บทที่ 13 เรียก ไตรทศออกมาพบฉัน

เมื่อพี่ฮันน่าได้ยินตัวเลขที่พนักงานบอก เธอถึงกับเบิก ตาโพลง เธอคิดว่าตัวเองหูฝาดไป จึงรีบวิ่งไปดูหน้าจอ คอมพิวเตอร์

“หน่วย สิบ ร้อย สิบล้าน ร้อยล้าน พันล้าน มะ หมื่นล้าน!”

เธอตกใจจนแทบจะสะดุ้งออกมา

“ในบัตรของนายมีเงินหมื่นล้านจริงๆ!” พี่ฮันน่ารู้สึกว่าตัว เองหายใจแรง มือทั้งสองข้างสั่นไปหมด

รพีพงษ์ยื่นมือไปหยิบบัตรกลับมา แล้วพูดขึ้นมาว่า “ตอน นี้ผมดูเหมาะที่จะเข้าไปร่วมงานแล้วหรือยัง”

พี่ฮันน่ากลืนน้ำลายลงคอ เธอมีสีหน้าละอายใจ แล้วรีบ พูดขึ้นมาว่า “มะ เหมาะสมค่ะ คุณผู้ชาย เมื่อกีฉันขอโทษ จริงๆ นะคะ ฉันมีตาหามีแววไม่ แสดงกิริยาที่ไม่ดีกับคุณ ผู้ชาย หวังว่าคุณผู้ชายจะไม่ถือโทษโกรธนะคะ เดี๋ยวฉัน จะพาคุณเข้าไปในทางของแขกวีไอพีค่ะ แล้วจะจัดห้องส่วนตัวให้คุณด้วยค่ะ”

รพีพงษ์ไม่พูดอะไรแล้วเดินออกมาพร้อมกับพี่ฮันน่า พวกเข้าเดินเข้าไปตามทางเดินสำหรับแขกวีไอพี เมื่อเดิน เข้าไปถึงในงานประมูล เขาเข้าไปในห้องส่วนตัวเฉพาะ แขกวีไอพีเท่านั้นที่จะเข้ามาได้ เขาสามารถทำการประมูล ผ่านปุ่มที่ติดตั้งอยู่ในห้อง เมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะไม่มีใครรู้ว่า ใครเป็นผู้ประมูล นับว่าเป็นการป้องกันความปลอดภัยให้ กับแขกวีไอพีด้วย

เมื่อพี่ฮันน่าส่งรพีพงษ์เข้าไปในห้องเรียบร้อย เธอจึงเดิน ออกมา เธอถอนหายใจพรวดออกมา เมื่อกี้ตอนที่เธอส่ง เขาเข้าไปในห้อง มือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

ชายสองคนที่กันรพีพงษ์เอาไว้เมื่อตอนแรกเดินเข้ามาหา เธอ สีหน้าของชายทั้งสองดูงุนงง

“พี่ฮันน่า คุณให้ไอ้ขอทานนั่นเข้าไปในนั้นทำไมครับ แถม ยังให้มันเดินทางสำหรับแขกวีไอพีด้วย มันให้อะไรคุณเห รอครับ” ผู้ชายหนึ่งในนั้นเอ่ยปากถาม

เธอไม่พูดอะไรแล้วตบผู้ชายคนนั้นไปหนึ่งฉาด จากนั้นก็ ก่นด่าว่า “ระวังปากแกไว้ให้ดี ท่านนั้นคือแขกวีไอพีของเรา ถ้าใครกล้าเรียกเขาว่าขอทานอีก ก็เก็บของแล้ว ไสหัวออกไปซะ!”

ไม่นานงานประมูลก็เริ่มขึ้น

ของที่นำมาประมูลในครั้งนี้ล้วนเป็นของที่หรูหราและมี ราคา แต่รพีพงษ์ก็ไม่ได้สนใจ

เป้าหมายเดียวของเขาคือสินค้าชิ้นสุดท้ายของการ ประมูลนี้ ซึ่งก็คือสร้อยคอหัวใจวีตัส

เวลาผ่านไป สินค้าแต่ละชิ้นถูกประมูลไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง ถึงสินค้าชิ้นสุดท้ายนั่นก็คือสร้อยคอหัวใจวีตัส

คนที่กำลังจะหลับอย่างรพีพงษ์รีบตั้งสติ เขามองออกไป ทางหน้าต่างเห็นพิธีกรกำลังพูดแนะนำสร้อยคอหัวใจวีต ส เขาคิดในใจว่าไม่ว่าจะต้องใช้เงินมากเพียงใด เขาก็จะ ประมูลสร้อยคอเส้นนั้นมาให้ได้

“ทุกท่านครับ สร้อยคอหัวใจวีตัสมาจากฝีมือของนัก ออกแบบที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ เป็นเครื่องประดับ ที่ควรค่าแก่การสะสม สร้อยคอเส้นนี้ หลักๆ แล้วทำจาก เพชรชั้นดีจำนวน 108 เม็ด…”
“ราคาเริ่มประมูลของสร้อยคอเส้นนี้คือสิบล้าน เริ่มประมูล ได้ครับ”

หลังจากที่พิธีกรพูดจบ ทุกคนก็เริ่มประมูล แต่ราคามัน เพิ่มขึ้นครั้งละห้าแสนถึงหนึ่งล้าน รพีพงษ์ รู้สึกหงุดหงิด เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปตรงหน้าต่าง จากนั้นก็พูดขึ้นมา อย่างเสียงดังว่า “ฉันให้สามสิบล้าน!”

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง แล้วหันหน้าไปมองรพีพงษ์ที่ อยู่ในห้องวีไอพีเป็นตาเดียว แต่ทว่ามีกระจกคั่นอยู่พวก เขาเลยมองไม่ออกว่าเป็นใคร

ไอ้หนุ่มคนนี้มันบ้าไปแล้ว ประมูลสามสิบล้านเนี่ยนะ มัน เกินราคาของสร้อยเส้นนี้แล้ว”

“ผู้ที่ให้ราคาสามสิบล้านคือใครกันครับ ให้ราคาเยอะ ขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เศรษฐีในเมืองริเวอร์ใช่ไหมครับ”

“ฉันคิดว่าจะซื้อสร้อยเส้นนี้ให้ภรรยาของฉันได้ในราคา ประมาณสิบห้าล้าน ดูท่าแล้วน่าจะได้แค่ฝันแล้วล่ะ”

“นี่มันวัดระดับกันชัดๆ เขาเป็นคนรวยตัวจริงเลยล่ะเงินอันน้อยนิดของเรา คือเงินที่เขาเอาไปซื้อสร้อยคอ เท่านั้น”

“สามสิบล้านครั้งที่ 1 ยังมีใครจะประมูลเพิ่มไหมครับ” พิธีกรพูดขึ้น เขาก็เพิ่งเคยเจอคนที่ให้ราคามากขนาดนี้

ขณะนั้นเองคนที่อยู่ในห้องวีไอพีอีกห้องหนึ่ง น้ำเสียงที่ ฟังแล้วเหมือนเป็นการตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยวตะโกนออกมา ว่า “ผมให้สามสิบห้าล้าน!”

“สี่สิบห้าล้าน!” รพีพงษ์ประมูลอย่างไม่ต้องคิด ในสายตา ของเขาเงินก็แค่ตัวเลข ถ้าเขาซื้อสร้อยคอมาได้ ก็จะเอามา เป็นของขวัญให้อารียา

คนที่อยู่ในห้องวีไอพีอีกห้องหนึ่งเงียบลง ได้ยินเพียง

เสียงถอนหายใจ

ทุกคนต่างพากันตกใจกับราคาที่รพีพงษ์ประมูล สี่สิบห้า ล้านนี่มันสามารถซื้ออาคารพาณิชย์ได้สี่ห้าหลังเลยนะ แต่ นี่เขาใช้เงินเยอะขนาดนี้เพื่อซื้อสร้อยเพียงเส้นเดียว

นี่สิถึงจะเรียกคนรวยของจริง!
สุดท้ายก็ไม่มีใครสู้ราคาประมูลของรพีพงษ์ได้ สร้อยคอ หัวใจวีนัสจึงตกเป็นของเขาในราคาสี่สิบห้าล้าน

ทุกคนต่างก็อยากรู้ว่าใครคือคนที่ใช้เงินเยอะขนาดนี้เพื่อ

ซื้อสร้อยเพียงเส้นเดียว

แต่ทว่าที่งานประมูลมีมาตรการรักษาความปลอดภัยของ แขก คนพวกนี้จึงไม่สามารถเห็นหน้าของรพีพงษ์ได้

เมื่อเขาเดินออกมา ก็มีคนมาดักหน้าเขาไว้ คนคนนั้นก็คือ พี่ฮันน่า

พี่ฮันน่าดูมีเสน่ห์กว่าเมื่อครู่ กระดุมเสื้อเม็ดบนของเธอถูก ปลดออกสองเม็ด ใบหน้าของเธอก็ดูออกว่าได้รับการแต่ง หน้ามา

เธอมองรพีพงษ์ด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วพูดขึ้นมาว่า “คุณผู้ชาย ฉันมาขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อครู่”

“ไม่จำเป็น” รพีพงษ์เดินตรงไปข้างหน้า

เธอรีบเดินตามมาทันที “คุณผู้ชาย อย่าเฉยชาแบบนี้สิคะ เมื่อครู่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันสำนึกผิดแล้ว เพื่อที่ จะชดใช้ความผิดครั้งนี้ ฉันเต็มใจทำทุกอย่างตามที่คุณ ต้องการ”

“นี่เป็นนามบัตรของฉัน รอให้ฉันเลิกงาน คุณโทรมาได้นะ คะ ฉันจะรีบไปหา เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะทำตามสิ่งที่คุณบอก ทุกอย่างโดยไม่ขัดขืน”

พูดจบ พี่ฮันน่าก็ขยิบตาให้รพีพงษ์ แล้วเดินจากไปด้วย ท่าทีเขินอาย

รพีพงษ์เดินถือนามบัตรไว้แล้วก็เดินตรงออกไปข้างนอก ตอนที่เขาเดินมาถึงหน้าถังขยะ ชายหนุ่มก็มองนามบัตรใน มือแล้วก็เบะปากจากนั้นก็ทิ้งมันลงไปในถังขยะ

หลังจากที่ซื้อสร้อยคอหัวใจวีตัสได้แล้ว รพีพงษ์ก็ไม่ได้ กลับไปที่บ้านทันที แต่เข้านั่งแท็กซี่ไปยังสถานบันเทิงส ตาร์กาย ที่อยู่ในเมืองริเวอร์

สถานบันเทิงสตาร์กายเป็นสถานบันเทิงที่มีชื่อเสียงมาก ในเมืองริเวอร์ที่นี่ได้รับการขนานนามว่าสวรรค์ของบรรดา หนุ่มๆ ไม่ว่าวัยรุ่นหรือวัยทำงานที่รู้สึกเหงาหรือเปล่าเปลี่ยวใจในยามค่ำคืน ก็มักจะมาที่นี่เพื่อคลาย

ความเหงา

สถานที่แห่งนี้มีชื่อเสียงด้านสาวงาม แต่นั่นก็เป็นเพียง เหตุผลรอง เหตุผลหลักๆ ที่ทำให้สถานที่แห่งนี้มีชื่อเสียง ก็คือที่นี่เป็นของไตรทศหนึ่งในสามของราชาใต้ดินที่มีชื่อ เสียงแห่ง เมืองริเวอร์

ไตรทศ เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับความสนใจอย่างมากในช่วง ไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาเป็นผู้ที่มีความสามารถในการต่อสู้อีก ทั้งยังมีอำนาจ เขาคนเดียวสามารถต่อกรกับชายนับสิบซึ่ง แข็งแกร่งกว่าเขาได้

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไตรทศอาศัยสองมือของตัวเอง จน ได้เป็นราชาใต้ดินแห่งเมืองริเวอร์เขามีลูกน้องที่ภักดีอยู่ใน กำมือจำนวนมาก

ราชาที่เหลืออีกสองคน ก็คือ พิชญุตม์และอินทัช ยังต้อง เกรงกลัวอำนาจของเขา

รพีพงษ์เดินมาถึงหน้าประตูสถานบันเทิงสตาร์กาย จู่ๆ ก็มี ชายร่างกายกำยำสองคนมากันตัวเขาไว้
“ไอ้เด็กน้อย ทำอะไร ไม่เห็นเหรอว่าร้านยังไม่เปิด รีบ ไสหัวไปซะ อย่ามายุ่งเวลาเล่นมือถือของฉัน” ชายร่าง กำยำเอ่ยขึ้นมา

รพีพงษ์ปรายตามองทั้งสองคน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็น ยะเยือก “เรียกไตรทศออกมาพบฉัน”