บทที่ 237 ฉันคิดถึงฟีเหลือเกิน

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง รพีพงษ์รู้สึกว่าตัวเองกำลัง นอนอยู่บนพื้นเย็น ซึ่งล้อมรอบไปด้วยเสียงของกลุ่ม คนหนึ่ง เมื่อมีคนเดินผ่านเขาก็จะรู้สึกว่าเขาขวาง

ทาง ก็จะเตะขาของเขาออก

รพีพงษ์ลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องมืดและ ชื้น ห้องนี้เหมือนกับคุก มีกำแพงสามด้าน และรั้ว เหล็กอีกด้านหนึ่ง

คนรอบตัวเขาดูเลอะเทอะเล็กน้อย คนเหล่านี้ส่วน ใหญ่มีหน้าตาโหด เมื่อมองแวบเดียว ก็รู้ว่าที่นี่ไม่มี คนดีเลย

ที่นี่คือคุกลับกักขังศัตรูของหอการค้าสมน, ผู้คน ที่รุกรานหอการค้าสมน. หลังจากถูกจับมาแล้ว จะ ถูกขังที่นี่เป็นระยะเวลาหนึ่ง จะไม่มีอิสรภาพ หอการ ค้าสมน. จะทำยังไงกับคนพวกนี้ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับ

พวกเขาเอง

หลายปีผ่านไป มีคนจำนวนนับไม่ถ้วนที่มีปัญหากับ หอการค้าสมน. และมีเพียงส่วนเล็กๆเท่านั้นที่ถูกขังอยู่ที่นี่ มีหลายคน หายไปจากโลกนี้นานแล้ว

พวกที่สามารถอยู่ที่นี่ ทำผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หอการค้าสมน.ขังพวกเขาไว้ที่นี่ ซึ่งถือเป็นการ ลงโทษสําหรับพวกเขา และถ้ายังมีพวกที่มีมูลค่าผล ประโยชน์ ถึงจะถูกปล่อยออกไป

เมื่อคืนก่อน รพีพงษ์ติดกับดักของวีธรา หลังจาก สลบไปแล้ว ก็ถูกส่งมอบให้กับหอการค้าสมน

ตามหลักคือความผิดของรพีพงษ์คือฆ่าคุณหนู ใหญ่ของหอการค้าสมน. ดังนั้นหลังจากที่คนของหอ การค้าสมน.จับตัวรพีพงษ์ได้ ก็คงไม่ปล่อยเขาไป อย่างง่ายๆแน่

แต่ว่าหลายวันมานี้ประธานของหอการค้าสมน.ไม่

ได้อยู่ที่เกียวโต คนของหอการค้าสมน.ก็ไม่มีใคร กล้าที่จะกำจัดเขา ดังนั้นเขาจึงถูกคุมขังไว้ในคุก แห่งนี้ รอให้ประธานกลับมาก่อน ค่อยมาลงมือ จัดการกับรพีพงษ์เอง

หลังจากที่รพีพงษ์ลืมตาขึ้น เขาก็ยืนขึ้นจากพื้น เขารู้สึกว่าตัวเองยังคงมีความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ดูเหมือนว่ายาที่เขาถูกจักรพันธ์วางนั้นไม่เหมือน ปกติทั่วไปจริงๆ รฟ์พงษ์รู้สึกว่าในขณะนี้เขา สามารถใช้เรี่ยวแรงได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ก็ไม่รู้ว่าฤทธิ์ยานี้อยู่ได้นานแค่ไหน

เมื่อผู้คนรอบข้างเห็นรพีพงษ์ฟื้นขึ้นมา พวกเขา ก็ล้อมรอบเข้ามาทันที จ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่าง ดุร้าย

พวกเขาถูกขังอยู่ในคุกแห่งนี้ และไม่มีอะไรทำทั้ง วัน สิ่งที่มีความสุขที่สุด คือการกลั่นแกล้งผู้มาใหม่

รพีพงษ์ดูผอมและอ่อนแอ เนื่องจากฤทธิ์ยา ดูไป แล้วคนทั้งคนเหมือนอ่อนแอมาก คนพวกนี้คิดว่าร พงษ์คือไก่อ่อน ดังนั้นรอรพีพงษ์ฟื้นขึ้นมา จะทำลาย เขา

“ในที่สุดไอ้ไก่อ่อนก็ฟื้นขึ้นมา กูรอมาตั้งนานแล้ว นานแค่ไหนที่ไม่มีคนใหม่เข้ามาที่นี่ ครั้งที่แล้วคน ที่ถูกเราทุบตีสองครั้ง ก็ตาย หวังว่าคนนี้จะทนการ ทุบตีได้ ให้พวกเราได้สนุกกันสองสามวันเถอะ”

“ดูเหมือนจะบอบบางอ่อนแอ เกรงว่าทุบตีครั้งเดียวก็ตาย เดี๋ยวเราลงมือคงต้องเบามือกันหน่อย อย่าชกหมัดเดียวก็ทำให้เขาตายล่ะ”

“เซีย ชกหมัดเดียวก็ตาย ทุกวันนี้พวกเราก็มี ของกินกันแค่นิดเดียว เพิ่มมาอีกหนึ่งปาก ก็ยังแบ่ง ของกินออกไปหนึ่งคํา ชกให้ตายก็ดี

รพีพงษ์จ้องมองคนเหล่านี้ แววตานิ่งสงบ แม้ว่า ตอนนี้เขาจะใช้เรี่ยวแรงได้เล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้น ต้องการที่จะจัดการกับคนพวกนี้ที่นี่ก็เกินพอแล้ว

จากรูปลักษณ์ของคนพวกนี้ จะเห็นได้ว่าคนพวกนี้ ไม่มีอะไรพิเศษ และรพีพงษ์ไม่จำเป็นต้องกลัว

“ที่นี่คือที่ไหน?”รพีพงษ์จ้องมองไปที่คนเหล่านั้น

และถาม

“แกถูกจับตัวมา ยังไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนอีกเหรอ ที่ นี่คือคุกของหอการค้าสมน. เอาไว้ขังคนที่ชอบหา เรื่องหอการค้าสมน.โดยเฉพาะ ไอ้น้อง แกทำไมถึง เข้ามาได้? หรือว่าไปลวนลามป้าคนกวาดพื้นของหอ การค้าสมน. ดังนั้นจึงถูกขังเข้ามา?”
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขากล่าวด้วยรอย ยิ้ม และเมื่อคนรอบข้างได้ยินคำพูดของเขา ก็ หัวเราะเสียงดังมาทันที

“ระวังปากเน่าๆของแกหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะ ทําให้แกหัวเราะไม่ออกทั้งชาติเลย”รฟ์พงษ์กล่าว อย่างเย็นชา

เมื่อชายคนนั้นได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็จ้องมอง มาที่เขาทันที และด่า: “เย็*แมร่ง กล้าอวดเก่งกับกู แกรู้หรือไม่ว่าเมื่อกูทำอะไรมาก่อน? กูตัดคนของ หอการค้าสมน.ถึงได้เข้ามา แกเองก็อยากจะลิ้ม ลองรสชาติของการถูกตัดด้วยใช่มั้ย?”

ผู้คนรอบข้างต่างก็จับจ้องไปที่รพีพงษ์ ผู้มาใหม่ กล้าที่จะตะโกนใส่พวกเขาแบบนี้ และพวกเขาก็ต้อง ทำให้ผู้ที่มาใหม่คนนี้มีสีสันขึ้นมาหน่อย

“รุมมันพร้อมกัน ทำให้ผู้ที่มาใหม่คนนี้รู้กฎของที่นี่”

“แมร่ง ตีมันให้ตายเลย ก็เป็นแค่ไอ้ไก่อ่อนยังกล้า มาอวดเก่ง ดูเหมือนตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ เสถานการณ์ไหน”
“ทุบตีมันก่อน จากนั้นให้เขาไปเลียห้องน้ำให้ สะอาด ดู มันยังจะกล้าอวดเก่งอีกหรือเปล่า”

ไอ้หน้าบากและคนกลุ่มหนึ่งที่เห็นความวุ่นวายแล้ว ไม่กังวลต่างก็พุ่งไปหารพีพงษ์ จะไปจับตัวรพีพงษ์ ไว้

รพีพงษ์ตะคอกอย่างเย็นชา และไม่ได้ที่จะเกรงใจ คนพวกนี้ อยู่ในสถานที่แบบนี้ มีเพียงหมัดเท่านั้นที่ เป็นคำพูดที่มีเหตุผล ปล่อยให้พวกเขาลิ้มลองความ ทรมานสักหน่อย และพวกเขาก็ไม่กล้าจะหาเรื่องอีก แล้ว

“หึหึ แขนขาผอมๆแบบนี้ ฉันชกหมัดเดียว…..

ไอ้หน้าบากยังอยากจะพูดจาโอ้อวด น่าเสียดาย ที่คำพูดยังพูดไม่หมด ก็ถูกรพีพงษ์ชกไปหนึ่งหมัด ตรงบนหน้า ฟันทั้งปากของเขาก็หลุดออกมาหมด คนทั้งคนก็หมุนรอบตัวอยู่ในอากาศสามร้อยหกสิบ องศา แล้วก็ตกลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง

ทุกคนตกตะลึง และพุ่งเข้าหาตะครุบจับรพีพงษ์แม้ว่ารพิพงษ์จะไม่สามารถใช้เรี่ยวแรงได้จนถึงขีด จํากัด แต่เขาก็ยังมีเล่ห์เหลี่ยม และทักษะบางอย่าง ด้วย เหล่านี้ กรีดร้องขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ในไม่ช้า ผู้คนที่ต้องการจะลงมือจัดการกับรพีพงษ์ ก็ล้มลงกับพื้น ส่วนคนที่เหลือทั้งหมดก้าวถอยหลัง สองก้าวด้วยความกลัว ไม่กล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า รนาหาที่ตาย

“ยังมีใครอยากจะเป็นเหมือนพวกเขาอีก? รพีพงษ์ กล่าวอย่างเย็นชา

ในเวลานี้ลมหายใจของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย และ ไม่สามารถออกแรงได้ ทำให้ความทนทานของเขา แปลงเล็กน้อย เพียงแค่จัดการกับคนพวกนี้ ทำให้ รพีพงษ์รู้สึกว่าใช้แรงไปมาก

ถ้าหากคนอื่นๆที่เหลืออยู่ในคุกนี้จะลงมือกับ เขาจะ จัดการกับคนพวกนี้ก็ไม่ใช่ปัญหา แต่ร่างกายของ เขาก็จะล้มเหลวกะทันหัน

กลุ่มคนจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างระมัดระวัง ชายร่าง ผอมๆสูงๆคนหนึ่งก็พูดว่า “แก….. แกอย่าได้ใจไป หน่อยเลย บอกแกให้นะ ว่าลูกพี่ของเรานั้นสุดยอดมา ในตอนนั้นเป็นเพราะเขาทำร้ายประธานหอการ ค้าสมน จึงถูกคุมขัง ความแข็งแกร่งของเขาเป็นสิ่ง ที่แกคาดไม่ถึง พวกเราทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ เป็นคนขอ ลูกพี่ แกทำร้ายพี่น้องของเรามากมายขนาดนี้ ลูกพี่ ของเราจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่

รพีพงษ์จ้องมองเขาอย่างเย็นชา และพูดว่า “อย่าง นั้นก็เรียกลูกพี่ของพวกแกมาหาฉัน ฉันอยากเห็นว่า เขาจะทําอะไรกับฉันได้บ้าง”

ชายร่างผอมสูงรีบวิ่งไปที่มุมคุกทันที และทุกคน ก็หลีกทางให้เขาอย่างรวดเร็ว ทุกคนจ้องมองไปที่ ด้วยความยินดีในความโชคร้ายของรพีพงษ์

“ลูกพี่ไม่ได้ออกแรงมือมาตั้งนาน คราวนี้ไอ้ไก่ อ่อนนี้ก็ถือว่ามีฝีมือไม่เบา ลูกพี่ต้องสนใจเขาอย่าง แน่นอน ถึงเวลาไอ้ไก่อ่อนนี้แย่แน่ๆ”

“ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ เคยเห็นลูกพี่ออกแรงมือไปแค่ สองครั้ง สองครั้งนั้น สุดท้ายคู่ต่อสู้ของเขาถูกแบก ออกไป แม้แต่คนของหอการค้าสมน.เจอเขา ก็ไม่ กล้าเข้าใกล้ง่ายๆเลย

“ลูกพี่แค่ออกแรงมือ ไอ้เด็กนี่ก็จะไม่สามารถอวดเก่งได้อีกแล้ว ต่อให้ไอ้เด็กนี่จะสู้ได้แล้วยังไง ลูกที่ เราก็สามารถจัดการเขาได้ในหมัดเดียว”

รพีพงษ์ฟังคนพวกนี้พูดถึงคนที่เรียกว่าลูกพี่ และ ในส่วนลึกของใจก็ไม่แน่ใจ ถ้าหากอยู่ในที่สภาพ ปกติ รพีพงษ์จะไม่กลัวสิ่งใด แต่ตอนนี้เรี่ยวแรงใน ร่างกายยังไม่ฟื้นตัว ถ้าหากเขาเจอกับคนที่สามารถ สู้ได้จริงๆ ผลจะเป็นอย่างไร คาดเดาไม่ได้จริงๆ

เขาเหลือบมองไปยังสถานที่ที่ชายร่างผอมสูงวิ่ง ผ่านไป ตรงหัวมุม ชายคนหนึ่งผมแสกกลาง และ เสื้อผ้าซอมซ่อ ดูไปแล้วเหมือนกับผู้ชายที่จรจัดนอน กรนอยู่ที่นั่น

หลังจากที่ชายร่างผอมสูงวิ่งไป ก็ใช้มือสะกิดชาย คนนั้นเบาๆ แล้วพูดเบาๆ “ลูกพี่ เรามีคนเข้ามาใหม่ ที่นี่ อวดเก่งมาก และก็ทุบตีคนของพวกเรา มันยัง ท้าทายลูก ด้วย พี่ว่าน่าจะออกแรงมือสั่งสอนเขา

หน่อยมั้ย?”

ชายคนนั้นหยุดกรนทันที จากนั้นยกมือขึ้นตบหน้าชายรูปร่างผอมสูง และก่นด่าว่า: “เก๊”แมร่ง ใคร กล้ารบกวนการนอนของกู ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ มี้ย”

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่ง ชายร่างผอมสูงชี้ไปที่ รพี พงษ์ด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ และพูดว่า “คือมัน ลูก ไม่เกี่ยวกับผม ถ้าพี่จะสั่งสอน ก็น่าจะไปสั่งสอนเขา”

พี่ใหญ่หันหน้ามองไปที่รพีพงษ์ ใบหน้าของเขาเต็ม ไปด้วยฝุ่น รพีพงษ์ก็เลยมองไม่ออกว่าหน้าตาเขา เป็นยังไง

หลังจากที่พี่ใหญ่คนนั้นมองเห็นรพีพงษ์ ก็ลุกขึ้นยืน ทันที แล้วรีบเข้าไปหารพีพงษ์

เมื่อทุกคนมองไปที่ท่าทางของพี่ใหญ่ ต่างยินดีกับ ความโชคร้ายของรพีพงษ์ โดยคิดว่าลูกพี่ของพวก

เขาจะต้องจัดการรพีพงษ์อย่างแน่นอน

“ลูกพี่ไม่เคยมีท่าทางแบบนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าเขา จะโกรธไอ้เด็กนี้มาก ตอนนี้ไอ้เด็กนี้จบแน่”

“พวกแก สายต ลูกพี่ มันเหมือนเห็นเหยื่อเลย เป็นสิ่งที่ลูกพีชอบมากที่สุด ก็คือสั่งสอนคนที่ คิดว่าตัวเองแข็งแกร่ง ไอ้เด็กคนนี้เป็นผู้ท้าชิงที่ดี ที่สุด

“แมร่งเอ้ย ให้ลูกพี่ทุบตีเขาตายไปเลยก็ดี ฟันที่ เต็มปากของฉัน เจ็บปวดมาก”ไอ้หน้ามากลุกขึ้นจาก พื้น แล้วพูดอย่างเบลอๆ

รพีพงษ์จ้องไปที่ลูกพี่คนนี้ด้วยความประหม่าเล็ก น้อย เขาสามารถสัมผัสถึงรัศมีที่ฝีมือที่ยอดเยี่ยม จากลูกพี่คนนี้ได้ และดูเหมือนว่าจะเป็นลูกพี่ที่มีฝีมือ ยอดเยี่ยม

อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่ฝีมือยอดเยี่ยมที่ตอนนี้ไม่ สามารถเอาชนะได้ในสำหรับสถานการณ์เช่นนี้

หลังจากที่ลูก เดินไปข้างหน้ารพีพงษ์ ก็หยุด จาก นั้นมือสั่นทั้งสองของเขายกขึ้นมา พยายามจับมือ ของรพีพงษ์

สีหน้ารพีพงษ์เต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าลูกพี่ คนนี้จะมาแนวไหน

ทุกคนในคุกต่างก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย