บทที่ 327 ตราสัญลักษณ์ของนายใหญ่และรหัสบัญชี
บทที่ 327 ตราสัญลักษณ์ของนายใหญ่และรหัสบัญชี
ทีดงเย็น ชนิสราเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ด้วยสีหน้าที่จริงจัง ระหว่างทางกลับมา เธอก็รู้ กสังหรณ์ใจไม่ดี ตาก็กระตุกไม่หยุด
สัญชาตญาณของเธอแม่นยำมาก และเมื่อเปลือกตาของเธอ กระตุก สิ่งไม่ดีมักจะเกิดขึ้นเสมอ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกไม่ค่อยสลาย ใจเล็กน้อย
เมื่อเธอเห็นว่าประตูรั้วเปิดอยู่ หัวใจของเธอก็เต้นแรง ปกติแล้ว ประตูนี้ไม่ได้เปิด เมื่อออกไปเท่านั้นถึงจะเปิดมัน สถานการณ์ที่ เปิดและไม่ปิดแบบนี้ ปกติจะไม่เกิดขึ้น
เธอรีบเดินเข้าไปในคฤหาสน์ และพบว่าประตูของคฤหาสน์นั้น เปิดอยู่ และมีเสียงตะโกนโหวกเหวกบางอย่างออกมาจากด้านใน ต้องเห็นกับตาก่อน อารียาศศินัดดาและศักดาทั้งสามคนต่างก็ถูก มัดมือและแขวนเอาไว้ และตรงหน้าทั้งสามคนในเวลานี้มีผู้ชาย ในชุดสูท และผู้หญิงที่แข็งแกร่งยืนอยู่
เมื่อตอนที่ชนิสราเห็นฉากนี้ ในใจก็ร้องเสียงหลงว่าแย่แล้ว จึง หันกลับมา และออกจากที่นี่ก่อน เพื่อแจ้งให้รพีพงษ์
แต่ทันทีที่เธอหันกลับมา ก็ชนเข้ากับชายร่างสูง ชายหนุ่มคน หนึ่งก็สวมสูทเช่นกัน และเป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดของวีธรา
“ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็อย่าเพิ่งไปเลย เข้าไปเถอะ”บอดี้การ์ด ผลักชนิสราเข้าไปในคฤหาสน์ ชนิสราก็รีบเอาโทรศัพท์มือถือ ของตัวเองออกมา ต้องการจะโทรหารพีพงษ์ แต่แล้วเธอก็จำได้ ว่าตัวเองโทรศัพท์เสียแล้ว
สถานบันเทิงสตาร์กาย
รพีพงษ์ตามธฤตญาณมาที่นี่ และทั้งสองคนก็ไปที่ห้องที่ขัง จักรพันธ์อยู่
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก กลิ่นอับชื้นและเชื้อราผสมกับกลิ่น ปัสสาวะก็พุ่งเข้ามา และรพีพงษ์ก็อดไม่ได้ที่จะปิดจมูกตัวเองไว้
จักรพันธ์อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ทุกวัน และที่สำคัญ ไม่เห็นพระอาทิตย์ ทุกวันยังต้องทนทุกข์ทรมานกับที่ธฤตญาณ เตรียมไว้ ในช่วงเวลานี้เขาได้รับรู้ว่าความสิ้นหวังคืออะไร
เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าจักรพันธ์ที่นอนอยู่บนเตียงสภาพเหมือน กลายเป็นผี ก็แปลกใจเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้มีความเห็นอก เห็นใจอะไรต่อจักรพันธ์เลยแม้แต่น้อย ความชั่วร้ายที่ผู้ชายคนนี้ ทำไว้ การลงโทษเหล่านี้ เป็นสิ่งที่สมควร
เมื่อจักรพันธ์ได้ยินเสียงเปิดประตู ลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที ห ตามองไปที่หน้าประตู เห็นรพีพงษ์เข้ามา ก็คุกเข่าลงทันที
“รพีพงษ์ นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด หลังจากนี้ ฉันจะทำตัวดีๆ ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มันยากเกินไปจริงๆ ฉันอยากออกไป เจอพระอาทิตย์ ขอร้องล่ะนายปล่อยฉันไปเถอะ”จักรพันธ์ร้องขอ ความเมตตา
ธฤตญาณหันหน้าไปมองรพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “ไอ้หมอนี่ขอร้อง มานานมาก ฉันเรียกนายมา ก็เพราะว่าเขาเสนอเงื่อนไขมาหนึ่ง อย่าง ฉันคิดว่านายก็อาจจะสนใจ ดังนั้นก็เลยให้นายมา
“เงื่อนไขอะไร?”รพีพงษ์ถาม
“ให้เขาพูดเองดีกว่า”ธฤตญาณกล่าว หันหน้ามองไปที่จักรพันธ์ พูดอย่างเย็นชา: “รีบพูดสิ่งที่นายอยากพูดออกมา พวกเราไม่ อยากที่จะทนกับอากาศสกปรกนี้อยู่ที่นี่กับนายหรอกนะ
จักรพันธ์ไม่ลังเล และรีบพูดว่า: “รพีพงษ์ นายก็น่าจะรู้ อำนาจ ทั้งหมดของตระกูลลัดดาวัลย์นั้น ขึ้นอยู่กับตราสัญลักษณ์ของ นายใหญ่ ตอนนั้นแม่ของเราก็ได้ตราสัญลักษณ์นายใหญ่แผ่นนี้ มา ดังนั้นถึงสามารถควบคุมคนข้างล่างไ
เมื่อได้ยินคำว่า “แม่ของเรา” รพีพงษ์ก็ขมวดคิ้ว และพูดอย่าง เย็นชา: “อย่ามาตีสนิทกับฉัน ฉันกับนายไม่สนิทกัน”
บนใบหน้าของจักรพันธ์ก็ละลายเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่กล้าที่จะพูด อะไร แล้วพูดต่อไปว่า “ฉันรู้ว่านายเกลียดแค้น ธรา ที่สําคัญนาย คงจะรู้สึกว่าทายาทสืบทอดของตระกูลลัดดาวัลย์ควรจะเป็นของ นาย ฉันอยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ ฉันไม่สนใจในตัวตนของทายาท สืบทอดของตระกูลลัดดาวัลย์ ตอนนี้ฉันต้องการแค่ไปเจอ พระอาทิตย์ ทานข้าวมื้อหนึ่ง ไม่มีความหวังที่เพ้อฝันกับสิ่งอื่นใด อีกต่อไป”
“ดังนั้นเพียงแค่นายรับปากว่าจะปล่อยฉันไป ฉันสามารถที่จะ เอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่นั้นมาได้ ข้อตกลงนี้สำหรับนาย ได้ กําไรไม่ขาดทุน นายคิดว่ายังไงล่ะ?”
หลังจากที่ได้ยินคําพูดของจักรพันธ์ รพีพงษ์ก็ยิ้มเล็กน้อย แล้ว พูด: “นายจะช่วยให้ฉันได้รับตราสัญญาลักษณ์นายใหญ่มาเหรอ? ฉันว่านายอยากใช้โอกาสนี้ ส่งข่าวว่านายถูกขังอยู่ที่นี่ให้กับวี ธรามากกว่า ทางที่ดีฉันเตือนนายไม่คิดเช่นนี้จะดีกว่า เพราะว่าถึงเวลา ธรายังมาไม่ถึง นายก็จะถูกฉันฆ่าได้
ใบหน้าของจักรพันธ์เผยถึงความขมขื่นออกมาให้เห็น แล้วพูด: “ฉันรู้ว่านายมีความสามารถนี้ ตอนนี้ฉันสำนึกผิดจริงๆ ฉันไม่ อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นอีกต่อไป ฉันไม่ได้โกหกนาย ตราสัญลักษณ์นายใหญ่ ธราพกติดตัวตลอด ตราบใดที่นายยอม ปล่อยฉัน ฉันสามารถช่วยนายหลอกให้วีธรามาที่เมืองริเวอร์ ได้ ถึงเวลานั้นนายก็จัดเตรียมคนให้ไปจับตัวเธอ เพียงแค่ตรา สัญลักษณ์นายใหญ่ถึงมือ ที่สำคัญถ้าหากนายฆ่าเธอ ฉันก็จะไม่ ห้าม”
เมื่อได้ยินคําพูดของจักรพันธ์ รพีพงษ์ก็แสยะยิ้ม ธราคงจะคิด ไม่ถึง คนที่เธอคิดว่าเป็นลูกชายสุดที่รัก ตอนนี้กำลังคิดวิธีหลอก ล่อเธอมาฆ่า ไอ้อกตัญญูทำถึงขนาดนี้ ก็ถือว่าเป็นวัฏจักรอย่าง หนึ่ง
“อยากจะหลอกล่อให้วีธรามาที่เมืองริเวอร์ มีวิธีมากมาย ที่ สําคัญถือว่าไม่ยากเกินไป แล้วทําไมฉันต้องให้นายช่วยฉันด้วย ล่ะ ฉันว่านายสงบจิตสงบใจ นายก็อยู่ที่นี่ดีๆจะดีกว่า ใช้ชีวิตที่ เหลือของอยู่นายไปเถอะ รพีพงษ์กล่าว
จักรพันธ์รีบลุกขึ้นทันที คุกเข่าแล้วคลานไปข้างหน้าสองก้าว และพูดว่า: “รพีพงษ์ ขอร้องนายล่ะ เพียงแค่นายยอมปล่อยฉัน ฉันยังสามารถบอกรหัสผ่านบัญชีของตระกูลลัดดาวัลยให้นายได้ รหัสนี้ตอนนี้มีเพียงฉันและวีธราที่รู้ เพียงแค่มี รหัสบัญชีนี้เท่านั้น นายก็สามารถโอนย้ายทรัพย์สินทั้งหมดของ ตระกูลลัดดาวัลยได้ ไม่อย่างนั้นต่อให้จะมีตราสัญลักษณ์นาย ใหญ่ นายก็ไม่สามารถมีความมั่งคั่งของตระกูลลัดดาวัลย์ได้
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ รพีพงษ์ก็นิ่งเงียบ เงื่อนไขนี้ทำให้เขารู้สึกสนใจ จริงๆ เนื่องจากกู้คืนตระกูลลัดดาวัลย์ ก็อยู่ในแผนการของเขา ด้วย ตระกูลลัดดาวัลย์เป็นหัวใจของนนทภู ไม่ควรที่จะให้วีธรา ครอบครอง
อย่างไรก็ตามเพียงแค่ฆ่าวีธรา และแย่งตำแหน่งของนายใหญ่ ของเธอมา ก็ไม่สามารถยึดคืนตระกูลลัดดาวัลย์มาได้ทั้งหมด เนื่องจากจะโน้มน้าวใจคนในตระกูลลัดดาวัลย์ทั้งหมด ทรัพย์สิน ของตระกูลลัดดาวัลย์ก็ต้องอยู่ในมือของเขาก่อน เขาถึงจะ สามารถควบคุมตระกูลลัดดาวัลย์ได้
มิฉะนั้นเมื่อ ธราตายแล้ว ต่อให้เขาจะได้รับตราสัญลักษณ์นาย ใหญ่ คนในตระกูลลัดดาวัลย์ที่โลกตำแหน่งนายใหญ่มานาน ก็จะ ไม่ปฏิบัติตามคําสั่งของเขา
ตราสัญลักษณ์นายใหญ่เป็นสัญลักษณ์อำนาจเท่านั้น ตอนนั้น ทีวีธราสามารถดำรงตำแหน่งนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ได้ สาเหตุก็เป็นเพราะควบคุมเส้นชีวิตทางเศรษฐกิจของตระกูลลัด ดาวัลย์ได้ทั้งหมด เงินทั้งหมดในตระกูลลัดดาวัลย์ต้องผ่านความยินยอมจากเธอถึงจะสามารถใช้ได้ อำนาจนี้ทำให้ คนอื่นๆเกิดความคิดนำไปทำตามไม่ได้
อย่างไรก็ตามแม้ว่าคนเหล่านี้จะมีเงินอยู่ในมือบ้าง แต่ก็อาจเป็น ตัวเลขที่สูงเสียดฟ้าสำหรับคนธรรมดา แต่สำหรับตระกูลลัดดา วัลย์ทั้งหมด มันเป็นเพียงแค่เงินเล็กน้อยเท่านั้น
รพีพงษ์คิดไม่ถึงว่า ธราจะบอกของที่สำคัญเช่นนี้ให้กับ จักรพันธ์ ในขณะเดียวกันก็ถอนหายใจเล็กน้อย หรือจะพูดได้ว่า อิจฉา
ใช่แล้ว ในใจของรพีพงษ์เกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย
เขาก็เป็นลูกที่เกิดมาจากท้องของวีธรา แต่ท่าทางทีวีธราแสดง กับเขาและแสดงกับจักรพันธ์ พูดได้ว่าต่างกันราวกับฟ้ากับดิน
แม้ว่าจักรพันธ์จะเป็นลูกชายคนแรกของวิธรา แต่วิธราก็ไม่ควร เอาความแค้นทั้งหมดมาลงที่ตัวรพีพงษ์ ในเมื่อรพีพงษ์ไม่ได้ บังคับให้เธอแต่งงานเข้ามาที่ตระกูลตระกูลลัดดาวัลย์
เมื่อจักรพันธ์เห็นว่ารพีพงษ์ลังเล ก็รู้ว่าเงื่อนไขที่ตัวเองเสนอ ให้ทำให้หัวใจของรพีพงษ์สั่นคลอน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม คงจะ ไม่สามารถต้านทานรหัสผ่านบัญชีของตระกูลลัดดาวัลยได้ เนื่องจากนั้นเป็นทรัพย์สินที่คนธรรมดาใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย ร้อยชาติก็ไม่หมด
สําหรับตระกูลลัดดาวัลย์ที่ร่ำรวยเทียบเท่ากับประเทศ แม้ว่า มันจะดูเกินจริงไปหน่อย แต่อย่างน้อยสําหรับความมั่งคั่งของ ตระกูลลัดดาวัลย์ ก็มากเกินพอที่จะซื้อประเทศเล็กๆได้หนึ่ง ประเทศ
ที่สำคัญนี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ในประเทศ และแม้กระทั่งต่างประเทศ ก็มีกิจการอยู่จำนวนมากมาย ซึ่ง เกี่ยวข้องกับแทบทุกสาขาอาชีพ ตราบใดที่ยังมีกิจการเหล่านี้อยู่ ตระกูลลัดดาวัลย์ก็ไม่มีทางที่จะล้มละลายได้ ความมั่งคั่งทาง เครือข่ายทางเศรษฐกิจเหล่านี้ มีมูลค่ามากกว่าตัวเลขธรรมดาใน บัญชี
“รพีพงษ์ ถ้าหากว่านายหวั่นไหว อย่างนั้นก็รับปากว่าจะปล่อย ฉันไป ฉันจะบอกรหัสผ่านของบัญชีให้นายแน่นอน ถึงเวลาฉัน ก็ช่วยนายเอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่ถึงมือ ความมั่งคั่งทั้งหมด ของตระกูลลัดดาวัลย์ก็จะเป็นของนาย ในอนาคตก็จะไม่มีใครที่ กล้าทำอะไรกับนาย ฉันใช้สิ่งนี้เพื่อแลกอิสรภาพกับนาย มันน่า จะคุ้มค่ามาก”จักรพันธ์กล่าว
รพีพงษ์เหลือบมองเขา และถามว่า “ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่ารหัส ที่นายให้มามันไม่ใช่ของปลอม?
“ฉันสามารถใช้ชีวิตของฉันมารับรอง ฉันมาถึงขนาดนี้แล้วฉันไม่อยากทนกับชีวิตแบบนี้อีกต่อไปแล้วจริงๆ ตอนนี้สำหรับ ฉัน อิสรภาพสำคัญกว่าความมั่งคั่งใดๆ ฉันจะไม่มีวันโกหก นาย จักรพันธ์กล่าวด้วยความจริงใจ
รพีพงษ์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และพูดว่า “เอาแบบนี้ละกัน นาย บอกรหัสผ่านของบัญชีให้ฉันก่อน ฉันจะเอาไปตรวจสอบ ถ้า หากว่าเป็นความจริง ฉันก็จะพิจารณาคืนอิสระกับนาย
จักรพันธ์จ้องมองทันที และกล่าวว่า: “อย่างนั้นไม่ได้ ถ้าหากว่า ฉันบอกนายแล้ว แต่นายไม่ปล่อยฉันไปล่ะ อย่างนั้นฉันก็จะเสีย เปรียบมากไม่ใช่เหรอ?”
รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้ารพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “นาย คิดว่าตอนนี้นายมีสิทธิ์มาเจรจาต่อรองเรื่องเงื่อนไขกับฉันเหรอ?”
ตัวของจักรพันธ์ก็สั่นทันที ทันใดนั้นก็รู้ว่า ตัวเองบอกกับรพีพงษ์ ว่าตัวเองรู้รหัสผ่านของบัญชี มันเป็นเรื่องที่โง่มาก
ที่ดงเย็น
ในคฤหาสน์ ชนิสราก็ถูกบอดี้การ์ดใช้เชือกมัดแล้วแขวนไว้ทั้งสี่ก็ห้อยอยู่กลางอากาศ แม้ว่าจะดิ้นรน แต่ก็ไม่มีผลใดๆ
วีธรายืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งสี่คน ถือแส้ในมือหนึ่งอัน ด้วยท่าทาง ที่ดูโหดเหี้ยม
หลังที่ตอนนั้นศศินัดดาพูดชื่อของจักรพันธ์ขึ้นมา ธราก็รู้แล้ว ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นจึงให้บอดี้การ์ดของตัวเองจับตัวพวก เขาไว้
เดิมทีเธอต้องการโทรหาจักรพันธ์แล้วถาม แต่ว่าเมื่อคิดถึงศศิ นัดดาบอกว่าจักรพันธ์หายไปนานแล้ว ในช่วงเวลาที่เธอและ จักรพันธ์โทรศัพท์คุยกัน ทุกครั้งจักรพันธ์ก็บอกว่าตัวเองไม่เป็น อะไร อยู่ที่เมืองริเวอร์สบายดี ในระหว่างทั้งสองเรื่องนี้มีความขัด แย้งกัน
แม้ว่าศศินัดดาจะไม่รู้เบาะแสที่ชัดเจนของจักรพันธ์ แต่ว่าศศิ นัดดาก็ไม่ควรจะรู้จักชื่อของจักรพันธ์
ที่สำคัญเมื่อกลับมาย้อนคิดดูในช่วงนี้เธอทุกครั้งที่เธอโทรหา จักรพันธ์ ก็จะมีความรู้แปลกๆทุกครั้งจักรพันธ์พูดจาน้อยมากที่ สำคัญทุกครั้งก็จะพูดประโยคเดียวกันตลอด
สิ่งนี้ทำให้วีธราสงสัย “จักรพันธ์”ที่ตัวเองติดต่อด้วย เป็นไปได้ อาจจะไม่ใช่ตัวของเธอ
เธอกลัวว่าจะแหวกหญ้าให้ตื่น ก็เลยไม่ได้ติดต่อกับจักรพันธ์ แต่ต้องการจะถามอารียาพวกเขาก่อน เพื่อดูว่าถามอะไรมาได้ บ้าง
เธอหยิบแส้ออกมา และถามศศินัดดาไปไม่กี่คำถาม อารียา ส่งสายตาให้ศศินัดดาให้เธอห้ามพูด แต่ศศินัดดาเป็นคนที่ไม่ สามารถทนต่อการถูกคนอื่นขู่ ที่สำคัญวีธราก็ไม่คลุมเครือ มาถึง ก็ฟาดศศินัดดาไปไม่กี่แต้ ศศินัดดากลัวมาก จึงพูดออกไปหมด ทุกอย่าง
แต่ศศินัดดารู้เพียงว่าจักรพันธ์ปลอมเป็นรพีพงษ์มาที่บ้าน เรื่อง อื่นไปก็ไม่รู้เรื่อง ดังนั้นก็เลยไม่ได้พูดข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์ ออกไป เพียงแค่ช่วยยืนยันให้วีธรา ว่าครอบครัวอารียาเปิดโปง จักรพันธ์มาก่อนตั้งนานแล้ว และจักรพันธ์ที่อยู่ในโทรศัพท์เขา ปลอมตัวได้เนียนมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่า จักรพันธ์ที่คุยโทรศัพท์ กับเธอนั้น เป็นตัวปลอม
หลังจากนั้นเธอก็ถามศักดาและชนิสราทั้งสองคน สิ่งที่พวกเขา รู้ไม่มากกว่าศศินัดดา ความสนใจของวีธราก็มาตกอยู่ที่อารียา
“ตอนนี้ดูเหมือนว่า มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องมากที่สุด ถ้าเธอ ยอมบอกสิ่งที่เธอรู้มาให้ฉัน ฉันก็จะละเว้นความเจ็บปวดทาง ผิวหนังให้กับเธอได้บ้าง ถ้าไม่บอก ฉันก็จะลองดู ว่าผิวหนังที่ ละเอียดอ่อนและอ่อนโยนบนตัวเธอ จะสามารถทนทานต่อแส้ของฉันได้กี่แส้กัน!”ธราข่มขู่
อารียามองไปที่วีธรา ด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง และพูดอย่างเย็น ชา: “ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณไม่สามารถถามอะไรไปจากฉันได้!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ