บทที่303ตระกูลธนาพัชร์กุลยังไม่มีคุณสมบัตินี้

งานเลี้ยงเลิกราก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว

รพีพงษ์ลากร่างกายที่กำลังโซซัดโซเซกลับมาที่ ห้องใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่หยอกเย้าในหัวนึกถึง เมื่อครู่นั้นที่ออกไปเข้าห้องน้ำจึงได้ยินบทสนทนา ของสองพ่อลูกอยู่ที่หลังประตู

เขาคิดไม่ถึงไม่นึกว่านฤพลจะสอนวิธีอย่างนี้ให้รวิ นท์เพื่อบรรลุเป้าหมายที่จะได้ตัวเขาไว้ในใจของร พงษ์ก็ชัดเจนการแสดงออกของตนเองที่เมืองกรีน โคลเป็นที่จับจ้องเกินไปรวมไปถึงเรื่องที่ตนเองได้ ครอบครองแบล็คการ์ดของธนาคารโลกอีกด้วยรวิ นท์คงบอกนฤพลแล้วแน่ๆนฤพลอยากจะให้ตนเอง อยู่ที่นี่ก็คงเป็นความคิดที่ปกติ

เพียงแต่เขาให้รวินท์ใช้วิธีอย่างนี้ก็ค่อนข้างสกปรก อย่างเห็นได้ชัดอันที่จริงพูดให้ไม่น่าฟังสักหน่อยต่อ ให้รวินท์ยินยอมนี่ก็ถือว่าเขาใช้ลูกสาวของตนเอง เป็นเครื่องมือ ในเรื่องนี้ทำให้รพีพงษ์ค่อนข้างไม่พอใจ

จริงๆต่อให้วันนี้รฟ์พงษ์ไม่ได้ยินบทสนทนาของนฤ พลกับรวินท์ระหว่างรวินท์และรพีพงษ์ก็คงไม่มีอะไร เกิดขึ้นเหมือนเดิม

รพีพงษ์ดื่มเหล้าอยู่ด้านนอกทำให้ตนเองรักษาสติ เอาไว้จนถึงที่สุดเขาจะไม่ให้ตนเองเมาจนถึงขั้นขาด สติดังนั้นในช่วงท้ายๆที่คนของตระกูลธนาพัชรกุล พวกนั้นเอาเหล้ามาให้รพีพงษ์ดื่มอีกรพีพงษ์ดื่มแล้ว ก็แอบๆเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่า

“ดูแล้วต่อไปคงต้องยั่วเย้าผู้หญิงพวกนั้นให้น้อยๆ ลงหน่อยเรื่องความรู้สึกถึงเป็นปัญหาที่แก้ไขได้ยาก ที่สุดในโลก”รพีพงษ์ยิ้มอย่างจำใจนอนลงไปบน เตียงหลับตา

ผ่านไปไม่นานประตูห้องของรพีพงษ์ก็โดนผลัก เปิดออกใบหน้าของรวินท์แดงระเรื่อบนร่างกายสาม เพียงแค่ชุดบางๆเท่านั้นสยายผมลงมาท่วงท่าเซ็กซี่

“รพีพงษ์คุณหลับหรือยังคะ?”รวินท์เอ่ยปากถาม ขึ้น
รพีพงษ์กลับไม่ได้ตอบอะไร

รวินท์คิดว่ารพีพงษ์คงจะเมาแล้วใบหน้าเต็มไปด้วย ความตื่นเต้นเดินเข้าไปที่ข้างเตียงก้มหน้าจ้องมอง รพีพงษ์ที่อยู่บนเตียงพึมพำ รพีพงษ์คุณเป็นผู้ชาย คนแรกในชีวิตที่ทำให้ฉันใจเต้นเช่นนี้แม้คุณจะ แต่งงานแล้วแต่ฉันก็หมดหนทางที่จะปล่อยคุณไป

“ถึงจะทำอย่างนี้เป็นไปได้ว่าจะทำให้คุณมีปัญหา แต่ฉันก็ไม่อยากให้คุณหายไปจากชีวิตของฉันดัง

รวินท์พูดๆอยู่ก็นั่งลงไปข้างเตียงโน้มตัวลงไปบน ร่างของรพีพงษ์

ในตอนนี้รพีพงษ์ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหันเขา ลุกขึ้นจากเตียงทันทีทำให้รวินท์ตื่นตระหนกตกใจ

เขาไม่ให้โอกาสรวินท์ได้พูดทุบเข้าไปที่ด้านหลัง ของเธอทันทีทําให้รวินท์สลบลงไป

นำารวินท์ขึ้นไปวางบนเตียงห่มผ้าให้แล้วรพีพงษ์ก็ เป่าปากอย่างผ่อนคลายโชคดีที่ในห้องไม่ได้เปิดไฟไม่อย่างนั้นถ้ารพีพงษ์เห็นเสื้อผ้าบนร่างของรา นท์รวมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เป็นไปได้มากว่าอาจ จะทนไม่ไหว

“ดูแล้วคืนนี้ก็ต้องไปนอนในห้องของเธออีกแล้ว”

รพีพงษ์ไม่ลังเลสักนิดออกไปจากห้องทันทีไปนอน ในห้องของรวินท์ที่อยู่ข้างๆ

เช้าวันที่สอง

นฤพลเดินออกมาจากในห้องของตนเองด้วยความ ดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่งอยากจะไปดูลูกสาวของตนเอง กับรพีพงษ์ตอนนี้เป็นอย่างไรถ้าแก้ไขอะไรไม่ได้ แล้วจริงๆต่อให้รพีพงษ์อยากจะไปความสัมพันธ์ขั้น นี้ระหว่างเขากับรวินท์ก็ตัดไม่ขาดแล้วเขาชัดเจน ว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนที่ไม่ละอายใจพวกนั้นวันหลังถ้า ตระกูลธนาพัชร์กุลมีปัญหาจะอย่างไรรพีพงษ์ก็ต้อง ยื่นมือมาช่วยเหลือ

เขาเพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่ถึงสองก้าวก็รู้สึกได้ถึง ความเย็นยะเยือกที่ด้านหลังของตนเองตามมาด้วย ลางสังหรณ์ที่ไม่สบายใจในห้วงความคิดเขารีบหัน ตัวไปก็พบกับใบหน้าที่เย็นชาของรพีพงษ์ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

…รพีพงษ์ทําไมคุณตื่นเช้าขนาดนี้ไม่นอนอีก หน่อยเหรอ?”นฤพลเอ่ยปากอย่างทำตัวไม่ค่อยถูก

บนร่างของรพีพงษ์ตอนนี้ปรากฏความโหดเหี้ยม ออกมาอย่างชัดเจนแม้นฤพลจะให้รวินท์ทำขนาดนี้ สำหรับรพีพงษ์แล้วก็ไม่ถือว่าเสียเปรียบแต่รพีพงษ์ ไม่ชอบที่คนอื่นวางแผนร้ายต่อเขาต่อให้ไม่ได้มีผล เสียมากมายรพีพงษ์ก็ยอมรับไม่ได้

“ท่านนฤพลเมื่อคืนรวินท์เข้าห้องของผมคุณเป็น คนยุยงส่งเสริมสินะครับ? “รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา

“ร……รพีพงษ์คุณพูดอะไรน่ะเมื่อคืนวินท์เข้าห้อง คุณอย่างนั้นเหรอ? งั้นเมื่อคืนพวกคุณสองคน……

ทำให้คุณผิดหวังแล้วผมทำให้เธอสลบไปแล้วก็ไป นอนในห้องของเธอ รพีพงษ์เอ่ยปาก

นฤพลเบิกตาโพลงคิดไม่ถึงไม่นึกว่าเรื่องจะเป็น อย่างนี้รพีพงษ์ก็ต้านทานการยั่วยวนเอาไว้ได้เกินไป แล้วเจ้าหนุ่มนี้ไม่ปกติจริงๆ
“ผมไม่รู้ว่าคุณมีเป้าหมายอะไรครั้งนี้ที่ผมมาช่วย ตระกูลธนาพัชรกุลของคุณก็เพราะเห็นว่าคุณช่วยธ ฤตญาณแก้แค้นศัตรูของตระกูลรัตนชัยนันท์เอาไว้ แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะมาเล่นกับความรู้สึกของ ผม ผมมาพบคุณแค่เพราะอยู่ที่เมืองกรีนโคลพบ ตระกูลธนาพัชร์กุลของคุณสะดวกกว่าก็เท่านั้นต่อ ให้ไม่มีความช่วยเหลือของตระกูลธนาพัชรกุลผมก็ แก้แค้นได้เหมือนเดิม”

“เห็นแก่มิตรไมตรีแต่ก่อนเรื่องนี้ผมจะไม่คิดเล็กคิด น้อยกับคุณแต่คุณจำไว้ว่าอยากจะเก็บผมรพีพงษ์ เอาไว้ตระกูลธนาพัชรกุลของคุณยังไม่มีคุณสมบัติ พอ”

“ผมไปก่อนช่วยบอกลารวินท์ให้ผมด้วยเธอเป็นผู้ หญิงที่ดีช่วยหาคนดีๆให้เธอเถอะครับ”

พูดจบรพีพงษ์ก็ออกจากคฤหาสน์ตระกูลธนาพัชร์ กุลตนเองเดินทางไปสนามบิน

หลังจากที่รพีพงษ์ออกไปสักครู่นฤพลถึงเป่าปาก ยาวๆอย่างผ่อนคลายแล้วก็พบว่าหลังของตนเอง เปียกชุ่มไปหมดแล้ว เมื่อครูรพีพงษ์ยืนอยู่ด้านหน้าเขาความเย็นยะ เยือกที่ไม่มีรูปร่างกดทับเขาเอาไว้จนหายใจไม่ ออกเขามีความรู้สึกว่ารพีพงษ์ภายใต้สถานการณ์ นี้อยากจะฆ่าเขาแล้วแต่ก็เป็นเรื่องที่อยู่ในความคิด เท่านั้น

“ดูแล้วคงเป็นฉันที่ไร้เดียงสาเกินไปคนที่เหมือน กับมังกรอย่างนี้เป็นไปได้อย่างไรที่จะยินยอมอยู่ใน ตระกูลธนาพัชรกุลของฉัน”นฤพลทอดถอนใจด้วย ความหดหู่ แต่ทำไมเขาถึงอยู่ที่เมืองริเวอร์ได้ล่ะ?”

“รพีพงษ์รพีพงษ์เขาสกุลลัดดาวัลย์น่ากลัวเช่น นี้หรือว่าเขากับตระกูลลัดดาวัลย์เกียวโตมีความ สัมพันธ์อะไรกัน?

นึกถึงตรงนี้ในใจของนฤพลก็ตกตะลึงถ้าเป็นอย่าง นั้นจริงๆงั้นเขาก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรรพีพงษ์ถึง บอกว่าตระกูลธนาพัชร์กุลไม่มีคุณสมบัติที่จะมีเขา อยู่ด้วย

สายหัวอย่างจําใจนฤพลไม่คิดเรื่องนี้อีกแล้วตัดสิน ใจว่าต่อไปถ้าพบเจอเรื่องอย่างนี้อีกเขาจะไม่ยอม เสียสละลูกสาวของตนเองอีกเด็ดขาดอาคารTG

ปิยังกูรนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานโทรหาไตรวิทย์ อีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีคนรับ

ตอนนี้ผู้ชายที่สวมแว่นตาคนหนึ่งเดินเข้ามาปิยังกูร รีบเอ่ยปากถาม: “มีข่าวของคุณชายหรือยัง?”

คนๆนั้นส่ายหัวเอ่ยปากขึ้น “ยังหาไม่พบว่าคุณชาย ไปที่ไหนครับแต่เมื่อครู่พวกเราเจอเที่ยวบินกลับ เมืองริเวอร์ของรพีพงษ์แล้ววันนี้ตอนบ่ายครับ”

สายตาของปียังกูรหรี่ลงทันทีในสายตาปรากฏ ความโหดเหี้ยมออกมากล่าวอย่างเย็นชา “เจ้านี่เป็น สิ่งที่สมควรตายทำให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์เมค์ส ของฉันเสียหายไปตั้งมากมายครั้งนี้ห้ามปล่อยเขา ไปเด็ดขาด”

“ก่อนหน้านี้ฉันให้นายฝึกฝนกลุ่มมือสังหารอย่าง ลับๆพวกนั้นกลับมาแล้วสินะได้ยินว่าช่วงก่อนพวก เขาร่วมมือกันฆ่าหมีสีน้ำตาลในหุบเขาลึกวันนี้ก็ถึงเวลาที่จะใช้ประโยชน์จากพวกเขาแล้วไม่รู้ว่าร พงษ์จะทนโดนตีได้เท่ากับหมีสีน้ำตาลไหมนะ?”

พูดจบปิยังกูรก็ใช้แรงบีบมือถือของตนเองแต่ เดิมคิดว่าจะเหมือนกับในโทรทัศน์ที่ได้แสดงความ ร้ายกาจของตนเองออกมาแต่พบว่าด้วยพละกำลัง ของเขาเหมือนกับบีบมือถือให้พังไม่ได้อยู่แล้วจึง หากระดาษมาใช้แทนที่เป็นสัญลักษณ์เพื่อระบาย สักครู่หนึ่ง”ไปจัดการให้มือสังหารกลุ่มนั้นเตรียมตัว ให้ดีวันนี้ตอนบ่ายฉันไม่อยากให้รพีพงษ์ออกจาก สนามบิน!”