บทที่ 264 อยู่กับคุณตลอดไป

“นี อย่าวุ่นวายสิ ลูกดูรพีพงษ์กับพี่สาวคนนี้รักกัน

ขนาดไหน ลูกจะทำลายชีวิตคู่ของเขาเหรอ”

ธีรศานติ์มองจารุณีด้วยความเหนื่อยใจ เขาไม่มี ทางพาลูกสาวไปได้จริงๆ

“หนูไม่สน หนูก็อยากรักกับรพีพงษ์เหมือนกัน หนู เชื่อว่าพี่สาวจะเข้าใจ” จารุณีเบิกตาโตแล้วพูดออก มา

อารียาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ให้เธอแบ่งร พงษ์กับคนอื่น เธอไม่เต็มใจอย่างแน่นอน

รพีพงษ์รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เขารู้สึกว่าสิ่งที่ วุ่นวายที่สุดไม่ใช่ตระกูลลัดดาวัลย์ แต่เป็นยัยเด็กที่ ไม่ฟังเหตุผลคนนี้

พวกเขาพูดเกลี้ยกล่อมจารุณีอยู่นาน แต่จารุณีก็ ไม่เปลี่ยนคําพูด ขนาดที่ลงไปนั่งกับพื้นแล้วเกาะขา ของรพีพงษ์เอาไว้ไม่ยอมปล่อย
ธีรศานต์เหนื่อยใจ เขาเดินเข้าไปดึงจารุณี ให้ตาย ยังไงจารุณีก็ไม่ยอมไป

ขณะที่รพีพงษ์กำลังปวดหัวว่าจะพูดยังไงกับยัย เด็กคนนี้ ธีรศานติ์ก็ทําให้ลูกสาวของตัวเองสลบ อย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาบอกลารฟ้พงษ์ เขาก็อุ้ม ลูกสาวที่กำลังสลบ ออกจากเมืองริเวอร์

ถึงแม้วิธีนี้จะดูไม่เข้าท่า แต่เพราะความดื้อรั้นของ จารุณี เขาจึงต้องใช้วิธีนี้

เมื่อจารุณีกลับไป รพีพงษ์ถอนหายใจออกมาด้วย ความโล่งอก ถ้ายัยเด็กนั่นไม่ยอมกลับไปจริงๆ ครอบครัวของเขาต้องแย่แน่ๆ

หลังจากที่ธีรศานติ์กลับไป นคินทร์ก็ไม่ได้อยู่ต่อ อีก เขาสาบานอยู่ในใจอย่างเงียบๆ ว่า ถ้าไม่มีอะไร ก็จะไม่มาหาศศินัดดาอีกแล้ว ครั้งนี้เกือบจะทำให้ เขาตกงาน ศศินัดดานี่เป็นตัวซวยจริงๆ

เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับไปหมดแล้ว ศศินัดดามองรพี พงษ์ด้วยความไม่พอใจ “รพีพงษ์ ไอ้หน้าไม่อาย แก ไม่ใช่ทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์อีกแล้ว ยังมีหน้า กลับมาอีกนะ วันนี้ที่ฉันบอกให้แกเอาเงินสองสามล้านมาให้ฉัน ฉันไม่ได้พูดเล่น ถ้าแกให้ไม่ได้ ฉันกับแกไม่จบแน่

อารียาเห็นว่า น้ตดายังวุ่นวายกับเงินของรพีพงษ์ เธอจึงพูดด้วยความไม่พอใจ “แม่ ถ้าวันนี้แม่ยังรั้งรพี พงษ์เอาไว้นานไปกว่านั้น หนูคงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว จริงๆ แม่มีเหตุผลหน่อยสิ ถ้าแม่ยังเป็นแบบนี้อีก จะไม่ถือว่าแม่เป็นแม่อีกแล้วนะ” หนู

ศศินัดดาได้ยินที่อารียาพูด สีหน้าแปรเปลี่ยนไป ทันที “ลูก อย่าบอกนะว่าวันนี้เกิดอันตรายขึ้นกับลูก

“หนูจะโกหกแม่ไปทำไม ดูข้อมือหนู บวมไปหมด แล้ว อย่าบอกนะว่าเงินไม่กี่ล้านมีค่ามากกว่าชีวิต ของลูกสาว” อารียาพูดด้วยความหงุดหงิด

จู่ๆ ศศินัดดารู้สึกร้อนตัว ความเย่อหยิ่งเมื่อครู่หาย ไปหมด เธอรู้ว่าลูกสาวโกรธจริงๆ แล้ว

“โอเค แม่ผิดไปแล้ว ชีวิตของลูกสาวแม่ต้องสำคัญ ที่สุดสิ แม่โกรธร พงษ์ต่างหาก อีกอย่างคนที่ช่วย ลูกวันนี้คือประธานหอการค้าสมน, ไอ้คนไม่เอาไหน อย่างรพีพงษ์ก็ทำได้แค่มุดหัวอยู่เท่านั้น แม่ด่ามันไม่ได้เหรอ” ศ นัตตาพูดไปพูดมาก็ไปลงที่ร พงษ์

อารียาพูดไม่ออก เธอโกรธและหันหน้าไปทางอื่น โดยไม่แยแสคลินัดดา

ศศินัดดารีบเดินเข้าไปขอโทษและพูดดีดีกับเธอ

“พี่สาล่ะ ทำไมไม่เห็นเลย” ขณะนั้นรพีพงษ์เห็นว่า ชนิสราไม่อยู่บ้าน จึงเอ่ยถามขึ้น

“ช่วงนี้พี่สาอาจจะมีเรื่องอะไร เธอออกไปแต่เช้า ทุกวัน กลับมาก็มืดแล้ว ฉันถาม เธอก็ตอบว่าไม่มี อะไร น่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว” อารียาเอ่ยขึ้น

รพีพงษ์พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก

ขณะนั้นอารียามองรพีพงษ์ แล้วมองศศินัดดา เธอ จับมือของรพีพงษ์ “รพีพงษ์ เราจะมีลูกกันเมื่อไรดี ถ้ามีลูกแม่คงไม่คิดไล่นายออกจากบ้านอีก

พูดจบเธอก็ดึงรพีพงษ์เดินไปทางห้องนอนศศินัดดาได้ยินสิ่งที่อารียาพูด เธอเบิกตาโพลง แล้วรีบวิ่งเข้าไปขวางทั้งสองคน “ไม่ได้นะ อารี ลูก จะมีลูกกับไอ้สวะนี่ไม่ได้

“ทําไมจะไม่ได้ เขาเป็นสามีของหนู ทําไมหนูจะมี ลูกกับเขาไม่ได้ นี่เป็นเรื่องระหว่างหนูกับเขา แม้ห้าม ไม่ได้หรอก” อารียาพูดอย่างแน่วแน่

“ลูกคิดดูว่ามันไม่เอาไหนขนาดไหน ถ้าลูกมีลูก กับมัน ถ้าได้พันธุกรรมไม่เอาไหนมาจากมัน ถ้าถึง ตอนนั้นรู้จะเสียใจก็คงไม่ทันแล้ว” ศศินัดดาพูดด้วย สีหน้าร้อนใจ

“หนูไม่รังเกียจ อีกอย่างรพีพงษ์ไม่ได้ไม่เอาไหน เหมือนที่แม่พูด ความเก่งของเขา หนูคิดว่าเพียง พอแล้ว” อารียาดึงรพีพงษ์เดินไปทางห้องนอน

ศศินัดดาจับแขนของรพีพงษ์เอาไว้ “รพีพงษ์ ฉันไม่ ต้องการเงินจากแกแล้ว แกปล่อยลูกสาวฉัน ถ้าลูก ฉันกับแกไม่มีลูกด้วยกัน หลังจากนี้ถ้าหย่ากัน เธอ ยังสามารถหาคนดีๆ เข้ามาในชีวิตได้ ถ้าตอนนี้แกมี ลูกกับเธอ จะเป็นการทําลายชีวิตของเธอไปทั้งชีวิต” อารยาเดินเข้ามาแกะมือของศศินัดดาออก แล้วพูด ด้วยสีหน้าเยือกเย็น “หนูคิดแล้วว่าแม้ยังไม่ยอมแพ้ เรื่องที่จะให้หนูหย่ากับรพีพงษ์ ตอนนี้หนูจะบอกให้ แม่ฟังอย่างชัดเจน หนูไม่มีทางหารพีพงษ์ แม่อย่า คิดแยกเราออกจากกัน หนูต้องการมีลูก!

พูดจบอารียางรพีพงษ์เข้าไปในห้องนอน จากนั้น ล็อกประตู

ศศินัดดาเคาะประตูห้องอยู่ข้างนอกด้วยความร้อน ใจ “นี่ลูก อย่าทําอะไรโง่ๆ นะ แกอย่ามีลูกกับพี พงษ์นะ”

จากนั้นเธอจึงหันไปหาศักดา “คุณจะนั่งจื้ออะไรอยู่ รีบมาพังประตูเร็ว ไม่งั้นลูกสาวจะต้องเสียตัวให้กับ ไอ้รพีพงษ์นะ!”

ศักดาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ “ผมว่าให้ร พงษ์กับอารียามีลูกด้วยกันถือเป็นเรื่องที่ดีนะ ถึงแม้ รพีพงษ์จะไม่ใช่ทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์ แต่ เขาก็ยังดีกว่าคนทั่วไป การที่เรามีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ก็ เพราะรพีพงษ์

“พูดบ้าอะไร ชีวิตของเราทุกวันนี้ก็เพราะลูกสาวเราหามาให้ ไม่เกี่ยวกับไอ้สวะรพีพงษ์ ตอนนี้ ลูกสาวของเราเป็นประธานของบริษัทของตระกูล ฉัตรมงคล รพีพงษ์มันเป็นอะไร มันก็แค่ลูกที่โดน ทอดทิ้งจากตระกูลลัดดาวัลย” ศศินัดดาพูดด้วย ความโมโห

ภายในห้อง รพีพงษ์สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าอารียาจะใช้วิธีนี้ข่มขู่ศศินัดดา ไม่ให้ไล่เขาออกจากบ้าน

แต่ว่าหลังจากที่เขามาให้ห้อง อารียา นั่งลงบน เตียงด้วยสีหน้าอ่อนล้า สีหน้าเหมือนผ่านอะไรมา มากมาย ตอนนี้อารียารู้สึกอ่อนเพลีย จะมีแรงไปมี ลูกกับรพีพงษ์ได้ยังไง

การที่เธอพูดเช่นนี้เพราะอยากให้ศศินัดดาเห็น ความแน่วแน่ของเธอเท่านั้น

รพีพงษ์เข้าใจความคิดของอารียา เขาเดินเข้าไป กอดเธอเอาไว้ด้วยความรักใคร่

อารียาเอาหัวบบลงตรงอกของรพีพงษ์ น้ำตาไหล

ออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “รพีพงษ์ วันนี้ฉันเหนื่อย

มาก เราค่อยมีลูกกันวันอื่นนะ นายจะว่าอะไรหรือ