บทที่217 จักรพันธ์

u Blue love

รพีพงษ์กับโยษิตานั่งที่ข้างหน้าของหน้าต่างม่าน ยาว พลางจิบกาแฟ พลางชมวิวทิวทัศน์ของดงเย็น

“ความจริงบางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ แกมี ความสามารถที่จะให้ทุกคนเคารพในตัวแกแท้ๆ แต่ แกกลับอดทนมาโดยตลอด แกไม่เก็บท่าทีที่คนพวก นั้นมีต่อแกมาใส่ใจจริงๆหรอ?” โยษิตาถาม

ปกติไม่แสดงออกใดๆ แต่จู่ๆก็ทำขึ้นมา ความยิ่ง ใหญ่ของฉัน จะขึ้นอยู่กับสถานการณ์ บางครั้งถ้า ใช้อำนาจตัวเองมั่วซั่ว ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดี” รพีพงศ์ กล่าว

“ดูๆแล้วหลายปีมานี้แกโตขึ้นเยอะเลยนะ” โยษิตา หัวเราะพลางพูด

“ทุกอย่างเป็นไปเพราะคุณ ไมโตไม่ได้หรอก” รฟ์ พงษ์เพ่งไปที่โยษิตาแล้วกล่าว
“ดูแล้วแกยังคงเกลียดแค้นฉันนะ ฉันมาเชิญคุณ กลับไปด้วยตัวเองแล้ว หรือมันไม่สามารถทำให้แก ลืมเรื่องราวในตอนนั้นได้เลยหรอ?” โยษิตากล่าว

“นี่มันคนละเรื่องกัน ผมไม่เคยพูดว่าจะตกลงกลับ

ไปพร้อมคุณ แล้วต้องยกโทษให้คุณ แล้วที่ผมกลับ ไปก็เพราะจดหมายฉบับนั้นที่พ่อฝากไว้ให้ผมต่าง หาก ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย” รพีพงษ์กล่าว

โยษิตาทำได้เพียงหัวเราะเท่านั้น แล้วไม่พูดอะไร อีก ทั้งคู่นั่งกันอย่างเงียบสงบ เมื่อต่างคนต่างดื่ม กาแฟในแก้วของตัวเองหมด โยษิตาก็เริ่มพูดต่อ

“วันนี้ตอนกลางคืนฉันจะกลับไปเกียวโต แกยังต้อง อีกนานเท่าไหร่ถึงจะกลับไป?” โยษิตารู้นิสัยของรพี พงษ์ดี ว่าเพื่อจดหมายฉบับนั้นแล้ว เขาจะต้องกลับ ไปเกียวโตแน่นอน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลับไป พร้อมกับรพีพงษ์

“รอให้จัดการเรื่องทางนี้เสร็จก่อน ก็น่าจะเป็นช่วง สองสามวันนี้แหละ

โยษิตาพยักหน้า แล้วกล่าว “ประตูของตระกูลลัด ดาวัลย์ เปิดรอรับการกลับมาของแกตลอดเวลา
กลัวก็แค่หลังประตูจะมีมีดซ่อนอยู่” รพีพงษ์

หัวเราะ

โยษิตาสะดุ้ง ประหลาดใจเล็กน้อย เหมือนรพีพงษ์ จะรู้อะไรมาแล้ว?

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา สีหน้ายัง คงมองไปที่รพีพงษ์ดังเดิม

“พี่สาวฉันมีแค่แกคนเดียว ตอนนั้นเป็นเพราะ ร้อนรน ถึงได้ไล่แกออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ หลาย ปีมานี้เธอได้คิดไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว เพียงแค่ แกกลับไป หัวหน้าคนต่อไปของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็ คือแก ไม่ว่าแกจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ มันคือความ จริงที่ได้กำหนดไว้แล้ว

เมื่อโยษิตาพูดจบ ก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ หันเดินลง

บันไดไป

“เจอกันที่เกียวโต”

รพีพงษ์หันไปมองนอกกระจก มองไปที่เงาของโย ษิตาที่เดินจากดงเย็นไป เขาก็หลับตาลง
พวกคุณให้ผมกลับ เพื่อให้ผมไปรับมรดกของ ตระกูลลัดดาวัลย์จริงหรอ? หรือคุณมั่นใจแล้วว่า หลังจากที่ผมได้รับมรดกของตระกูลลัดดาวัลย์แล้ว นั้น จะไม่ทําอะไรพวกคุณแล้ว? เกรงว่ากลับไปครั้ง นี้ เรื่องราวจะไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้” รพีพงษ์พิมพ์

จากนั้นเขาไม่คิดมากอะไรอีก ยืนขึ้น แล้วกลับบ้าน

หลังจากที่ศศินัดดาและศักตารู้ว่ารพีพงษ์เป็น ทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์แล้วนั้น ท่าทีต่อเพื พงษ์ก็เปลี่ยนไปต้อนรับขับสู้ทันที

เสียงในการพูดของศศินัดดาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ขึ้นมาก เมื่อเสียงของเธอนุ่มขึ้น ทั้งครอบครัวก็แลดู สามัคคีขึ้นเยอะ

รพีพงษ์ดีใจสําหรับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ อย่าง น้อยครอบครัวก็จะไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ทุกๆ

วันล้วนได้ยินแต่เสียงด่าของศศินัดดา

เกียวโต คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์
ในห้องลับใต้ดิน มีผู้หญิงมาที่นี่แต่งกายอย่าง หรูหรา หยิบกุญแจขึ้นมา เปิดประตูห้องล่างนี้

อายุของผู้หญิงคนนี้ราวๆสี่สิบใกล้จะห้าสิบ ถึงแม้ บนใบหน้าจะมีรอยตีนกาอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงมองออก ว่า เมื่อตอนวัยรุ่นนั้นเธอดั่งสวยงามเหลือเกิน

ดวงตาของผู้หญิงคล้ายคลึงกับของโยษิจา ถ้ามอง ให้ดีๆล่ะก็ สามารถมองเห็นหน้าของรพีพงษ์ได้เลยที เดียว

คนนี้คือหัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลลัดดาวัลย์ พอดี พี่วาวของโยษิตา แม่ของรพีพงษ์ วีธรา

เธอเดินเข้าไปในห้องใต้ดิน แล้วเปิดไฟภายในห้อง ห้องใต้ดินนี้มีแค่เตียงหนึ่งใบและโต๊ะหนึ่งตัวเท่านั้น ขณะนี้ก็มีวัยรุ่นหนึ่งคนกำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อ เปิดไฟ เขาก็ลืมตาขึ้น แล้วนั่งขึ้นจากเตียง

วันรุ่นคนนี้หล่อเหลา เพียงแต่เป็นเพราะต้องอยู่ใน ห้องใต้ดิน ดูๆไปจะสกปรกโสโครกมาก แต่ถ้าดูดีๆ แล้ว จะเห็นได้ว่า รูปร่างเด็กวัยรุ่นคนนี้กับรพีพงษ์ นั้นคล้ายคลึงกันมาก ถ้าไม่ดูให้ละเอียด แยกความแตกต่างของทั้งคู่ไปออกเลยทีเดียว

คนนี้มีชื่อว่าจักรพันธ์ เป็นพี่น้องแม่เดียวกันแต่ต่าง ฟอ คนที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่นั้นน้อยมาก

จักรพันธ์เห็นวีธรา ก็รีบกล่าวอย่างดีใจทันทีว่า “แม่ คุณช่วยผมหาตัวตายตัวแทนได้หรือยัง?”

วีธราเดินไป นั่งข้างๆจักรพันธ์ ด้วยใบหน้าแห่ง ความรักแล้วกล่าว “จักรพันธ์ แกรออีกสองวันนะ อีก สักสองวัน ไอ้สวะรพีพงษ์มันจะกลับมาแล้ว

ถึงเวลานั้นพวกเราส่งมันให้กับหอการค้าสมน. แกก็ จะปลอดภัยแล้ว”

จักรพันธ์ได้ยินคำพูดของวีธรา สีหน้าบึ้งตึง อารมณ์ไม่ดีแล้วกล่าว “อีกสองวันอีกแล้ว ครั้งที่แล้ว คุณก็พูดแบบนี้ ผมอยู่ที่ลับนี่มานานหลายวันแล้วนะ ร่างกายจะมีขนออกมาแล้วเนี่ย แล้วผมก็ไม่ได้แตะ ต้องผู้หญิงมาหนึ่งเดือนแล้วนะ คุณรู้บ้างไหมว่าผม ต้องอดกลั้นขนาดไหน?

วีธราเห็นจักรพันธ์โมโห ก็รีบปลอบโยน “จักรพันธ์ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ครั้งนี้ไอ้สวะรพีพงษ์จะต้องกลับมาแน่นอน รอให้เขากลับมา ฉันจะหาวิธีจับตัวมัน ถึง เวลานั้นพวกเราส่งเขาออกไป แล้วพูดว่าคุณผู้หญิง ของหอการค้าสมน.นั้นรพีพงษ์เป็นคนจับไป ถึงเวลา นั้นแกก็สามารถออกไปได้อย่างเฉิดฉายแล้ว และ คุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นฉันได้ขังเอาไว้ใน ที่ลับแล้ว ถึงเวลานั้นก็จะได้ลิ้มลองคุณผู้หญิงของ หอการค้าสมน.แล้ว”

“ครั้งนี้มันก็ชั่งซวยจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคน นั้นเป็นคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน, ที่สำคัญที่สุด คือหอการค้าสมน.ยังเข้าใจผิดคิดว่าพวกเราได้ฆ่า คุณผู้หญิงของพวกเราตายแล้วเสียอีก ซึ่งน่าปวดหัว เหลือเกิน” จักรพันธ์อารมณ์ไม่ดี

วีธราหัวเราะ แล้วกล่าว “จักรพันธ์ เพียงแค่แกชอบ แม่จะช่วยให้แกได้เธอมา แม้จะเป็นคุณผู้หญิงของ หอการค้าสมน. ฉันก็จะหามาให้ ความจริงคนของ หอการค้าสมน.คิดว่าคุณผู้หญิงของพวกเขาได้เสีย ชีวิตลงแล้ว ก็เป็นแผนที่ฉันวางไว้ ถึงเวลานั้นเพื พงษ์จะเป็นตัวตายตัวแทนที่จะถูกส่งไปยังหอการค้า สมน. แกก็สามารถที่จะเอาคุณผู้หญิงของหอการค้า สมน.เป็นทาสข้างกายได้ตลอดกาลแล้ว คนของหอ การค้าสมน.ไม่คิดไม่ฝัน ว่าคุณผู้หญิงของพวกเขา ถูกฉันขังเอาไว้ในที่ลับแห่งหนึ่ง”
“คุณคิดว่าคนของหอการค้าสมน.จะเชื่อไหมว่า รพีพงษ์เป็นคนจับตัวคุณหญิงของพวกเขาไป? จักรพันธ์กาม

“เรื่องนี้แกสบายใจได้ ที่หอการค้าสมน.นั้นมีรูป ตอนที่แก บคุณหญิงของพวกเขาเพียงรูปเดียว เท่านั้น พวกเขาก็ดูตามรูปนี้แล้วแกะรอยมาถึง ตระกูลลัดดาวัลย์ของเรา แกกับรฟ์พงษ์คล้ายคลึง กันมาก คนของหอการค้าสมน คิดว่าเรื่องนี้รพีพงษ์ เป็นคนทํา ถึงเวลานั้นพวกเราเอารพีพงษ์ส่งให้กับ หอการค้าสมน. ถึงแม้รพีพงษ์จะปฏิเสธเขาก็คิดว่า กําลังแก้ตัว” วีธราหัวเราะแล้วกล่าว

“งั้นก็ดี แต่รพีพงษ์ก็เป็นลูกชายของคุณ คุณทน เห็นเขาตายแทนผมได้หรอ?” จักรพันธ์ถาม

สีหน้าของวีธราเปลี่ยนไปทันที แล้วกล่าว “ไอ้สวะ นั่นก็ถือเป็นลูกชายของฉันได้ไง ลูกชายของฉันมี แค่แกคนเดียวเท่านั้น เขาก็แค่เมล็ดพันธุ์แห่งความ ชั่วร้าย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็น ลูกชายฉันเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นไม่ได้ฆ่าเขา ก็ถือว่า ฉันมีไมตรีต่อเขาแล้ว

จักรพันธ์ยิ้ม แล้วกล่าว “พูดอีกก็ถูกอีก ตอนนั้นคุณก็โดนบีบให้แต่งงานเข้าตระกูลลัดดาวัลย์ ตัวรพีพงษ์มีเลือดของตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ เขาไม่ คู่ควรที่จะเป็นลูกชายของคุณ ผมได้ยินมาว่าตอน ที่เขาอยู่เมืองริเวอร์ทุกคนต่างมองเขาว่าเป็นไอ้สวะ ขยะแบบนี้ ตอนนั้นน่าจะฆ่าทิ้งไปเลย

“จักรพันธ์ แกก็อย่าพูดแบบนี้ ตอนนั้นถ้าฉันฆ่าเขา แล้ว ตอนนี้พวกเราจะไปหาตัวตายตัวแทนที่ไหนได้ อีก ต่อให้ตระกูลลัดดาวัลย์มีอำนาจ ก็แตะต้องหอ การค้าสมน.ไม่ได้ แกอยากได้คุณผู้หญิงของหอการ ค้าสมน. แล้วยังไม่อยากดูหอการค้าสมน, เพ่งเล็ง ก็ มีแค่วิธีนี้วิธีเดียว” วีธรากล่าว

“รู้แล้ว รู้แล้ว ผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นดูให้ผม ดีๆ อย่าให้ใครแตะต้องได้ รอให้ผมออกไปได้ จะ ต้องมีความสุขกับเธอให้สาสมหน่อย” จักรพันธ์พูด อย่างเสียอารมณ์

ถึงแม้จักรพันธ์จะเสียอารมณ์ แต่วืธราก็ไม่โกรธ เคืองใดๆ ในใจของเธอ จักรพันธ์คือพระเจ้าของ เธอ ไม่ว่าจักรพันธ์อยากได้อะไร เธอก็จะหามาให้ จักรพันธ์เสมอ

แกไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะดูเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ ผู้ “หญิง จักรพันธ์ของฉันชอบ จะให้คนอื่นจับต้องได้ อย่างไรกัน” วัชรากล่าว

แม่ ผมได้ยินมาว่ารพีพงษ์ได้แต่งงานอยู่ที่เมือง ” เวอร์ ภรรยาสวยอยู่นะ ไม่งั้นคุณก็เอาภรรยาของ เขากลับมาให้ผมด้วย ให้ผมได้ปลดปล่อย ใบหน้า ของจักรพันธ์สะท้อนรอยยิ้มแห่งความสามกออกมา

วีธราพยักหน้า แล้วกล่าว ได้ได้ได้ รอให้รพีพงษ์ มาก่อน จัดการเรื่องของหอการค้าสมน.จบ ฉันจะ เอาภรรยาของรพีพงษ์นั้นมาให้แก แกไอ้เด็กคนนี้ ความต้องการด้านนี้ไร้ขีดจำกัดจริงๆ”

“อิอิ ใครให้ผมเป็นลูกชายของแม่ล่ะ” จักรพันธ์ หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์