บทที่ 261 ไม่แน่อาจจะท้องแล้ว

ผู้คนภายในห้องอึ้งกับคำพูดของจารุณี ห้องที่เต็ม ไปด้วยเสียงดังโหวกเหวกของผู้คนกลับเงียบลง อย่างฉับพลัน

บรรยากาศอันครึกครื้นมลายหายไปเพราะการมา ถึงของจารุณี

ทุกคนต่างหันไปมองจารุณี สีหน้าเต็มไปด้วยความ ตกตะลึง

“คุณผู้หญิง เป็นคุณจริงๆ ใช่ไหมครับ ที่แท้คุณยัง ไม่ตาย ดีจังเลยครับ” ชายชราตะโกนออกมาก่อน

โคร

“โอ๊ย ตาแก่นี่อยากให้ฉันตายจริงๆ ใช่ไหม” จารุณี มองบนใส่เขา

ชายแก่สีหน้ากระอักกระอ่วน แต่ทว่าใบหน้ากลับ เต็มไปด้วยความดีใจที่ไม่สามารถปิดเอาไว้ได้ รพีพงษ์มองจารุณีอย่างอึ้งๆ เช่นกัน คิดไม่ถึงว่า หล่อนกับประธานหอการค้าสมน.จะเป็นพ่อลูกกัน อย่าบอกนะว่าผู้หญิงที่เป็นหุ้นส่วนหอการค้าสมนที่ จักรพันธ์กับ ธราลักพาตัวมาคือจารุณีอย่างนั้นเห

ประธานหอการค้าสมนมองไปยังจารุณีด้วยความ ตกตะลึง เขายื่นมือออกไปใบหน้าของเธอ เมื่อ แน่ใจแล้วว่านี่คือลูกสาวของตัวเอง น้ำตาที่คลออยู่ ในเบ้าตาจึงไหลพรั่งพรูออกมา

นี ดีเหลือเกินที่ลูกปลอดภัย ช่วงที่ผ่านมาพ่อเจ็บ ปวดใจมาก พ่อนึกว่าจะไม่ได้เจอลูกอีกแล้ว แถม ยังสาบานด้วยว่าจะเอาคนที่ทําร้ายลูกมาฆ่าให้ได้ ตอนนี้เมื่อเห็นว่าลูกปลอดภัยดีพ่อก็โล่งใจมากเลย ประธานพูดด้วยความตื้นตัน

จารุณีถอยหลังไปสองสามก้าว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ พอใจผู้เป็นพ่อ “เหอะ ถ้าพ่อไม่ขังหนูให้อยู่แต่ที่บ้าน ไม่ยอมให้หนูออกมา หนูคงไม่หนีออกจากบ้านจน ถูกไอ้เลวพวกนั้นจับตัวไปหรอก

สีหน้าของประธานเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “นี พ่อ ผิดเอง พ่อสัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่ขังลูกไว้อีกแล้ว สําหรับไอ้พวกเลวที่ลักพาตัวลูก พวกมันน่าจะ อยู่ที่นี่ ฟอจะฆ่ามันแทนลูกเอง”

ขณะนั้นเองจักรพันธ์กลัวจนเหงื่อ ดออกมาเต็ม หน้าผาก ประธานไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่ทําร้ายลูกสาว ของเขา แต่จารุณีต้องรู้อย่างแน่นอน เขาจะคิดไม่ ถึงจริงๆ ว่าจารุณีจะหลุดจากเงื้อมมือของวีธราแล้ว จะมาโผล่ที่นี่

เขากลืนน้ำลายลงคอ จากนั้นจึงค่อยๆ ขยับไปตรง หน้าประตู

รพีพงษ์เห็นเช่นนั้น จึงเดินเข้าไปจับจักรพันธ์ เขา แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “อยากไปตอนนี้ เกรงว่าคงจะไป ทันแล้วล่ะ”

“รพีพงษ์ แกคิดจะทำอะไร ตอนนี้ลูกสาวของ ประธานกลับมาแล้ว ถึงแกจะมาเล่นลิ้นอะไรก็ไม่มี ประโยชน์แล้ว แกจะมาจับฉันไว้ทำไม ที่นี่ไม่มีเรื่อง อะไรเกี่ยวกับฉันแล้ว ประธานจะลงโทษแก ฉันไม่มี ความจําเป็นอะไรที่ต้องอยู่ที่นี่อีก แกร็บปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้”

จักรพันธ์ตะโกนใสรพีพงษ์อย่างหัวชนฝา จากนั้นเขาจึงดึงมือของรพีพงษ์ออกแล้วรีบออกไปจากที่นี่

ประธานหันมาเห็นรพีพงษ์ ท่าทีของเขายังคงเย็น ซา “รพีพงษ์ ถึงแม้ว่าตอนนี้ลูกสาวฉันจะไม่เป็น อะไร แต่ฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้หรอกนะ วันนี้คนที่ เกี่ยวข้องกับนายทุกคน ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น แกรีบ ปล่อยเขาเลยนะ อย่าคิดว่าเมื่อหลุดรอดสายตาของ ฉัน แล้วแกจะหาแพะรับบาปได้นะ!”

รายชรากับคนของประธานหอการค้าสมน. ล้อม รพีพงษ์เอาไว้อีกครั้ง ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ชา รพีพงษ์ ยอมรับความตายเสียดีๆ เถอะ”

จารุณีเห็นเช่นนั้น เธอร้อนใจขึ้นมา รีบวิ่งไปข้าง หน้าชายชรา ตาแก่นี่ โง่หรือเปล่า รพีพงษ์เป็นคน ของฉัน ถ้านายกล้าแตะตัวเขา วันนี้ฉันกับนายไม่จบ แป

ธีรศานติ์กับชายชราอึ้งไปอีกครั้ง ธีรศานติ์พูด ว่า “นี ทําไมมันถึงเป็นคนของลูก มันเป็นตัวการใน การลักพาตัวลูกนะ อย่าบอกนะว่าลูกไม่อยากให้พ่อ ลงโทษมัน?”

จารุณีถอนหายใจใส่ธีรศานติ์แล้วพูดว่า “รฟ์พงษ์ไม่ใช่คนที่ลักพาตัวหนู ทำไมหนูต้องมีพ่อที่โง่แบบนี้ ด้วย คนที่ลักพาตัวหนูคือผู้หญิงสารเลวของตระกูล ลัดดาวัลย์ ไม่เกี่ยวกับรพีพงษ์

ตอน จารุณีถูกลักพาตัว เธอเห็นแค่วีธรา ไม่เห็น จักรพันธ์ เรื่องนี้วีธราจะต้องเป็นคนวางแผน บวกกับ ตอนนี้ใบหน้าของจักรพันธ์เขียวช้ำจนไม่เหลือเค้า เดิม จารุณีจึงไม่สนใจเขา

ทันใดนั้นสีหน้าของธีรศานติ์เต็มไปด้วยความ กระอักกระอ่วน โดนจารุณีด่าว่าโง่ต่อหน้าคนเยอะ ขนาดนี้ ประธานหอการค้าสมน.ไม่มีความโกรธเลย สักนิด

“นี ลูกบอกว่าคนที่ลักพาตัวไปคือผู้หญิงของ ตระกูลลัดดาวัลย์ ไม่ใช่รพีพงษ์อย่างนั้นเหรอ” ธีร ศานตี้เอ่ยขึ้น

“ใช่ คนที่เป็นหัวหน้าของตระกูลลัดดาวัลย์ในตอน นี้นั่นแหละ ดูสวยมากนะ แต่คิดไม่ถึงว่าจะโหดร้าย ขนาดนี้” จารุณีเอ่ยขึ้นมา

“แต่ว่ารพีพงษ์ก็เป็นคนของตระกูลลัดดาวัลย์ เหมือนกัน แถมยังเป็นลูกชายของหัวหน้าตระกูลลัดดาวัลย์ มันต้องสมรู้ร่วมคิดด้วยอยู่แล้ว” ธีร ศานติ์พูดต่อ

รพีพงษ์เหลือบมองธีรศานติ์แล้วพูดว่า “ประธานน่า จะรู้เรื่องในปีนั้นที่ผมโดนไล่ออกจากตระกูลลัดดา วัลย์ อีกอย่างคนของตระกูลลัดดาวัลย์พวกนี้ทำเพื่อ ใคร คุณไม่น่าจะดูไม่ออกนะ”

มีอะไรแวบเข้ามาในหัวของธีรศานติ์ ทันใดนั้นเขา จึงเข้าใจทันที ก่อนหน้านี้เขาเสียใจกับการที่ลูกสาว โดนฆ่า จึงไม่ได้คิดอะไรเลยสักนิด แต่ทว่าตอนนี้จา รุณีกลับมาแล้ว เขาจึงใจเย็นลง บวกกับคำพูดของ รพีพงษ์ เขาจึงเข้าใจทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ธีรศานติ์หันไปมองจักรพันธ์ แววตาเต็มไปด้วย ความอาฆาต เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “ไอ้ ระยา แกกล้าหลอกฉันเหรอ! ฉันจะสับแกเป็นหมื่น

สีหน้าของจักรพันธ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด เขา พูดออกมาว่า “ประธาน นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ ครับ คนร้ายคือรพีพงษ์ มันแอบวางแผนลักพาตัว ลูกสาวของคุณ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมทั้งนั้น” “แกเลิกพูดจา วๆ ได้แล้ว ช่วงนี้ฉันอยู่กับรพีพงษ์ ตลอด ถ้าเขาคิดจะทําอะไรฉันจริงๆ เขาคงทำไป นานแล้ว เหอะ พูดแล้วก็โมโห ฉันเนี่ยยอมมอบกาย ให้เขาแต่เขาก็ไม่เอา” จารุณีพูดด้วยความหงุดหงิด

คนที่อยู่ตรงนั้นตลกกับคำพูดของจารุณี รพีพงษ์ ทําหน้าเหนื่อยใจ แต่ว่าบรรยากาศจะตึงเครียดแค่ ไหน ขอแค่มีจารุณีอยู่ ความตึงเครียดนั้นก็หายไป

จักรพันธ์รู้ว่าวันนี้เขาคงพูดกลับกลอกไม่ได้แล้ว สีหน้าของเขาแสดงความร้ายกาจออกมา ถึงผม จะเป็นคนลักพาตัวไป แล้วมันยังไงเหรอครับ ผม เป็นทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์ ถ้าพวกหอการค้า สมน.กล้าทำอะไรผม แม่ผมไม่ปล่อยพวกคุณไว้แน่!

สีหน้าของธีรศานติ์ตึงเครียด เขาพูดด้วยน้ำเสียง เย็นยะเยือก “ตระกูลลัดดาวัลย์แล้วไง วีธรามาแตะ ต้องตัวลูกสาวฉัน ฉันจะแตะตัวตัวลูกชายเขาไม่ได้ หรือไง หอการค้าสมน. ไม่กลัวตระกูลลัดดาวัลย์ หรอก”

เมื่อเขาพูดจบ ชายชราพาคนของหอการค้า สมน.มาจับตัวจักรพันธ์เอาไว้ ขณะที่กำลังจะพาจักรพันธ์ไปจัดการ

รพีพงษ์เดินขึ้นมาแล้วพูดว่า “ประธาน ส่งเขามาให้ ผมเถอะครับ ความแค้นระหว่างผมกับเขา จําเป็น ต้องสะสางเหมือนกัน”

ธีรศานติ์ยังไม่ทันพูดอะไร จารุณี พูดขึ้นมาว่า “ยัง จะยืนอึ้งอะไรอยู่อีก เอาไอ้หมอนี่ให้รพีพงษ์สิ ถ้าพ่อ ส่งเขามา หนูจะไม่กลับไปกับพ่ออีกแล้ว”

ธีรศานติไม่มีทางเลือก จึงตอบตกลงรพีพงษ์

ในเวลานี้ถือว่าเป็นจุดจบของเรื่องนี้ ธฤตญาณลุก ขึ้นมาจากพื้นแล้วพาจักรพันธ์กลับสถานบันเทิงส ตา กายตามคําสั่งของรพีพงษ์

ธีรศานติ์ให้ชายชราจัดการกับคนของตระกูลลัด ดาวัลย์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจุดจบของพวกมันจะเป็น อย่างไร

หลังจากที่จัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย รพีพงษ์ รีบเดินไปที่หน้าโซฟาแล้วแกะเชือกที่มัดอารียาออก เขาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ผม ทําให้คุณตกใจ” อารียากอตรพีพงษ์ เธอเอาหน้าซบตรงไหล่ของ เขาแล้วร้องไห้ออกมา

“ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอนายอีกแล้ว นายรู้ไหมว่า สองวันนี้ฉันเป็นยังไง ฉันกลัวว่าจะเสียนายไป ถ้า ไม่มีนายแล้วฉันจะอยู่ยังไง” อารียาร้องไห้พลางพูด ทําหน้

รพีพงษ์ยื่นมือออกไปกอดเธอ เขาปวดใจมาก ผม จะไม่จากคุณไปไหน พวกเรายังไม่มีลูกเลย แล้วผม จะตายได้อย่างไรกันล่ะ”

อารียากอครพีพงษ์แน่น เธอกดใบหน้าแนบอก

ในเวลานี้ในห้องเหลือเพียงรพีพงษ์ อารียา จารุณี และธีรศานต์ คน ธีรศานติ์มองรพีพงษ์และอารียา ในใจเต็มไปด้วยความหดหู่ เขาเอ่ยขึ้นมาว่า “ยังดีที่ ลูกมาทันนะ ไม่อย่างนั้นสามีภรรยาคู่นี้คงจะถูกพ่อ แยกออกจากกัน

จารุณีสีหน้าเต็มไปด้วยความริษยา เธอแบะปาก แล้วพูดว่า “ให้พ่อแยกพวกเขาออกจากกันยังดีเสีย กว่า” ธีรศานตี้อึ้งไปแล้วพูดว่า “ทําไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะ อ้อ เมื่อกี้ลูกบอกว่ารพีพงษ์เป็นคนของลูก มันเกิด อะไรขึ้น”

“รฟ์พงษ์เป็นของหนู เรานอนเตียงเดียวกัน ในชีวิต ของหนูยอมรับเขาแค่คนเดียว ไม่ได้การแล้ว หนู ต้องแย่งชิงความสุขของหนู”

พูดจบ จารุณีรีบเดินเข้าไปข้างโซฟา มองรพีพงษ์ ด้วยสีหน้าน้อยใจ “ฉันก็อยากกอดเหมือนกัน!”

ธีรศานติ์มองลูกสาวด้วยความตกตะลึงจนอ้าปาก ค้าง เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าการที่ไม่ได้เจอลูกสาว เพียงระยะหนึ่ง ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้

รพีพงษ์เห็นจารุณีเดินมา เรื่องใหญ่กำลังมาถึงแล้ว ขณะนั้นอารียาหยุดร้องพอดี เธอได้ยินเสียงของจา รุณีจึงรีบหันไปมองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วย ความสงสัย แววตาของเธอเหมือนก๋าลังสอบถามรพี พงษ์ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

สีหน้าของรพีพงษ์เต็มไปด้วยความลำบากใจ เขา เอ่ยขึ้นมาว่า “เธอแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น ยัยเด็กนั่นยังเด็กมาก เลยไม่ค่อยรู้เรื่องน่ะ

“ใครล้อเล่นกันล่ะ รพีพงษ์ ฉันเป็นคนที่เคยนอน

เตียงเดียวกับนาย อย่าบอกนะว่านายจะไม่รับผิด

ชอบฉัน” จารุณี พูดด้วยความหงุดหงิด

สีหน้าของอารียาเปลี่ยนไป เธอผลักรพีพงษ์ออก

จากตัวแล้วพูดด้วยความโมโห “รพีพงษ์ นี่มันเกิด

เรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่รพีพงษ์ตื่นตระหนก เขารีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะ ผมกับ เธอไม่ได้มีอะไรกัน

“นายนอนเตียงเดียวกับเขาแล้วยังเรียกว่าไม่มี อะไรอีกเหรอ รพีพงษ์ นะ นายตายไปเสียดีกว่า” อารยาร้อนใจจนจะร้องไห้ออกมาอีก

“นี่พี่สาว อย่าเพิ่งร้อนใจไป ถึงแม้ว่ารพีพงษ์ควร จะรับผิดชอบฉัน แต่ฉันจะไม่แยกพวกพี่ออกจาก กันหรอกนะ จากนี้ไปเราจะรับใช้ไอ้เลวนี่ด้วยกัน ฉันรับรองว่าจะแบ่งเวลาของรพีพงษ์กับพี่อย่างเท่า เทียม” จารุณีพูดด้วยท่าทีแน่วแน่ ธีรศานต์ก็เดินเข้ามาหารพิพงษ์ เขาถามขึ้นด้วยสีห น้าตึงเครียด “พีพงษ์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น แกมีภรรยา อยู่แล้วทำไมยังมามีอะไรกับลูกสาวฉันอีก ตอนแรก ฉันนึกว่าฉันจะเข้าใจแกผิด ตอนนี้ดูเหมือนว่าแกก็ ไม่ใช่คนดีอะไร!”

รพีพงษ์รีบเราเรื่องทั้งหมดออกมา เพื่อยืนยันว่า ตัวเองกับจารุณีไม่ได้มีอะไรกัน ก็แค่ยัยเด็กคนนี้ดู ละครมากจนอินกับละคร

หลังจากที่อารียาและธีรศานติ์ได้ฟังสิ่งที่รพีพงษ์ อธิบาย สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจ และประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่ายัยเด็กคนนี้จะคิดไป ไกลขนาดนั้น

หลังจากที่อารียารู้ว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไร เธอจึง โล่งอก แถมยังคิดว่ามันตลกมาก

ธีรศานติ์มีสีหน้าลำบากใจ เขารีบพูดขอโทษที่ เข้าใจผิดรฟ์พงษ์

“หนูพูดผิดเหรอ ในละครเขาก็พูดแบบนี้ คนที่

แต่งงานกันแล้วถึงจะนอนเตียงเดียวกันได้ แล้วก็

ท้องได้ด้วย ไม่แน่หนูอาจจะท้องลูกของรพีพงษ์