บทที่ 284 หมุนตัวแล้ววิ่ง

บทที่ 284 หมุนตัวแล้ววิ่ง

พวกคนที่โดนรพีพงษ์จัดการจนไปกองกับพื้น เมื่อเห็นถิรมัน ปรากฏตัวจึงหันไปหาวีรนาถ หนึ่งในนั้นเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่าน นั้นคือยอดฝีมือของสำนักบูโดวงแสงเหรอ”

วีรนาถพยักหน้า

ทุกคนแสยะยิ้มให้รพีพงษ์ ราวกับว่าการปรากฏตัวของคน นักบูโดวงแสง จะจัดการรพีพงษ์ได้อย่างแน่นอน

“ไอ้เด็กน้อย นเดือนให้แกรีบยอมแพ้เถอะ ไม่ใช่ว่าใครจะ ไปยั่วโมโหคนของสำนักบูโดวงแสงได้นะ อย่าคิดว่าการที่แก อยู่เหนือพวกฉันแล้วจะอวดเก่ง แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของยอดฝีมือ สํานักบูโดวงแสงหรอก

“สำนักบูโดวงแสงคือสำนักอันดับหนึ่งในเกียวโต ในนั้นมีคน มีฝีมือมากมาย คนที่ออกมาจากสำนักบูโดวงแสง แต่ละคน เป็นอาจารย์ระดับเซียน เขาจะต่อกรได้ยังไง

“คุณวีรนาถ รีบให้ยอดฝีมือสำนักบูโควงแสงจัดการมันสอง คนเลย เมื่อกี้ลูกชายของคุณเพิ่งตายคามือไอ้ธฤตญาณนะ!”
วีรนาถกัดฟันแล้วมองธฤตญาณ แล้วพูดกับถิรมันอีกครั้ง “คุณถิรมัน แค่คุณฆ่าพวกมันสองคนได้ ผมยอมยกสมบัติของ ตระกูลให้คุณทั้งหมด!

ธฤตญาณโยนร่างที่ไร้ลมหายใจของไอศูรย์ลงบนพื้น แล้วรีบ เดินเข้ามาหารพีพงษ์ “ผมเคยได้ยินสำนักบูโดวงแสง คนใน นั้นมีฝีมือจริงๆ ผมเพิ่งฆ่าไอศูรย์ พวกเรารีบออกจากที่นี่กันดี ไหมครับ”

รพีพงษ์หัวเราะแล้วหันไปมองข้างหลัง “ถ้าเป็นคนของสํานัก บูโดวงแสง งั้นก็ไม่ต้องกลัวหรอก”

เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างถิรมัน รพีพงษ์อึ้งไปเล็กน้อย

ถิรมันเดินเข้ามาหารพีพงษ์ เขากำลังคิดว่าตัวเองมาบ้านของ วีรนาถ ฝ่ายนั้นก็จะยกสมบัติให้แล้ว เขาไม่พลาดโอกาสครั้งนี้ อย่างแน่นอน

แต่ทว่าเมื่อเขาเห็นหน้าของรพีพงษ์ เขาถึงกับต้องหุบยิ้ม แล้วทำหน้าเหยเก

“รพีพงษ์ ทําไมแกถึงอยู่ที่นี่” ถิรมันเอ่ยขึ้นเสียงดัง
รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันก็กำลังจะถามแกเหมือนกัน ทําไม นายจะช่วยคนพวกนั้นจัดการฉันเหรอ ฉันจำได้ว่าครั้ง ก่อนแกพูดว่าจะแก้แค้นฉัน งั้นสะสางกันวันนี้เลยเป็นไง

หลังจากที่ รมันได้ยินรพีพงษ์พูด เขาตัวสั่นขึ้นมาอย่างอด ไม่ได้ เขานึกถึงคำพูดที่เจ้าของสำนักพูดไว้ว่าถ้าเจอรพีพงษ์ อีก ให้หนีไป ไม่งั้นเขาจะโดนรพีพงษ์ฆ่าตาย

“มะ ไม่แล้วล่ะ เรื่องที่ผ่านไปแล้วให้มันผ่านไปเถอะ ฉันไม่ อยากแก้แค้นแกแล้ว วันนี้มันแค่เรื่องบังเอิญ เราอาจจะไม่ได้ เจอกันอีก หลังจากนี้อย่าเจอกันอีกจะดีที่สุด!

ถิรมันพูดกับรพีพงษ์แล้วหมุนตัววิ่งออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่ น้อย

ทุกคนมองภาพนั้นด้วยความตกตะลึง ใครจะไปคิดว่าเมื่อคน ของสํานักบูโดวงแสงเจอรพีพงษ์แล้วจะตกใจจนวิ่งหนีไป

วีรนาถแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาคิดว่าถรมันจะต้อง ช่วยเขาแก้แค้นแทนลูกชาย สุดท้ายก็เป็นเพียงภาพฝัน ถิรมัน หนีไปแล้ว จากการที่ฟังรพีพงษ์พูด เหมือนกับว่าถิรมันโดนพี พงษ์จัดการมาก่อนหน้านี้
ขนาดคนของสำนักบูโดวงแสงยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไอ้เด็กนี่ มันแข็งแกร่งขนาดไหนกัน

ธฤตญาณก็มองรพีพงษ์อย่างอึ้งๆ เหมือนกัน “คุณรู้จักกับเขา เหรอ”

“เอ่อ เคยมีเรื่องกันตอนอยู่เกียวโต ครั้งก่อนมันยังบอกว่า จะมาแก้แค้นฉัน ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้เจอฉันถึงเผ่นแน่บไป” รพี พงษ์เอ่ยขึ้น

หางตาของธฤตญาณกระตุก คิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเทพ ในร่างมนุษย์ ขนาดคนของสำนักบูโดวงแสงเจอเขายังต้อง เผ่นแน่บ ไม่รู้จริงๆ ว่าใครที่จะสามารถล้มรพีพงษ์ได้

หรือจะมีแค่อารียา

เมื่อเห็นถิรมันเผ่นแน่บไปแล้ว รพีพงษ์จึงหันไปหาวีรนาถ แสยะยิ้มแล้วเดินไปหาเขา

วีรนาถตัวสั่นเทิ้ม ตอนนี้ในสำนักไม่มีใครต่อกรกับรพีพงษ์ได้ สักคน

“ไอ้แก่ ฉันเพิ่งพูดไปว่าถ้าเขาทั้งสองคนสะสางกันเสร็จ ฉัน จะมาคิดบัญชีกับแก ตอนนี้แกควรจะรับผิดชอบกับสิ่งที่แกพูดเมื่อกี้”

รพีพงษ์เดินมาหยุดอยู่หน้าวีรนาถ เขาบีบคอวีรนาถด้วยมือ ข้างเดียว แล้วยกเขาลอยขึ้นจากพื้น วีรนาถขัดขืน แต่การที่ รพีพงษ์ มคอทําให้วีรนาถใช้แรงได้ไม่มาก

ทุกคนพากันมองรพีพงษ์อย่ากล้าๆ กลัวๆ มีคนพูดขึ้นมาว่า “ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นหัวหน้าตระกูลวรโชติธีรธรรม ถึงพวก นายจะแค้นเขาขนาดไหน แต่ก็ไม่ควรฆ่าเขา ไม่งั้นพวกนาย อยู่ไม่เป็นสุขแน่

รพีพงษ์หัวเราะแล้วพูดว่า “สิ่งที่คนอย่างฉันไม่กลัวก็คือหา เรื่องเข้าตัวนี่แหละ มันน่ารังเกียจกว่าไอศูรย์เสียอีก อยู่บน โลกนี้ไปก็เอาแต่สร้างความลำบากให้คนอื่น ให้มันตายๆ ไป ไม่ดีกว่าเหรอ ต่อไปก็เป็นคนดีอย่าไปทําร้ายคนอื่นอีก

พูดจบ รพีพงษ์ก็ใช้แรงบีบคอวีรนาถจนหัก มือที่กำลังขัดขืน ของวีรนาถวางลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง

รพีพงษ์โยนร่างของวีรนาถลงต่อหน้าทุกคน แล้วพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา “ถ้าใครยังไม่พอใจก็รีบพูดออกมา ฉันไม่ถือสา จะขยับร่างกายเสียหน่อย

ขณะนั้นไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมา ตอนนี้ถ้าใครกล้าเอ่ยปากขึ้นมา ก็เป็นการรนหาที่ตายชัดๆ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร รพีพงษ์จึงหมุนตัวไปมองธฤต ญาณแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ

ธฤตญาณพยักหน้า แล้วเดินออกมากับรพีพงษ์

เมื่อพวกเขาสองคนออกไป คนที่อยู่ในสำนักต่างพากันถอน หายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ฉันว่าธฤตญาณกลับมาครั้งนี้ ต้องแก้แค้นศัตรูในปีนั้น แต่ว่า คนที่มากับมันถึงแม้ว่าจะเก่ง แต่คงไม่น่าจะเป็นศัตรูของคนทั้ง ตระกูลรัตนชัยนันท์หรอก” คนหนึ่งพูดอย่างหดหู่

เมื่อเขาพูดจบ ก็มีชายสวมสูทสีดำกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาจากข้าง นอก คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าคือณัฐ

“จัดการศพสองศพนั่นซะ” ณัฐชี้ไปที่ศพของวีรนาถกับไอศูรย์ แล้วพูดขึ้น

เมื่อทุกคนเห็นกลุ่มคนที่วิ่งเข้ามา ต่างก็พากันตะลึง ไม่นานก็ มีจํณัฐได้
“คนของตระกูลธนาพัชร์กุล!”

ณัฐหันไปมองคนพวกนั้นแล้วพูดว่า “ท่านทั้งหลาย หวังว่า พวกท่านจะไม่เอาเรื่องวันนี้ไปพูด ไม่งั้นจุดจบของพวกท่านก็ คงจะเหมือนสองศพนี้

ทุกคนได้ยินก็สูดหายใจเฮือก ณัฐแสดงออกอย่างเห็นได้ชัด ว่าการที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อจัดการเรื่องของธฤตญานกับรพี พงษ์ให้เรียบร้อย

มิน่าล่ะสองคนนั้นถึงไม่กลัวแม้แต่น้อย ที่แท้มีที่พึ่งเป็นตระ กูลธนาพัชร์กุลนี่เอง

เมื่อทุกคนได้ยินณัฐพูด จึงรีบพยักหน้า ในเมืองกรีนโคลยัง ไม่มีใครกล้าคัดค้านตระกูลธนาพัชรกุล

ครั้งนี้คนที่เคยเป็นศัตรูกับธฤตญาณ คงจะซวยเสียแล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นในสำนักบูโดตระกูลวรโชติธีรธรรม นอกจากคน ที่อยู่ในสำนักก็ไม่มีใครรู้อีก การปิดข่าวของตระกูลธนาพัชร์ กุลถือว่ายอดเยี่ยมมาก ธฤตญาณจะปรากฏตัวในงานวันเกิด ของคุณหญิงฝนทิพย์ งั้นการกลับมาเมืองกรีนโคลของเขา ก็ไม่ควรจะให้ใครในตอนนี้

ไม่มีใครคาดคิดว่าตระกูลวรโชติธีรธรรมที่มีหน้ามีตาในเมือ งกรีนโคลจะขาดผู้นำไปจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า มันมีสอง พ่อลูกหนุนหลัง ตระกูลวรโชติธรรมอยากจะมีจุดยืนในเมือ งกรีนโคล ก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

ส่วนคนที่หนีออกมาจากสำนักของตระกูลวรโชติธีรธรรม อย่างถิรมัน เขาจองตัวกลับเกียวโตเป็นอันดับแรก หลังจากที่ เขารู้ว่ารพีพงษ์อยู่ในเมืองกรีนโคล เขาอึ้งจนไม่กล้ากลับไป เก็บของของตัวเองและนั่งเครื่องบินออกจากเมืองกรีนโคล ทันที

ค่ำวันเดียวกัน ในห้องหนังสือของนฤพลในคฤหาสน์ใหญ่ ตระกูลธนาพัชรกุล

“คิดได้หรือยังว่าพรุ่งนี้จะจัดการกับคนของตระกูลรัตนชัย นันท์ยังไง” นฤพลมองธฤตญาณแล้วถามขึ้น

ธฤตญาณก้มหน้า หลังจากที่ฆ่าไอศูรย์ เขาก็ไม่ยอมพูดอะไร ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“ถ้าเป็นไปได้ พรุ่งนี้คุณส่งคนของตระกูลธนาพัชร์กุลไปเอา อำนาจของธฤตญาณที่เคยมีเมื่อก่อนกลับมา เราสองคนจะไปตระกูลรัตนชัยนันท์ เพื่อยืนยันกับทุกคนว่าธฤตญาณกลับ มาเพื่อเอาสิ่งที่ตระกูลรัตนชัยนันท์ฮุบไปกลับมา” รพีพงษ์เอ่ย ขึ้น

ขณะนั้นธฤตญาณสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องย ทําถึงขนาดนั้นหรอกครับ การที่ผมไปตระกูลรัตนชัยนันท์เพื่อ ช่วยบุญสิตาออกมาเท่านั้น ส่วนคนที่จะต้องรับมือด้วยคือนาย หญิงฝนทิพย์กับฆนาคม พรุ่งนี้ต้องให้ท่านนฤพลออกหน้า ให้หน่อยนะครับ คนของตระกูลรัตนชัยนันท์คงจะไม่กล้าพูด อะไร”

รพีพงษ์หันไปมองธฤตญาณแล้วถามขึ้นว่า “อย่าบอกนะว่า นายไม่อยากกลับไปมีอำนาจเหมือนเมื่อปีนั้น นายสร้างเนื้อ สร้างตัวได้จากที่นี่นะ นายต้องเอาอำนาจกลับมาถึงนายจะมีที่ ยืนในเมืองกรีนโคลอีกครั้ง”

ธฤตญาณหัวเราะแล้วพูดว่า “วันนี้ที่ฆ่าไอศูรย์ ทำให้ผม เข้าใจว่า ถ้าผมกลับมาแก้แค้น งั้นผมคงจะฆ่าคนที่ต้องแก้แค้น ไม่หมดหรอก ผมกลับมาเพื่อเจอบุญสิตา ถ้าผมเอาแต่โฟกัส กับการแก้แค้น บุญสิตาคงจะรู้สึกว่าผมเป็นคนแปลกหน้า สําหรับเธอ”

“อีกอย่างการที่ผมกลับมาที่นี่ ผมไม่ได้อยากทวงคืนอำนาจ ของตัวเอง ผมอยู่ที่เมืองริเวอร์ก็มีอำนาจเหมือนกัน ถ้าผมอยู่ ที่นี่ต่อ เมืองริเวอร์จะเป็นยังไง ยุคสมัยเปลี่ยนไป ผมเองก็เปลี่ยนเหมือนกัน ผมไม่ได้เป็นคนของเมืองกรีนโคลแล้ว เพราะฉะนั้นครั้งนี้ผมต้องการให้คนของตระกูลรัตนชัยนันท์ ความผิดของตัวเอง ผมจะพาบุญสิตากลับไปเมืองริเวอร์ ถ้าผม ไม่กลับไป คุณจะไม่ปวดหัวกับผมเหรอ”

รพีพงษ์กำลังครุ่นคิดกับปัญหานี้ ถ้าธฤตญาณแก้แค้นจริงๆ แล้วเอาอำนาจของตัวเองในเมืองกรีนโคลกลับมา แล้วเมือง เวอร์จะเป็นอย่างไร

เดิมทีรพีพงษ์คิดว่าธฤตญาณเป็นคนของเมืองกรีนโคล ถึงธ ฤตญาณยืนกรานที่จะอยู่ที่นี่ รพีพงษ์ไม่ห้ามเขา

ตอนนี้ได้ยินธฤตญาณพูดเช่นนี้ รพีพงษ์รู้สึกตื้นตันใจ

รพีพงษ์หัวเราะออกมาเสียงดังแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะ คิดมากไปเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นฉันเคารพการตัดสินใจของ นาย

“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของนายหญิงฝนทิพย์ ผมจะให้เธอรู้ว่าการ ตัดสินใจของเธอในปีนั้น มันสิ้นคิดยังไง บุญสิตาไม่ควรเกิดมา ในบ้านหลังนี้ ครั้งนี้ผมจะทำให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์เอง” ธฤตญาณพูดด้วยความแน่วแน่

คนที่อยู่อีกด้านอย่างนฤพล เมื่อได้ยินคำพูดของธฤตญาณก็หัวเราะออกมา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปบ้าน ตระกูลรัตนชัยนันท์ ฝ่ายนั้นส่งบัตรเชิญมาให้ฉัน แต่ฉันไม่ได้ กะว่าจะไป ในเมื่อนายอยากให้ฉันออกหน้าให้ งั้นฉันจะไปให้ เอง!”

รพีพงษ์กับธฤตญาณพยักหน้า

คุณนายฝนทิพย์คิดว่าการที่เอาอำนาจมาจากมือของธฤต ญาณ อำนาจคือสิ่งที่มีค่าที่สุดของธฤตญาณ ไม่รู้ว่าถ้าพรุ่ง นี้เธอเห็นท่านนฤพลออกหน้าเพื่อเขา เธอจะเสียใจกับการ ตัดสินใจของตัวเองเมื่อปีก่อนหรือเปล่า