บทที่ 265 เอาคืน 100 เท่า

หลังจากที่อารียากับรพีพงษ์กอดกันอยู่ครู่ใหญ่ รพี พงษ์ผละออกจากเธอ แล้วบอกให้เธอนอนพักบน

เตียง

“คุณนอนพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ผมจะไปต้มซุปให้ คุณทาน” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

อารียาพยักหน้าแล้วนอนพักผ่อนบนเตียงอย่างว่า ง่าย

ขณะนั้นเอง รพีพงษ์สังเกตเห็นว่าใบหน้าของอารี ยาบวมเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วแล้วยื่นมือไปลูบ “หน้า คุณเป็นอะไร”

สีหน้าของอารียาแสดงความน้อยใจออกมา “วันนี้ โดนคนที่ชื่อจักรพันธ์ตบหน้า”

ความโกรธก่อตัวขึ้นในใจของรพีพงษ์ หลังจากที่ เขาลูบใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา จึงพูดออกมาว่า “มันกล้าตบภรรยาของผม ผมจะเอาคืนมันร้อยเท่า”

ตอนนี้จักรพันธ์อยู่ในมือของธฤตญาณ อาจกล่าว ได้ว่าจักรพันธ์จะอยู่หรือตายขึ้นอยู่กับคำสั่งของรพี พงษ์

รพีพงษ์เข้าไปหยิบไข่ในห้องครัวมาประคบใบหน้า ของอารียา จากนั้นจึงไปต้มซุปให้เธอ

ศศินัดดาเห็นรพีพงษ์ออกมา ก็รีบวิ่งตามหลังเขามา ทันที เธอเอาแต่ถามไม่หยุด “แกทำอะไรลูกสาวฉัน แกแตะต้องตัวเธอแล้วใช่ไหม รพีพงษ์ ไอ้เลว แกทํา อย่างนี้เป็นการทำลายชีวิตของอารียาเลยนะ!”

“ผมทำให้เธอมีความสุข” รพีพงษ์พูดพลางต้มซุป

ไปพลาง

แกเอาความสุขที่ไหนมาให้เธอ รีบตื่นเถอะ แก ไม่ใช่ทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์แล้ว แกมันก็แค่ ลูกที่โดนไล่ออกจากบ้าน คนอย่างแก่ไม่มีอนาคต หรอก!” ศศินัดดาเอ่ยขึ้น

รพีพงษ์หันมามองศศินัดดาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถึงผมโดนที่บ้านไล่ออกมาแล้วมันยังไงเห รอ นี่มันไม่ได้เป็นอุปสรรคในการที่ผมจะทำให้อารี ยามีความสุข สิ่งที่ผมมีในตอนนี้ก็ไม่ได้น้อยไปกว่า ตระกูลลัดดาวัลย์”

“อวดดี ไม่พูดอวดดีแกจะตายไหม ขนาดเงินไม่กี่ ล้านแกยังหาไม่ได้ ยังจะกล้าพูดว่าสิ่งที่ตัวเองมี ไม่น้อยไปกว่าตระกูลลัดดาวัลย์ แกไปส่องกระจก ชะโงกดูเงาตัวเองบ้างนะ!” ศศินัดดาพูดด้วยน้ำเสียง หงุดหงิด

“ก็แค่เงินไม่กี่ล้าน พรุ่งนี้ผมจะไปถอนเงินมาให้คุณ แต่ถ้าผมให้เงินคุณ คุณรับประกันได้ไหมว่าจะไม่มา ก้าวก่ายเรื่องระหว่างผมกับอารีอีก”

เมื่อศศินัดดาเห็นว่ารพีพงษ์พูดเช่นนั้น ตาของเธอก็ เป็นประกาย ขอแค่แกให้เงินฉันมาสามล้าน ต่อจาก นี้ฉันจะไม่ก้าวก่ายเรื่องระหว่างแกกับอารีอีก”

“ได้ คำไหนคำนั้น พรุ่งนี้ผมจะเอาเงินมาให้คุณสาม ล้าน” รพีพงษ์พูด

“ฉันต้องการเงินสด ถ้าไม่เห็นเงิน ถึงแม้อารีจะไม่ ยอม ฉันก็จะไล่แกออกจากบ้านให้ได้” ศศินัดดารพีพงษ์ต้มซุปให้อาริยาต่อไป ขณะนั้นเองประตู

คฤหาสน์เปิดออก ชนิสราเดินเข้ามาด้วยใบหน้า

ขีดเซียว

“พี่สา กลับมาแล้วเหรอ” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ชนิสราหันไปหารพีพงษ์ เธออึ้งแล้วพูดออกมาด้วย ความตกใจว่า “รพีพงษ์ กลับมาแล้วเหรอ”

รพีพงษ์ยิ้มและพยักหน้า “กลับมาวันนี้ครับ กำลัง ต้มซุปให้อารียา”

ชนิสรารีบวางของในมือลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า “มาเดี่ยว ฉันทำเอง คุณไปพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ต้องหรอก แต่ต้มซุปเอง ผมทำเองได้” รพีพงษ์ เอ่ยขึ้น “พี่สา ดูสีหน้าพี่ไม่ดีเลยนะ ช่วงนี้เจอเรื่อง อะไรมาหรือเปล่า ผมได้ยินอารีบอกว่า ออกไปแต่ เช้ากลับมาอีกทีก็คั่วแล้ว

ชนิสรามีสีหน้านําบากใจ เธอเอ่ยออกมาว่า “มะ ไม่มีอะไร พอดีมีญาติมาหาที่บ้านน่ะ กลางวันฉัน ต้องออกไปหาพวกเขา ถ้าคุณคิดว่ามันกระทบกับ งานที่บ้าน พรุ่งนี้ฉันจะบอกให้พวกเขากลับไป “ไม่ต้องหรอก ในเมื่อมีญาติมาหา สองสามวันนี้ที่ ไม่ต้องทํางานก็ได้ ผมให้ ลาหยุดสักสองสามวัน พี่ ไปต้อนรับพวกเขาเถอะ ถ้าไม่ได้จริงๆ พี่พาพวกเขา มาที่บ้านก็ได้” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ชนิสรารีบส่ายหน้าทันที “ไม่ต้องหรอกค่ะ พรุ่งนี้ พวกเขาน่าจะกลับ

หลังจากพูดจบไม่รู้ทำไมชนิสราจึงถอนหายใจออก มา

รพีพงษ์รู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่เมื่อ คิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของชนิสรา เขาจึงไม่ถาม อะไรออกไปอีก

หลังจากที่ต้มซุปเสร็จ รพีพงษ์รีบยกไปให้อารียา ดื่ม จากนั้นก็นวดให้เธอ จนทำให้เธอผ่อนคลายและ หลับไป

เช้าวันต่อมา ศศินัดดาวิ่งมาเคาะประตูห้องรพีพงษ์ ตะโกนให้เขารีบออกไปถอนเงินที่ธนาคาร

รพีพงษ์อาบนํ้าและทานข้าวเสร็จ จึงออกไปข้าง

นอก นอกจากวันนี้เขาจะไปถอนเงิน ธนาคาร ยังมี เรื่องสำคัญที่เขาต้องจัดการ นั่นก็คือการสั่งสอนได้ จักรพันธ์

มันกล้าลงมือกับอารียา นี่เป็นสิ่งที่เขายอมไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นจักรพันธ์กับวีธราร่วมมือกันทำร้ายเขา ความแค้นครั้งนี้เขาต้องชำระ

รพีพงษ์ขับรถมาถึงสถานบันเทิงสตาร์กาย เขาเดิน เข้าไปข้างในทันที ลูกน้องของธฤตญาณทักทายรพี พง ด้วยท่าทางนอบน้อม

ธฤตญาณเดินออกมาจากข้างใน เมื่อเห็นรพีพงษ์ เขาจึงยิ้มแหยๆ ออกมา “ยังดีที่เมื่อวานพี่มาทัน ไม่ งั้นตอนนี้พวกเราคงไปเข้าเฝ้ายมบาลแล้ว

รพีพงษ์หัวเราะ “แผลบนตัวไม่สาหัสใช่ไหม ไตรทศเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่สาหัสครับ ไตรทศหนักกว่าผมนิดหน่อย ตอน นี้อยู่ที่โรงพยาบาล แต่อาการปลอดภัยแล้วครับ” ธ ฤตญาณตอบ

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น “นี่มันยิ่งกว่าตอนที่ผมอยู่เมืองกรีนโคล ตอนนั้นผม ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะใกล้ชิดกับตระกูลลัดดาวัลย์ และคนของหอการค้าสมน” ธฤตญาณพูดด้วยน้ำ เสียงหดหู่

รพีพงษ์หัวเราะ “หลังจากนี้เรื่องแบบนี้จะยิ่งเยอะ ขึ้น ทางที่ดีนายเตรียมใจไว้เถอะ

เรื่องครั้งนี้ทำให้รพีพงษ์รู้ถึงข้อจำกัดของสถานที่ เล็กๆ ถึงตอนนี้เขาจะเป็นผู้ควบคุมเมืองริเวอร์ แต่ ทว่ากำลังของที่นี่เทียบไม่ได้กับเกียวโต

ถ้ารพีพงษ์อยากทำให้เมืองริเวอร์เป็นแหล่งทําเงิน ที่มั่นคง สิ่งแรกที่ต้องทํา คือต้องยกระดับพละกำลัง ของพวกธฤตญาณ

เขากำลังคิดอยู่ว่าจะทำเรื่องนี้ให้เป็นจริงได้ อย่างไร เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะฉะนั้นเขาจึง ไม่รีบร้อน

ธฤตญาณไม่ได้กลัวกับสิ่งที่รพีพงษ์พูดออกมา เพราะหลังจากที่เขาตัดสินใจเข้ามาพัวพันกับรพี พงษ์ เขาได้มอบชีวิตให้เขาไปโดยปริยาย “พาฉันไปหาจักรพันธ์หน่อย ครั้งนี้ต้องคิดบัญชีให้

สาสม” รพีพงษ์พูด ธฤตญาณพยักหน้า แล้วพารพีพงษ์เข้าไปในห้องที่

อยู่ข้างใน

ประตูห้องถูกเปิดออก ภายในห้องมีเพียงความมืด จักรพันธ์นอนอยู่บนเตียงไม้ ในห้องนี้นอกจากเตียง ก็ไม่มีอะไรอีก

มือของจักรพันธ์ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ เขาไม่ได้มีความ สามารถอะไร เมื่อโดนล่ามไว้แบบนี้ ไม่มีความเป็น ไปได้ที่เขาจะหนีออกไป

จักรพันธ์เห็นประตูห้องเปิดออก เขารีบลุกขึ้นนั่ง แล้วจ้องรพีพงษ์เขม็ง “รพีพงษ์ แกรีบปล่อยฉันเลย นะ ฉันจะบอกแกไว้ ฉันคือทายาทของตระกูลลัดดา วัลย์ ไม่ว่ายังไงแกก็ไม่สามารถฆ่าฉันได้หรอก ถ้า เกิดฉันเป็นอะไรไป ตระกูลลัดดาวัลย์ต้องพังเมืองริ เวอร์ให้ราบเป็นหน้ากลอง เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนต้อง ซวยเพราะแก!”

รพีพงษ์มองจักรพันธ์ด้วยสายตาเย็นชา จากนั้น เขาจึงเดินเข้าไปตรงหน้าจักรพันธ์ เขายกมือตบลงไปบนใบหน้าของจักรพันธ์ โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ทันใดนั้นเลือดไหลออกมาจากมุมปากของ จักรพันธ์ ใบหน้าข้าง โดนตบบวมเป่ง

“ไอ้เลว แกกล้าตบฉันเหรอ ฉันจะให้แม่มาฆ่า แก แม่เป็นหัวหน้าตระกูลลัดดาวัลย์ ไม่เห็นคนใน เมืองเล็กๆ อย่างเมืองริเวอร์อยู่ในสายตาหรอก!” จักรพันธ์ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าเทียบกับเกียวโต เมืองริเวอร์ก็แค่เมืองเล็กๆ แต่แกอย่าคิดว่าจะทํา อะไรคนในเมืองเล็กๆ ได้นะ แกกล้าตบใบหน้าอัน งดงามของภรรยาฉัน แกว่าฉันจะปล่อยแกไว้เหรอ”

“แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำไมจะตบไม่ได้ ฉันไม่ฆ่ามัน ก็บุญแล้ว!” จักรพันธ์ยังพูดอย่างหยิ่งยโส

เพียะ!

เขาตบลงไปอีกหนึ่งครั้ง หน้าของจักรพันธ์ชาไป

ทั้งสองข้าง

“เมื่อวานฉันสัญญากับภรรยาว่า การที่แกตบเธอ