บทที่244 ผู้มีฝีมือระดับขั้นเทพ

ลิปตามองรถที่ขับวิ่งไปด้านหน้าของเขาอย่างอึ้ง มองแทบไม่ชัดเลยว่า รพีพงษ์ปฏิบัติยังไงถึงได้แค่ ใช้เวลาพริบตา ขับถึงด้านหน้าของเขา

ตอนนี้ถึงจุดจบก็เหลือแค่ต้องโค้ง 2 รอบ ลิปตา พยายามมีสติ รีบขับตามไปอย่างรวดเร็ว

แล้วเขาก็สังเกตเห็นว่า เขาไม่สามารถตามรพีพงษ์ ทัน โดยเฉพาะตอนที่ขับเส้นโค้ง ระยะระหว่างเขา และรพีพงษ์ยิ่งขับยิ่งไกล

ผู้ชมทั้งหลายได้เปลี่ยนแปลงอารมณ์ต่อรพีพงษ์ อยากดูถูกใจเป็นอึ้งทึ่ง มีคนได้ตบมือและเชียร์ขึ้น

มา

” สุดยอดเลย ทีแรกได้พูดว่าเขาเป็นคนไร้ค่า กูยัง คิดว่าเขาขับรถไม่เป็นอีก ตอนนั้นเห็นเขายังจับล้อ หมุนไม่ได้เลย ก็คิดว่าเขาขับไม่เป็นจริงๆ ใครจะคิด ได้ว่าเขาได้ขับทัน สุดยอดเหลือเกิน ”
*ครั้งนี้เขาต้องทำลายสถิติของรพีพงษ์แน่นอน และยังถูกล่าช้าไประยะหนึ่ง ฝีมือการขับรถแบบนี้ ถือว่าขั้นเทพแล้ว ”

” หล่อจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นการขับรถที่ ตื่นเต้นขนาดนี้ สามารถเทียบได้กับหนังที่แสดงแล้ว ในตอนนี้ฉันสามารถตะโกนได้แค่ว่าสุดยอด เพื่อ แสดงความตื่นเต้นของฉัน สุดยอด !!!”

เวลาแค่พริบตา รถของรพีพงษ์ก็มาถึงจุดจบ ลําดับบนหน้าจอได้แสดงสถิติใหม่ ได้กดสถิติของลิ

ปตาลง

ทุกคนได้โหร้อง ในสนามแข่งรถมีแต่เสียงเชียร์

เจ้าของได้อึ่งอยู่กับที่ ยังไงก็คิดไม่ถึง เขาได้ให้รถ ที่มีปัญหาแก่รพีพงษ์ แต่เขาหลับชนะและยังทำลาย สถิติของลิปตาได้ นี่เป็นฝีมือขนาดไหน!

เขามองรอบๆอยากอาย บนหน้ามีรอยยิ้มที่อาย มาก แล้วก็ร้องตะโกนตามคนทั้งหลาย
รถของลิปตา ขับไปถึงจุดจบ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครสน ใจลิปตา ขอแค่มีสถิติใหม่เกิดขึ้น ก็จะดึงดูดความ สนใจของผู้ชมพวกนี้

ทุกคนจะสนใจแต่คนที่ชนะ ส่วนคนที่พ่ายแพ้ก็จะ หายไปจากสายตาของผู้ชม

รพีพงษ์จอดรถ จารุณีที่นั่งข้างอึ่งอยู่ที่เดิม เธอจะ คิดถึงไงยังไงว่า ในสภาพที่ถูกเปรียบขณะนี้ ยังจะ สามารถชนะได้

จารุณีเป็นผู้ชมผู้เดียวที่สามารถเห็นถึงฝีมือการขับ รถของรพีพงษ์

ความตื่นเต้นนั้นบนรถเมื่อกี้นี้เป็นครั้งแรกที่จารุณี

สะใจมาก

รพีพงษ์ยิ้มแล้วหันไปมองจารุณี ” เป็นไง ตอนนี้ เชื่อมั่นในฝีมือผมหรือยัง ?”

จารุณีถึงจะกลับมามีสติ แล้วกรี๊ดกระโดดไปกอด

รพีพงษ์ อยากจะหอมจูบเขา

” รพีพงษ์ นายสุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นผู้ชายที่ฉันชอบ ให้ฉันจูบหน่อย ”

รพีพงษ์มองเธอเหมือนมองคนบ้า มองหมวกกัน น๊อคของจารุณีชนกับหมวกกันน็อคของตนเอง

จารุณีถึงจะจำได้ว่าตนเองยังไม่ถอดหมวก อับอาย ขายขี้หน้าจริงๆ

เธอยังอยากจะถอดหมวกลง แต่รพีพงษ์ลงรถไป ไม่ให้โอกาสเธอเลย

ผู้ชมได้เห็นจารุณีและรพีพงษ์ลงจากรถ ผู้ชมแม่ ส่งเสียงเชียร์อีกครั้ง และมีคนมากมายที่ได้เรียกชื่อ ของรพีพงษ์ น

จารุณีอยากจะจูบรพีพงษ์ แต่เห็นด้านนอกมีคน มากมายขนาดนี้กำลังจ้องพ่อเขาอยู่ เธอรู้สึกอายขึ้น มาทันที คิดในใจว่าพอกลับไปตอนกลางคืนค่อยทํา เรื่องนี้

เพราะว่าในโทรทัศน์มักจะมีพระเอกเมื่อทำเรื่องใด เรื่องหนึ่งสำเร็จแล้วก็นางเอกก็จะจูบพระเอก

จารุณีสามารถพูดได้ว่าเชื่อทุกอย่างในโทรทัศน์แล้ว จูบนี้ขาดไปไม่ได้

ตอนนี้รฟ์พงษ์และจารุณีได้ลงจากรถ สีหน้าของสิ ปตาไม่ดี ชรินทร์ทิพย์ลงมารีบถอดหมวกบนหัวตัว เองลงแล้วอ้วกข้างๆถังขยะ

เมื่อเทียบกับจารุณีอยู่ข้างๆ ก็สามารถเห็นได้ชัดว่า ฝีมือการขับรถของรพีพงษ์และลิปตาคนไหนดีกว่า

ลิปตากัดฟันมองรพีพงษ์ ปาหมวกของตัวเองลงบน

พื้น

ผู้ชมรอบๆได้มีเสียงโห่หิ้ว เห็นได้อย่างชัดมากไม่ พอใจกับการกระทำของลิปตา

“ลิปตา นายแพ้แล้ว รีบทําตามเดิมพันเร็ว ”

“ใช่ๆ ฝีมือไม่พอยังจะไปเอาหมวกอีก แพ้ไม่ได้ก็ อย่าไปแข่งกับคนอื่น ”

“รีบหาเร็วๆ พวกเรากำลังรออยู่ ”
ลิปตาได้ยินเสียงตะโกนจากรอบๆ กําหมัดไว้ เขา เป็นเยาวชนดีเด่นของอำเภอนกฟ้า ถ้าเขาทำแบบนี้ จริงๆก็ไม่มีหน้าอยู่ที่อำเภอนกฟ้าอีก

ดังนั้นเขาตัดสินใจไม่ยอมเด็ดขาด เป็นคนยอมแพ้ ไม่ได้ดีกว่าเห่าเหมือนสุนัข

” ลิปตา หาเร็วๆสิ ยืนอยู่ตรงนั้นทำไม ” จารุณี ตะโกนกับลิปตา

ลิปตาไม่ยอมแน่นอน :” พูดมั่วอะไร อะไรเลียน แบบหมาเห่า อย่าคิดว่าโชคดีชนะฉันแล้ว ฉันก็จะ ยอม เมื่อกี้รถมีปัญหา ดังนั้นรอบนี้สละสิทธิ์ ก็ไม่ ต้องทําตาม”

จารุณีโกรธมาก :” ทำไมนายเป็นคนแบบนี้ รถเรา ต่างหากที่เกิดปัญหา อย่างมาโกงที่นี่ หน้าด้านจริงๆ เลย ”

ตอนนี้ชรินทร์ทิพย์ก็เดินมาแล้ว สีหน้าของเธอซีด มาก สามารถเห็นได้ชัดว่าการแข่งขันครั้งนี้ได้ตกใจ มาก
* ใครโกง รถของเรามีปัญหา ถ้าคุณบอกว่ารถของ คุณ เกิดปัญหา งั้นรอบที่ก็ถือว่าสละสิทธิ์ไป ” ชริน ท ทิพย์พูด

ชรินทร์ทิพย์กัดริมฝีปาก มองขรินทร์ทิพย์และลิป ตา จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทนหาเบอร์ที่ประดิ พุทธิ์ให้

ผู้ชมทั้งหลายเห็นลิปตาและชรินทร์ทิพย์ไม่ยอมว่า ตัวเองแพ้ ปีหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโห คนไม่น้อย ที่เริ่มเรียกร้องถ้าไม่ทำเหมือนหมา วันนี้พวกเขาจะ เรียกร้องคืนเงิน!

เจ้าของได้ยินพรุ่งนี้จะขึ้นเงิน รีบรีบร้อนทันที เดิน เข้ามาถึงด้านหน้าของชรินทร์ทิพย์และลิปตา :” ลิ ปตา ผลการพนันนายเป็นคนที่คุยกับฉันนะ คน ทั้งหมดได้ยินหมด ตามฉันว่า นายก็ยอมแพ้เถอะ ไม่ งั้นทุกคนต้องคืนเงินแน่นอน ”

“พวกเขาคืนเงินเกี่ยวอะไรกับพวกฉัน สามีฉันเป็น ผู้ใหญ่ที่มีหน้ามีตา เขาจะทำแบบนี้ต่อหน้าคนพวก นั้นได้อย่างไร ต่อไปเขาจะอยู่ในอำเภอนกฟ้าอีกนะ ชรินทร์ทิพย์กดดัน
เจ้าของสนามก็อาย หลังจากจารุณีที่อยู่ข้างๆโทร เสร็จ มองไปทางซรินทร์ทิพย์ :” คนที่มีหน้ามีตาก็จะ เป็นคนที่พูดไม่จริงหรือ ผลของการพนันวันนี้พวก คุณต้องปฏิบัติตาม ไม่งั้น วันนี้ก็อย่าคิดจะออกไปได้

ชรินทร์ทิพย์มองจารุณีอย่างดูถูก ” แต่เด็กผู้หญิง อย่างแก กล้าพูดแบบนี้กับพวกฉัน ฉันว่าแกยังไม่รู้ ว่าสามีฉันเป็นใคร เขาเป็นลูกน้องของประดิพุทธิ์นะ ถ้าพวกแกทําให้ประดิพุทธิ์โมโหขึ้นมาแล้วก็ อย่าคิด ว่าจะอยู่ในอำเภอนกฟ้าได้อีก !”

จารุณีไม่ชอบใจ : ประดิพุทธิ์แล้วยังไง เขายังต้อง ฟังฉันเลย ไม่เชื่อก็เรียกประดิพุทธิ์มาสิ ”

ชรินทร์ทิพย์ทำท่าดูถูกใส่จารุณี คิดว่าจารุณีกำลัง โม้อยู่

เธอหันไปมองไม่อยากสนใจจารุณี :” รพีพงษ์ นาย ต้องรู้ว่านายมีฐานะอะไร เป็นแค่คนไร้ค่า สามีฉัน เป็นผู้ใหญ่ในอำเภอนกฟ้า นายต้องรู้ว่าอะไรเป็นคำ ว่าพอแล้ว”

* ตอนนี้นายรีบอธิบายให้ชัดเจนกับคนอื่น ไม่มีการพนันใดใด ไม่งั้น สามีฉันจะให้นายเดินออกจาก อำเภอนกฟ้าไม่ได้ แบบนี้นายก็อาจจะไม่ได้เจอ อาริยา ก !”

สีหน้าของรพีพงษ์เสียไปทันที : แกด่าใคร

* ฮะ ! ค่าใครใครรู้ รีบพูดชัดเจนกับคนอื่น อย่ามา เปลืองเวลาอยู่ที่นี่ “ซรินทร์ทิพย์ไม่สนใจ

รพีพงษ์หลับตานิด ชรินทร์ทิพย์ยังไม่ยอมทําตาม สัญญา งั้นวันนี้เขาก็จะให้เธอรู้ว่าอะไรควรทำ อะไร ไม่ควรทํา

การเห่าเหมือนสุนัขของวันนี้ ลิปตาต้องทำแน่นอน

” เมื่อกี้คุณโทรไปหาเลขาของประดิพุทธิ์ ?” รพี พงษ์ถาม

จารุณีพยักหน้า :” โมโหจริงๆ ไม่รู้ว่าประดิพุทธิ์ ทําไมต้องหาคนแบบนี้มาทํางาน ”

รพีพงษ์ยิ้ม :” งั้นก็รอเลขาของประดิพุทธิ์มาจัดการ
ไม่นานนัก เสียงโวยวายในสนามยังไม่หยุด ลิปตา และชรินทร์ทิพย์สองคนยังไงก็ไม่ยอม

ตอนนี้ มีผู้ชายที่ใส่เสื้อสูทได้เดินมาทางนี้ คนนี้ก็ คือเลขาของประดิพุทธิ์ ชื่อกิตติเดช

ผู้จัดการด้านหน้าของบริษัทของประดิพุทธิ์เป็นลิป ตา ที่จริงแล้วแผนกผู้จัดการนี้ ก็เป็นแค่จัดการเรื่อง กระจิบกระจอกและการเคลื่อนไหวของบริษัทเฉยๆ อำนาจที่แท้จริงของบริษัทอยู่ในมือของกิตติเดช

ลิปตาก็รู้กิตติเดชมีอำนาจเท่าไหร่ ดังนั้นปกติอยู่ ในบริษัทก็เคารพกิตติเดชเป็นอย่างมาก

ลิปตาเห็นกิตติเดช เขาไม่คิดว่าเวลานี่กิตติเดชยัง จะมา แต่เขาคิดว่ายังไงก็เป็นลูกน้องของประดิพุทธิ์ จะช่วยเขาแน่นอน

มีกิตติเดชมาช่วยเขา คนในนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไร แน่นอน ยังไงคนในอำเภอนกฟ้ารู้หมดว่าเลขาธิการ ของประดิพัทธิ์รังแกไม่ได้

ดังนั้นลิปตารีบเดินไปทางกิตติเดช ยิ้มแล้วพูด