บทที่ 404 ไม่ปล่อยคุณไว้เหมือนกัน

บทที่ 404 ไม่ปล่อยคุณไว้เหมือนกัน

สีหน้าของอารียาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอจะยื่นมือ ไปผลักอกนิษฐ์ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรง เธอไม่สามารถ ต้านทานไอ้ผู้ชายลามกคนนี้ได้เลย

“อย่ามาแตะต้องฉัน แม่ฉันอยู่ข้างนอก ถ้าคุณกล้ามาแตะ ต้องฉัน ฉันจะตะโกนเรียกแม่” อารียาตะโกนออกมาอย่า งกล้าๆ กลัวๆ

อกนิษฐ์หัวเราะหึหึ แล้วพูดว่า “คุณคิดว่าการที่ผมจะทำ เรื่องแบบนั้นกับคุณที่นี่ ผมจะไม่คำนึงถึงแม่คุณเหรอ คุณ ไม่คิดเหรอว่าบางทีเรื่องนี้แม่คุณอาจจะยินยอมก็ได้

อารียาตกใจเป็นอย่างมาก เธอคิดถึงท่าทีแปลกๆ ของ ผู้เป็นแม่ก่อนหน้านี้ ทำให้เธอคิดว่าแม่อาจจะเห็นด้วยกับ เรื่องนี้ก็ได้

แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมศศินัดดาต้องทำแบบนี้ ก่อนหน้า นี้แม่บอกให้เธอจับรพึงพงษ์เอาไว้ แล้วทำไมตอนนี้ถึงร่วม มือกับคนอื่นทำเรื่องแบบนี้ล่ะ?
อย่าบอกนะว่าแม่ตบตาเธอ การที่แม่ทําแบบนี้เพราะ อยากให้เธอห่างกับรพีพงษ์งั้นเหรอ

ความคิดของเธอผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ว่าตอนนี้เธอ ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องพวกนั้น เพราะตอนนี้อกนิษฐ์ดึงเก้าอี้ที่ เธอนั่งไปทางด้านข้าง

“แม่ รีบมาช่วยหนูด้วย ไอ้นี่มันโรคจิต แม่รีบเข้ามาช่วย หนูเร็ว!” อารียาใช้แรงทั้งหมดตะโกนออกไป

“อย่าเสียงแรงเปล่าเลย วันนี้คุณต้องเป็นของผม ไม่มี ใครมาช่วยคุณหรอก ผ่านคืนนี้ไปคุณก็จะเป็นผู้หญิงของ ผม จากนี้ผมจะดีกับคุณ ผมรับรองว่าจะทำให้คุณพอใจทุก ครั้ง” อกนิษฐ์พูดแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ

ศศินัดดานั่งอย่างกระวนกระวายอยู่ข้างนอก เธอกำลังคิด ในใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นภายในห้อง

ขณะนั้นเอง เธอได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของ อารียา ถึงแม้ว่าเสียงที่ลอดออกมาจากประตูจะเบามาก แต่ ศศินัดดาก็ได้ยินอย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของอารียา ศศินัดดาลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปที่หน้าประตูห้อง แต่เธอก็ ชะงักลงและเอาแต่พูดให้ตัวเองสบายใจ “ครั้งนี้ฉันทำเพื่อ อารี เพื่ออนาคตข้างหน้า ถึงแม้ครั้งนี้อารีจะถูกขืนใจก็ไม่ เป็นไร”

เมื่อคิดได้ดังนั้นศศินัดดาจึงเดินกลับไปตรงโต๊ะที่อยู่ไม่ ไกล และทําเหมือนไม่ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ของอารียา

ขณะนั้นเองรพีพงษ์กับพวกธฤตญาณเดินเข้ามาใน โรงแรม รพีพงษ์มีสีหน้าตึงเครียด รังสีแห่งความตายแผ่ ออกมาจากตัวเขาตลอดเวลา ดูออกเลยว่าเขากำลังโกรธ มาก

“ไปหาให้เจอ!” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

คนกลุ่มนั้นรีบขึ้นไปค้นหาบนห้องข้างบน ตอนนี้มีคนจำนวนไม่น้อยกำลังนั่งดื่ม คนที่สามารถมานั่ง ทานอาหารที่นี่ได้ นับว่าเป็นคนที่มีฐานะ

เมื่อโดนคนเปิดประตูห้องเข้ามา คนพวกนั้นก็รู้สึกไม่ พอใจ
แต่ไม่นานคนของธฤตญาณก็ใช้กำปั้นบอกให้คนพวกนั้น หุบปากลง อีกทั้งเมื่อคนพวกนั้นเห็นรพีพงษ์ต่างพากันกลัว จนหัวหด

ตอนนี้คนทั้งเมืองริเวอร์รู้หมดแล้วว่ารพีพงษ์เกี่ยวข้องกับ ตระกูลลัดดาวัลย์แห่งเกียวโต คนในเมืองริเวอร์ไม่มีใคร กล้าไปยั่วโมโหเขา

ไม่ถึงห้านาที ไตรทศส่งข้อความมาบอกรพีพงษ์ว่า “พร แม่ยายของ อยู่ตึกสาม

รพีพงษ์รีบไปตึกสามกับธฤตญาณทันที

เมื่อถึงตึกสาม รพีพงษ์เห็นศศินัดดานั่งอยู่ตรงนั้น เขารีบ ก้าวเข้าไป พวกของธฤตญาณก็เดินตามเขาเข้าไปเช่นกัน

ศศินัดดาก้มหน้าไม่ให้ตัวเองคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในห้อง ขณะนั้นเองเธอได้ยินเสียงฝีเท้าของคน จึงเงยหน้าขึ้น เห็นว่ารพีพงษ์พาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ เธอตกใจ จนสะดุ้งโหยง

เธอรีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “รพีพงษ์ ทำไมนายถึงมาที่dr

รพีพงษ์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียง เย็นยะเยือก “อารอยู่ที่ไหน

“เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ นี่คือโรงแรมของฉัน นายรีบไสหัวออก ไปซะ นายห้ามเข้ามาในโรงแรมของฉัน” ศศินัดดาพูดด้วย ความประหม่า

“ไม่บอกใช่ไหม?” รพีพงษ์ยื่นมือไปบีบคอของศศินัดดา อย่างไม่เกรงใจ

ศศินัดดาถูกบีบคอจนพูดไม่ออก สายตาของเธอมองไป ยังห้องนั้น

รพีพงษ์โยนศศินัดดาลงไปบนพื้น จากนั้นจึงเดินเข้าไปใน ห้องนั้น

“รพีพงษ์ แกมันสมควรตาย กล้าดียังไงมาบีบคอฉัน แก ไม่ตายดีแน่!” หลังจากที่ศศินัดดาล้มลงไปกับพื้น เธอก็รีบ ตะโกนออกมา แต่น่าเสียดายที่รพีพงษ์ไม่สนใจเธออีก
รพีพงษ์กับประตูดังปัง เพราะเขาใช้แรงมากเกินไปจน ทําให้ประตูบานนั้นหลุดออกมา

เสียงนั่นทำให้อกนิษฐ์ที่กำลังถอดเสื้อของอารียาสะดุ้ง โหยง เขารีบเก็บมือที่กำลังยื่นออกไปสัมผัสตัวอารียา

รพีพงษ์เห็นภาพในห้อง เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งเข้าไป อกนิษฐ์ทันที ชายหนุ่มใช้มือตบลงไปบนใบหน้าของ อกนิษฐ์ จากนั้นจคงยื่นมือไปบีบแขนของเขา

เสียงกร๊อบดังขึ้น

แขนของอกนิษฐ์หักทันที เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด รพีพงษ์ใช้เท้าถีบจนอกนิษฐ์ลงไปนอนกองกับพื้น

อารียาเห็นรพีพงษ์เข้ามาทันเวลาพอดี เธอรู้สึกโล่งอก แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย เพราะอกนิษฐ์ วางยาเธอ ทำให้ตอนนี้ร่างกายเธอร้อนผ่าวไปหมด เธอ อยากถอดเสื้อผ้าออกมาก

รพีพงษ์เห็นอารียานั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง เขาจึง ไม่ได้เดินเข้าไปหาเธอก่อน เขาใช้เท้าถีบลงไปที่หน้าของอกนิษฐ์

“แกเป็นใคร ทำไมถึงทำแบบนี้กับภรรยาของฉัน” รพีพงษ์ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก รังสีแห่งความตายแผ่ออกมา จากตัวเขา

อกนิษฐ์รับรู้ได้ถึงรังสีแห่งความตายที่แผ่ออกมาจากตัว รพีพงษ์ เขาคิดในใจว่าถ้าไม่พูดความจริงออกไป รพีพงษ์ ต้องฆ่าเขาอย่างแน่นอน

เขาอดกลั้นความเจ็บปวดที่แขน จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำ เสียงสั่นเครือว่า “มะ มีผู้หญิงคนหนึ่งบอกให้ผมทำตามที่ เธอบอก เธอจะตอบแทนผมอย่างดี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม คุณปล่อยผมไปเถอะนะ”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” รพีพงษ์ถามขึ้นอีกครั้ง

“ผมไม่รู้ เธอพรางใบหน้าส่วนล่างเอาไว้ตลอด ผมไม่รู้ว่า หน้าตาของเธอเป็นยังไง อีกอย่างผมเคยเจอเธอแค่ไม่กี่ ครั้ง ส่วนเรื่องอื่นผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น” อกนิษฐ์รีบพูดออกมา

“นายเป็นใคร”
“ผมเป็นแค่คนกวาดขยะ ผู้หญิงคนนั้นมาหาผม เธอซื้อชุด ให้ จัดการให้ผมดูเหมือนคนรวย แล้วมาจัดการภรรยาของ คุณ” อกนิษฐ์ตอบอย่างซื่อสัตย์

รพีพงษ์หรี่ตาลง ความโกรธปะทุขึ้นภายในใจเขาจนไม่ สามารถอธิบายได้ เขาใช้แรงกดลงไปบนเท้าที่อยู่บนหน้า อกนิษฐ์จนทำให้ฟันของอกนิษฐ์หลุดออกมา

ถึงแม้ว่าศศินัดดาจะอยู่ข้างนอก แต่ก็ได้ยินสิ่งที่อกนิษฐ์ พูด หลังจากที่เธอรู้ว่าอกนิษฐ์เป็นแค่คนกวาดขยะ เธอถึง กับเบิกตาโพลง ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าอกนิษฐ์ เป็นคนรวยที่มีเงินสองสามร้อยล้าน

“ไอ้ผู้หญิงนั่นสมควรตายจริงๆ กล้าหลอกฉันเหรอ กล้า เอาคนกวาดขยะมาทำร้ายลูกสาวฉัน อย่าให้ฉันเจอมันอีก นะ ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่!” ศศินัดดาพูดลอดไร้ฟันออกมา

รพีพงษ์เดินออกมาจากในห้อง เขามองศศินัดดาแล้วพูด ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “ผู้หญิงที่คอยบงการคุณอยู่ ที่ไหน”

ตอนนี้เขากำลังโกรธมาก ถ้าศศินัดดาไม่ยอมพูดออกมา เขาไม่อ่อนข้อให้ศศินัดดาแน่นอน

ศศินัดดาแสดงสีหน้ารู้สึกผิดออกมา เธอรีบพูดกับรพีพงษ์ ว่า “ฉันกำลังจะบอกกับนายว่าผู้หญิงคนนั้นเอาคนกวาด ขยะมาหลอกฉัน เมื่อกี้มันเดินเข้าไปทางห้องฝั่งนั้น นายรีบ ไปจับมันสิ งัดการมันให้สาสมด้วย”

รพีพงษ์ส่งเสียง ออกมา เขาคิดในใจว่าศศินัดดาโยน ความผิดให้คนอื่นเร็วเหลือเกิน แต่ว่าตอนนี้เขายังไม่ จัดการศศินัดดา เขาต้องไปหาผู้หญิงที่คอยกำกับเรื่อง ทั้งหมดนี่เสียก่อน ต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องการ อะไรกันแน่

เขาหันไปมองธฤตญาณและส่งสัญญาณให้เขาส่งคนตาม มา จากนั้นคนพวกนั้นจึงรีบเดินตามไปที่ห้องฝั่งนั้นทันที

รพีพงษ์ถีบไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล คนที่มองอยู่อย่างศศิ นัดดาเจ็บปวดใจมาก เธอก่นด่าออกมาว่า “นายไม่เจ็บปวด ใจสิ ตอนนี้โรงแรมนี้เป็นของฉันแล้ว รอให้เสร็จเรื่องก่อน เถอะ ฉันจะให้นายชดใช้ค่าประตูสองบานนี่”
หลังจากที่ประตูถูกถีบจนเปิดออก รพีพงษ์เดินเข้าไป ไม่มีใครอยู่ข้างใน แต่ดูออกว่าที่นี่เคยมีคนอยู่

“เธอน่าจะเพิ่งออกไป รีบให้คนไปหาข้างนอก ต้องหาผู้ หญิงคนนั้นให้เจอ!” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

ธฤตญาณพยักหน้า จากนั้นจึงพาไตรทศกับลูกน้องออก ไปตามหาผู้หญิงคนนั้น

รพีพงษ์หมุนตัวเดินออกไปหาอารียา ขณะนั้นศศินัดดา เข้าไปยืนอยู่ข้างๆ อารียาแล้ว

“ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม ไอ้หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรลูกใช่ไหม ศศินัดดาเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

อารียาเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ แววตาของเธอเต็มไปด้วย ความผิดหวัง จากนั้นเธอจึงยกมือขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ดู เหมือนเธออยากจะผลักผู้เป็นแม่ออกไป แต่ทว่าเธอกลับ ไม่มีแรงแม้แต่น้อย เธอยกมือขึ้นมาได้เพียงครู่เดียว มือก ตกลงไปอีก

“ลูกแม่น่าสงสารเหลือเกิน เรื่องนี้ต้องโทษไอ้รพีพงษ์ ถ้า มันมาเร็วกว่านี้ ลูกก็คงไม่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ศศินัดดาพูดขึ้นอีก

ถึงแม้ว่าอารียาไม่มีเรี่ยวแรง แต่เมื่อได้ยินศศินัดดาพูด เช่นนั้น เธอเกือบจะลุกขึ้นมาด่าผู้เป็นแม่

ขณะนั้นรพีพงษ์ก็เดินเข้ามา เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ศศินัดดา พูด จึงส่งเสียง แล้วพูดว่า “เมื่อกี้แม่อยู่ข้างนอกนิ ทำไม ไม่เข้ามาช่วยเธอล่ะ ดูเหมือนว่าแม่จะอยู่เบื้องหลังเรื่อง นี้นะ? ผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับแม่ ทำไมแม่ต้องทำร้าย ลูกสาวของตัวเองด้วย

เมื่อศศินัดดาถูกถามเช่นนั้น เธอถึงกับเป็นใบ้พูดอะไรไม่ ออก แต่ท้ายที่สุดเธอก็พูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย “นี่ไม่ เกี่ยวอะไรกับฉัน มันเป็นเพราะตัวซวยแบบแก ฉันบอกแล้ว ว่าอย่าให้อารีอยู่กับแก พออารีอยู่กับแก ความซวยก็เข้ามา หาเธอทันที เห็นไหมล่ะ!

รพีพงษ์เกือบจะยกเท้าถีบศศินัดดา

ตอนนี้อารียาพิงอยู่บนตัวของเขา เขาก้มหน้ามองเธอแล้ว สังเกตว่าเธอดูผิดปกติ

ใบหน้าของอารียาแดงระเรื่อ ตาปรือ แววตาที่เธอมองเขาเต็มไปด้วยความกระหาย ทันใดนั้นรพีพงษ์รู้ทันทีว่า อารียาเป็นอะไร

เขารีบอุ้มอารียาขึ้นมา จากนั้นจึงหันไปมองศศินัดดาแล้ว พูดว่า “เรื่องนี้ค่อยกลับมาคิดบัญชีกับคุณ แม้ว่าคุณจะเป็น แม่ของอารี คุณทำผิด ผมก็ไม่ปล่อยคุณไว้เหมือนกัน!