บทที่ 330 ผลกรรมของธรา

บทที่ 330 ผลกรรมของธรา

เมื่อธราเห็นสภาพเหี่ยวแห้งของจักรพันธ์ สีหน้าก็เปลี่ยนไป และจะรีบพุ่งไปหาจักรพันธ์

“จักรพันธ์ ทำไมลูกถึงกลายเป็นแบบนี้? พวกเขาทำอะไรกับ ลูก? ลูกบอกแม่มานะ แม่จะจัดการแทนลูกเอง!”วีธรากล่าวด้วย ความกังวล

ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว หัวใจของรพีพงษ์จึงสั่นไหว จากนั้นก็หายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ในใจของเขารู้ดี ตั้งแต่วินาทีที่ตัวเองเกิดมา ก็แน่ใจได้ว่า วีธราไม่มีทางที่จะเป็น ห่วงตัวเอง

ในเวลานี้ใจก็อิจฉา เป็นเพียงการเสียความรู้สึกเท่านั้น

หลายคนยืนขวางอยู่ตรงหน้าจักรพันธ์ จ้องมองวีธราอย่าง โกรธๆ ทำให้เธอไม่สามารถเข้าใกล้จักรพันธ์ได้

วีธราหันไปมองรพีพงษ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ และตะโกน: “รพีพงษ์ ใครให้แกทำแบบนี้กับจักรพันธ์ของฉัน เขาเป็นแก้วตาดวงใจของฉัน แกทำแบบนี้กับเขา ฉันจะ ทำให้แกไม่ตายดีแน่!”

รพีพงษ์ยังไม่ได้พูด จักรพันธ์ก็พูด: “แม่ หรือแม่ยังเห็นรูปแบบ นี้ตอนนี้ไม่ชัดเจนเหรอ? แม่จะเอาอะไรไปทำให้เขาตาย? แม่ก็ ประเมินรพีพงษ์ต่ำไป เขาไม่ได้ธรรมดาอย่างที่แม่คิด ถ้าแม่ไม่ได้ ดูถูกเขา ผมก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้

หลังจากที่วีธราได้ยิน ก็ไม่ได้ตอบโต้ แต่รีบขอโทษจักรพันธ์:ใช่ ใช่ใช่ โทษแม่ มันเป็นความผิดของแม่ ถ้าไม่ใช่แม่ ลูกชายของ แม่จะกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร”

เมื่อทุกคนเห็นว่า ธราเชื่อฟังจักรพันธ์มาก ไม่กล้าแม้แต่จะพูด โต้แย้ง ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่รพีพงษ์

แววตาของรพีพงษ์เย็นชา ความคาดหวังของเขาที่มีต่อ ธรา เมื่อช่วงเวลาสิบกว่าปีก่อน ก็ดับวูบไปแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ อะไรมาจากวิธรา

เป็นเพราะเหตุนี้ หัวใจของรพีพงษ์จึงแข็งกร้าวอย่างมาก ต่อให้ วีธราจะรักจักรพันธ์แค่ไหน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับรพีพงษ์ พวกเขาก็ ไม่มีความผูกในครอบครัวต่อกันมานานแล้ว แม้ว่าในร่างกายจะมี เลือดเดียวกัน
“คุณไม่สมควรที่จะเป็นแม่คนเลย รพีพงษ์ก็เป็นลูกของคุณ และคุณคิดแต่จะทำร้ายเขา แต่กับจักรพันธ์คนนี้ที่ไร้ประโยชน์ นอกจากสร้างความเดือดร้อนให้คุณ แล้วยังไม่มีความสามารถ อะไร แต่คุณกลับดีกับเขามากมายขนาดนี้ หรือว่าคุณจะแยกไม่ ออกว่าอันไหนดีอันไหนชั่ว?”อารียากล่าวอย่างโกรธเคืองแทน รพีพงษ์

วีธราเงยหน้าขึ้นมามองรพีพงษ์ พูดอย่างโกรธๆ: “หึ เขาเป็นลูก ของฉันแล้วยังไงล่ะ ฉันให้กำเนิดเขา ก็แค่ถูกตระกูลลัดดาวัลย์ บังคับเท่านั้นเอง ก็เป็นสิ่งที่ถูกบังคับให้คลอดออกมาเท่านั้น ไม่ ยอมรับแล้วยังไงล่ะ?

“คุณ!”อารียาโกรธจนตัวสั่นไปทั่ว บาดแผลบนร่างกายก็เจ็บ และ ริมฝีปากของเธอก็ซีดลงมาก

รพีพง รีบโอบกอดพยุงอารียาไว้ แล้วพูด: “อย่าไปสนใจหล่อน เลย บางคน เกิดมาเป็นปีศาจ พูดอะไรไปก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

จากนั้นเขาก็ให้ชนิสราพยุงอารียาไว้ เดินไปที่ข้างๆจักรพันธ์ ดวงตาทั้งสองข้างมองไปที่วีธราอย่างอาฆาต พูดอย่างเย็นชา “คุณก็เห็นแล้วว่าคนพวกนี้ที่ล้อมรอบตัวคุณอยู่ในเมืองริเวอร์ คุณไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมมือของฉันได้ ตอนนี้เหลือคุณอยู่คน เดียวในที่นี้ พูดได้ว่าชีวิตคุณอยู่ในกำมือของฉัน
“เอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่ออกมา ไม่อย่างนั้นคุณก็น่ารู้จุดจบ ของตัวเองดีว่าจะเป็นยังไง!

หลังจากทีวีธราได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็ยังคงแสดงท่าทางที่ ดูถูกรพีพงษ์ แล้วพูด: แกมีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันเอาตราสัญลักษณ์ นายใหญ่ให้? ที่นี่มีฉันเพียงคนเดียวแล้วยังไงล่ะ ถ้าแกกล้าทำ อะไรฉัน ทั้งตระกูลลัดดาวัลย์ไม่มีทางปล่อยแกแน่!”

เมื่อเห็นว่าวีธราไม่ยอมเอาตราสัญลักษณ์ออกมา รพีพงษ์ก็บีบ แขนของจักรพันธ์ และพูดอย่างเย็นชา: “ถ้ายังไม่เอาออกมา ฉัน ก็จะหักแขนเขาเดี๋ยวนี้

จักรพันธ์ก็ร้องโอดโอยขึ้นมา แล้วตะโกนพุ่งไปทีวีธรา “แม่ก็รีบ เอาตราสัญลักษณ์ของนายใหญ่ออกมาเถอะ แขนของผมจะหัก อยู่แล้ว แม่ยังยืนเฉยอยู่ทำไม หรือว่าอีกหน่อยแม่ต้องการให้ผม กลายเป็นพิการเหรอ?”

เมื่อวีธราเห็นจักรพันธ์ร้องโอดโอย ก็กังวลขึ้นมาทันที แล้วรีบ พูด: “จักรพันธ์ นั้นมันคือตราสัญลักษณ์นายใหญ่เลยนะ จะเอาให้ ง่ายๆแบบนี้ได้อย่างไร….

“แม่แม่งอย่ามัวแต่พูดจาเหลวไหลกับฉัน รีบๆเอาตรา สัญลักษณ์นายใหญ่ออกมา แขนของกูจะหักแล้ว!”จักรพันธ์ ตะโกนใส่หน้า ธรา
วัชรา กตะโกนใส่แบบนี้ จนไม่กล้าละเลย รีบหยิบตรา สัญลักษณ์หนึ่งแผ่นออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเอง และเอื้อมมือ ยื่นไปให้รพีพงษ์ แล้วพูด: “ฉันให้ฉันให้ แกปล่อยตัวลูกชายนะ ฉันก็จะเอาตราสัญลักษณ์ให้แก

เมื่อเห็นตราสัญลักษณ์นายใหญ่ รพีพงษ์ก็ปล่อยมือ

“ตราสัญลักษณ์นายใหญ่นี้ฉันสามารถให้แกได้ แต่ว่าแกต้อง ปล่อยตัวฉันและจักรพันธ์ไปธรากล่าว

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูด “คุณไม่มีสิทธิ์มาเจรจาต่อรอง กับฉันแล้ว ต่อให้คุณไม่ให้ฉันฆ่าคุณ ก็สามารถเอาแผ่นตรา สัญลักษณ์นี้มาได้

“แกกล้าเหรอ! วีธราก็ตะโกน “ชีวิตของแกฉันเป็นคนให้ แกกล้า ฆ่าฉันเหรอ?”

“มีอะไรที่ไม่กล้า? คุณก็ไม่เคยเห็นชีวิตของฉันอยู่ในสายตา อยู่แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจคุณ ที่สำคัญครั้งนี้คุณทำร้าย ผู้หญิงที่ฉันรักที่สุดด้วย ไม่ให้คุณลิ้มลองความสุดยอดของฉัน คุณก็จะไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดพลาดขนาดไหน!”รพีพงษ์กล่าว

เมื่อ ธราได้ยินคําพูดที่อาฆาตของรพีพงษ์ ในใจก็เต้นแรง เธอ รู้ดีว่าวันนี้ตัวเองคงจะหนีไม่รอดแน่ รพีพงษ์เกลียดเธอฝังลึกเข้าไปในกระดูก โอกาสที่ดีขนาดนี้ในตอนนี้ รพีพงษ์จะ ปล่อยเธอไปได้ยังไง

“รพีพงษ์ ฉันก็ช่วยนายได้ตราสัญลักษณ์นายใหญ่มาแล้ว ตาม ที่เราตกลงกัน นายต้องปล่อยตัวฉัน นายอย่าพูดแล้วทำไม่ได้ นะ”จักรพันธ์หันหน้าไปมองรพีพงษ์

หลังจากทีวีธราได้ยินคําพูดของจักรพันธ์ สีหน้าก็แสดงความ สงสัยออกมาเล็กน้อย แล้วถาม: “จักรพันธ์ ลูกกำลังพูดอะไร? ทําไมลูกต้องช่วยเขาเอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่ด้วยล่ะ? ลูกและ เขาคุยอะไรกัน?”

จักรพันธ์ไม่สนใจวีธรา ในเวลานี้เขาต้องการเพียงแค่ให้ตัวเอง มีชีวิตรอด และก็ไม่ได้สนใจวีธรา

รพีพงษ์ยิ้มให้ ธราเล็กน้อย แล้วพูด: “คุณคงคิดไม่ถึงสินะว่า ลูกชายสุดที่รักของคุณ ก่อนหน้าที่ยังไม่รู้ว่าคุณจะมา ก็ทรยศแฉ คุณออกมาหมดแล้ว เขาบอกว่าจะช่วยฉันหลอกล่อคุณมา ถ้าได้ ตราสัญลักษณ์ในใหญ่แล้ว ให้ฉันปล่อยตัวเขา คิดไม่ถึงแผนก็ยัง ไม่ทันได้ใช้ คุณก็ส่งตัวเองมาถึงประตูเองเลย”

เมื่อ ธราได้ยินคําพูดของรพีพงษ์ ใบหน้าของเธอก็ซีดลงใน ทันที ดวงตาของเธอสบตาเข้ากับจักรพันธ์ แววตาเต็มไปด้วย ความไม่เชื่อ
ใบหน้าของจักรพันธ์เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้าสบตากับวี ธรา หันหน้าไปด้านข้าง

“จักรพันธ์ มันไม่ใช่อย่างนั้น เขาโกหกฉันใช่ไหม? ลูกจะทรยศ แม่ได้อย่างไร ทั้งหมดนี้เขาสร้างเรื่องโกหกขึ้น ใช่มั้ย?”วีธรา ถาม

สีหน้าจักรพันธ์เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แล้วพูด: “แม่ไม่รู้ว่า ผมอยู่ที่นี่ต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน ผมทำเช่นนี้ก็ไม่มีทาง เลือกเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่าแม่ต้องเข้าใจ

ร่างกายของวีธราถอยหลังสองก้าวอย่างช่วยไม่ได้ คิดไม่ถึงว่า การยอมรับจริงๆของจักรพันธ์เป็นกับการบดขยี้ความเชื่อของเธอ ให้แหลก ทันใดนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นหดหู่ขึ้นมา

“อย่างนั้นลูกเอาตราสัญลักษณ์นายใหญ่แลกเปลี่ยนกับรพีพงษ์ แล้วแม่ล่ะ? ลูกคิดวิธีช่วยแม่ออกไปยังไง แล้วใช่ไหม?”วีธรายัง คงมีความหวังอันริบหรี่ต่อจักรพันธ์ เพียงแค่จักรพันธุ์บอกว่าคิด แล้วว่าจะช่วยเธอออกไปยังไง เธอก็จะยังคงปฏิบัติต่อจักรพันธ์ เหมือนเดิม

“ผมเองยังเอาตัวรอดยาก จะมีกะจิตกะใจที่ไหนไปคิดถึงแม่ล่ะ ยังไงก็ตามตราบใดที่ช่วยรพีพงษ์ได้ตราสัญลักษณ์นายใหญ่มา ผมก็ไม่ต้องอยู่ในห้องมืดและชื้นอีกต่อไป สำหรับแม่รพีพงษ์จะ จัดการยังไง มันขึ้นอยู่กับดวงชะตาของแม่ไม่มีเกี่ยวอะไรกับผม”จักรพันธ์กล่าว

วีธรารู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองเจ็บปวด ยังไงเธอก็คิดไม่ ถึง ว่าลูกชายที่รักของตัวเอง จะโหดเหี้ยมขนาดนี้ และไม่สนใจ ความปลอดภัยของตัวเอง

จักรพันธ์เป็นความเชื่อในการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ของเธอมาโดย ตลอด และตอนนี้ความเชื่อนั้นก็พังทลายลง วีธรารู้สึกสิ้นหวังทั้ง ร่างกาย

ทุกคนรอบข้างมองไปที่วีธราด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีใครเห็นอก เห็นใจเธอ แต่หลายคนคิดว่านี่คือสิ่งที่วีธราสมควรได้รับ

เนื่องจากท่าทางทีวีธราแสดงต่อรพีพงษ์และจักรพันธ์ทั้งสอง คนแตกต่างกันราวกับฟ้ากับดิน ทุกคนรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม สำหรับรพีพงษ์ แต่ตอนนี้วีธราทำอะไรมากมายเพื่อจักรพันธ์ แต่ สิ่งที่ได้รับมาคือถูกจักรพันธ์ทรยศ นี่ถือว่าเป็นผลกรรมที่เทวดา ฟ้าดินให้กับวีธรา

“จักรพันธ์ ลูกทำแบบนี้กับแม่ ในใจไม่มีความรู้สึกผิดเลยเห รอ?”ดวงตาทั้งสองข้างของวิธรามีน้ำตาก็หลั่งไหลออกมา ดูแล้ว เสียใจมาก

จักรพันธ์กัมหน้าลง และไม่พูดอะไร
“คุณมีค่าพอที่จะพูดถึงความรู้สึกผิดเหรอ? คุณก็ทำแบบนี้กับฉัน ก็ไม่เคยรู้สึกผิด จักรพันธ์ก็เป็นเพียงแค่ผลกรรมของคุณเท่านั้น เอง”รพีพงษ์กล่าวเบาๆ

เมื่อธราเห็นว่าจักรพันธ์ไม่ตอบ ก็ยิ่งร้องไห้เสียใจใหญ่ ในใจ ของเธอรู้คำตอบอยู่แล้ว แม้แต่เธอก็คิดไม่ถึง ลูกชายที่เธอเฝ้า เลี้ยงดูมาหลายปี จะเป็นคนอกตัญญู

น่าเสียดายตอนที่รู้ ก็สายไปแล้ว

เธอหันไปมองรพีพงษ์ พร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม แล้วพูด: “แก พูดถูก นี่จะเป็นผลกรรมที่สวรรค์มอบให้กับฉัน แต่น่าเสียดายที่ แกคิดว่าทำแบบนี้ก็สามารถแย่งตระกูลลัดดาวัลย์กลับไปได้เห รอ? มันเพียงแค่แผ่นตราสัญลักษณ์นายใหญ่แผ่นเดียวเท่านั้น เอง นี่อาจจะทำให้แกกลายเป็นนายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัย ได้ อย่างไรก็ตามแกจะไม่มีทางได้รับความมั่งคั่งของตระกูลลัด ดาวัลย์ หากไม่มีรหัสผ่านของบัญชีของตระกูลลัดดาวัลย์ แก ก็จะไม่สามารถใช้เงินของตระกูลลัดดาวัลย์ได้เช่นกัน นายใหญ่ ตระกูลลัดดาวัลย์แบบนี้ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่ของตกแต่ง”

ตอนนี้เธอก็มีใจที่จะไปตายอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่กลัวหลังจากที่ รพีพงษ์รู้จะข่มขู่ถามจากเธอ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอไม่มีทางที่จะ บอกรหัสผ่านของบัญชีของตระกูลลัดดาวัลย์ให้กับรพีพงษ์
รพีพงษ์ยิ้มให้เราเล็กน้อย แล้วพูด ทำให้คุณผิดหวังจริงๆ ลูกชายสุดที่รักของคุณ บอกรหัสผ่านกับฉันแล้ว ดังนั้นสามารถ เอาความมั่งคั่งของตระกูลลัดดาวัลย์ได้หรือไม่ได้ คุณก็ไม่ต้อง กังวล

ธราเปลี่ยนไป จากนั้นก็กลายเป็นความสิ้นหวังและ สีหน้าของ ความผิดหวัง สักพัก ใบหน้าของเธอก็แสดงรอยยิ้มที่ผิดหวัง รู้สึกว่าทุกอย่างไม่มีความหมาย

“รพีพงษ์ นายก็ได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่จะ ปล่อยฉันไปได้แล้วล่ะ? จักรพันธ์หันหน้าไปมองรพีพงษ์

ดวงตาของรพีพงษ์หรี่ลง แววตาก็แสดงพร้อมกับความหมายที่ ลึกซึ้ง

“วันนี้พวกคุณสองคน มีเพียงหนึ่งคนที่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป รพีพงษ์ชี้ไปที่วีธรา ได้ นายต้องการให้ฉันเก็บชีวิตนายไว้ก็ได้ “ฆ่าหล่อนซะ ฉันก็จะปล่อยแกไป