บทที่ 36 พวกเขาเป็นลูกค้ากิตติมศักดิ์ของร้านเรา

บุษบากรโกรธจนหน้าดำหน้าแดง อารียาเป็นคนเก็บความ รู้สึก ยังไงก็ไม่มีเรื่องกับคนประเภทนี้แน่นอน แต่ตัวเธอ เองนั้น ไม่มีเรื่อง ไม่ได้

เธอจ้องผู้หญิงตรงหน้าตาเขม็ง เปิดปากพูด “ทำไมคุณ ถึงพูดจาแบบนี้ มีสิทธิ์อะไรมาไล่พวกเรา ห้างนี้คุณเป็น เจ้าของหรือไงกัน”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเย็นๆ พูดออกไป “มีสิทธิ์อะไรอย่างนั้น หรอ ก็สิทธิ์ที่ฉันสามารถซื้อเครื่องสำอางร้านนี้ได้นะสิ แต่ พวกเธอซื้อไม่ได้! ”

บุษบากรได้ยินก็ยิ่งโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟจนคิดไม่ออกว่า จะตอกอะไรกลับไปดี

ผู้หญิงคนนั้นเห็น บุษบากรไม่พูดอะไร ความจองหองก็ ยิ่งเพิ่มมากขึ้น พูดอย่างได้ใจ “คนจนอย่างพวกเธอน่ะ ไม่ ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว พวกเธอไปซื้อเครื่องสำอางที่ลด ราคาจะดีกว่านะ จะได้ไม่ทำให้ทุกคนที่นี่เสียเวลา”

“นี่คุณ ! ” บุษบากรโกรธจนไฟสุมอก

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำผิดอะไรแม้แต่ น้อย การประพฤติตัวกับคนจน มันก็ต้องแบบนี้แหละ

“ดูพวกเธอแล้ว หน้าตาก็ไม่ได้แย่อะไร ถ้าไปหาผู้ชาย รวยๆล่ะก็ ไม่แน่อาจจะซื้อเครื่องสำอางแบรนด์นี้ไหวก็ได้ นะ แต่ดูท่าแล้ว คงจะหาผู้ชายแบบนั้นไม่ได้สักคนเลย สินะ”

พูดไป ก็หันไปมองทางรพีพงษ์ ความดูถูกดูแคลนใน สายตายิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

“ผู้ชายแบบนี้ แค่ดูก็รู้ว่าไม่เท่าไหร่ พวกเธอน่ะ ใครแต่ง กับเขา ทั้งชีวิตนี้ก็อย่าหวังจะซื้อเครื่องสำอางแบรนด์นี้ เลย” ผู้หญิงคนนั้นกระซิบออกมา

บุษบากรถึงจะไม่ชอบผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามากแค่ไหน แต่คำพูดพวกนั้นที่เธอพูดออกมา บุษบากรเองก็รู้สึกว่าพูด ไม่ผิด
เธอหันหน้าไปมองรพีพงษ์ พลางพูด “เขาก็พูดไม่ผิดนะ ถ้านายมีดีจริงล่ะก็ แคลร์ก็คงไม่ต้องมาขายหน้าในที่แบบนี้ หรอก”

รพีพงษ์ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ไม่ว่าเขาจะเดินไปไหนจะกิน จะนอนจะนั่งก็ผิดไปหมด

อารียาดึงๆแขนของบุษบากร พลางพูด “พอแล้วล่ะบุษ พวกเราอย่าลดตัวลงไปต่อปากต่อคำเลย ถ้าตอนนี้ยังไม่ อยากซื้อ ไว้คราวหน้าค่อยมาใหม่ก็ได้”

“แหม ไว้คราวหน้าค่อยมาใหม่ ยังไงพวกเธอก็ซื้อไม่ได้ อยู่ดี หน้าตาสวยแล้วยังไง ถ้าไม่มีแฟนซื้อเครื่องสำอางให้ พวกเธอ” ผู้หญิงคนนั้นยังคงพูดไม่หยุด

พอถึงตอนนี้ ผู้จัดการร้านแชนแนลก็เดินตรงเข้ามา ผู้ หญิงคนนั้นเห็นดังนั้น ก็รีบเดินเข้าไป เอ่ยปากพูด “พวก เธอรีบไล่คนจนสามคนนี้ออกไปให้พ้นหูพันตาฉันสักที จะ ได้ไม่มารบกวนอารมณ์ช้อปปิ้งของฉัน”

ผู้จัดการร้านมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแวบหนึ่ง ไม่ได้ แสดงท่าทางกระตือรือรันที่จะบริการออกมามากนัก แต่ กลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “ต้องขออภัยด้วยนะคะ ถ้าคุณยังทำตัวไม่มีมารยาทกับลูกค้ากิตติมศักดิ์ของเราอีกล่ะ ก็ คนที่พวกเราจะไล่ออกไป ก็คือคุณ”

ผู้หญิงคนนั้นได้ยินคำพูดของผู้จัดการร้าน ก็อึ้งไปสอง สามวิ บุษบากรเอง กับอารียาทั้งสองคนมีนงงไม่แพ้กัน

ลูกค้ากิตติมศักดิ์อย่างนั้นหรอ

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

“เธอหมายความว่ายังไง คนจนสามคนนี้ ให้ตายยังไงก็ ซื้อเครื่องสำอางของที่นี่ไม่ไหวหรอก ทำไมถึงกลายเป็น ลูกค้ากิตติมศักดิ์ไปได้ล่ะ ฉันต่างหากที่จะซื้อเครื่องสำอาง ของร้านเธอ แต่ถ้ามารยาททรามแบบนี้ล่ะก็นะ ฉันไม่ซื้อ หรอกยะ” ผู้หญิงคนนั้นโกรธขึ้นมาทันที

อย่างไรก็ตาม ผู้จัดการร้านไม่ได้สนใจอะไรเธอนัก ผู้ หญิงคนนี้ ถ้าเทียบทางรพีพงษ์แล้ว ไม่ได้นับว่าเป็นลูกค้า คนสำคัญอะไรสักนิด

ส่วนทางรพีพงษ์นั้น มีคนมาติดต่อไว้เรียบร้อย ขอแค่ ทำให้พวกเขามีความสุขได้ ก็ทำธุรกิจต่อไปได้
“ลูกค้ากิตติมศักดิ์ทั้งสามท่านคะ ต้องขออภัยจริงๆนะคะ ที่ทำให้พวกคุณต้องยุ่งยาก ร้านของพวกเราไม่เคยปฏิเสธ ลูกค้าท่านไหน เพื่อเป็นการไถ่โทษ ทางร้านของเราขอม อบเครื่องสำอางสองชุดนี้ให้ค่ะ”

ผู้จัดการร้านพูดไป พลางหันหลังไปเรียกพนักงานในร้าน ให้หยิบชุดเครื่องสำอางในหีบห่อหรูหรามาสองชุด ก่อนจะ ส่งให้อารียากับบุษบากร

สองคนรับเครื่องสำอางไปอย่างงงๆ ก่อนจะเบิกตาโตด้วย ความตกใจ

“นี่มัน….ชุดเครื่องสำอางที่ออกใหม่ล่าสุดของแชนแนล ใช่มั้ย” บุษบากรพูดตะกุกตะกัก

“ใช่ค่ะ เครื่องสำอางชุดนี้เหมาะที่สุดกับสไตล์ของคุณผู้ หญิงทั้งสอง เชื่อว่าถ้าคุณผู้หญิงทั้งสองได้ลองใช้ดูแล้ว ความมีเสน่ห์สวยงามจะถูกยกระดับขึ้นไปอีกขั้น” ผู้จัดการ ร้านเอ่ยปากยิ้ม

“แต่ว่า เครื่องสำอางชุดนี้ต้องกี่หมื่นเนี่ย เธอจะยกให้พวก เราแบบนี้เลยน่ะหรอ” บุษบากรพูดอย่างตกใจ
ใช่ค่ะ เครื่องสำอางสองชุดนี้มอบให้แก่คุณผู้หญิงทั้ง สองท่านค่ะ ฝากดูแลพวกเขาด้วยนะคะ” ผู้จัดการร้านพูด อย่างนอบน้อม

ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างๆอดที่จะอิจฉาตาร้อนไม่ได้ เดิน เข้าไปหาผู้จัดการร้าน ก่อนจะพูดว่า “เธอก็ต้องใช้ฉันชุด หนึ่งด้วยสิ”

ผู้หญิงคนนี้ ถึงจะมีเงินไม่น้อย แต่พูดถึงเครื่องสำอาง แบรนด์ระดับท็อปอย่างแชนแนลแล้ว เธอเองก็ตัดใจซื้อไม่ ลงเหมือนกัน เธอมาที่นี่ก็เพียงที่จะซื้อเครื่องสำอางธรรม ดาๆเท่านั้น

พอได้เห็นผู้จัดการร้านอยู่ๆก็ให้พวกบุษบากรสองคนฟรีๆ ไปเลยแบบนี้ แน่นอนว่าเธอก็อิจฉาจนตาลุกเป็นไฟ

“ต้องขออภัยด้วยค่ะ ไม่มีของคุณ” ชั่วพริบตา น้ำเสียง และท่าทางของผู้จัดการร้านก็เปลี่ยนกลับเป็นเย็นชา

“ทำไมพวกเธอถึงได้ล่ะ แต่ฉันไม่ได้ ฉันเป็นลูกค้าประจำ ของร้านพวกเธอนะ พวกเธอทำแบบน้อยากจะเสียลูกค้า แบบฉันไปหรือไง พวกเธอสองคนเป็นลูกค้าประจำของร้าน เธอไม่ได้ด้วยซ้ำ” ผู้หญิงคนนั้นสำคัญตัวใหญ่

“ต้องขออภัยจริงๆ ยังไงก็ไม่มีของคุณค่ะ เครื่องสำอาง ของคุณผู้หญิงทั้งสอง มีคนจ่ายเงินไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ถ้า คุณอยากได้ ก็ใช้เงินตัวเองซื้อสิคะ” ผู้จัดการร้านตอบกลับ

“มีคนจ่ายเงินไว้แล้วหรอ ใครกัน” บุษบากรถามอย่างเร่ง

รีบ

“ขออภัยค่ะ เรื่องนี้พวกเราไม่สามารถบอกได้ ” ผู้จัดการ ร้านพูด พลางเหลือบมองรพีพงษ์เล็กน้อย

อารียาเองก็หันไปมองทางรพีพงษ์ ในความรู้สึกของเธอ แล้ว เงินส่วนตัวของรพีพงษ์คงไม่ได้เยอะขนาดนั้น

ก่อนหน้าผู้หญิงคนนั้นยังหาว่า บุษบากรหาผู้ชายที่เต็มใจ ซื้อเครื่องสำอางให้เธอไม่ได้ ไม่ทันแหงะหน้ามอง ก็มีคน ซื้อชุดเครื่องสำอางราคาแพงให้เธอกับอารียาคนละชุด นี่ มันตบหน้ากันชัดๆ

เธอมองเครื่องสำอางในมือของบุษบากรกับอารียา อิจฉา จนกัดฟันกรอดๆ
วันนี้ ยังไงพวกเธอก็ต้องให้เครื่องสำอางฉันฟรีเหมือน พวกเขา ไม่อย่างนั้นล่ะก็….ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ซื้อ เครื่องสำอางร้านพวกเธออีก” ผู้หญิงคนนั้นยืนเคาะเท้า เกาะอก เริ่มเล่นแกมโกง

ผู้จัดการร้านเห็นดังนั้น ก็รีบไปเรียกพนักงานรักษาความ ปลอดภัย พลางพูด “เอาผู้หญิงก่อกวนคนนี้ออกไป ให้ฉัน ที แจ้งร้านแชนแนลสาขาอื่นด้วย ว่าต่อไปนี้แบรนด์ของเรา แม้แต่ชิ้นเดียวก็ห้ามขายให้เธอ”

พนักงานรักษาความปลอดภัย รีบไล่ผู้หญิงเจ้าปัญหาคน นั้นออกไปอย่างไร้เยื่อใย

บุษบากรกับอารียาเห็นท่าทางอับอายขายขี้หน้าของเจ้า หล่อน ก็อดแอบหัวเราะในใจไม่ได้ คิดว่าเธอเจอแบบนี้ก็

สมควรแล้ว

“เหอะ ดูสิ เมื่อกี้ยังด่าฉอดๆๆอยู่เลย ตอนนี้ทำไมถึงไม่ กล้าซะแล้วล่ะ ทำตัวหัวสูงซะจริงๆ ตอนนี้ร้านทุกสาขา ของแชนแนลไม่ต้อนรับหล่อนซะแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าคราว หน้ายังจะกล้าไปอวดเบ่งที่ไหนอีกไหม” บุษบากรพูดอย่าง ได้รับชัยชนะ
หลังจากที่เห็นผู้หญิงคนนั้นถูกไล่ออกไปจากร้าน บุษบา กรก็อดไม่ได้ที่จะมองเครื่องสำอางในมือตัวเอง ก็คิดถึง เรื่องของขวัญที่ได้ตอนถ่ายทอดสดวันนี้ อยู่ๆก็มีความคิด แปลกประหลาดโผล่ขึ้นมาในหัว

หรือว่าจะเป็น ผู้ชายคนนั้น เขาจะมาหาฉันแล้วสินะ

เธอมองไปทางอารียา พร้อมถามอย่างตื่นเต้น “เธอว่า คน ที่จ่ายเงินให้พวกเรา จะใช่เจ้าชายขี่ม้าขาวของฉันไหม”