บทที่ 289 ความขี้หงุดหงิดของรวินท์

บทที่ 289 ความขี้หงุดหงิดของรวินท์

ในห้องหนังสือของนฤพล

นฤพล กระพัน รพีพงษ์และรวินท์กำลังยืนประจันหน้ากัน

นฤพลมีสีหน้าเคร่งขรึมจนประหลาด เขากวาดตามองรพี พงษ์และรวินท์ไปมา ราวกับว่าลูกที่ตัวเองเลี้ยงอย่างยาก ลําบากมายี่สิบกว่าปีตกเป็นของคนอื่นไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

กระพันมองรวินท์อย่างเย้ยหยัน ปกติเขามักจะโดนรวินท์ แกล้งประจํา และทุกครั้งพ่อก็จะเข้าข้างพี่สาวตลอด โอกาส ครั้งนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เขาจึงรอหัวเราะเยาะรวินท์เอาไว้แล้ว

รวินท์หน้าแดง เธอเอาแต่ก้มหน้าเล่นมือของตัวเอง เดิมที เธอแค่จะล้อรพีพงษ์เล่น ใครจะรู้ว่ากระพ้นจะมาเห็นพอดี แถม ไอ้เด็กนี่ยังเอามาฟ้องพ่ออีก ตอนนี้เธอมายืนอับอายอยู่ต่อ หน้าพ่อของตัวเอง

แต่รพีพงษ์กลับยืนนิ่ง เพราะว่าเขากับรวินท์ไม่ได้มีอะไรกัน แต่การที่เขานิ่งแบบนี้ ทำให้นฤพลคิดว่าเขาไม่กลัวแม้แต่น้อย

ไม่ว่ายังไงเขาเป็นผู้ชาย ปลดล็อกแล้วหมายอยู่แล้ว เขาถึงยังนิ่งอยู่ได้

“วินท์ ปกติลูกเย็นชาใส่ลูกชายที่เข้ามาหาไม่ใช่เหรอ ทำไม ตอนนี้ถึงไม่รักนวลสงวนตัวเลยล่ะ ไม่คิดว่าจะวิ่งไปหารพีพงษ์ ถึงห้อง แถมยังจะทำเรื่องแบบนั้นกับเขาอีก ลูกไม่รู้เหรอว่า เขาแต่งงานแล้ว” นฤพลพูดด้วยความโมโห

รวินทรีบพูดอธิบาย “พ่อ มันไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดนะคะ หนูแค่ อยากจะล้อรพีพงษ์เล่นเท่านั้นเอง”

“โอ้ พี่ล้อเล่นได้เปิดเผยไปหน่อยนะ ผมเพิ่งเคยเห็นว่าการ ถอดเสื้อเป็นเรื่องล้อเล่นครั้งแรกเลยนะ” กระพันหัวเราะแล้ว พูดออกมา

รวินท์เบิกตาโพลงแล้วพูดว่า “นั่นฉันกำลังเปลี่ยนชุดในห้อง รพีพงษ์ ฉันบอกให้เขาออกไปแล้ว ตอนที่นายเข้ามาไม่เห็นเห รอว่าเขากําลังจะเดินออกไป

“เขาไม่ได้เดินมาปิดประตูเหรอ แล้วทำไมพี่ไม่เปลี่ยนชุดที่ ห้องของตัวเองล่ะ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องวิ่งไปเปลี่ยนที่ห้อง มองรพีพงษ์” กระพ้นพูดประชด

รวินท์มีสีหน้าตื่นตระหนก ตอนนี้เธออธิบายไม่ได้อีกแล้ว ขนาดตัวเธอเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องรพีพงษ์

นฤพลถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขาหันไปมองรพีพงษ์ “รพี พงษ์ ถ้านายคิดอะไรกับลูกสาวฉัน นายพูดออกมาตรงๆ ได้นะ แต่นายแต่งงานแล้ว และจากการที่ฉันรู้จักนาย นายไม่น่าจะ ทําเรื่องแบบนี้ ทําไมนายถึงอยู่กับลูกสาวฉันได้ล่ะ

รพีพงษ์มองนฤพล “ท่านนฤพล มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมลูกสาวของคุณต้องเข้ามา เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องของผม แต่ผมยืนยันเลยครับว่าผมไม่ได้ คิดอะไรกับลูกสาวของคุณ เพราะฉะนั้นผมจึงไม่คิดจะทำอะไร เธอ”

รวินท์กับนฤพลเบิกตาโต คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะพูดเช่นนี้

“ไอ้เลวรพีพงษ์ คุณหมายความว่าอะไร คุณจะบอกว่าฉัน ดึงดูดคุณไม่ได้อย่างนั้นเหรอ” รวินท์โกรธฟีดฟัด

“รพีพงษ์ นายจะบอกว่าลูกสาวของฉันไม่คู่ควรกับนายอย่าง นั้นเหรอ” นฤพลพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“เอ่อ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

นฤพลกับรวินท์แทบจะพุ่งไปต่อยรพีพงษ์ นฤพลไม่รู้ฐานะของรพีพงษ์ เขาคิดว่ารพีพงษ์แค่เล่นโกะเก่ง ถึงพูดแบบ นั้นออกมา การที่รพีพงษ์กล้าพูดแบบนี้ออกมา ดูเหมือนจะ จองหองเกินไปแล้ว

“พ่อ ไอ้หมอนี่น่ารังเกียจมาก พ่อคิดว่าหนูจะชอบเขาเห รอ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด หนูไม่ชอบคนมื้ออย่างเขาหรอก” เหมือนรวินท์กำลังเคืองรพีพงษ์อย่างไรอย่างนั้น เธอรีบ แสดงออกว่าไม่ได้ชอบรพีพงษ์

กระพันที่ยืนอยู่อีกด้านหัวเราะจนแทบหงายหลัง เขาคิดไม่ ถึงว่าการที่รวินท์ยอมถวายตัวให้รพีพงษ์ขนาดนี้ รพีพงษ์ยังไม่ ชอบเธอ เขาโตมาขนาดนี้ เพิ่งเคยเห็นผู้ชายพูดแบบนี้กับรวิ นท์เป็นครั้งแรก

นฤพลก็โกรธ ดฟัดเขาเอ่ยออกมาว่า “รพีพงษ์ ไม่ว่ายังไง ลูกสาวของฉันก็เป็นสาวงามที่มีชื่อเสียง นายพูดแบบนี้กับเธอ ดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรนะ ถึงแม้ว่าฉันต้องการนายในการ แข่งพรุ่งนี้ นายก็อย่ามาพูดดูถูกลูกสาวฉันแบบนี้”

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมต้องการบอก ว่าผมมีภรรยาแล้ว ผมรักภรรยาแค่คนเดียว เพราะฉะนั้นจึงไม่ สนใจคนอื่น ผมไม่ได้ดูถูกลูกสาวคุณนะครับ” รพีพงษ์พูดอย่าง จริงจัง
นฤพลถอนหายใจ ดูท่าทางของรพีพงษ์เหมือนจะไม่พูดเล่น เรื่องนี้ยิ่งเถียงก็ยิ่งไม่เข้าใจ สุดท้ายก็จะยิ่งทำให้รวินท์ลำบาก ใจ เพราะฉะนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุย

“ช่างเถอะ ให้เรื่องนี้จบตรงนี้ละกัน วินท์ ลูกเป็นผู้หญิง จะ เปลี่ยนเสื้อก็ต้องเปลี่ยนที่ห้องตัวเอง วิ่งไปเปลี่ยนห้องของ คนอื่นทําไม ลูกอย่าคิดอะไรกับรพีพงษ์ ถ้าเขาช่วยเราเสร็จ เรียบร้อย ฉันจะรีบส่งเขากลับทันที” นฤพลเอ่ยขึ้น

*เหอะ หนูไม่ได้คิดอะไรกับเขา เขามีดีอะไร ถึงหนูจะไม่ได้ แต่งงานหนูก็ไม่คิดจะเลือกเขาหรอก!” รวินท์พูดออกมาอย่าง มั่นใจ

กระพันเห็นท่าทางของรวินท์ จากการที่เขารู้จักเธอ เขารู้ทัน ทีว่าสิ่งที่เธอพูดเพราะความโกรธ ถ้าเธอไม่คิดอะไรกับพี พงษ์จริงๆ เธอคงไม่แยแสเขาตั้งแต่แรกแล้ว

“วันนี้ตอนค่าพวกหนุ่มสาวที่สมาคมจะร่วมทานข้าวด้วยกัน แล้วก็จะคุยกันเรื่องการแข่งขันในวันพรุ่งนี้ วินท์กับรพีพงษ์ เป็นตัวหลักในการแข่งพรุ่งนี้ คืนนี้ลูกพารพีพงษ์ไปด้วย ให้เขา ทําความคุ้นเคยกับคนในสมาคม” นฤพลพูดต่อ

“เหอะ ให้กระพันพาเขาไปสิ หนูไม่อยากไปกับเขา” รวินท์ พูดแย้งขึ้นมา
“ผมจะไปทานอาหารกับสมาคมโกะของพี่ทําไม ถึง จะโกรธ แต่จริงๆ แล้ว ก็อยากไปกับเขาใช่ไหมล่ะ” กระพันยิ้มแล้วพูด ออกมา

รวินท์ทำท่าเย่อหยิ่งแล้วพูดว่า “นอกจากเขาจะอ้อนวอนหนู”

รพีพงษ์มองนฤพลแล้วพูดว่า “ท่านนฤพล คุณบอกที่อยู่ผม มาเถอะครับ ผมไปเองก็ได้”

“รพีพงษ์ นาย!” รวินท์มองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอโต มาขนาดนี้ยังไม่เคยเจอใครที่ไม่แยแสเธอขนาดนี้มาก่อน

นฤพลทําหน้านําบากใจแล้วพูดว่า “พอเถอะวินท์ เรื่อง ทะเลาะไว้ค่อยว่ากัน การแข่งพรุ่งนี้สำคัญกว่า ลูกไปกับรพี พงษ์เถอะ”

พลบค่ำ ภายในรถของนฤพล ณัฐขับรถพลางเหลือบมองรพี พงษ์กับรวินท์ผ่านกระจกหลัง เขารู้สึกว่าบรรยากาศมันคุกรุ่น ยังไงไม่รู้

เขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับทั้งสองคน แต่จำได้ว่าก่อนหน้านี้ เธอเป็นกันเองกับรพีพงษ์มาก ทำไมวันนี้ตอนออกมากลับมี สีหน้าเย็นชา แถมยังจงใจรักษาระยะห่างกับรพีพงษ์ เธอนั่งอยู่ที่เบาะหลังและนั่งห่างกับรพีพงษ์มาก

ผ่านไปไม่นาน ณัฐจอดรถลงที่หน้าร้านอาหารที่ประดับ ตกแต่งอย่างหรูหราแล้วพูดกับรวินท์ว่า “ถึงแล้วครับคุณผู้ หญิง”

รวินท์รีบลงจากรถโดยไม่รอรพีพงษ์ เธอรีบเดินเข้าไปข้าง

ใน

รพีพงษ์ลงจากรถอย่างเหนื่อยใจ แล้วเดินตามวินท์เข้าไป เขาไม่ค่อยชำนาญเรื่องผู้หญิง เขาแค่รู้สึกว่าตัวเองพูดความ จริง ใครจะไปรู้ว่ารวินท์จะโกรธขนาดนี้

ผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่คาดเดาไม่ได้

รวินท์เดินเร็วจนเหมือนเธอทิ้งรพีพงษ์เอาไว้ รพีพงษ์รีบเดิน ตามเธอไปติดๆ

รวินท์มองมาด้านหลังเป็นระยะ สายตาดๆ นั่นดูไปแล้วกลับ น่ารักดี

“เอ่อ เมื่อกี้ผมอาจจะพูดผิดไป ผมขอโทษ ผมไม่ได้มีเจตนา ดูถูกคุณ”
รพีพงษ์ยิ้มแล้วพูดออกมา

รวินท์เห็นรพีพงษ์ขอโทษ เธอรู้สึกสบายใจขึ้น แต่ทว่าเธอ ไม่แสดงออกมา เพราะถ้ารพีพงษ์รู้จะคิดว่าเธอเป็นคนที่กลั่น แกล้งได้ง่าย

“เหอะ ใครต้องการคำขอโทษของคุณกัน คุณไม่ชอบฉัน ฉัน ก็ไม่ชอบคุณเหมือนกัน อย่าคิดไปเอง” รวินท์เอ่ยขึ้น

“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมมีภรรยาแล้ว ผมจึงไม่คิด นอกใจเธอ หวังว่าคุณจะเข้าใจ” รพีพงษ์พูดออกมา

รวินท์ส่งเสียงหึ แล้วเดินเข้าไปโดยไม่สนใจรพีพงษ์

ขณะนั้นมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินสวนมา เมื่อเขาเห็น รวินท์ก็ตาเป็นประกายแล้วรีบเดินเข้าไป

“วินท์ มาแล้วเหรอ ผมว่าจะเดินไปรับข้างนอก” ชายหนุ่มเอ่ย

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อนฤมิต เป็นคนที่อยู่ในสมาคมเล่นโกะของ เมืองกรีนโคล เขาเก่งรองลงมาจากรวินท์ ขณะเดียวกันเขาก็ เป็นลูกชายของตระกูลมัคนานุกูล ตระกูลอันดับต้นๆ ของเมือ งกรีนโคล เขามีใจให้รวินท์มาตลอด แต่งวินกลับไม่มีใจให้เขา

แล้ว เธอยังมาสนใจคนที่ดูธรรมดาแถมยังแต่งงานแล้ว อย่างรพีพงษ์ ถ้าคนในกรีนโคลรู้เรื่องนี้ รับรองว่าต้องเป็นเรื่อง ดังแน่นอน

รพีพงษ์เดินมาหยุดอยู่ข้างหลังรวินท์ นฤมิตมองเขาแล้วพูด ว่า “ท่านนี้คือ?”

“คนหน้าไม่อายน่ะ เขาตามฉันมา ไล่ยังไงก็ไม่ไป” รวินท์พูด ด้วยความหงุดหงิด

นฤมิตได้ยินดังนั้นจึงแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา จากนั้นเขา ก็เดินเข้าไปหารพีพงษ์แล้วพูดว่า “นายคิดจะตามคุณหนูของ ตระกูลธนาพัชรกุลก็ตามได้อย่างนั้นเหรอ นายไม่สมควรมา ที่นี่ ฉันให้เวลานายสามวิ รีบออกไปซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่ เกรงใจ”

การทีรวินท์พูดแบบนี้ก็เพื่อระบายความโกรธ สำหรับเธอแล้ว ถึงแม้รพีพงษ์จะเก่งแต่ฐานะคงธรรมดาทั่วไป เมื่อมาเจอกับ คนรวยอย่างนฤมิตคงจะกดดันมาก

นฤมิตมีใจให้เธอ เมื่อเขารู้ว่ารพีพงษ์ตามเธอมา จึงไม่ยอม เมื่อถึงตอนนั้นรพีพงษ์ต้องมาขอร้องเธอแน่นอน
ขอแค่รพีพงษ์เอ่ยปาก เธอยกโทษให้เขาอยู่แล้ว อีกทั้งยัง จะแนะนําเขาให้คนในสมาคมโกะรู้จักด้วย

เธอแค่อยากกู้หน้ากลับมาเท่านั้น ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคุณ หนูของตระกูลธนาพัชร์กุล ต้องวางมาดเสียหน่อย ถ้ารพีพงษ์ ดูออกก็จะเข้าใจความหมายที่เธอต้องการจะสื่อ

“เอ่อ ผมมาร่วมงานเลี้ยงกับเธอ งานแข่งพรุ่งนี้ผมก็เข้าร่วม ด้วยเหมือนกัน ท่านนฤพลให้ผมมา” รพีพงษ์พูดอธิบาย

นฤมิตแสยะยิ้ม “อย่ามาโกหก ไม่ดูสารรูปตัวเองบ้าง คนที่มา ร่วมงานวันนี้ได้ ล้วนเป็นคนมีฝีมือในการเล่นโกะทั้งนั้น แกแค่ คนที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ยังกล้าพูดว่ามาร่วมงานเลี้ยง ของเรา ทำมาอวดดีที่นี่ แกไม่กลัวซวยเหรอ”

“ผมไม่ได้โกหก ไม่เชื่อคุณก็ถามรวินท์ดูสิ” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

“เลิกพูดไร้สาระเถอะ เมื่อกี้วินท์พูดหมดแล้ว แกมันคนหน้า ไม่อายที่ตามเธอมา ตอนนี้พวกเราจะเข้าไปในงานแล้ว แกรีบ ไสหัวไปซะ” นฤมิตพูดอย่างไม่มีความเกรงใจสักนิด

รวินท์มองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอ คิดว่าถ้าเขาจัดการไม่ได้ เขาต้องขอร้องเธอแน่ เมื่อเป็นเช่นนี้ เธอจะได้มีที่ยืนบ้าง
แต่ทว่าสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ รพีพงษ์มองนฤมิตแล้วพูดว่า “งั้นก็ได้ เพราะไม่ว่าจะร่วมหรือไม่ร่วมงานก็ไม่เห็นเป็นอะไร งั้นผมไม่เข้าไปแล้วละกัน