บทที่ 524 ผู้หญิงที่สวยและรวยคนนั้นคือใคร

บทที่ 524 ผู้หญิงที่สวยและรวยคนนั้นคือใคร

นิษฐาเบะปากใส่รพีพงษ์และพูดว่า “ฉันเรียกคุณแบบนั้นแล้ว จะทำไม?หรือที่ฉันพูดมันไม่จริง?คุณมันก็แค่ไอ้หนุ่มหน้าขาว ที่เป็นเด็กผู้หญิงรวย อีกอย่างยังทำตัวโจ่งแจ้งที่สนามบิน ตอน นี้กลับไม่ยอมรับมัน ช่างไร้ยางอายจริงๆ ”

รพีพงษ์มองไปที่นิษฐาด้วยใบหน้าที่เย็นชาและกล่าวว่า “ใครบอกคุณว่าผมถูกผู้หญิงรวยเลี้ยงดู ใส่ร้ายผู้อื่นโดยไม่มี เหตุผล นั่นเป็นวิธีที่อาจารย์ของคุณสอนคุณเหรอ?”

“ หึ คุณบอกมาซิว่าผู้หญิงสวยรวยคนนั้นทำอะไร คุณอย่า บอกนะว่าเธอเป็นเพื่อนของคุณ เธอเป็นคนที่ร่ำรวยขนาด นั้น คงไม่มาเป็นเพื่อนกับคนแบบคุณหรอก” นิษฐากล่าวอย่าง ก้าวร้าว

“ เธอมีหน้าที่แค่มารับผมที่สนามบินและรายงานให้ผมทราบ เท่านั้น คุณคิดมากเกินไปแล้ว” รพีพงษ์กล่าว

“แหม ขี้โม้จนไม่รู้สึกอายจริงๆ แต่เธอขับรถหรูหลายล้านมา รับคุณเชียวนะ ดูก็รู้ว่าเป็นหญิงสาวที่รวย คุณกลับบอกว่าเธอ มีหน้าที่รับคุณและรายงานสถานการณ์เท่านั้น หรือคุณจะ บอกว่าคุณเป็นหัวหน้าของเธอหรือ? “นิษฐาโต้กลับทันที

“ประมาณนั้น” รพีพงษ์ตอบ ในฐานะอาจารย์หนุ่มแห่งเทือกเขากิสนา สามารถเรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าของวิไลพร

“จิมมี่ คุณดูคนนี้สิ ไร้ยางอายจริงๆ เขากล้ายอมรับว่าเป็น ผู้นำของหญิงสาวที่ขาวและรวยคนนั้น ทำไมเขายังมาเช่าบ้าน อยู่กับเรา ฉันคิดว่าเขามันไอ้โรคจิตที่โอ้อวด พวกเรามาไล่เขา ออกไปโดยเร็วที่สุดดีกว่า อยู่กับคนแบบนี้มันเป็นเรื่องแย่จริงๆ นิษฐาพูดด้วยความโมโห

เมื่อเยาวเรศเห็นว่าทั้งสองคนกําลังจะทะเลาะกัน จึงรีบเดิน ไปที่ตรงกลางของทั้งสองและห้ามพวกเขาไว้”นิษฐา รพีพงษ์ คนนี้ก็ไม่เลวนะ เขาอาจจะเป็นคนรักศักดิ์ศรี ดังนั้นจึงไม่อยาก โดนคุณพูดแบบนั้น คำพูดของคุณมันทำร้ายคนอื่นจริงๆ พวก คุณถอยกันคนละก้าว หากไล่รพีพงษ์ไป ไม่มีใครรู้ว่าผู้เช่าคน ต่อไปจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยรพีพงษ์ก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร”

นิษฐายังคงจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างดุร้ายและกล่าวว่า “นิสัย เขาไม่เลวงั้นเหรอ?เขาแอบมองฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเป็นคน โรคจิต!”

รพีพงษ์ไม่อยากที่จะโต้เถียงกับเธอต่อไป เดินตรงไปชั้นบน โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของนิษฐา

เยาวเรศเดินไปตรงหน้านิษฐา ลากเธอไปนั่งที่โซฟาแล้วพูด ว่า “เอาล่ะ นิษฐา ไม่ว่าจะยังไงก็ตามรพีพงษ์ก็เช่าบ้านจาก เจ้าของบ้าน ไม่ใช่ว่าเราจะขับไล่เขาออกไปก็สามารถไล่เขา ไปได้ คุณอย่าโมโหเพราะเรื่องเข้าใจผิดแค่นี้เลย”
“ฉันแค่ไม่ชอบคนแบบนี้ เรื่องต่างๆที่รู้ๆกันอยู่ เขาก็ยังหน้า ด้านและปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ยังมาบอกอีกว่าเขาเป็น ศาสตราจารย์รับเชิญของมหาวิทยาลัยพวกเราไม่ใช่เหรอ ฉันได้ยินมาว่ามีแค่ศาสตราจารย์รับเชิญหนึ่งคนที่มาคณะ ประวัติศาสตร์ของเรา เขามีสอนในวันจันทร์หน้า ถึงตอนนั้น เราไปดู อัดวิดีโอและนำกลับมาถามกับคนไร้ยางอายคนนี้ ดู ว่าเขาจะแก้ตัวยังไง! “นิษฐากล่าวอย่างโมโห

เยาวเรศมองไปที่นิษฐาอย่างทำอะไรไม่ถูก หลังจากเห็นเธอ ไม่โวยวายว่าจะไล่รพีพงษ์ออกไปแล้วเธอจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

รพีพงษ์ตรวจดูห้องของเขา พบว่าถึงแม้ว่าการจัดแต่งที่นี่จะ ดูเรียบง่ายกว่าเล็กน้อย แต่ก็มีทุกอย่างที่ต้องใช้ ถือว่าสะดวก สบายและมีห้องสุขาอยู่ชั้นบน เขาไม่จำเป็นต้องไปใช้ห้องน้ำ ชั้นล่างกับผู้หญิงสองคนนั้น ซึ่งสามารถหลีกเลี่ยงความลำบาก และเก้อเขินได้

หลังจากแน่ใจว่าห้องไม่มีอะไรผิดปกติรพีพงษ์ก็นอนลงบน

เตียง

เมื่อเขามาที่เซี่ยงไฮ้ ภารกิจหลักของเขาคือการค้นหาอารียา

แม้ว่าตอนนี้จะมีเบาะแส แต่ก็ยังไม่ชัดเจนว่าอารียาอยู่ที่ไหน วิไลพรได้ส่งคนไปทำสิ่งเหล่านี้ สถานที่ที่เขาสามารถหานั้น จำกัด ในเวลานี้ เขาทำได้เพียงพึ่งพาเครือข่ายข่าวกรองของ เทือกเขากิสนาเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะตกลงกับผดุงสิทธิ์มาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่ มหาวิทยาลัยฟูตัน แต่ศาสตราจารย์คนนี้ ก็มีโอเพ่นคลาสแค่ หนึ่งคาบต่อสัปดาห์ อยากสอนอะไรก็แล้วแต่เขา เวลาอื่น ทาง มหาวิทยาลัยก็ไม่ได้จัดงานอื่นให้เขา

ดังนั้น ตอนนี้เขาไม่มีอะไรที่ต้องทํา ที่เขาต้องทําคือรอให้วิไล พรส่งข่าวให้เขา

หลังจากนอนบนเตียงสักพักรพีพงษ์ก็หลับไปด้วยความ เบลอๆ เขาฝันถึงอารียาและตื่นขึ้นมาในขณะที่เขากำลังจะจับ มือของอารียา

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ดูเวลาและพบว่าผ่านไปแค่ ครึ่งชั่วโมงรพีพงษ์เขย่าหัวเพื่อให้ตัวเองมีสติลุกขึ้น ลงไปชั้น ล่างและพบว่านิษฐากับเยาวเรศได้จากไปแล้ว เขาจึงออกจาก ห้อง ไปที่ มหาวิทยาลัยฟูตัน

ในเมื่ออารียาเคยปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยฟูตัน จึงมี โอกาสมากที่เธอจะกลับมาอีกครั้ง รพีพงษ์จะไปวนเวียนอยู่ ที่ มหาวิทยาลัยฟูตันดู เผื่อฟลุกแล้วได้พบกับอารียาโดยตรง แบบนี้ก็ไม่จําเป็นต้องรอคอยอย่างไร้จุดหมาย

ในตอนกลางคืน วิไลพรโทรหารพีพงษ์อยากกินข้าวกับเขา รพีพงษ์ปฏิเสธโดยตรง วิไลพรถามรพีพงษ์ว่าเขาอาศัยอยู่ ที่ไหน อยากมาดูสักหน่อย เพราะเกรงว่ารพีพงษ์จะพักในที่ที่ ไม่ดีพอ
รพีพงษ์หัวโตเล็กน้อยในทันที เดิมทีนิษฐาก็เข้าใจผิดเขาและ วิไลพร ถ้าวิไลพรมาก็จะยิ่งลำบากมากขึ้น

ดังนั้น เขาจึงบอกวิไลพรว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับอารี ยา ก็ไม่ต้องมารบกวนเขา พูดเสร็จก็วางสายโทรศัพท์ลงทันที

ในอีกสองวันถัดมารพีพงษ์ใช้เวลาส่วนใหญ่ในมหาวิทยาลัย

ฟูตัน ไปอยู่ในที่ที่อารียาเคยปรากฏตัวและใช้เวลาที่เหลือพัก

ผ่อนอยู่ในบ้านเช่า

แม้ว่านิษฐาจะไม่พอใจในตัวรพีพงษ์มาก แต่เธอก็ไม่เคยพูด ว่าจะขับไล่รพีพงษ์ออกไป อย่างมากก็แค่ประชดประชันเขา รพีพงษ์ไม่ใส่ใจในคำพูดของเธอและไม่สนใจเธอ

ตรงกันข้าม ท่าทีของเยาวเรศที่มีต่อรพีพงษ์จะดีกว่า เพราะ ก่อนหน้านี้มีเพียงเยาวเรศกับนิษฐาแค่ผู้หญิงสองคน ไม่ สามารถทำสิ่งต่างๆเช่นเปลี่ยนหลอดไฟและแขวนผ้าม่าน แต่ ตอนนี้รพีพงษ์มาอยู่ที่นี่เยาวเรศก็จะขอความช่วยเหลือรพีพงษ์

รพีพงษ์ก็ไม่เคยปฏิเสธ สิ่งนี้ทำให้ เยาวเรศรู้สึกว่ารพีพงษ์ เป็นคนดี ในขณะที่นิษฐารู้สึกว่ารพีพงษ์กำลังเสแสร้ง โดยคิด ว่ารพีพงษ์ต้องคิดว่าเยาวเรศเป็นคนไร้เดียงสาที่หลอกง่าย จึง ช่วยทำสิ่งเหล่านั้น ต้องมีพิรุธอะไรบางอย่างแน่นอน

บ่ายวันนั้นรพีพงษ์กลับไปที่บ้านพักเพื่อไปเอาของ ทันทีที่มาถึงประตูบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากชั้นล่าง เสียง หัวเราะของผู้ชายหลายคน ผสมกับคำสบถดังก้องใน ทาง เดิน.

รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ฟังออกว่าคนที่อยู่ชั้นล่างไม่ได้ปิดประตู แต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไปบอกอะไรพวกเขา เปิดประตูแล้วจะ เข้าไป

ในขณะนี้ เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง

“พวกคุณปล่อยฉันไปนะ!”

เสียงนั้นค่อนข้างคุ้นหู รพีพงษ์ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และ แน่ใจทันทีว่าเป็นเสียงของเยาวเรศ

เขาเดินลงบันไดไปชั้นล่างทันที เห็นว่าประตูห้องเปิดอยู่และ เต็มไปด้วยควันบุหรี่กับกลิ่นแอลกอฮอล์ มีชายหลายคนไม่ สวมเสื้อ จับแขนของเยาวเรศพร้อมกับรอยยิ้มร้ายๆ เหมือน กำลังต้องการจะลวนลามเธอ

เยาวเรศตื่นตระหนกไปทั้งใบหน้า แต่ต่อหน้าคนเหล่านี้ไม่มี ทางหลุดพ้นได้

“สาวน้อย ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่เล่นกับพวกพี่หน่อยเถอะ คุณ รำคาญเราเสียงดัง เดี๋ยวคุณก็โวยวายเสียงดัง คุณก็จะไม่พูด แบบนั้นแล้ว”