บทที่ 530 ถือว่ารู้จักตัวเอง

บทที่ 530 ถือว่ารู้จักตัวเอง

เมื่อตรีโลจน์ได้ยินสิ่งที่เยาวเรศพูด ใบหน้าของเขาก็แสดง ให้เห็นถึงความประหลาดใจ เขาคิดไม่ถึงว่าเยาวเรศจะคิดว่า ชายหนุ่มที่อายุน้อยและแข็งแกร่งจำนวนมากขนาดนี้ จะถูก รพีพงษ์ชายหนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินทุบตีจนต้องหาฟัน ทั่วพื้น

นี่เป็นการดูถูกเหยียดหยามเขามาก!

อย่างน้อยเขาก็สูง 1.9 เมตร อีกอย่างเขามักจะออกกำลังกาย ทุกวัน ไม่ว่ายังไง มันคงเป็นไปไม่ได้ที่แม้แต่จัดการชายหนุ่มที่ เกาะผู้หญิงกินก็ไม่ได้

หรือว่าเยาวเรศโดนชายหนุ่มที่เกาะผู้หญิงกินคนนี้หลอกถึง ขั้นนี้เลยเหรอ? กลับคิดว่าไอ้หมอนี่สามารถเอาชนะพวกเขาที่ มีจำนวนคนเยอะขนาดนี้

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังตรีโลจน์ บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความ ไม่พอ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เยาวเรศพูด พวกเขา กำลังอยู่ในวัยกระฉับกระเฉงทรงพลัง แน่นอนว่าพวกเขาไม่ เชื่อว่าคนมากมายขนาดนี้จะจัดการไอ้หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้ หญิงกินได้

“ จิมมี่ คุณกำลังล้อเล่นอะไรกับพวกเราเหรอ?อย่างเขาเนี่ย นะ เขาจะทุบตีพวกเราจนฟันร่วง?นี่มันเรื่องน่าขำไม่ใช่หรอกเหรอ” ตรีโลจน์กลั้นความโกรธในใจของเขาและพูด

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น รพีพงษ์เก่งมาก พวกคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ เขาจริงๆ” เยาวเรศพูดอย่างจริงจัง เธอไม่ได้เห็นมันเป็นเรื่อง ตลก หลังจากที่เคยได้เห็นฝีมือของเยาวเรศ เธอก็รู้เป็นอย่างดี เกี่ยวกับความน่ากลัวของเยาวเรศ

สิ่งนี้ทำให้ตรีโลจน์รู้สึกโมโหมากยิ่งขึ้น เขารู้สึกว่าถ้าวันนี้เขา ไม่สั่งสอนรพีพงษ์ต่อหน้าทุกคน ต่อไปเขาก็คงสู้ไม่ได้แม้แต่ คนเกาะผู้หญิงกินแน่

“ไอ้ขี้ขลาดคนนี้เนี่ยนะ จะเก่งแค่ไหนกัน?ผมว่าผมสามารถ จัดการเขาได้ด้วยตัวผมคนเดียว”

“ถูกต้อง ไอ้หมอนี้ดูธรรมดา เป็นไปได้ที่เขาคนเดียวจะล้ม พวกเราทั้งหมดได้ เยาวเรศ คุณต้องถูกเขาหลอกแน่นอน

“ลงมือเลยใช้กำปั้นของคุณเพื่อพิสูจน์ว่าคุณสามารถจัดการ เขาได้

เพื่อนนักศึกษาที่อยู่ข้างหลังตรีโลจน์ ต่างก็กระตือรือร้นที่จะ ลองดู อยากพิสูจน์ว่าคำพูดของเยาวเรศนั้นผิด

ตรีโลจน์ไม่ลังเลอีกต่อไป ชกไปที่ร่างกายของรพีพงษ์ โดยตรงด้วยหมัดของเขา
รพีพงษ์ยกมือขึ้นและจับข้อมือของตรีโลจน์ไว้ ทำให้หมัด ของเขาไม่สามารถไปข้างหน้าแม้แต่น้อย

ตรีโลจน์ต้องการที่จะหลุดพ้น แต่พบว่าไม่ว่าเขาจะใช้พละ กำลังมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถแม้แต่จะดึงมือของเขากลับ จากมือของรพีพงษ์ได้

ต้องรู้ว่าเขาเป็นคนบ้าการฟิตเนส กล้ามของเขาได้รับการ ฝึกฝนออกมาจริงๆ สามารถยืนนิ่งและจับแขนของเขา จน ทำให้เขาไม่สามารถเอามือกลับคืนมาได้ ไม่เคยเกิดขึ้นมา ก่อน

“แม่งเอ้ย ปล่อยมือกูนะ!” ตรีโลจน์ที่ทำอะไรไม่ถูกก็ตะโกนใส่ รพีพงษ์

รพีพงษ์เหวี่ยงแขนของตรีโลจน์ออกไป ทำให้เขาถอยไปด้าน

หลังไปหลายก้าว

“พวกคุณยังเป็นแค่นักศึกษา ผมไม่อยากทำอะไรกับพวกคุณ เพื่อนของผมยังรอผมอยู่ เรื่องเมื่อกี้ที่พวกคุณพูด ผมจะไม่ ถือสา หวังว่าพวกคุณจะรู้ตัวนะ ”

หลังจากพูดจบ รพีพงษ์ก็เดินเข้าไปในบาร์

ตรีโลจน์รู้สึกระวังจากการกระทำเมื่อกี้ของรพีพงษ์จึงไม่กล้า ที่จะลงมือกับรพีพงษ์อีก เพียงแค่มองดู รพีพงษ์เข้าไปในบาร์
จนร่างของรพีพงษ์จางหายไป ตรีโลจน์จึงค่อยดึงสติกลับมา ได้ แต่ในเวลานี้เขาก็ไม่กล้าที่จะตามไปทันที เพราะไนท์คลับ สวรรค์เป็นที่ของโสธร เขาจึงไม่กล้าสร้างปัญหาในไนท์คลับ สวรรค์ของโสธรโดยไม่มีเหตุผล

นิษฐาที่เฝ้าดูเรื่องสนุกอยู่ด้านข้าง เห็นรพีพงษ์เดินเข้าไป แบบนี้ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันทีพูดกับตรีโลจน์ว่า “ปล่อยเขา เข้าไปแบบนี้เลยเหรอ?ไอ้หมอนั้นหยิ่งผยอมเกินไปจริงๆตรีโล จน์ คุณไม่ควรจัดการมันหรอกเหรอ! ”

ตรีโลจน์เหลือบมองไปที่นิษฐาหนึ่งที พูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าง ในเป็นที่ของโสธร ถ้าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลจะทำให้เกิด ปัญหา แต่ว่า ไอ้หมอนี้กล้าที่จะหยิ่งผยองเช่นนี้ ผมจะไม่มีวัน ปล่อยเขาไปแน่นอน โอกาสหน้า ผมจะสั่งสอนวิธีการเป็นคน ให้เขาเอง วันนี้เรามาเพื่อเที่ยวสนุก อย่าให้ไอ้หนุ่มหน้าขาวที่ เกาะผู้หญิงกินมาทำลายอารมณ์ของเรา”

คนกลุ่มหนึ่งพยักหน้า โดยรู้สึกว่าสิ่งที่ตรีโลจน์พูดนั้นสม เหตุสมผล พวกเขาทั้งหมดแสดงความเห็นว่าไม่ควรไปถือสา ผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกิน

เยาวเรศถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าไม่มีการต่อสู้ หากมีการต่อสู้ในตอนนี้ จุดจบของพวกตรีโลจน์ต้องจบลง อย่างน่าอนาถ

ตรีโลจน์หันหน้าไปมองเยาวเรศ ดวงตาของเขาแสดงให้เห็น ถึงความทะเยอทะยานในการครอบครอง ในวันนี้ที่เขาออกมา เที่ยวและเลี้ยงเพื่อน เพียงเพื่อจีบเยาวเรศให้ติด ดังนั้นเรื่องที่เขาจะสั่งสอนรพีพงษ์ รอให้เขาจีบเยาวเรศติดก่อน ค่อยว่ากันใหม่

คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปที่ไนท์คลับสวรรค์ ไม่นานก็ลืมเรื่อง เมื่อกี้ไปจนหมด

ไนท์คลับสวรรค์ ในฐานะที่เป็นที่ของหัวหน้ามาเฟีย ทั่ว ในเซี่ยงไฮ้ เป็นหนึ่งในสถานที่ที่แพงที่สุดในเซี่ยงไฮ้ เป็นที่ นิยมมากและเต็มไปด้วยชายและหญิงที่หล่อเหลาและสวย นอกจากนี้ ยังมีเทคนิคการเล่นมากมายภายใน ดึงดูดชาย หนุ่มและหญิงสาวมากมายมาเที่ยวที่นี่

แสงสีในบาร์มืดสลัว แสงไฟหลากสีกวาดไปทั่วผู้คนตลอด เวลาและดนตรีที่ทำให้หูแทบหนวก กระตุ้นฮอร์โมนในร่างกาย ของทุกคน

ทันทีที่ตรีโลจน์เข้ามา เขาหยิบการ์ดยื่นให้บริกรและขอให้ บริกรเสิร์ฟไวน์ ทุกคนมองไปที่ตรีโลจน์ที่ใจกว้าง ใบหน้าเต็ม ไปด้วยความอิจฉา

นิษฐามองไปที่สภาพแวดล้อมในบาร์ พลางคิดถึงรพีพงษ์ที่ เกาะผู้หญิงกิน หากคนที่ดูแลเขาไม่ให้เงินเขาก็คงไม่สามารถ มากินสถานที่เช่นนี้ได้ แน่นอนตอนนี้ รพีพงษ์ต้องแอบรออยู่ที่ ห้องน้ำแน่ๆ

“หึ ตามมาที่นี่แล้วจะยังไง หรือคุณจะสามารถใช้จ่ายเหมือน ตรีโลจน์ อย่างมากคุณก็ทำได้เพียงมองอยู่ไกลๆเท่านั้น ไอ่คนเกาะผู้หญิงกิน ยังกล้ามาคิดไม่ซื่อกับผู้หญิงของคนอื่น ถ้าฉันรู้ว่าผู้หญิงที่เลี้ยงดูคุณคือใคร ฉันจะบอกความจริงทุก อย่างออกมา จะทำให้คุณไม่สามารถแม้แต่เกาะผู้หญิงกิน “นิษฐาพึมพำ

ในเวลานี้ ในห้องส่วนตัวที่หรูหราที่สุดในไนท์คลับสวรรค์ มี หญิงสาวสวยระดับยอดเยี่ยมยืนเรียงแถวกันอยู่ที่ประตู ไวน์ หายากและของว่างชนิดพิเศษหลายชนิดวางอยู่บนโต๊ะในห้อง หรู

โดยทั่วไปแล้ว มีเพียงลูกค้าชั้นนำเท่านั้นที่สามารถได้รับการ บริการเช่นนี้

ในไม่ช้า ประตูห้องก็เปิดออกและรพีพงษ์ก็เดินเข้ามาจาก ด้านนอก

สาวๆที่ยืนอยู่หน้าประตูหันไปหารพีพงษ์ทันที โค้งคำนับและ กล่าวทักทายรพีพงษ์ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ยินดีต้อนรับคุณ รพี”

รพีพงษ์มีอาการขนลุกด้วยการทักทายจากน้ำเสียงของสาวๆ ในนแถวนี้

โสธรลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปหารพีพงษ์พร้อมกับรอยยิ้มบน ใบหน้าและพูดว่า “คุณรพีคุณสามารถมาที่ของผม ทำให้ที่นี่ ของผมดูสูงส่งและสง่าจริงๆ สาวๆเหล่านี้ได้รับการคัดเลือกมา อย่างดีจากผม คุณรพีชอบคนไหน ให้พวกเธอมาร่วมดื่มกับคุณรพี ”

รพีพงษ์มองไปที่โสธรโดยหมดคำพูด เอ่ยปากพูดว่า “ไม่ต้อง แล้ว ให้พวกเธอออกไปเถอะ”

โสธรหมุนดวงตาและรีบพูดกับสาวๆแถวนั้นว่า “ยังไม่ได้ยิน ที่คุณรพีพูดเหรอ ผู้หญิงธรรมดาอย่างพวกคุณ ไม่เข้าตาของ คุณรพี ยังไม่รีบออกไปอีก!”

สาวๆแถวนั้นเดินออกจากห้องส่วนตัวทันที

รพีพงษ์เดินไปที่โซฟาและนั่งลง โสธรนั่งข้างๆเขาและพูด ด้วยรอยยิ้ม “ฐานะของคุณรพีนั้นสูงส่ง หาผู้หญิงธรรมดาแบบ นี้มา เป็นเพราะผมไม่รอบคอบเอง ด้วยฐานะของคุณรพี คงจะ มีเพียงสุภาพสตรีคนโตที่เพิ่งได้รับชื่อเสียงจากตระกูลพงศ์ ธนธดาเท่านั้นที่คู่ควรกับท่าน “