บทที่302วางแผนท่าเรื่องที่สายเกินแก้

ณโรงแรมที่อยู่ของสมาคมโกะเมืองริเวอร์

ตอนนี้ปิยังกูรกำลังมองโกมุทที่อยู่ด้านหน้าตนเอง ด้วยสายตาดุร้ายแล้วตามมาด้วยฝ่ามือที่ตบไปบน หน้าของเขาไม่มีความปราณีแม้แต่น้อย

ภายในห้องระเกะระกะเรี่ยราดไปหมดสิ่งไหนที่ แตกได้ก็แตกไปพอประมาณแล้วทุกคนล้วนแต่มอง ปิยังกูรด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่นไม่มีใครกล้าส่ง เสียงใดๆออกมา

ครู่นั้นที่อยู่ในบ้านหมากรุกยูนิคหลังจากที่ผลของ การแข่งขันออกมาแล้วทุกคนต่างก็ร้องตะโกนให้ปิ งกูรโอนสามร้อยล้านที่วางเดิมพันเอาไว้ให้กับนฤ พลปิยังกูรถูกกดดันจึงทำได้เพียงใช้เงินสำหรับการ ประมูลที่ดินที่เมืองกรีนโคลโอนไปให้นฤพล

สามร้อยล้านสําหรับบริษัทอสังหาริมทรัพย์เมค์ส แล้วไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลยอีกทั้งการแข่งขันครั้งนี้ สมาคมโกะเมืองริเวอร์ก็ไม่ได้รับรางวัลชนะเลิศและ ยังสร้างเรื่องน่าขบขันไว้ไม่น้อยเลยครั้งนี้ แผนการที่คิดจะสร้างชื่อเสียงที่เมืองกรีนโคลเรียก ได้ว่าล้มเหลวอย่างถึงที่สุด

ปิยังกูรไม่เข้าใจว่าทำไมรพีพงษ์ถึงกล้าชนะโกมุท เขารู้อยู่ชัดๆว่าภรรยาเขาโดนจับตัวไปหรือนี่รพี พงษ์ไม่สนใจความเป็นความตายของภรรยาเขา อย่างนั้นเหรอ?

หลังจากกลับมาปิยังกูรโทรหาไตรวิทย์หลายต่อ หลายครั้งแต่ด้านนั้นก็ไม่มีคนรับเลยในใจเขารู้สึก ว่าไตรวิทย์อาจจะกำลังเล่นกับภรรยาของรพีพงษ์ อยู่ในใจก็ยิ่งโมโหมากขึ้น

การแข่งขันหมากรุกครั้งนี้ก่อให้เกิดความเสียหาย ต่อบริษัทอสังหาริมทรัพย์เมค์สแล้วก็ไม่ได้เสียหาย แบบทั่วๆไปถ้าปิยังกูรยอมอดทนต่อไปอีกสักหน่อย ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแพ้การแข่งขันแล้วยังต้องขาดทุน ไปสามร้อยล้านด้วย

นึกถึงขึ้นมาเขารู้สึกได้ว่านฤพลกับรพีพงษ์ต้อง สมรู้ร่วมคิดกันแน่ๆความอึดอัดที่อยู่ในใจทั้งหมดได้ ระบายไปบนร่างบองโกมุทแล้ว

“โธ่เว้ยทำไมแกถึงต้องพ่ายแพ้ให้กับขยะชิ้นนั้นด้วยแกรู้ไหมว่าเพื่อการแข่งขันครั้งนี้ฉันเตรียมตัว มาขนาดไหนตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับรางวัลชนะ เลิศยังทำให้ฉันเสียเงินไปอีกสามร้อยล้านถ้าเรื่อง นี้แพร่ไปถึงเมืองริเวอร์ยังส่งผลกระทบด้านลบต่อ บริษัทอสังหาริมทรัพย์เมค์สของฉันอย่างใหญ่หลวง อีกด้วยฉันเลี้ยงดูพวกแกมาได้ประโยชน์อะไรบ้าง ไหม?!!”ปิยังกูรตะโกนออกมาอย่างหวั่นไหว

จากนั้นก็เตะเข้าไปบนร่างของโกมุท

โกมุทล้มก้นกระแทกลงไปบนพื้นในใจเจ็บปวดจน พูดไม่ออกแต่เผชิญหน้ากับความเดือดดาลของปียั งกูรเขาทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้

“รพีพงษ์นายกล้านักนะเพื่อช่วยเหลือตระกูลธนา พัชรกุลไม่นึกว่าแม้กระทั่งภรรยาของตนเองนาย ก็ไม่ต้องการแล้วดีดีมาก!”ในสายตาของปิยังกูร ปรากฏความโหดเหี้ยมออกมา”อยู่ที่เมืองกรีนโคล ฉันทําอะไรนายไม่ได้แต่นายก็ต้องกลับเมืองริเวอร์ สินะรอฉันก่อนนายหาเรื่องบริษัทอสังหาริมทรัพย์ เมค์สของฉัน ฉันจะทำให้นายเสียใจที่มาอยู่บนโลก ใบนี้!”
ที่สาม

เพียงแต่เป็นเพราะชัยชนะของรพีพงษ์ที่ทำให้เกิด ความฮือฮามากเกินไปดังนั้นสำหรับรางวัลที่สามแล้ว ทุกคนก็ไม่ค่อยให้ความสนใจสักเท่าไหร่

ทุกคนให้ความสนใจกับที่หนึ่งอยู่เสมอต่ำกว่าที่ หนึ่งทั้งหมดก็เป็นแค่ทหารที่ไร้ค่า

“รพีพงษ์ครั้งนี้ฉันต้องขอบคุณคุณจริงๆถ้าไม่มี คุณการแข่งขันหมากรุกครั้งนี้ไม่แน่ว่าปิยังกูรคงจะ ประมาทเลินเล่อจนถึงขั้นไหนสามร้อยล้านนั้นที่ได้ มานั้นฉันไม่ต้องการให้คุณทั้งหมดเลย นฤพลพูด กับรพีพงษ์

“ไม่จำเป็นครับท่านนฤพลเก็บไว้เองเถอะนี่เป็นเงิน เดิมพันระหว่างคุณกับปิยังกูรชนะแล้วก็ควรจะให้ ท่านนฤพลเอาไว้อยู่แล้วครับ”รพีพงษ์เอ่ยปากเรียบๆ

แค่สามร้อยล้านเท่านั้นรพีพงษ์ไม่สนใจตั้งแต่แรก แล้ว

นฤพลเห็นว่ารพีพงษ์ปฏิเสธยังรู้สึกไม่ดีอยู่เล็กน้อยแต่อย่างรวดเร็วก็นึกได้ว่ารพีพงษ์เป็นผู้ถือบัตร แบล็คการ์ตของธนาคารโลกสามร้อยล้านสําหรับร พงษ์แล้วไม่มีความน่าดึงดูดอะไรจริงๆ

ถ้าเขายังคงดึงดันต่อไปเขาคงจะค่อนข้างดูถูกรฟี พงษ์อย่างชัดเจนแล้ว

“รพีพงษ์บุญคุณของตระกูลลัดดาวัลย์ที่มีต่อฉัน ชีวิตนี้ฉันจะไม่ลืมเพียงแต่ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการ อะไรฉันรู้ว่าคุณไม่ขาดแคลนเงินทองดังนั้นถ้าคุ มีอะไรที่ต้องการบอกฉันได้เลยถ้าฉันทำได้จะทำให้ คุณอย่างเต็มที่”นฤพลเอ่ยปาก

รพีพงษ์ส่ายหัวพูดขึ้น:”ท่านนฤพลล้อเล่นแล้วนี่เป็น เรื่องที่ผมควรทําคุณช่วยธฤตญาณแก้แค้นศัตรูของ ตระกูลรัตนชัยนันท์นี่เป็นการตอบแทนคุณเท่านั้น เองไม่ต้องพูดถึงบุญคุณอะไรหรอกครับ”

รวินท์ที่อยู่ด้านข้างจ้องรพีพงษ์พูดขึ้นด้วยใบหน้า เขินอาย ของล้ำค่าที่สุดของพ่อฉันก็คือฉันไม่อย่าง นั้นให้พ่อฉันส่งฉันให้คุณเถอะ”

รพีพงษ์มองรวินท์ด้วยสายตาที่กลืนไม่เข้าคายไออกพูดขึ้น:”ไม่ต้องๆหรอกครับรับไว้ไม่ได้รับไว้ไม่ ได้”

รวินท์เบิกตาโพลงใส่รพีพงษ์ทันทีโมโหจนอยากจะ กลืนรพีพงษ์ลงไปในท้อง

แต่เธอก็แน่ชัดว่าระหว่างเธอกับรพีพงษ์คงเป็นไป

ไม่ได้แล้วอันที่จริงเธอก็แสดงความรู้สึกของตนเอง อย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้แต่รพีพงษ์ยังคงเด็ด เดี่ยวแน่วแน่ดูแล้วเขาคงเป็นผู้ชายที่รักเดียวใจ เดียวสินะ

ตอนนี้เธอทำได้เพียงเกลียดตนเองที่ไม่เจอรพีพงษ์ ให้เร็วกว่านี้

จริงๆรพีพงษ์วางแผนไว้ว่าหลังจากแข่งขันเสร็จก็ จะออกจากเมืองกรีนโคลกลับเมืองริเวอร์เลย

แต่นฤพลต้องการให้รพีพงษ์อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน สักมื้อค่อยกลับไปรพีพงษ์ไม่ต้องการรางวัลอาหาร มื้อนี้นฤพลจึงต้องเรียนเชิญให้ได้พอดีกับจะได้ เฉลิมฉลองที่รพีพงษ์คว้าแชมป์ได้ด้วย

รพีพงษ์คิดๆดูอารียาก็ปลอดภัยแล้วตอนนี้ตนเองก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนกลับไปขนาดนั้นยิ่งกว่านั้น การแข่งขันเสร็จสิ้นก็เย็นแล้วอยู่ที่นี่กินข้าวสักมื้อ คงจะดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยกลับไป

คืนวันนี้รพีพงษ์ก็ดื่มเหล้าไปไม่น้อยเลยคนของตระ กูลธนาพัชรกุลพวกนั้นผลัดเปลี่ยนกันมาเชิญเขาดื่ม เหล้าแม้ว่าความสามารถในการดื่มของรพีพงษ์จะ แข็งแกร่งแต่ก็สู้ไม่ไหวอยู่เล็กน้อย

รวินท์รู้ว่าพรุ่งนี้รพีพงษ์จะกลับแล้วจึงดื่มเหล้าไม่ หยุดในใจปล่อยรพีพงษ์ไปไม่ได้อย่างมากแต่เธอก็ หมดหนทางที่จะหยุดรพีพงษ์เอาไว้ดังนั้นจึงทำได้ เพียงระบายอารมณ์ของตนเองไปกับเหล้า

ระยะเวลาผ่านไปครึ่งทางนฤพลก็เรียกรวินท์ออก มาทั้งสองคนมาถึงสนามหญ้าเล็กๆรวินท์สีหน้า แปลกใจเอ่ยปากถาม:”พ่อฟอเรียกหนูมาทำอะไร ตรงนี้คะ?”นฤพลมองรวินท์ทอดถอนใจอย่างหลีก เลี่ยงไม่ได้พูดขึ้น: วินท์ลูกปล่อยรพีพงษ์ไปไม่ได้ใช่ ไหม?”

รวินทรีบพยักหน้าพูดขึ้น: “ปล่อยไม่ได้อยู่แล้วค่ะ แต่เขาแต่งงานแล้ว แล้วยังรักเดียวใจเดียวขนาดนั้น หนูคงไม่มีโอกาสแล้ว”นฤพล มเอ่ยปาก “ลูกสาวลูกยังอายุน้อยเกิน ไปโอกาสเป็นสิ่งที่ตนเองคว้าเอาไว้ถ้าลูกทิ้งเขาไม่ ลงจริงๆต่อให้เขาแต่งงานแล้วจะเป็นอย่างไรในเมื่อ ลูกอยากได้เขาก็ต้องมีวิธี

รวินท์ดวงตาเป็นประกายถามชื้น: วิธีอะไรคะ?

“ฟอให้คนในงานเลี้ยงผลัดเปลี่ยนกันไปเชิญรพี พงษ์ดื่มเหล้าแล้วดูท่าทางเขาใกล้จะเมาแล้วแหละ แต่ที่พ่ออยากจะบอกลูกก็คือถ้าข้าวสุกแล้วอะไรก็ แก้ไขไม่ได้”นฤพลพูดขึ้น

รวินท์ตกตะลึงใบหน้าปรากฏความเขินอายขึ้นมา ทันทีคิดไม่ถึงไม่นึกว่านฤพลจะสอนเธอด้วยวิธีอย่าง นี้

“แต่ว่าอย่างนี้ไม่ค่อยดีไหมคะ….นทพูดขึ้น อย่างขวยเขิน

“แม้ว่าจะไม่ค่อยมีศีลธรรมแต่ลูกไม่อยากเสียเขา ไปก็ต้องสร้างความสัมพันธ์กับเขาก่อนนี่เป็นวิธีเดียว ไม่ว่าจะสําเร็จหรือไม่ก็ต้องลองก่อนถึงจะรู้แต่นี่ ต้องการสิ่งที่ลูกจะมอบให้แล้ว”นฤพลพูดขึ้นนฤพลเองก็ทิ้งคนที่มีพรสวรรค์อย่างรพีพงษ์ไม่ ลงทักษะหมากรุกของรพีพงษ์พูดได้เลยว่าหายาก มากและเขายังเป็นผู้ครอบครองแบล็คการ์ดของ ธนาคารโลกอีกด้วย สําหรับคนที่เป็นเหมือนมังกร และหงส์อย่างนี้นฤพลก็น้ำลายไหลอยากจะได้ของ คนอื่นเช่นกัน

แม้ว่ารพีพงษ์จะแต่งงานแล้วแต่นี่ก็ไม่ได้เป็นอุป สรรคต่อนฤพลที่อยากจะให้รพีพงษ์กลายมาเป็น ลูกเขยของเขาถ้ารพีพงษ์แต่งงานกับรวินท์จริงๆ สำหรับนฤพลแล้วนี่ก็เป็นผลประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่ อย่างไม่มีข้อสงสัย

ดังนั้นเพื่อความก้าวหน้าของตระกูลธนาพัชรกุลนฤ พลก็ไม่ลังเลที่จะเสียสละลูกสาวเลยแน่นอนว่านี่ต้อง เป็นสถานการณ์ที่อยู่ภายใต้ความยินยอมของรวินท์ ด้วย

รวินท์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าให้นฤพลอ ย่างจริงจังพูดขึ้น “พ่อคะหนูยินยอมมอบให้อย่างไร ก็ตามหนูยอมรับเขาแล้วต่อให้หลังจากเรื่องนี้เขาไม่ ยอมรับหนูก็จะไม่เสียใจค่ะ”

นฤพลพยักหน้ายิ้มให้รวินท์พูดขึ้น: “คืนนี้ขึ้นอยู่กับการแสดงออกของลูกแล้ว”