บทที่515 นายน้อย

บทที่515 นายน้อย

“ทํา…..ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? คุณดัมพ์รงค์ ทําไมคุณต้อง ลงมือกับคนของผมด้วยล่ะ? ผมเสียเงินจ้างคุณมา เพื่อให้คุณ ฆ่าไอ้สารเลวรพีพงษ์นี้ หรือว่าคนในเทือกเขากิสนาอย่างพวก คุณสามารถฆ่านายจ้างได้ตามใจเหรอ?”จิรเวชมองไปที่ดัมพ์ รงค์ด้วยสีหน้างงงวย

ดัมพ์รงค์ไม่ได้ตอบเขา แต่เดินไปตรงหน้าจิรเวชและโยษิตา ยกเท้าขึ้น และทำให้ทั้งสองคุกเข่าลงบนพื้นโดยที่ไม่การขัด ขืนใดๆ

“คุณทําอะไร! คุณบ้าหรือเปล่า ถึงได้ลงมือกับฉัน!”จิรเวช ตะโกนใส่ดัมพ์รงค์

โยษิตาก็กัดริมฝีปากและมองไปที่ดัมพ์รงค์ ด้วยความสงสัย เติมทีเธอคิดว่าดัมพ์รงค์จะลงมือจัดการร พงษ์ได้อย่าง รวดเร็ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะลงมือกับพวกเขา

ธีรศานติ์และกัญญาวีร์ทั้งสองคนต่างกังวลมากในตอนแรก และก็เตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนี แต่หลังจากที่เห็นฉากตรงหน้า ตอนนี้ ก็นิ่งอึ้ง

เกิดอะไรขึ้น? ทั้งสองคนเกิดความสงสัย ยอดฝีมือที่จิรเวช เสียเงินมากมายจ้างมาแต่กลับลงมือลงกับคนของพวกเขาเอง ซึ่งนี่มันเกินความคาดหมายของพวกเขาจริงๆ
ทั้งสองคนหันหน้ามองไปรพีพงษ์ โดยรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมี อะไรเกี่ยวข้องกับรพีพงษ์อย่างแน่นอน

บอดี้การ์ดทั้งสี่ของธีรศานติ์ก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่ง อกเช่นกัน พวกเขาในฐานะนักสู้เหมือนกัน สามารถตัดสิน ความแข็งแกร่งของดัมพ์รงค์ออกมาได้เป็นธรรมดา ถ้าเกิด เดี๋ยวลงมือขึ้นมาจริงๆ พวกเขาทั้งสี่คนก็คงต้องพุ่งไปอยู่ด้าน หน้าสุด และพวกเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของดัมพ์รงค์อย่างแน่นอน ถึงเวลามีจุดจบแบบไหน แค่คิดก็รู้แล้วเป็นธรรมดา

ดัมพ์รงค์ไม่สนใจจิรเวช แต่หันหลังเดินไปที่รพีพงษ์ ถึงตรง หน้าเขาแล้ว สองมือประสานกันคารวะให้รพีพงษ์ แล้วพูดว่า “นายน้อย จัดการปัญหาเรียบร้อยแล้วครับ”

นายน้อย!

ทุกคนตกใจกับคำพูดที่ดัมพ์รงค์ตะโกนออกมา และก็หันไป มองรพีพงษ์พร้อมกัน

รพีพงษ์พยักหน้าให้ดัมพ์รงค์ แล้วพูดว่า: “รบกวนนายแล้ว นะ”

จิรเวชมองไปที่รพีพงษ์อย่างเหลือเชื่อ จากนั้นถามดัมพ์รงค์: “คุณหมายความว่าอย่างไร? ทำไมคุณถึงเรียกเขาว่านาย ด้วย? เขากลายเป็นนายน้อยของคุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณ เป็นคนของเทือกเขากิสนาไม่ใช่เหรอ?”
โยษิตาก็มองไปที่รพีพงษ์และดัมพ์รงค์อย่างสงสัย ทันใดนั้น ก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

รพีพงษ์ยิ้มและเดินไปที่จิรเวชและโยษิตาทั้งสองคน แล้วพูด ว่า: “เขาเป็นคนของเทือกเขากิสนาจริงๆ นี่ไม่ได้ขัดแย้งกับ การที่เขาเรียกฉันว่านายน้อย”

“นี่มันเป็นไปไม่ได้! อันดับเทพเจ้าแห่งสงครามที่อันดับต้นๆ ของเทือกเขากิสนา มีสิ่งที่น่าหวาดกลัวอยู่ คุณมีสิทธิ์ไปให้ เขาเรียกนายน้อยได้อย่างไร เว้นแต่ว่า……เมื่อจิรเวชพูดถึง ตรงนี้ ดวงตาทั้งสองก็เบิกกว้างขึ้นทันที เผยให้เห็นความหวาด กลัว

“แกคิดไม่ผิด ดัมพ์รงค์เรียกฉันว่านายน้อย เป็นเพราะว่า ฐานะของนายน้อย เป็นของเทือกเขากิสนา”รพีพงษ์ตอบเบาๆ

ธีรศานติ์และกัญญาวีร์ฟังดูแล้วก็มึนงง พวกเขาไม่รู้ว่าเทือก เขากิสนาเป็นสถานที่แบบไหน ดังนั้นสำหรับฐานะตัวตนของ นายน้อยเทือกเขากิสนาเป็นแบบไหนก็ไม่ยังไม่ชัดเจน แต่ พวกเขาก็รู้ดีว่า คนที่ดูไปแล้วน่าหวาดกลัวคนนี้ ความจริงแล้ว ก็เป็นคนกันเอง วันนี้ถือได้ว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว

“นี่มันเป็นไปได้! คุณมันก็เป็นแค่เลือดชั่วของตระกูลลัดดา วัลย์เท่านั้นเอง ตระกูลลัดดาวัลย์ของคุณก็ทรยศมาออกมา จากตระกูลนิธิวรสกุล จะเป็นนายน้อยเทือกเขากิสนาไปได้ อย่างไร!”
การหายใจของจิรเวชมีความถี่ขึ้นมา เขาอยากจะลุกขึ้น มาจากบนพื้น แต่สิ่งเมื่อกี้ที่ดัมพ์รงค์มอบให้เขาทำให้เขาใช้ เรี่ยวแรงไม่ได้แม้แต่น้อย ทำได้เพียงคุกเข่าลงบนพื้นอย่างว่า ง่าย

รพีพงษ์ยกมือขึ้น ตบลงไปบนหน้าจิรเวชหนึ่งที และพูดอย่าง เย็นชา: “แล้วตระกูลนิธิวรสกุลของแกใหญ่มาจากไหนไม่ ทราบ พ่อฉันแค่คนเดียว สามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้านาย ของเทือกเขากิสนาได้ แต่ตระกูลนิธิวรสกุลของพวกแก เป็น ตระกูลที่ใหญ่โต ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีความ ก้าวหน้าขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย แกคิดว่าฉันคาดหวังกับชื่อเสียง ของตระกูลนิธิวรสกุลของพวกแกจริงๆเหรอ?”

จิรเวชได้ข้อมูลที่สำคัญมาจากคำพูดของรพีพงษ์ จากนั้นก็ เบิกตากว้าง และพึมพำว่า: “พ่อของนาย เป็นเจ้านายเทือกเขา กิสนาเหรอ? ทําไมถึงเป็นแบบนี้? เจ้านายเทือกเขากิสนาควร จะเป็นเทพสังหารไม่ใช่เหรอ?”

“ฮ่าฮ่า พ่อของฉันอยู่ในฐานะตัวตนของเทพสังหาร มานาน หลายปี เหตุผลที่เขาไม่เคยเปิดเผย ก็เพื่อจัดการกับตระกู ลนิธิวรสกุลของพวกแก คุณปู่ของฉันตายอย่างอนาถในเงื้อม มือของพวกแก คุณย่าของฉันก็โศกเศร้าเพราะเหตุการณ์นี้ แกคิดว่าพวกเราสองพ่อลูก จะลืมความเคียดแค้นเหล่านี้ได้ อย่างง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ?”รพีพงษ์กล่าวอย่างเย็นชา

จิรเวชกังวลขึ้นมาทันที เขาหันหน้าไปมองโยษิตา แล้วถาม ว่า: “พ่อของรพีพงษ์อยู่ที่ไหน ถ้าพ่อของเขายังไม่ตาย ทำไมเขาถึงกลายเป็นนายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์ได้ล่ะ?”

โยษิตากล่าวว่า: “ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของเขาตายหรือยัง เพียงแต่เมื่อสิบกว่าปีก่อน จู่ๆก็หายตัวไป ที่สําคัญก็ยังฝาก จดหมายทิ้งไว้ให้รพีพงษ์หนึ่งฉบับ แต่บนจดหมายฉบับนั้นก็ ไม่มีข้อมูลอะไรที่เป็นประโยชน์เลย”

“สิบกว่าปีก่อนเหรอ?”จิรเวชขมวดคิ้วทันที “เอาให้แน่ชัดว่า เท่าไหร่!”

“สิบ….สิบสี่ปีก่อน โยษิตาคิดสักพักแล้วพูด

ทันใดนั้นร่างของจิรเวชก็ถูกฟ้าผ่า พึมพำว่า: “สิบสี่ปี ก่อน….สิบสี่ปีก่อน พอดีกับที่เทพสังหารประสบความสำเร็จ ในการปีนบันไดสูง กลายเป็นเจ้านายของเทือกเขากิสนาในปี

เขาก็คิดอะไรบางอย่างออกมาทันที ใบหน้าซีดราวกับ กระดาษ และการจ้องมองไปรพีพงษ์ด้วยแววตาที่หวาดกลัว

โยษิตาที่อยู่ด้านข้างเห็นท่าทีของจิรเวช ก็กังวลขึ้นมา เธอ เอื้อมมือไปจับแขนของจิรเวช แล้วถามว่า: “ที่เขาพูดเป็นความ จริงหรือเปล่า? เขาเป็นนายน้อยของเทือกเขากิสนาสถานที่นั่น ที่นายพูดถึงหรือเปล่า? นนทภูเป็นเจ้านายของเทือกเขากิสนา ตอนนี้เหรอ?”

ใบหน้าของจิรเวชซีดเซียว แล้วพูดว่า: “อันดับเทพเจ้าแห่งสงครามรายชื่ออันดับต้นๆของเทือกเขากิสนาไม่เคยเคารพ ใคร ตอนนี้เขาสามารถเรียกรพีพงษ์ว่านายน้อยได้ นอกจาก เขาคือฐานะตัวตนนี้จริงๆ หรือยังมีเงื่อนไขจำเป็นอีกหนึ่งอย่าง นั่นคือรพีพงษ์มีความแข็งแกร่งที่เอาชนะเขาได้ ไม่อย่างนั้น เขาไม่มีทางเต็มใจที่จะเรียกร พงษ์ว่านายน้อย”

“ดัมพ์รงค์ปลอมไม่ได้ ดังนั้นสิ่งที่รพีพงษ์พูด เป็นความจริง ที่ สําคัญความแข็งแกร่งของเขา เกรงว่าจะแข็งแกร่งกว่าดัมพ์ รงค์ วันนี้พวกเรา ต่อให้ติดปีกจริงก็หนีไม่รอด

เมื่อโยษิตาได้ยินคำพูดของจิรเวช หน้าอกก็อดไม่ได้ที่จะ ขึ้นๆลงๆ ตะโกนใส่จิรเวช: “ไหนนายบอกว่ารพีพงษ์อยู่ตรง หน้านายเป็นเพียงแค่มดเองไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้กลายเป็น ว่าพวกเราถูกเขาจูงจมูกล่ะ? ตระกูลนิธิวรสกุลของพวกนาย เป็นตระกูลอันดับต้นๆของโลกไม่ใช่เหรอ ทําไมแม้แต่จัดการ กับคนธรรมดาอย่างรพีพงษ์ยังไม่ได้เลย!”

เมื่อจิรเวชได้ยินคําพูดของรพีพงษ์ ก็ตบลงไปทันทีหนึ่งที แล้วด่าว่า: “คุณไม่รู้ห่าไรเลยว่าพ่อของเขาก็คือเจ้านายของ เทือกเขากิสนา ตอนนี้เทือกเขากิสนา กลายเป็นยักษ์ใหญ่ มหึมา แม้แต่ตระกูลนิธิวรสกุล ก็ยังต้องหลีกเลี่ยง คุณมาโทษ ฉันตรงนี้ ฉันแม่งจะไปโทษใครได้!”

รพีพงษ์มองดูทั้งสองคนที่กำลังทะเลาะกันอยู่ตรงหน้า และ พูดด้วยรอยยิ้ม: “พวกคุณไม่ต้องเปลืองเรี่ยวแรง เดี๋ยวไปเจอ พญายมด้วยกันแล้ว มันไม่สายเกินไปที่จะบ่นกัน”