บทที่413 จุดเปลี่ยนการรับระหว่างทาง

บทที่413 จุดเปลี่ยนการรับระหว่างทาง

“เขา….เขาฆ่าหมาป่าตายเหรอ? แชมป์มวยในสนามมวย ใต้ดินเหรอ?”หลังจากนั้นไม่นาน ซินโตก็พูดด้วยความ ประหลาดใจ

ผู้รับผิดชอบยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ใช่แล้ว ฉันก็แค่เบื่อๆ เขียนไปมั่วๆ ตั้งใจว่าจะล้อเล่น ถ้าหากว่าตอนนั้นเขารู้สึกว่า ภารกิจนี้ไม่สามารถทำให้เสร็จได้ ฉันก็จะเปลี่ยนใหม่ให้เขา ใครจะคิดว่าเขาทำได้จริง ที่สำคัญหลังจากที่ขึ้นเวทีประลองก็ เตะหมาป่าจนตายด้วยลูกเตะเพียงครั้งเดียว

คำพูดของเขาทำให้ทุกคนในรถต้องหยุดหายใจอีกครั้ง ซิ นโตที่นั่งอยู่ข้างๆรพีพงษ์ย้ายตรงไปอีกด้านหนึ่ง โดยรู้ตัวว่า ต้องออกห่างจากรพีพงษ์ในระยะหนึ่ง

คนที่นั่งอยู่ข้างหลังตัวสั่น โดยไม่คาดคิดว่ารพีพงษ์ที่ดู เหมือนไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลย ลูกเตะเพียงครั้งเดียวก็เตะ แชมป์สนามมวยใต้ดินตายได้ คนที่มีความสามารถแบบนี้ เขา ไม่สามารถมีปัญหาด้วยได้เลย

เมื่อหลังจากรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของผู้รับผิดชอบบนใบหน้า ก็แสดงรอยยิ้มที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในเวลานั้นเขาคิด เพียงแต่ว่าอยากจะเข้าไปที่เทือกเขากิสนา ต้องทำภารกิจฆ่า แชมป์มวยให้สําเร็จ
ตอนนี้ถึงค่อยรู้ ที่แท้นี่เป็นเพียงเรื่องตลกที่ผู้รับผิดชอบท่า ขึ้น มีเพียงภารกิจของเขาดูเหมือนจะยาก แต่จริงๆแล้วภารกิจ ของคนอื่นค่อนข้างง่าย

ชินโตกลืนน้ำลาย และหลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงกล่าวกับ รพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่เคารพ: “คือว่า พี่ คำพูดก่อนหน้านั้นที่ผม พูดอาจทำให้ไม่พอใจ พี่เป็นคนใจกว้าง เท้าของพี่ อย่าได้เตะ มาที่ผมนะครับ”

เมื่อเห็นซินโตเริ่มขอโทษรพีพงษ์ คนที่เหลือในรถก็ทนไม่ ไหว พวกเขาทั้งหมดเป็นคนที่อาศัยอยู่บนปลายมีด รู้ว่าคน แบบไหนสามารถมีเรื่องด้วยได้คนแบบไหนไม่ควรมีเรื่องด้วย เหมือนกับรพีพงษ์ที่สามารถเตะแชมป์มวยตายด้วยลูกเตะ เพียงครั้งเดียว ถ้าโกรธจริงๆ วันนี้พวกเขาอาจจะไม่สามารถมี ชีวิตเข้าไปถึงเทือกเขากิสนาได้

คนที่นั่งข้างหลังรู้สึกกังวลที่สุด เมื่อกี้เขาถากถางเยาะเย้ยรพี พงษ์ได้มากที่สุด หลังจากที่รู้ความน่ากลัวของรพีพงษ์ ก็หวาด กลัวมาก

“พี่ ลูกพี่ ก่อนหน้านั้นผมปากเสีย ผมเป็นแค่กบในกะลา ผมมี ตาหามีแววไม่ ลูกพี่ใหญ่ใจเย็นๆก่อน อย่าให้ลูกเตะกับผม”

รพีพงษ์มองไปที่ท่าทีของคนเหล่านี้ในรถที่เปลี่ยนไปอย่าง รวดเร็ว ในใจรู้สึกตลก แต่เขาไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของคน เหล่านี้มากนัก
เมื่อเห็นรพีพงษ์ไม่พูดไม่จา ในรถก็สงบลงทันที และ บรรยากาศในรถก็เปลี่ยนไปหดหู่เล็กน้อย ซินโตที่นั่งด้านข้าง รพีพงษ์กระสับกระส่ายเล็กน้อย ถ้าไม่รถอยู่ระหว่างการขับ เคลื่อน เขาคงจะขอเปลี่ยนที่นั่งกับคนอื่นอย่างแน่นอน

ผู้รับผิดชอบหันหน้าเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ ดูแววตาของรพี พงษ์แม้ว่าจะแตกต่างกันบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษเกินไป เห็น ได้ชัดว่า คนแบบซินโตที่อยู่บนรถนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนที่ เก่งกาจอย่างรพีพงษ์ แต่ว่าคนที่รับผิดชอบคนนี้ไม่ใช่

ตามข่าวลือจากโลกภายนอก พวกคนรวยในเทือกเขากิสนา ชอบดูมากที่สุด คือยอดฝีมือเข่นฆ่ากัน ดังนั้นจึงไม่มีปัญหา การขาดแคลนยอดฝีมือ คนอย่างซินโตพวกเขา เข้าไปที่ เทือกเขากิสนา อย่างมากก็เป็นได้แค่ตัวรับกระสุน

ความแข็งแกร่งทีรพีพงษ์แสดงให้เห็นนั้น ทําให้คนตกใจ แต่ก็ ไม่ได้โดดเด่นกว่าในเทือกเขากิสนา

แน่นอนว่า นี่เป็นเพียงความแข็งแกร่งที่รพีพงษ์แสดงออกมา ให้เห็นเท่านั้น ตั้งแต่หลังจากที่รพีพงษ์กราบไหว้ให้กับผู้อาวุโส รพีพงษ์ยังไม่เคยเผชิญกับคู่ต่อสู้ที่ตัวเองต้องใช้พลังทั้งหมด ชายหนุ่มที่ถูกวีธราวางยาครั้งนั้นไม่นับ

ดูการตอบสนองของผู้รับผิดชอบ ในใจรพีพงษ์เริ่มสงสัยว่า เทือกเขากิสนาเป็นสถานที่แบบไหน ถ้ามียอดฝีมือรวมตัวอยู่ กันจริงๆ อย่างนั้นเขาก็จะสามารถแสดงมือของตัวเองได้อย่าง เต็มที
ตอนนี้รพีพงษ์อายุยี่สิบกว่าๆเท่านั้น และยังเป็นช่วงที่จิตใจ กำลังฮึกเหิม สำหรับในการต่อสู้ ยังมีความกระตือรือร้นอย่าง มาก หากสามารถวิ่งเข้าไปหาคู่ต่อสู้ที่ฝีมือพอๆกัน สําหรับเขา มันก็เป็นตื่นเต้นที่คุ้มค่า

ขับรถต่อไปประมาณสองชั่วโมง ก็เข้าสู่ป่าเขารกร้างไร้ผู้คน ผู้รับผิดชอบหยุดรถ และให้ทุกคนลงจากรถ จากนั้นพาพวก เขาเดินเท้าเข้าไปยังป่าบนภูเขา

“เทือกเขากิสนาคงจะไม่ใช่ว่าอยู่ในหุบเขาลึกลับนี้นะ ถ้าเป็น ที่นี่จริงๆ ฉันก็สามารถหาทางมาเองได้”ซินโตพึมพำกับตัวเอง

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนนั้นฉันเคยมาที่หุบเขานี้ ในตอนนั้น ฉันถูกคนไล่ฆ่า ไม่มีทางเลือกเลยต้องมาซ่อนตัวเองในหุบเขา นั่นหมายความว่าตอนนั้นฉันก็เข้าใกล้เทือกเขากิสนามากเห รอ?”อีกคนพูด

เห็นได้ชัดว่า ถ้าหากว่าเทือกเขากิสนาอยู่ในหุบเขาของชาน เมืองบาสแตร์จริงๆ คนเหล่านี้ก็ผิดหวังเล็กน้อย ในความคิด ของพวกเขา เทือกเขากิสนาที่มีข่าวลือสุดยอดมากขนาดนี้ ไม่ควรอยู่ในสถานที่ธรรมดาเช่นนี้

ผู้รับผิดชอบไม่ได้พูดจา แต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปด้านหน้า และเดินลึกขึ้นไปเรื่อยๆ รพีพงษ์ก็ค่อยๆพบว่ารอบๆมีกล้อง วงจรที่ซ่อนอยู่เริ่มปรากฏขึ้นบนต้นไม้บางต้น และดูเหมือนว่า จุดหมายปลายทางของพวกเขาจะอยู่ไม่ไกล
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทุกคนก็เดินผ่านป่า มาถึงพื้นที่ โล่ง มองจากระยะไกล มีบ้านอยู่เป็นแถวๆ ข้างหน้าบ้านเป็น พื้นที่ว่างขนาดใหญ่ และมีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ระยะทาง ห่างกันสามทางพอ ในเวลานี้มีเฮลิคอปเตอร์สามล่าจอดอยู่ที่ นั่น

แน่นอน เป็นอย่างที่รพีพงษ์คาดเดา สถานที่แห่งนี้เป็นเพียง จุดเปลี่ยนการรับระหว่างทางไปยันเทือกเขากิสนา ไม่ใช่อย่าง ชินโตพวกเขาคาดเดา

หลังจากที่ซินโตเห็นสถานการณ์ที่นั่น ก็ตกตะลึง และจากนั้น ก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ที่นี่มันไม่มีทางเป็นเทือกเขากิสนาได้ พวก เขายังคงต้องเปลี่ยนเครื่องที่นี่ ถึงค่อยไปยังสถานที่ที่พวกเขา ต้องการไป

ผู้รับผิดชอบพาทุกคนไปที่ห้องแถวคุณ จะเห็นว่ามีพนักงาน หลายคนสวมเครื่องแบบ และหลายคนก็เป็นเหมือนกับซินโต พวกเขา

แม้ว่าจะมีน้อยคนที่รู้จักเทือกเขากิสนา แต่ภายใต้ฐานใน จำนวนมากมายของประชากร มักจะมีคนที่รู้เรื่องนี้ผ่านช่อง ทางต่างๆ และเกิดความคิดที่จะเข้ามา

ดังนั้นหากผู้คนจากทุกภูมิภาครวมตัวขึ้นมา จำนวนคนจึงไม่

น้อย

ผู้รับผิดชอบพารพีพงษ์พวกเขาเหล่านั้น เข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง มีเตียงเจ็ด

เตียงและโต๊ะเจ็ดตัวในบ้านหลังนี้ บนโต๊ะวางแก้วไว้หนึ่งใน ข้างในไม่รู้ว่าเป็นน้ำหรือของอย่างอื่น

หลังจากหยุดอยู่ในบ้านหลังนี้ ผู้รับผิดชอบกล่าวกับทุกคน ว่า: “ตอนนี้พวกนายทุกคนไปเอาแก้วบนโต๊ะ ดื่มน้ำในนั้นลง ไป แล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นจะมีคนมาพาพวกนายไปขึ้น เฮลิคอปเตอร์โดยเฉพาะ รอเมื่อพวกนายฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง พวก นายจะพบว่า พวกนายได้เข้าไปที่เทือกเขากิสนาแล้ว”

“ในแก้วใบนั้นใส่อะไร พวกเราจะรู้ได้อย่างไรว่าหลังจากดื่ม น้ำในนั้นลงไปแล้ว จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งหรือเปล่า”มีคนถาม

ผู้รับผิดชอบแสดงรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า และพูดว่า: “น้ำ ในแก้วนี้จะทำให้พวกนายนอนหลับเท่านั้น ตอนนี้พวกนายมี สองทางเลือก ทางที่หนึ่งคือดื่มน้ำไปอย่างดีๆ และนอนลงบน เตียง และอีกอย่างคือ เดินออกไปตอนนี้เลย ฉันเชื่อว่าภายใน สิบวินาที พวกนายก็จะไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอีกเลยจริงๆ

ในใจทุกคนก็เต้นรัว แต่ในไม่ช้าก็เข้าใจว่า ตั้งแต่เข้ามาใน สถานที่แห่งนี้ ชีวิตของพวกเขา ก็ไม่ได้อยู่ในมือของพวกเขา อีกต่อไป

รพีพงษ์กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรเลย ในเมื่อเทือกเขากิสนาไม่ ต้องการให้คนเหล่านี้รู้วิธีเข้าไปเทือกเขากิสนา ก่อนที่จะ เข้าไป ให้พวกเขานอนก่อน ซึ่งเป็นวิธีที่ค่อนข้างอ่อนอยู่แล้ว
แต่เพื่อความปลอดภัย เขาก็ไม่ได้ไปดื่มน้ำบนโต๊ะก่อนคน แรก

ในเวลาซินโตเหมือนจะรวบรวมความกล้า เดินไปที่หน้าโต๊ะ หนึ่ง หยิบนํ้าบนโต๊ะขึ้นมา ดื่มรวดเดียว จากนั้นนอนบนเตียง

“เขี่ย ถึงยังไงก็ตายอยู่ดี ในเมื่อมาแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้อง กลัว”ชินโตกล่าว

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ล้มนอนลงบนเตียง และจากนั้นก็กรนขึ้น

มา

จนถึงเวลานี้ ทุกคนก็สบายใจ เดินไปที่โต๊ะทีละคน หยิบน้ำ บนโต๊ะขึ้นมา ดื่มลงไป และนอนบนเตียง

เมื่อรพีพงษ์เห็น ก็เดินเข้าไป หลังจากที่ดื่มน้ำลงไป นอน บนเตียง จากนั้นไม่นาน อาการวิงเวียนศีรษะอย่างแรงก็แผ่ กระจายไปทั่วศีรษะ จากนั้น เขาไม่สามารถควบคุมเปลือกตา ได้ ค่อยๆหลับลึกลงไป

เมืองริเวอร์

ในร้านอาหารลึกลับที่อยู่ในซอย ผู้ที่ผ่านการปลอมตัวปกปิด ตัวตน โยษิตาที่เปลี่ยนรูปลักษณ์การแต่งหน้าของตัวเองกำลัง นั่งอยู่หน้าโต๊ะ ยิ้มให้กับคนตรงข้าม

คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามโยษิตา คือเพื่อนที่ดีที่สุดของอารียาบุษบากร

นับตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งที่แล้ว การติดต่อระหว่างบุษบากร อารียาก็เปลี่ยนไปน้อยมาก อย่างแรกคือรู้ว่ารพีพงษ์ไม่มีทาง ที่จะรู้สึกอะไรกับเธอ ไม่ว่าเธอจะทำยังไงก็ไร้ประโยชน์ อีก หนึ่งอย่างคือรู้สึกเสียใจต่อสิ่งที่ตัวเองเคยทําลงไปกับอารียา ดังนั้นตอนที่เจอหน้าอารียา จึงมีความรู้สึกผิดอยู่เสมอ

ในตอนนี้ใบหน้าของโยษิตาดูเคร่งขรึม ยังนำพาความกังวล และหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่า เธอกลัวโยษิตาที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“คุณเอาพ่อแม่ฉันไปไว้ที่ไหน? ต่อให้เรื่องครั้งก่อนฉันไม่ได้ ทํา คุณก็ไม่ควรที่จะลงมือกับพ่อแม่ฉันไม่ใช่เหรอ?”บุษบากร จ้องไปที่โยษิตาแล้วถาม

โยษิตายิ้มให้เธอเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ฮ่าฮ่า ฉันมาหาเธอ ไม่ใช่เพราะเรื่องครั้งก่อน ตอนนี้พ่อแม่ของเธอยังปลอดภัยดี เพียงแต่ว่า พวกเขาจะสามารถกลับมาได้หรือเปล่า ขึ้นอยู่กับ ว่าเธอจะให้ความร่วมมือกับฉันหรือเปล่า”

บุษบากรนิ่งอึ้ง แล้วรีบถามทันทีว่า: “ร่วมมือกับคุณเหรอ? คุณจะทําอะไรอีกเนี่ย? ครั้งก่อนฉันก็ทำร้ายอารีไปแล้วหนึ่ง ครั้งแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะทำเรื่องอะไรที่ผิดต่ออารีอีก”

“หื้อ? พูดแบบนี้ เธอคิดว่าชีวิตของพ่อแม่เธอ เทียบกับนัง สารเลวอารียาคนนั้นไม่ได้เลยเหรอ?”โยษิตาหรี่ตา ระเบิด รัศมีความอาฆาตที่มองไม่เห็นออกมา
ร่างกายของบุษบากรสั่นสะท้าน หลังจากกัดฟัน แล้วก็พูดว่า: “คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่?”

“เรื่องที่ฉันอยากให้เธอทำเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ตอนนี้รพีพงษ์ เป็นศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของฉัน เขาไม่อยู่เมืองริเวอร์แล้ว ฉัน อยากให้หลังจากที่เขากลับมา พบว่าผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด หายไปแล้ว เพียงแค่เธอร่วมมือกับฉัน หลอกให้หล่อนออกมา ส่งให้กับพวกค้ามนุษย์ เสร็จสิ้นพวกนี้แล้ว ฉันจะส่งพ่อแม่ของ เธอไปถึงตรงหน้าเธออย่างสมบูรณ์”โยษิตากล่าวด้วยรอยยิ้ม

บุษบากรลังเลอยู่นาน หน้าหงิกหน้างอ สามารถมองออกได้ว่า เธอเจ็บปวดมาก หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เงยหน้าขึ้น หายใจ เข้าลึกๆ และพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องสัญญาว่า จะไม่แตะ ต้องพ่อแม่ฉันแม้แต่ปลายผม”