บทที่ 236 ความจริง

“พวกคุณใส่ของลงไปในอาหารจริงด้วย ดวงตาทั้ง สองของรพีพงษ์จ้องไปทีวีธราอย่างสงบ เขารู้ตัว เองแล้วว่าติดกับดักวืธราแล้ว ตอนนี้กังวลไปก็ไม่มี ประโยชน์

นึกถึงเมื่อกี้ทีวีธราและโยษิตาทั้งสองร่วมกัน

แสดงออกมาเหมือนกัน ในใจรพีพงษ์ก็รู้สึกคลื่นไส้ ดูแล้วเขาไม่ควรจะเชื่อตั้งแรกเลย ว่าวีธราจะหวังดี ให้เขากลับมาในฐานะทายาทตระกูลลัดดาวัลย์

น่าเสียดายที่เขากินอาหารไปแล้วหนึ่งคำ ถึงค่อย หาเจอคำพูดที่พ่อทิ้งไว้ให้เขา

โยษิตาก็เดินมาตรงหน้ารพีพงษ์พร้อมด้วยรอย ยิ้ม ด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ “เป็นไงบ้าง แปลกใจ หรือ ประหลาดใจละ? กว่าพวกเราจะหลอกให้เธอกลับ มาได้ ต้องพยายามเต็มที่ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่ สนใจกิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ แต่กลับสนใจ จดหมายที่พ่อเธอทิ้งไว้ให้ ทำให้กลายเป็นปัญหา ใหญ่ของเรา” “ที่พวกคุณทําแบบนี้เพื่ออะไร? ผมก็ออกจาก ตระกูลลัดดาวัลย์ไปตั้งนานแล้ว น่าจะไม่มีผล ประโยชน์อะไรให้พวกคุณได้ใช้แล้ว?”รพีพงษ์ถาม

“ถ้าไม่มีผลประโยชน์เราคงไม่ต้องทำให้เป็นเรื่อง ใหญ่ขนาดนี้เพื่อหลอกเธอกลับมา รพีพงษ์ ตอนนี้ เธอยังมีมูลค่าผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุด นั้นก็คือไป ตายแทนลูกชายฉัน’วิธรากล่าว

“ลูกชายคุณ? “รพีพงษ์ตะลึง นิ่งอึ้งสักพักไม่เข้าใจ ความหมายของวีธรา “คุณจะบอกว่า ผมไม่ใช่ ลูกชายแท้ๆของคุณ?

ในตอนนี้เขารู้สึกว่าเรี่ยวแรงของเขาเริ่มค่อยๆหาย ไป น่าจะเป็นเพราะยาในอาหารที่เขาเพิ่งกินเข้าไป เริ่มออกฤทธิ์

“ไม่ เธอใช่ วีธรากล่าว “เธอเกิดจากท้องของฉัน แต่เธอเป็นสายเลือดของนนทภู ดังนั้นชาตินี้ทั้งชาติ ฉันก็ไม่ยอมรับว่าเธอคือลูกชายของฉัน”

“แล้วเมื่อกี้ที่คุณบอกว่าลูกชายเป็นใครล่ะ ถึงยังไง ฉันก็ตกอยู่ในมือของพวกคุณอยู่แล้ว ต่อให้พวกคุณ อยากให้ฉันตาย ก็น่าจะให้ฉันได้รับรู้ก่อนตาย รพีพงษ์กล่าว

เมื่อเธอต้องการสิ่งนี้ งั้นฉันก็จะสนองให้เธอ มันไป ไร้ประโยชน์ที่จะให้เธอไปตายแทนจักรพันธ์ ธรา กล่าวอย่างเย็นชา “จักรพันธ์ ออกมาเถอะ”

เมื่อเธอพูดจบ จักรพันธ์เดินเข้ามาในห้อง มายืน ตรงหน้ารพีพงษ์

วินาทีที่รพีพงษ์เห็นจักรพันธ์ ตัวของเขาก็แข็งทื่อ นี่ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนที่เหมือนกับเขาขนาดนี้ กล่าวได้ว่ามีบางส่วนที่แตกต่างกัน แต่ใบหน้าของทั้ง สองคนมีความคล้ายคลึงกันอย่างประหลาด

จักรพันธ์จ้องมองไปที่รพีพงษ์ บนใบหน้าก็แสดง รอยยิ้มเย้ยหยันออกมา แล้วพูด: “เย็*แมร่ง ไอ้เศษ สวะอย่างแก มีค่าพออะไรมาเหมือนฉัน? ทำให้ก ขายหน้าจริงๆ”

พูดจบ จักรพันธ์ก็เตะเข้าที่ร่างของรพีพงษ์

รพีพงษ์ต้องการที่จะขัดขืน แต่เขากัดฟันออกแรง ทั้งหมดของตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถยกแขนของตัว เองขึ้นได้
“แกอย่าคิดที่จะขัดขืนเลยดีกว่า อาหารที่แกเพิ่ง กินเข้าไปเมื่อกี้ คือใสยา นตั้งใจไปขอยกับท่าน อาจารย์ภสัชกรมา เพียงแค่ได้กินไปนิดเดียว แก จะสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวโยษิตา กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“รพีพงษ์ ตอนนี้แกคงจะสงสัยมากสินะ ว่าทำไม จักรพันธ์ของฉันทำไมรูปร่างหน้าตาถึงเหมือนแก ฉันก็จะไม่ปิดบังเรื่องนี้กับแก พูดถึงในแง่ของความ สัมพันธ์ เขาเป็นพี่น้องคนล่ะพ่อกับแก วีธรากล่าว

“เชี่ยย ฉันก็ไม่อยากมีน้องแบบนี้ ขายขี้หน้า จริงๆ”จักรพันธ์ก็ด่าอีก

“จักรพันธ์ อย่าเพิ่งโมโห แม่แค่อธิบายให้มันฟัง เอง”วีธราพูดอย่างเอาใจขึ้นมาทันที ต่างกับท่าทางที่ แสดงกับรพีพงษ์ สองมาตรฐานเลย

วิธรามองไปที่รพีพงษ์อีกครั้ง แล้วพูด: “ที่สำคัญ จักรพันธ์ถือว่าเป็นพี่ชายของแก ก่อนที่จะมีแกเขา ก็เกิดมาแล้ว ตอนนั้นฉันออกไปเที่ยว ระหว่างทาง ก็ได้เจอกับใครบางคน ฉันและเขาตกหลุมรักกัน ไม่นานก็อยู่ด้วยกัน”
“แต่เพราะคําขอของที่บ้าน ฉันไม่สามารถอยู่กับ เขาได้ ดังนั้นฉันเลยหนีออกจากบ้าน ไปอยู่กับเขา ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก จากนั้นก็มีจักรพันธ์

“ต่อมาฉันก็คิดว่าถึงยังไงฉันก็มีลูกกับเขาแล้ว ต่อ ให้ที่บ้านไม่ยอมรับ แต่ก็คงไม่ขัดขวางพวกเรา จาก นั้นก็มีเรื่องทำให้ฉันคิดไม่ถึง หลังจากที่ฉันกลับ

ไป ที่บ้านก็บอกกับฉันว่าต้องแต่งงานกับนนทภูของ ตระกูลลัดดาวัลย์ นั้นก็คือคนที่สมควรตายอย่าง อ แก”

“ในตอนนั้นครอบครัวของฉันมีท่าทีที่แน่วแน่ ที่ อยากจะพึ่งพาตระกูลลัดดาวัลย์ด้วยการให้ฉัน แต่งงาน ถ้าเกิดพวกเขารู้ว่าฉันมีลูกกับคนอื่น พวก เขาก็จะคิดวิธีกาจัดลูกของฉันอย่างแน่นอน ดังนั้น ฉันเลยให้ผู้ชายคนนั้นพาลูกของฉันไปหลบ และใช้ ชีวิตแบบหลบๆซ่อนๆ

“แต่ฉันกลับถูกขังไว้คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลลัดดา วัลย์ อยากเจอหน้าพวกเขาพ่อลูกยังยากเลย ต่อ มา จักรพันธ์ก็โตขึ้นมาหน่อย ผู้ชายของฉันก็ล้มป่วย ตาย จักรพันธ์ก็อาศัยอยู่เพียงลำพัง ฉันอยากจะรับ เขามา แต่ฉันรู้ดีว่าคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าตระกูลลัดดา วัลย์รู้ว่ามีจักรพันธ์อยู่ สําหรับจักรพันธ์แล้ว มันจะ กลายเป็นหายนะครั้งใหญ่
“ดังนั้นฉันจึงเกลียดนนทฎ เพราะเขาทำให้พวกเรา แม่ลูกไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นเพราะเขาทำให้ฉันไม่ สามารถอยู่กับคนที่ฉันรักได้ อย่างไรก็ตามนนทภู ก็แข็งแกร่งมาก ฉันไม่มีปัญญา จะไปสู้กับเขา ฉัน เลยสาบาน สักวันจะต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เพื่อ ให้จักรพันธ์ของฉันมารับช่วงต่อจากตระกูลลัดดา วัลย์ จากนี้ไปจะไม่มีใครสามารถทําให้จักรพันธ์ของ ฉันโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งอีก”

“ความแค้นที่ฝังอยู่ในใจฉันมาเป็นเวลาสิบกว่าปี ใน ที่สุดพระเจ้าก็เมตตา ไม่กี่ปีที่ผ่านมา นนทภูหายตัว ไปอย่างไร้ร่องรอย ตระกูลลัดดาวัลย์ไร้ซึ่งผู้นำ ฉัน จึงสอดแนมและพึ่งพาคนของฉันในตระกูลลัดดา วัลย์ เพื่อให้คนที่เป็นทายาเพียงอย่างแก ถูกขับไล่ ออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ ถ้าไม่เห็นแก่เลือดครึ่ง หนึ่งของฉันบนตัวแก ฉันก็ฆ่าแกไปแล้วในตอนนั้น

“หลังจากที่แกออกไป แม้ว่าจักรพันธ์จะไม่สามารถ แสดงตัวออกมาให้ผู้คนในตระกูลลัดดาวัลย์ได้เห็น แต่ว่าฉันเป็นผู้นำครอบครัว นี่ก็จะไม่มีใครสามารถ รังแกจักรพันธ์ของฉันได้แล้ว ดังนั้นฉันให้ทุกอย่าง ในสิ่งที่เขาต้องการ ความต้องการของเขาทุกอย่าง ฉันก็จะช่วยให้เขาสมปรารถนา รวมทั้งการได้ ครอบครองคุณหนูใหญ่หอการค้าสมนด้วย

“รอบ จักรพันธ์ลักพาตัวคุณหนูใหญ่ของหอการ ค้าสมน, ถูกคนถ่ายภาพไว้ได้ แต่เห็นใบหน้าด้าน ข้างเพียงด้านเดียว พวกเธอสองรูปร่างหน้าตาคล้าย กัน หอการค้าสมน.คงคิดว่าคุณหนูใหญ่ของพวก เขาถูกแกลักพาตัวไป เลยมาหาฉันเพื่อจับตัวคน

“ฉันก็ถือโอกาสจัดฉากว่าคุณหนูใหญ่ของพวกเขา ถูกฆ่าตาย จากนั้นก็รับปากพวกเขา จะรีบจับตัวแก กลับมา แบบนี้เมื่อส่งมอบไปแล้ว จักรพันธ์ของฉัน ก็สามารถอยู่กับคุณหนูใหญ่ของหอการค้าสมน.ไป ตลอด”

หลังจากที่รพีพงษ์ฟังคำพูดของวีธรา ก็มีพายุก็ โหมกระหน่ำในใจของเขา เขาไม่แปลกใจเลยที่ เป้าหมายในการจับตัวเขามาของวีธรา สิ่งเขารู้สึก ประหลาดใจก็คือ ก่อนทีวีธราจะแต่งงานเข้ามาอยู่ ตระกูลลัดดาวัลย์ ก็มีลูกชายอยู่แล้ว

ที่สำคัญลูกชายคนนี้ยังถูกเธอเลี้ยงโตมาอย่าง หลบซ่อม แล้วตอนนี้ตัวเองก็ยังต้องไปตายแทนเขา

อีก
ในใจของรพีพงษ์ รู้สึกลำบากใจ เนื่องจากที่เรา แต่งเข้าบ้านตระกูลลัดดาวัลย์” ไม่ใช่ความผิดของ เขา แต่ด้วยเหตุนี้วีธรา จึงไม่สนใจเขามาตั้งแต่ เด็ก แล้วยังมองว่าตัวเองเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้ ไม่ ยอมรัมสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและหล่อน

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก็คงจะยากที่จะยอมรับได้

“ไม่ว่ายังไง ฉันก็ถือว่าเป็นลูกชายของคุณ คุณทํา แบบนี้ ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดเหรอ?”รพีพงษ์พูดอย่าง เบ็นชา

“มีอะไรที่ต้องรู้สึกผิด ฉันและจักรพันธ์ลำบากกัน มาหลายปี ก็เกิดจากพวกแกตระกูลลัดดาวัลย์ทั้งนั้น ฉันไว้ชีวิตแกจนถึงตอนนี้ นั่นก็ถือว่าเมตตาแกมาก พอแล้ว! “วีธรากล่าวอย่างไม่แยแส

“เรื่องเกี่ยวอะไรกับตระกูลลัดดาวัลย์ของฉันด้วย ถ้าคุณจะโทษ ก็น่าจะโทษคนที่บังคับให้คุณแต่ง เข้าบ้านกับคุณลัดดาวัลย์ แล้วถ้าหากคุณต้องการ ที่จะใช้ชีวิตของตัวเอง ต่อให้คุณพูดความจริงออก มา คนในครอบครัวของคุณก็คงไม่บังคับคุณแบบ นั้นอย่างแน่นอน ฉันว่าคุณน่าจะต้องการความมั่งคั่ง ร่ำรวยมากกว่า แล้วก็ไม่อยากจะละทิ้งผู้ชายและลูกชายของคุณ ตอนนี้ก็หาข้อแก้ตัวที่มันฟังดู ดีต่างหาก และโยนความผิดทั้งหมดให้กับคนของ ตระกูลลัดดาวัลย์ ฉันถามคุณหน่อย เรื่องทั้งหมด นี้ ตระกูลลัดดาวัลย์ไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด คุณเอา เรื่องนี้มาโทษพวกเราเหรอ? คุณจะโทษ ก็น่าจะโทษ ตัวคุณเอง เลือกผิดไม่ใช่เหรอ?”รพีพงษ์ถาม

วิธราก็ตระหนกขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะ พูดสะกิดใจเธอได้เพียงนี้ ที่รพีพงษ์พูดมาไม่ผิด ใน ตอนนั้นที่เธอพูดว่าถูกบังคับให้แต่งเข้าตระกูลลัด ดาวัลย์ อันที่จริงในใจก็โลกในอำนาจของตระกูล ลัดดาวัลย์ เธอสามารถหนีไปกับคนอื่นได้หนึ่งครั้ง ทําไมครั้งที่สองจะหนีไปไม่ได้ล่ะ

เพียงครู่เดียวก็ถูกรพีพงษ์เปิดเผยออกมา ทำให้ ส่วนลึกในใจก็เปิดเผยออกมาหมด เธอก็สูญเสียการ ควบคุม

“แกอย่ามาพูดจาเล่นลิ้นที่นี่นะ ความลำบากของฉัน และจักรพันธ์ ก็เกิดมาจากพวกแกตระกูลลัดดาวัลย์ ตอนนี้ตระกูลลัดดาวัลย์ถูกฉันควบคุมอยู่ อนาคตทั้ง ตระกูลลัดดาวัลย์ก็เป็นของจักรพันธ์ คนที่จะตาย อย่างแก มีสิทธิ์อะไรมาจู้จี้! “วีธราพูดแล้วจ้องมอง ไป
ในใจของรพีพงษ์โกรธมาก มาถึงวันนี้เขาถึงค่อย รู้ ทรัพย์สินของตระกูลลัดดาวัลย์ ถูกวีธราและคน ที่ชื่อว่าจักรพันธ์แอบเอาไป นี่เป็นรากฐานที่พ่อของ เขาสร้างไว้ ตอนแรกเขาคิดว่า ธราเป็นภรรยาของ นนทภู ดูแลตระกูลลัดดาวัลย์ก็ไม่เป็นอะไร แต่ตอน นี้ถึงได้รู้ว่า วีธราไม่เหมาะสมที่จะเป็นภรรยาของน นทกูเลย

กิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็ไม่สมควรที่จะตก ไปอยู่ในมือของพวกเขาทั้งแม่ลูกเลย

“กิจการของตระกูลลัดดาวัลย์ตกไปอยู่กับคนหน้า เลือดอย่างพวกคุณทั้งสองคน เป็นความอัปยศอด ตระกูลลัดดาวัลย์จริงๆ!” รพีพงษ์กล่าวอย่างเป็น ชา ถ้าหากมีโอกาส เขาต้องช่วยพ่อเอารากฐานของ ตระกูลลัดดาวัลย์ กลับคืนมา

จักรพันธ์เตะไปที่หัวของรพีพงษ์หนึ่งที แล้วรพีพงษ์ ล้มลงบน

“เย็*แมร่ง แกค่าใครว่าหน้าเลือด กิจการของ ตระกูลลัดดาวัลย์ เป็นของฉันตั้งแต่แรก ที่ฉันได้รับ มันก็สมควรแล้ว”จักรพันธ์กล่าวอย่างเย็นชา “คนที่ จะตายอย่างแก ก็อย่ากังวลเลย แกควรจะคิดดีกว่าถ้าเจอกับยมบาล จะทักทายกับเขายังไง

“จักรพันธ์ ลูกพูดถูก กิจการตระกูลสัตดาวัลย์ เป็นของลูกแต่แรก อย่าไปฟังไอ้เศษสวะนี่พูดจาไว้ สาระเลย วีธราตะโกน

จักรพันธ์แสยะยิ้ม แล้ววางขาตัวเองลงบนหน้าของ รพีพงษ์ แล้วพูด; “ขอบคุณที่ไปแกแทนฉันนะ หลัง จากที่ส่งมอบตัวแกให้หอการค้าสมน ฉันก็สามารถ สนุกเพลิดเพลินกับคุณหนูใหญ่ ใช่แล้ว ฉันได้ยินมา ว่าเมียแกก็ไม่เลว ถึงเวลาฉันจะช่วยแกดูแลเธอเป็น อย่างดี

ตัวของรพีพงษ์เริ่มก็สั่นสะเทือนขึ้นมา เขาอยากจะ ฆ่าจักรพันธ์ แต่บนตัวเขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ตอนนี้เขาทําได้เพียงมองไปที่จักรพันธ์และวีธราที่ กําลังแสยะยิ้ม

“แม่ ยานของแม่ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปโดนไปนิดเดียวก็ จะสลบไปไม่ใช่เหรอ? ทําไมนานขนาดนี้ไอ้เศษสวะ นี่ยังลืมตาอยู่ล่ะ?”จักรพันธ์ถาม

“ร่างกายของเขาอาจจะพิเศษ แต่เขาไม่สามารถ ขยับได้แล้ว เดี๋ยวจัดการมัดมัน แม่จะให้ลูกส่ง