันธ์ฉลาดแล้ว เขารู้ดีว่ารพีพงษ์น่าจะไม่ปล่อย เขาไปง่ายๆ ดังนั้นเขาจึงไม่บอกให้รพีพงษ์ปล่อยเขาให้เป็นอิสระ

รพีพงษ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขาคิดว่าจักรพันธ์กับ ธรา เป็นคนประเภทเดียวกัน เกิดมาอยู่บนโลกใบนี้ไม่ทำตัวเป็นคนดี แต่ว่าตอนนี้ตระกูลลัดดาวัลย์ไม่สามารถให้อำนาจกับเขาได้แล้ว การที่เขาจะทำเรื่องทั่วๆ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
รพีพงษ์หันไปมองธฤตญาณแล้วพูดว่า “ให้คนพามันไปภาคใต้ ที่นั่นมีคนของฉัน ให้มันไปเป็นขอทานสัมผัสความจริงของโลกนี้ บ้าง มันจะได้มีความรู้สึกบ้าง

ธฤตญาณพยักหน้าแล้วหันไปคุยกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่กี่คำ คน นั้นรีบพาคนเข้าไปจับจักรพันธ์ออกจากคฤหาสน์

จักรพันธ์ได้ยินว่ารพีพงษ์จะให้เขาไปเป็นขอทาน เขารู้สึกไม่ พอใจ แต่ว่าการเป็นขอทานก็ยังสามารถเห็นเดือนเห็นตะวัน ดี กว่าโดนขังในที่มืดและอับเป็นไหนๆ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไร

หลังจากที่จักรพันธ์โดนพาตัวออกไป รพีพงษ์หันไปมองศพของ ธรากับบอดี้การ์ดพวกนั้น “จัดการกับศพพวกนี้ด้วย ฉันพาอารีไป หาหมอก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันตอนฉันกลับมา

ธฤตญาณพยักหน้า เขายิ้มแล้วพูดว่า “คุณไปเถอะ ผมถนัดเรื่อง จัดการศพอยู่แล้ว”

รพีพงษ์พยักหน้า จากนั้นจึงเดินไปหาอารียา

ขณะนั้นศักดาและศศินัดดามองรพีพงษ์ด้วยแววตาหวาดกลัว พวกเขาคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะน่ากลัวขนาดนี้ เขาสามารถตัดสิน ชีวิตของบอดี้การ์ดพวกนี้ได้ แถมยังบังคับให้จักรพันธ์ฆ่านายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์

นั่นเป็นนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์เชียวนะ ในความคิดของ พวกเขา นายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์เหมือนเทพเจ้า พวกเขา ไม่สามารถไปเตะต้องได้ ใครจะคิดว่ารพีพงษ์จะทำให้นายใหญ่ ของตระกูลลัดดาวัลย์ตายในคฤหาสน์แห่งนี้ ตอนนี้พวกเขารู้สึก ไม่อยากอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้แล้ว

พวกเขาไม่ค่อยเข้าใจว่าป้ายคำสั่งกับรหัสบัญชีหลักของนาย ใหญ่คืออะไร ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าการที่รพีพงษ์ฆ่านายใหญ่ ของตระกูลลัดดาวัลย์ อีกไม่นานรพีพงษ์จะเจอกับหายนะครั้ง ใหญ่

รพีพงษ์รับอารยามาจากมือของชนิสรา จากนั้นเขาจ้องศักดากับ ศศินัดดาเขม็ง พวกเขาก็โดนแซ่ฟาดเหมือนกัน แต่ดูแล้วไม่หนัก เท่าอารียา

“พ่อกับแม่จะไปโรงพยาบาลกับพวกเราไหม” รพีพงษ์เอ่ยถาม

ทั้งสองคนส่ายหน้า ศศินัดดาพูดขึ้นมาว่า “พวกเราเป็นแผลแค่

เล็กน้อย ทายาก็หาย นายพาอารีไปเถอะไม่ต้องห่วงพวกเรา” หลังจากที่เกิดเรื่องเมื่อกี้ น้ำเสียงที่ศศินัดดาพูดกับรพีพงษ์เริ่มอ่อนลง

เมื่อได้ยินดังนั้นรพีพงษ์จึงพยักหน้าแล้วประคองอารียาออกจาก คฤหาสน์ เขาพาเธอนั่งในรถและมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล

เพราะเป็นแค่รอยแผลที่โดนแซ่ฟาด ดังนั้นรพีพงษ์จึงไม่ได้ พาอารียาไปหาชุติเทพ แผลพวกนี้แค่พาไปให้น้ำเกลือที่โรง พยาบาลก็หายแล้ว

หลังจากที่รพีพงษ์กับอารียาออกไป ธฤตญาณสั่งให้คนจัดการ กับศพที่อยู่ในคฤหาสน์ หลังจากที่จัดการเรียบร้อย เขาก็พาคน ออกไปจากที่นี่

ศักดากับศศินัดดาถึงกับโล่งอก ชนิสราก็ถอนหายใจออกมาเช่น กัน เรื่องในวันนี้ทำให้เธอเปิดโลกทรรศ

ศศินัดดามองจุดทีวีธราตาย เธอยังรู้สึกกลัวจึงหันไปมองศักดา “เมื่อกี้นายใหญ่ของเกียวโตมาตายในบ้านของเรา คุณว่าตระกูล ลัดดาวัลย์จะส่งคนมาฆ่าพวกเราไหม นายใหญ่ของตระกูลมาตาย ในบ้านของเรา นี่มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ

“คงไม่หรอก ในเมื่อรพีพงษ์กล้าทำถึงขนาดนี้ เขาต้องคิดถึงผล ที่ตามมาอย่างแน่นอน เขาต้องไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่” ชนิส ราเอ่ยขึ้น
“แกจะรู้อะไร รพีพงษ์มันตัวซวย นี่มันหาเรื่องซวยมาให้ชัดๆ ตระกูลลัดดาวัลย์ต้องส่งคนมาหาเรื่องเราแน่ ฉันบอกแล้วว่าอย่า ให้มันอยู่ในบ้าน ดูสิผิดจากที่ฉันพูดซะที่ไหนล่ะ” ศศินัดดาเอ่ยขึ้น

ศักดาที่ยืนอยู่อีกด้านก็รู้สึกกลัวเช่นกัน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ ตระกูลลัดดาวัลย์ เขาก็ไม่รับรองความปลอดภัยของรพีพงษ์ เหมือนกัน

“ไม่ได้การละ เราต้องรีบย้ายออกจากที่นี่ ไม่งั้นจะต้องซวยไป พร้อมกับรพีพงษ์แน่ๆ รีบไปเก็บของในห้องเร็วๆ เอาของที่เป็น เงินมาให้หมด จากนี้ถึงแม้จะต้องนอนโรงแรม ฉันก็จะไม่กลับมา ที่นี่อีก”

ศศินัดดาพูดจบก็ขึ้นไปเก็บของข้างบน

ศักดาก็กลัวว่าถ้าอยู่ต่อจะมีแต่เรื่องลำบาก เขาจึงตามศศินัดดา ไปเก็บของ

ชนิสรามองทั้งคู่อย่างเหนื่อยใจ ถึงแม้เธอจะกลัว แต่เธอทำงาน ให้รพีพงษ์ เธอจะไปจากที่นี่ก่อนที่เขาจะกลับมาไม่ได้

“หวังว่าครั้งนี้รพีพงษ์จะอยู่รอดปลอดภัยจากเหตุการณ์ครั้งนี้ นะ เขาเป็นคนจิตใจดี สวรรค์คงจะไม่ให้เขาเป็นอะไร” ชนิสราพูด พิมพ์
ในโรงพยาบาล

ในห้องผู้ป่วย รพีพงษ์เฝ้าอยู่ที่ข้างเตียงอารียา เมื่อครู่หมอทำ แผลให้เธอ รอให้น้ำเกลือหมดเธอก็สามารถกลับบ้านได้

หลังจากนี้ต้องหมั่นทำแผล ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง

“ครั้งนี้มีรอยแผลเป็นบนตัวด้วย” อารียาพูดอย่างหดหู่

รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ หมอบอกว่าเขาใช้ยาที่ นําเข้าล่าสุดจากต่างประเทศ ไม่มีรอยแผลเป็น รอสักสองสาม วันผิวของคุณก็จะเรียบเนียนเหมือนเดิม ลูบแล้วเหมือนแต่ก่อน แน่นอน”

อารียาจ้องรพีพงษ์ทันที แววตาที่เธอมองเขาเต็มไปด้วยความ สงสัย “นายรู้ได้ยังไงว่ามันเรียบเนียน นายแอบลูบเหรอ”

รพีพงษ์กระแอมออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “แค่ก แค่ก ตอน กลางคืนคุณชอบกลิ้งมาหาผม ตัวคุณมาโดนมือผมต่างหาก”
“ได้ ไอ้เลวนี่ แอบลูบแล้วยังไม่ยอมรับอีก ยังมาบอกว่าฉันโดน ตัวนาย หน้าไม่อายจริงๆ!” อารียาพูดด้วยสีหน้าโมโห

รพีพงษ์รีบขอโทษ “ผมผิดไปแล้ว ต่อจากนี้ผมจะไม่ทำเรื่องน่า

อายแบบนั้นอีก ผมรับรอง

อารียาทั้งตลกและรู้สึกขา จู่ๆ เธอก็ไม่รู้ว่าจะยอมรับสิ่งที่เขารับ

ประกันหรือจะพูดว่าเขาโง่ดี

ผ่านไปพักหนึ่ง อารียาสงบสติลง เธอหันไปมองรพีพงษ์แล้ว ถาม นว่า “ครั้งนี้นายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ตายที่เมืองริ เวอร์ ตระกูลลัดดาวัลย์ที่เกียวโตต้องตกใจเป็นอย่างมาก นายจะ ทำยังไงต่อ”

รพีพงษ์แสยะยิ้มร้ายกาจ “ผมอาจจะต้องไปที่เกียวโตก่อน

อารียาเบิกตาโพลง “นายจะไปเกียวโตทำไม นายใหญ่ของ ตระกูลลัดดาวัลย์ตายที่เมืองริเวอร์ นายไปเกียวโต นี่ไม่ใช่เนื้อ เข้าปากเสือเหรอ”

“วางใจเถอะ ถึงวิธราจะตายไปแล้ว ฝั่งเกียวโตก็ทำอะไรผมไม่ ได้เหมือนเดิม แถมผมยังเป็นทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์ แค่ โดนนังงูพิษวีธราแย่งไปก็แค่นั้น
“ครั้งนี้ที่ผมไปเกียวโต เพราะผมจะเอาทุกอย่างของผมกลับคืน มาทั้งหมด!