บทที่ 266 จุดจบที่น่าสังเวชของจักรพันธ์

“97 98…” ธฤตญาณยืนนับจํานวนครั้งที่ตบ จักรพันธ์แทนรพีพงษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ

ในเวลานี้ใบหน้าของจักรพันธ์บวมเป่ง ตรงมุมปาก มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เขาลืมตาแทบจะไม่ขึ้น แล้ว การตบที่รุนแรงของรพีพงษ์ จักรพันธ์รู้สึก เหมือนไม่มีใบหน้าแล้ว

“99 100” เมื่อธฤตญาณนับถึงร้อยก็หันไปมองรพี

พงษ์

เดิมทีรพีพงษ์กะจะหยุดแล้ว แต่เมื่อคิดถึงใบหน้า อันงดงามของอารียา โดนตบ เขาก็ตบลงไปอีกครั้ง อย่างยั้งไว้ไม่อยู่ ครั้งนี้มันทำให้ฟันของจักรพันธ์ หลุดออกมาหนึ่ง ตัวเขาล้มลงไปบนพื้น

เมื่อรพีพงษ์ได้ตบครั้งสุดท้าย มันทำให้เขารู้สึกดี

ขึ้น

“ไปเอาน้ำเย็นมา” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น
ธฤตญาณ บออกไปเอาน้ำเย็นข้างนอก จากนั้นจึง ยื่นให้รพีพงษ์

รพีพงษ์เอาน้ำเย็นสาดไปบนตัวของจักรพันธ์ น้ำ เย็นทำให้จักรพันธ์สะดุ้ง เขาเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

ตอนนี้เป็นช่วงที่ผลัดเปลี่ยนจากฤดูใบไม้ร่วงเป็น ฤดูหนาว อากาศเริ่มหนาวขึ้น เมื่อเดินบนถนนจะ สัมผัสได้ถึงลมหนาวในฤดูใบไม้ร่วง การที่เอาน้ำ เย็นสาดลงบนตัวในตอนนี้ มันเป็นเรื่องที่น่าหวาด กลัวเรื่องหนึ่งเลยล่ะ

“รพีพงษ์ แกรอก่อนเถอะ รอให้แม่ฉันมาก่อน ฉันจะ มัดแกแล้วโยนเข้าไปในตู้เย็น ฉันจะให้คนมาตบปาก แกพันครั้ง ฉันจะให้แกได้สัมผัสคำว่าสิ้นหวังมันเป็น ยังไง!” จักรพันธ์ตะโกนออกมาอย่างไม่ชัดถ้อยชัด คํา เพราะหน้าของเขาถูกตบจนบวมเป่ง ทำให้เขา พูดจาไม่ถนัด

รพีพงษ์แยะยิ้มให้จักรพันธ์แล้วพูดว่า “ถ้าฉันเตา ไม่ผิด ตอนนี้วีธราคงยังไม่รู้ว่าแกอยู่ในเงื้อมมือฉัน หรือไม่ก็ยังไม่รู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่

จักรพันธ์อึ้งไป ไม่รู้ว่าทำไมรพีพงษ์ถึงพูดแบบนี้
“แล้วยังไงเหรอ แม่ต้องรู้เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว แกคิด ว่าหน่วยข่าวกรองของตระกูลลัดดาวัลย์ไม่เอาไหน อย่างนั้นเหรอ” จักรพันธ์พูดอย่างไม่กลัวแม้แต่น้อย

“เหอะ เหอะ คนของตระกูลลัดดาวัลย์ที่มาเมือง เวอร์กับแก ตอนนี้เหลือแค่แกคนเดียว ถ้าตอนนี้ฉัน บอกให้หอการค้าสมน. ไม่พูดอะไร แกคิดว่าต้องใช้ เวลานานแค่ไหนตระกูลลัดดาวัลย์ถึงจะรู้ว่าแกถูก จับตัวมา” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

“แล้วไง แม่ต้องโทรหาฉัน ถ้าแม่ติดต่อฉันไม่ได้ แม่ ต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเกิดเรื่องขึ้นกับฉัน!” จักรพันธ์ เอ่ยขึ้น

รพีพงษ์หันไปมองธฤตญาณแล้วพูดว่า “นายยัง เก็บมือถือของมันไว้ใช่ไหม”

ธฤตญาณพยักหน้า

“ตั้งแต่วันนี้ ให้คนจับตาดูมือถือของมัน ถ้าวีธรา โทรมาห้ามรับ ให้ส่งข้อความตอบกลับไป บอกว่ามัน กำลังสนุกกับผู้หญิง ไม่มีเวลารับสาย คนโง่อย่างมัน การทําแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร รอให้วีธราสงสัย คงจะผ่านไปสองสามเดือนแล้วล่ะ” รพี89

พงษ์เอ่ยขึ้น

ธฤตญาณพยักหน้า “อันที่จริงผมสามารถหาคน ปลอมเสียงเป็นมันได้นะครับ เดี๋ยวอีกสักพักผมจะ หาคนมาครับ”

รพีพงษ์พยักหน้า รู้สึกว่าวิธีนี้มีเหตุผล

จักรพันธ์ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน จู่ๆ เขาก็ตื่น

ตระหนกขึ้นมา “กะ แกคิดจะทําอะไร”

“ขอแค่วีธรารู้ว่าแกอยู่เมืองริเวอร์อย่างปลอดภัย เขาคงไม่ส่งคนมาหาแกหรอก เมื่อเป็นแบบนี้ฉันจะ ได้ขังแกไว้ที่นี่ตลอด สาดน้ำเย็นใส่แกทุกวัน ให้คน มาตบหน้าแกสักร้อยครั้ง จนกว่าแกจะตาย” น้ำเสียง ของรพีพงษ์แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเย็นชา

เขาไม่ได้พูดเล่น ถ้าการทำแบบนี้มันได้ผล เขา อยากให้จักรพันธ์ได้รับความทุกข์แบบนี้ทุกวัน

การลงโทษแบบนี้ สําหรับคนจิตใจสัตว์แบบมัน เขา คิดว่ามันไม่ได้มากเกินไป

จักรพันธ์หวาดกลัว เขาคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะแก้แค้นเขาแบบนี้ ถ้าวีธราไม่รู้ว่าเขาเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ เขาคงไม่รอดจากเงื้อมมือของรพีพงษ์

เมื่อคิดว่าหลังจากนี้จะโดนทำร้ายทุกวัน แถมยัง โดนสาดน้ำใส่อีก รพีพงษ์ตัวสั่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

“รพีพงษ์ ฉันผิดไปแล้ว แกปล่อยฉันไปเถอะ จาก นี้ฉันจะไม่สนใจภรรยาของแกอีก แกปล่อยฉันเถอะ นะ ฉันยกตำแหน่งทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์ให้ แกเลย ปล่อยฉันไปเถอะ!” จักรพันธ์เกือบจะร้องไห้ ออกมา

รพีพงษ์แสยะยิ้มแล้วมองเขา “สำนึกผิดตอนนี้ก็ สายไปเสียแล้ว แกไม่น่ามาเมืองริเวอร์ตั้งแต่แรก”

พูดจบเขาหยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาธีรศานติ์ ต่อหน้าจักรพันธ์ เขาพูดสิ่งที่ตัวเองคิดให้ปลายสาย

หลังจากที่ธีรศานติ์รู้ เขาสนับสนุนรพีพงษ์ อีกทั้ง ยังรับประกันว่าช่วงนี้จะไม่ไปยุ่งกับตระกูลลัดดา วัลย์และจะช่วยปิดเรื่องที่จักรพันธ์โดนจับด้วย

“รฟ์พงษ์ ไอ้เลว ไอ้ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ! นายให้พ่อทําให้ฉันสลบ ฉันจะบอกให้นะ ฉันจะไปหา นาย นายหนีไม่พ้นหรอก!”

ธีรศานติ์เพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงหงุดหงิดของจารุณีดัง ขึ้นจากปลายสาย

เมื่อรพีพงษ์ได้ยิน เขาจึงรับวางสายทันที

ตอนนี้คนที่สามารถทำให้รพีพงษ์ปวดหัวได้มีสอง คน คนแรกคืออารียาตอนนึง คนที่สองคือจารุณีที่ อินกับละครจนเกินไป

จักรพันธ์มองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง เขารู้ว่าร พงษ์ไม่ได้ล้อเล่น

“หลังจากนี้ทำตามที่ฉันบอก สาดน้ำเย็นใส่มันทุก วัน ตบมันร้อยครั้ง ไม่ว่ามันจะอ้อนวอนแค่ไหนก็อย่า หยุด นอกเสียจากมันจะขาดใจตาย” รพีพงษ์พูด

ธฤตญาณพยักหน้าแล้วพูดว่า “วางใจได้เลยครับ เรื่องแค่นี้ผมทําได้อยู่แล้ว”

รพีพงษ์ตอบรับ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องพร้อมกับธฤตญาณ ไม่ว่าจักรพันธ์จะอ้อนวอนแค่ไหน เขา

ก็ไม่แยแสอีก

เพราะวีธราไม่รู้ว่าจักรพันธ์อยู่ในมือของรพีพงษ์ ดังนั้นในระยะนี้ เมืองริเวอร์คงจะสงบขึ้น อย่างน้อย ก็ไม่มีคนของเกียวโตมาสร้างความวุ่นวาย

“ช่วงนี้พวกนายก็พักฟื้นร่างกายให้ดี ตระกูลลัดดา วัลย์ไม่รู้ว่าจักรพันธ์อยู่ในมือของฉัน เพราะฉะนั้น ในช่วงนี้คงจะไม่มีใครมาสร้างความวุ่นวาย แต่นาย อย่าวางใจไป นายเห็นอิทธิพลของตระกูลลัดดา วัลย์แล้ว ฉันไม่อยากให้ครั้งหน้าเมื่อพวกนายเผชิญ หน้ากับคนของตระกูลลัดดาวัลย์แล้วยังไม่มีความ สามารถสู้กับพวกมัน” รพีพงษ์มองธฤตญาณแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ธฤตญาณหัวเราะแล้วพูดออกมา “ครั้งนี้ผมได้บท เรียนมาเยอะครับ เชื่อผมเถอะครับ ถ้าครั้งหน้าคน ของตระกูลลัดดาวัลย์มาอีก ผมจะไม่ให้เกิดเรื่อง แบบนี้อีก

ดังคำกล่าวที่คนที่มีอำนาจไม่สามารถเอาชนะคนที่ เป็นเจ้าถิ่นได้ ถึงแม้ตระกูลลัดดาวัลย์จะมีอิทธิพล แต่ทว่าเมืองริเวอร์เป็นถิ่นของธฤตญาณเรื่องครั้งนี้มันกะทันหันมากจนธฤตญาณไม่ได้ เตรียมรับมือ ถึงทำให้รับมือไม่ทัน

ถ้าครั้งหน้าคนของตระกูลลัดดาวัลย์มาอีก ธฤต ญาณมีวิธีที่จะทําให้พวกนั้นไม่สามารถออกจาก

เมืองริเวอร์ไปได้ง่ายๆ

“อ้อ นายได้ยินเรื่องเทือกเขากิสนาแล้วหรือยัง” จู่ๆ รพีพงษ์เอ่ยถามขึ้นมา

ในจดหมายที่นนทภูทิ้งเอาไว้ บอกว่าเขาต้องไป สถานที่ที่ชื่อว่าเทือกเขากิสนา

รพีพงษ์ลองหาดูในแผนที่ แต่ไม่มีชื่อสถานที่นี้อยู่ ในแผนที่ น่าจะเป็นสถานที่ลับแห่งหนึ่ง

ธฤตญาณได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์พูด เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยขึ้นมาว่า “เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก เดี๋ยวผมจะช่วยคุณหา ถ้ามี อะไรคืบหน้าผมจะแจ้งให้คุณทราบ

รพีพงษ์พยักหน้า ตอนนี้เขาก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ก่อนที่จะสืบหาเบาะแสของพ่อ อย่างน้อยเขาต้อง กําจัดวีธราก่อนเมื่อก่อนเขาไม่สนใจว่าวีธราจะควบคุมตระกูลลัด ดาวัลย์ แต่หลังจากที่กลับมาจากเกียวโตครั้งนี้ รพี พงษ์รู้สึกอยากจะฆ่าเธอ นนทภูเป็นคนวางรากฐาน ของตระกูลลัดดาวัลย์ด้วยมือของเขาเอง จะให้ไป อยู่ในมือของ ธรากับจักรพันธ์ไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ดังนั้นรพีพง จึงอยากกําจัดวีธรา แล้วเอาอ๋านาจ ของตระกูลลัดดาวัลย์กลับมา มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะสองสามปีมานี้ อิทธิพลที่เขาสะสมมาไม่ได้มี แค่บริษัทซันบีบเบิล กรุ๊ป

ตั้งแต่ออกมาจากสถานบันเทิงสตาร์กาย รพีพงษ์ ตรงไปยังธนาคารเพื่อไปถอนเงินสามล้านตามที่ได้ รับปากศศินัดดาเอาไว้

ตอนที่เขาเดินผ่านซอยแห่งหนึ่ง หางตาของเขา เหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคย เขาหยุดเดินและมอง เข้าไปในซอย พบว่าร่างที่คุ้นเคยนั้นคือชนิสรา

ในขณะนั้นมีคนสามคนยืนอยู่หน้าชนิสรา เป็นหญิง และชายค่อนข้างมีอายุ ดูแล้วเหมือนน่าจะเป็นสามี ภรรยากัน ส่วนอีกคนอายุประมาณสิบแปดสิบเก้าปี น่าจะเป็นลูกชายของสามีภรรยาคู่นั้น ทั้งสามคนกําลังต้อนชนิสราไปตรงมุม เด็กผู้ชาย วัยรุ่นยื่นมือออกไปแย่งบัตรเอทีเอ็มในมือของชนิส รา เธอจับบัตรเอาไว้แน่น สีหน้าตื่นตระหนก

“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ฉันให้เงินพวกพี่ไปแล้วสองหมื่น พี่ อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยนะ เงินในบัตรที่เหลือเป็น เงินที่เก็บเอาไว้ให้ลูกสาวของฉันเข้ามหาวิทยาลัย พวกพี่ปล่อยฉันไปเถอะ” ชนิสราพูดอ้อนวอน

“ชนิสรา แกมันคนไม่รู้คุณคน ตอนที่แกแต่งเข้า มาในบ้านของเรา แกมีกินมีใช้ก็เพราะครอบครัว ของเรา ตอนนี้ลูกชายของฉันจะแต่งงาน มาขอ เงินแกนิดหน่อยแกกลับไม่ยอมให้ ลูกสาวแกเข้า มหาวิทยาลัยมันสําคัญอะไรนัก นอกจากเสียเงิน แล้วมันมีประโยชน์อะไร ลูกชายฉันจะแต่งงานนี้สิ คือเรื่องใหญ่ แกอย่ามาทำเป็นแยกแยะอะไรไม่ออก เอาบัตรเอทีเอ็มมาเดี๋ยวนี้!” หญิงวัยกลางคนพูดออก มาเสียงดัง

“ชนิสรา แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้ว่าอะไรดีไม่ดี เอา บัตรออกมา ไม่ว่ายังไงแกก็เป็นภรรยาของน้องชาย ฉัน ถึงมันจะตายไปแล้ว ลูกชายฉันจะแต่งงานแกก็ ต้องรับผิดชอบเรื่องเงินเหมือนกัน เอาบัตรมาเดี่ยว นี้!” ชายวัยกลางคนตวาดลั่น
ลูกชายของพวกเขาเห็นว่าชนิสราจับบัตรเอาไว้ แน่น แววตาแสดงความร้ายกาจออกมา จากนั้นเด็ก หนุ่มจึงยกเท้าถีบไปที่ท้องของชนิสรา จนทำให้เธอ ล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย ยัยผู้หญิงคนนี้แรงเยอะจริง แต่ไม่เป็นไรยัง ไงก็ได้บัตรมาแล้ว มีเงินแต่งงานแล้ว” ผู้เป็นลูกชาย พูดอย่างได้ใจ

หญิงวัยกลางคนเห็นว่าลูกชายแย่งบัตรมาได้แล้ว จึงยิ้มแล้วพูดว่า “รหัสบัตรน่าจะเป็นวันเกิดของ ลูกสาวมัน ฉันแอบดูตอนที่มันไปถอนเงิน เงินในบัตร ใบนี้เป็นของเราแล้ว ถือว่าแกชำระหนี้เราแล้ว จากนี้ เราทั้งสองครอบครัวไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันอีก แกไม่มีเงินก็ไม่ต้องมาหาเรา”

ชนิสราสีหน้าสิ้นหวัง เธออยากจะเข้าไปแย่งบัตร

คืน

ลูกชายของพวกนั้นถีบชนิสราอย่างไม่ไยดี

“ลูกชายแม่เก่งจริงๆ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยชมลูก

ตัวเอง