บทที่ 239 สู้แล้วก็จะรู้เอง

ทุกคนตกตะลึงจ้องมองไปที่รพีพงษ์ขณะที่เดิน ออกจากคุก ดวงตาแทบจะหลุดออกมา

โดยเฉพาะผู้ชายที่อ้างตัวว่าเป็นหัวขโมยอันดับ หนึ่งในเกียวโต เขาอ้าปากค้าง สิ่งที่ยังพูดไม่จบชาติ นี้ก็คงไม่กล้าพูดออกมา

ประดิพุทธิ์จ้องไปที่ประตูคุกที่เปิดอยู่ด้วยใบหน้า ที่ตกตะลึง และในตอนนี้ไม่รู้ว่าจะใช้อะไรมาอธิบาย กับรพีพงษ์

พวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน และได้ลองใช้ วิธีการต่างๆ แต่ก็ไม่สามารถปลดล็อกกุญแจได้ ดังนั้นในที่สุดทุกคนก็รู้สึกว่าไม่สามารถปลดล็อก กุญแจประตูนี้ได้นอกจากจะต้องใช้ลูกกุญแจ และ ไม่สามารถใช้สิ่งอื่นใดมาเปิดได้

แต่ในวันแรกที่รพีพงษ์เข้ามาอยู่ที่ กลับใช้เข็มกลัด เล็กๆเปิดออกได้ทั้งที่หัวขโมยอันดับ หนึ่งในเกียวโต ไม่สามารถปลดล็อกกุญแจได้ตามคาดได้รับการยกย่องจากประดิพุทธิ์ว่าเป็น ผู้ชายที่เทพเจ้า

ประดิพุทธิ์รีบเดินตามร พงษ์ออกมา พูดด้วยรอย ยิ้ม: “พี่รพี ไปกับพี่ยังไงก็ไม่ผิดหวังอย่างแน่นอน ผมถูกขังไว้ที่นี่สามเดือนแล้ว แต่วันแรกที่พี่มาถึงที่นี่ ก็สามารถพาผมออกไปจากที่นี่ได้

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร สำหรับเขาต้องการล็อก กุญแจแบบนี้ ก็ถือได้ว่าไม่อะไร ตอนเด็กๆเขาก็เป็น คนที่ทํากล่องสมบัติ กลไกการล็อกขนาดเล็กแบบนี้ สําหรับเขาแล้วก็เหมือนกับเป็นของเล่น

ชายที่อ้างตัวว่าเป็นขโมยก็รีบออกไปตามประดิ พุทธิ์ โดยยังคงยิ้มและพูดว่า: “พี่ใหญ่ พี่เป็นผู้มี พระคุณของพวกเราจริงๆ พวกเราออกไปจากที่นี่วัน นี้ ถึงเวลาจะตอบแทนน้ำใจอันยิ่งใหญ่ของพี่อย่าง แน่นอน”

เมื่อเห็นสิ่ง รพีพงษ์ ก็เตะเขากลับไป จากนั้นก็ใส่ กุญแจล็อกคืนกลับไปอีกครั้ง

คนในคุกมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความหดหู่ คิดไม่ ถึงว่าเขาจะไม่คิดจะพาพวกเขาออกไปด้วย”ขอโทษทุกๆท่านด้วยนะ พวกคุณถูกจับมาขังไว้ ที่นี่ ก็เพราะว่ามีความแค้นกับหอการค้าสมม. ฉันไม่ สามารถปล่อยพวกคุณแทนพวกเขาได้ ดังนั้นถ้า พวกคุณอยากออกไป ก็ใช้ความสามารถของตัวเอง แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ รพีพงษ์ก็หันกลับมาและเดินออกไป

เมื่อประดิพุทธิ์เห็นสิ่งนี้ ก็ยิ้มให้กับคนในคุก แล้ว พูดว่า: “ทุกคน มีโอกาสค่อยเจอกันใหม่!

จากนั้นเขาก็รีบตามรพีพงษ์

เขาและผู้คนในคุกเพิ่งพบกัน และคนพวกนี้กลัว หมัดของเขา ก็เรียกเขาว่าพี่ใหญ่ เขาไม่จำเป็นต้อง ถือว่าคนพวกนี้เป็นพี่น้อง

สามารถเป็นพี่น้องกับเขาประดิพุทธิ์ได้ ก็มีเพียง แครพีพงษ์คนเดียวเท่านั้น

รพีพงษ์และประดิพุทธิ์ทั้งสองเดินมาถึงประตูใหญ่ ของคุก ยังมีกุญแจล็อกอยู่ตรงนั้น รพีพงษ์ก็ใช้เข็ม กล็ดปลดล็อกอีกครั้ง หลังจากออกไป ก็พบว่าที่แท้ คุกอยู่ห้องใต้ดินและประตูที่จะออกไป ก็เป็นบันไดเดินขึ้นไปบนพื้น ทั้งสองคนขึ้นบันไดไป แล้วไปโผล่บนลานจอดรถ ใต้ดิน

รพีพงษ์มองสํารวจไปรอบๆ ถ้าหากเขาเดาไม่ผิด ที่ นี่น่าจะเป็นสำนักงานใหญ่ของหอการค้าสมนลาน จอดรถของอาคารTY

“พี่รพี ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนกัน?”ประดิพุทธิ์ กาม

“ออกไปจากที่นี่ก่อน ถ้าหากเดาไม่ผิดล่ะก็ คนของ หอการค้าสมน.ต้องจ้องมองทางออกนี้อยู่ตลอดเวลา ยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่นอน ตอนนี้เราออกมาจากที่นี่ พวก เขาก็คงจะรู้ตัวแล้ว”รพีพงษ์กล่าว

ทันทีที่คำพูดของเขาจบลง หลายคนในเครื่องแบบ รักษาความปลอดภัยในมือถือกระบองอยู่ก็ปรากฏ ตัวขึ้นที่ลานจอดรถและรีบวิ่งพุ่งเข้าหาทั้งสองคน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ประดิพุทธิ์ ก็ยิ้มแล้วพูด: “พี่รพีไม่ต้อง กังวล ก็แค่นักเลงกระจอกๆ สำหรับเราแล้ว ไม่มีภัย อะไร
เมื่อพูดจบ ประดิพุทธิ์ก็รีบพุ่งไปหาเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัย

เขาถูกร พงษ์ทุบตีจนแข็งแกร่งตั้งแต่ยังเด็ก ไม่เคยใช้อาวุธในการต่อสู้ ใช้แต่หมัดต่อสู้กับ ผู้คนอย่างหนัก ดังนั้นตอนนี้เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยถือกระบองรีบเร่งพุ่งเข้าไป

ฤทธิ์ยาของรพีพงษ์ยังหายไปไม่หมด ถ้าหาก ลงมือในเวลานี้ ทำให้เรี่ยวแรงของเขาใช้หมดไป อย่างรวดเร็ว ถ้าหากหลังจากนี้เจอปัญหาใดๆ มันจะ ค่อนข้างยุ่งยาก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ห้ามประดิพุทธิ์ไว้ และปล่อยให้เขาพุ่งออกไป

ไม่พูดไม่ได้ ว่าความแข็งแกร่งของประดิพุทธิ์ไม่ ควรถูกมองข้ามจริงๆ จากที่รพีพงษ์ประเมินดู ระดับ ความแข็งแกร่งของประดิพุทธิ์น่าจะอยู่ถึงในระดับ ของเขาในตอนนั้นก่อนที่จะพบกับโอกาสหนึ่งนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะโอกาส ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ ก็คงจะเท่ากับรพีพงษ์ตอนนี้

ในเวลาไม่ถึงห้านาที รพีพงษ์ก็จัดการกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดที่วิ่งพุ่งมาได้ เขาหันหน้ามองไปที่รพีพงษ์อย่างภูมิใจ และโอ้อวด ว่า: “พีรพี เป็นยังไงบ้าง ความแข็งแกร่งของผมก็ไม่ ได้แย่ไปกว่าของ ใช่มั้ย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผมพยายามมากเพื่อพัฒนาความแข็งแกร่งของตัว เอง เพื่อที่วันหนึ่งผมจะเป็นมือขวาของฟี่ได้

“ความแข็งแกร่งของนายพัฒนาขึ้นมาก แต่เมื่อ เทียบกับฉันก็ยังห่างไกลอีกมาก นายอย่าเพิ่งอวด เพราะเรื่องนี้เลย” รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ประดิพุทธิ์รู้สึกว่ารพีพงษ์จงใจที่จะพูดแบบนี้ เนื่องจากในความทรงจำของประดิพุทธิ์ ในตอนนั้น ระดับของรพีพงษ์ก็สูงเท่านี้ รพีพงษ์น่าจะกลัวว่าตัว เองจะเสียหน้า ดังนั้นจึงพูดเช่นนี้

“พีรพี ผมรู้ว่าพี่อายที่จะยอมรับ แต่ว่าไม่เป็นไร ต่อ ให้ความแข็งแกร่งของผมจะอยู่เหนือกว่าพี่ ผมก็ยัง จะยอมรับเป็นพี่ใหญ่ของผมคนเดียว”ประดิพุทธิ์ กล่าวอย่างจริงจัง

รพีพงษ์ยิ้ม แล้วก็ไม่เถียงอะไรต่อ และเดินออก จากลานจอดรถ
ประติทธิ์ก็รีบตามไป ก็คิดในใจว่ารพีพงษ์คงจะ ว่าตัวเองพูดถูกแล้ว ก็เลยไม่สนใจเขา

ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินออกจากที่จอดรถ มี ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าทั้งสองคน และขวางทาง พวกเขาสองคน

“พวกแกสองคนหนึ่งคนทำให้ประธานของเรามาด เจ็บ อีกคนก็ฆ่าลูกสาวของประธานพวกเรา พวกแก ก็อย่าออกจากที่ไปได้ง่ายๆเลย นอกจากนี้ก็ยังไม่ เอาหอการค้าสมน.ของฉันอยู่ในสายตาอีกมากเกิน ไปแล้ว”

ประดิพุทธิ์หรี่ตามองชายคนนั้น สีหน้าของเขาก็ เปลี่ยนไป และเขาก็พูดว่า “พี่รฟ์ เรารีบหนีไปทาง นี่เถอะ ชายคนนี้เป็นบอดี้การ์ดของประธานหอการ ค้าสมน. ชื่อของเขาคือกรฤทธ์ ครั้งก่อนผมก็ถูก เขาจับกลับมาเอง ความแข็งแกร่งของเขาสุดยอด มาก ผมรู้สึกว่าต่อให้เราทั้งคู่ร่วมมือกัน ก็คงจะสู้เขา ไม่ได้”

กรฤทธิ์ก็แสดงสีหน้าแสยะยิ้มออกมา แล้วพูด: “ดู เหมือนว่าแกน่าจะรู้ความแข็งแกร่งของตัวเองดีเช่น เดียวกัน ไอ้เศษขยะอย่างพวกแก ก็จริงที่ว่าร่วมมือกันทั้งสองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”

รพีพงษ์หรี่ตามองไปที่กรฤทธิ์ แล้วถาม: “ก็มีเพียง แค่แกคนเดียวเหรอ?”

“ทำไม หรือแกคิดว่าฉันจับขยะอย่างพวกแก ยังต้องใช้คนจํานวนมากเหรอ? ฉันคนเดียว ก็ พอแล้ว”กรฤทธ์เต็มไปด้วยความมั่นใจ

เขาเป็นบอดี้การ์ดของประธานหอการค้ามน ความแข็งแกร่งก็สุดยอดมาก ครั้งนี้ประธานออก ไปทําธุระ หอการค้าสมน.ทั้งหมดต้องฟังเขา เมื่อ วานตระกูลลัดดาวัลย์ส่งมอบตัวรพีพงษ์ให้เขา เขา ต้องการให้ประธานมาจัดการรพีพงษ์ด้วยตัวเอง ดัง นั้นจึงนำตัวรพีพงษ์ไปขังไว้ก่อน

แต่คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์กลับพาตัวเองหนีออกมาได้ และยังพาประดิพุทธิ์ออกมาด้วยคนหนึ่ง ซึ่งทำให้ เขารู้สึกว่าตัวเองได้รับการท้าทาย

ดังนั้นวันนี้ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่ปล่อยรพีพงษ์และ ประดิพุทธิ์ทั้งสองคนนี้ไปแน่ ต่อให้ต้องฆ่าพวกเขา สองคน ประธานก็ไม่ว่าอะไร
เมื่อตอนรพีพงษ์ได้ยินว่ากรฤทธ์มาเพียงคนเดียว เขาก็สบายใจขึ้นมา จากนั้นก็อธิบาย: “ฉันไม่ได้เป็น คนฆ่าลูกสาวประธานของพวกแก นี่เป็นเรื่องเข้าใจ ผิดกัน ลูกสาวประธานของพวกแกยังไม่ตาย ยังอยู่ ในมือของตระกูลลัดดาวัลย์ พวกเขาให้ฉันมาเป็น แพะรับบาป เพื่อที่ใครบางคนจะได้ตัวลูกสาวของ ประธานของพวกแก

เมื่อหลังจากกรฤทธ์ได้ยินคำพูดรพีพงษ์ ก็หัวเราะ เยาะ แล้วพูด: “แกคิดว่าฉันจะสนใจเหรอว่าเรื่องมัน เป็นยังไง? ลูกสาวประธานใช่แกฆ่าหรือเปล่ามันก็ไม่ เกี่ยวกับฉัน ฉันแค่ต้องการเอาใจประธานด้วยการ ส่งมอบตัวแก หรือว่าเพราะคำพูดไม่กี่คำของแกฉัน ก็ต้อง ตรวจสอบเรื่องนี้ ของตระกูลลัดดาวัลย์อย่าง ถี่ถ้วนเหรอ? เลิกพูดเล่นสักทีเถอะ นั่นคือลูกสาว ประธาน ไม่ใช่ลูกสาวของฉัน ฉันก็ไม่อยากหาเรื่อง ให้กับตัวเอง

รพีพงษ์ก็ขมวดคิ้วทันที คิดไม่ถึงว่ากรฤทธ์จะเป็น คนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ ที่สำคัญฟังจากน้ำเสียงของ เขา ก็รู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เพียงแต่ ว่าเขาไม่อยากเสียเวลาไปสนใจเรื่องนี้

“ดูเหมือนว่าหอการค้าสมน.จะเลี้ยงคนอกตัญญูไว้ ด้วย เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของลูกสาวของเขา แต่แกกลับไม่ใส่ใจเลย ไม่รู้ว่าถ้าประธาน พวกแกรู้เรื่องนี้จะคิดยังไง?”รพีพงษ์กล่าวอย่างเป็น ชา

“เรื่องนี้ประธานของพวกเราไม่มีทางรู้แน่นอน ผ่าน วันนี้ไป พวกแกก็กลายเป็นคนตายแล้ว ที่สำคัญ ประธานก็คิดว่าแกฆ่าลูกสาวของเขา แกตาย เรื่องก็ ถือว่าจบลง”กรฤทธ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ยังไงซะบอก แกไว้เลย ฉันรู้ว่าลูกสาวประธานยังไม่ตาย ที่สำคัญ ก็รู้ด้วยว่าเธออยู่ที่ไหน แกคิดว่าตระกูลลัดดาวัลย์ กล้าทำแบบนี้ ทุกคนในหอการค้าสมน.ถูกอาคมเห รอ ประธานถึงเชื่อ?”

รพีพงษ์ก็ตกตะลึง ความหมายกรฤทธ์นั้นชัดเจน มาก เหตุการณ์ของตระกูลลัดดาวัลย์ พวกเขาก็ ร่วมด้วย

“ประธานพวกแกก็ตาบอดจริงๆ ที่เลี้ยงคนกอบโกย ผลประโยชน์เข้าหาตัวเองแบบแกไว้ รพีพงษ์กล่าว ด้วยเสียงที่เย็นชา ตอนนี้สำหรับเขาใครที่สมรู้ร่วม คิดกับวีธราก็เป็นศัตรูหมด

ประดิพุทธิ์เห็นว่ารพีพงษ์พูดเรื่องนี้กับกรฤทธ์ขึ้น มา ในใจรู้สึกกังวล และพูดอย่างรวดเร็วว่า: “พีรพีไอ้กรฤทธ์คนนี้มีปัญหาจริงๆด้วย แต่ว่าตอนนี้ไม่ เวลาที่จะมาพูดเรื่องนี้นะ ความแข็งแกร่งของเขาสุด ยอดมากก็จริง เรารีบหนีกันดีกว่า”

รพีพงษ์หรี่ตาแล้วมองกรฤทธ์ พูดอย่างเย็นชา: “ก็ แค่หมาที่กอบโกยแต่ผลประโยชน์เอง จะเก่งสัก แค่ไหนกัน ที่สำคัญมีแค่เขาคนเดียว เราไม่มีความ จําเป็นต้องไปกลัว”

กรฤทธ์ตะคอก และพูดว่า “แกยังคิดว่าจะหนีออก มาจากคุกได้ ก็ถือว่ามีความสามารถล่ะเหรอ? ถ้า หากว่าฉันจำไม่ผิด แกก็เป็นเพียงไอ้เศษสวะที่ถูก ขับไล่ออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ แกก็มีสิทธิ์ที่จะ ท้าทายอยู่ฉันที่นี่เหรอ?”

“มีสิทธิ์ไม่มีสิทธิ์ สู้กันแล้วก็จะรู้เอง”รพีพงษ์ตะคอก อย่างเย็นชา

สีหน้ากรฤทธิ์เต็มไปดูความดูถูก แล้วก็ไม่ได้มอง รพีพงษ์เลย

ประดิพุทธิ์กังวลจนจะเป็นบ้าแล้ว เขาก็คิดไม่ถึงว่า รพีพงษ์จะสู้กับกรฤทธ์ จากที่เขาดูแล้ว ก็เท่ากับรน หาที่ตาย