บทที่183 นั่นมันภรรยาก
บทที่183 นั่นมันภรรยา
“พวกแกออกไปเดี๋ยวนี้ วันนี้พวกเราจะ กินข้าวที่นี่ อีกแป็ปพวกแกค่อยมา” ผู้ชาย ที่เป็นหัวหน้ากล่าว
ครอบครัวทั้งสามที่นั่งอยู่บนโต๊ะทั้งหมด ชะงักชั่วขณะ ไม่คิดว่ายังไม่ได้สั่งอาหาร ก็มีคนมาไล่ให้พวกเขาออกไปเสียแล้ว
ทุกคนมองไปที่โมไนย โมไนยก็งงไป ตามๆกัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“พวกแกหูหนวกหรือไง? ไม่ได้ยินที่กูพูด หรอ? รีบออกไป วันนี้ห้องส่วนตัวนี้ พวกเราจองแล้ว”ผู้ชายคนนั้นพูดอย่าง รําคาญ โมไนยยืนขึ้น แล้วมองไปที่พนักงาน แล้วกล่าว “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ห้องส่วนตัว นี่ผมจองแล้ว พวกเขาหมายความว่าไง?
พนักงานอับอาย แล้วกล่าว “คืออย่างนี้ คุณสุภาพบุรุษเหล่านี้คือลูกค้าประจำของ พวกเรา วันนี้ห้องส่วนตัวได้ถูกจองหมด แล้ว แต่คุณสุภาพบุรุษเหล่านี้ไม่อยากไป ทานที่อื่น ดังนั้นจึง…..
“ดังนั้นจึงแย่งห้องส่วนตัวของพวกเรา?”
โมไนยขมวดคิ้ว
“คุณผู้ชาย คุณเหล่านี้….. ใบหน้าของ พนักงานเต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่ เขาก็ไม่กล้ยั่วโมโหคนเหล่านั้น
ผู้ชายคนนั้นดึงพนักงานไปอยู่หลังเขา แล้วชักตาไปที่โมไนย แล้วกล่าว “แม่ง จะ บอกมึงไว้นะ กูเป็นคนที่สองที่ทำธุรกิจ หยกใหญ่โตของอำเภอหยกนี้ ในอำเภอ หยก กูจะกินข้าวที่ไหน ไม่มีใครห้ามกูได้ ทั้งนั้น มีงรีบพาคนพวกนี้ออกไป มิเช่นนั้น อย่าหาว่ากูไม่เดือน
โมไนยชักตาทันที แล้วกล่าว “กูเป็นคน ของท่านยุด ธุรกิจหยกของมึงใหญ่เป็น อันดับสองแล้วไงวะ หรือแกกล้าเป็นศัตรู กับท่านยุด?”
เมื่อคนนั้นได้ยินคำพูดของโมไนยแล้ว ความโกรธหายไปไม่น้อย ในอำเภอหยก ก็ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับท่านยุคจริงๆ
เขามองไปที่โมไนยอย่างสงสัย แล้ว กล่าว “มึงเป็นคนของท่านยุคจริงๆหรอ?”
โมไนยยืดอก แล้วกล่าว “ถ้าจะให้ดีมีงรีบ ขอโทษกูซะ มิเช่นนั้น ให้ท่านยุดรู้เข้า แก จะไปไหนไม่ได้ล่ะ” “ใช่ โมไนยเป็นคนของท่านยุค พวกแก อะเป็นใคร ยังกล้าจะมาแย่งห้องส่วนตัว กับพวกเราอีก” เห็นคนพวกนั้นถูกบอ เสียงของท่านยุคทําให้กลัวขึ้นมา ก็เริ่ม ยโสโอหังขึ้นมาทันที
ผู้ชายคนนั้นชาเลืองไปมองบจี แล้วไป มองโมไนย แล้วกล่าว “ลูกน้องหลายคน ของท่านยุดกูรู้จักหมด ทำไมไม่เคยเห็น มึงวะ?”
จู่ๆโมไนยก็รู้สึกอายขึ้นมา ถึงแม้เขาจะ เป็นผู้ช่วยของจิรายุศ แต่ปกติแล้ว เขาก็ ไม่เห็นจิรายุค
จิรายุศก็แค่ให้เขาจัดการเรื่องของบริษัท เท่านั้น ปกติถ้าออกไปเลี้ยงสังสรรค์
หรือเกี่ยวข้องกับการรับรองแขกประเภท นี้ ก็ไม่ถึงมือเขา ดังนั้นคนพวกนี้ไม่รู้จัก โมไนยก็เป็นเรื่องปกติ
ลูกน้องของท่านยุคต้องให้แกรู้จัก ทั้งหมดด้วยหรอ? กูบอกไว้นะถ้าจะให้ดี ตอนนี้จึงขอโทษกูซะ มิเช่นนั้น กูโทรหา ท่านยุคเมื่อไหร่ พวกมึงทั้งหมด อย่าคิด จะได้หนีไปไหนวันนี้” โมไนยโมโหเกรี้ยว กราด
ผู้ชายคนนั้นหัวเราอย่างเยือกเย็น แล้ว กล่าว “งั้นกูก็จะรอดูมึงโทรหาท่านยุดตรง นี้นี่แหละ ถ้ามึงโทรติด พวกกูจะขอโทษ มึง แต่ถ้ามึงโทรไม่ติด มึงเตรียมตัวได้ เลย!”
ปรางทิพย์มองไปที่คนเหล่านั้นแล้ว น ปาก กล่าว “เหอะ ยังกล้าที่จะสงสัยในตัว แฟนฉันอีก รอตอนที่ท่านยุดมา แล้วพวก แกจะได้เห็นกัน
“เหอะเหอะ ถ้าวันนี้มันเรียกท่านยดมาไม่ ได้ กูจะเอามึงกลับไป ให้ลูกน้องกูได้ลิ้ม ลองมึง” ผู้ชายคนนั้นเพ่งไปที่ปรางทิพย์ ด้วยสายตาลามก
ปรางทิพย์มองคนพวกนั้นอย่าง สะอิดสะเอียน ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
โมไนยหยิบมือถือของตนเองขึ้นมา เขา ทนไม่ไหวแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องสั่งสอนคน พวกนี้ให้ได้
ธีริทธิ์เพ่งไปที่โมไนย รู้สึกว่าโมไนยพึ่ง ไม่ได้ แล้วหันกลับไปหาอารียา “พี่สาว ผมบอกพี่เขยดีกว่า อย่าถึงเวลานั้นแล้ว เกิดเรื่องขึ้นมา”
อารียาคิดๆแล้ว ก็พยักหน้าเห็นด้วย
บจีได้ยินคำพูดของธีริทธิ์ แล้วกล่าว “แก พูดกับไอ้สวะแล้วมีประโยชน์อะไร โมไนย โทรหาท่านยุคก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ถึง แม้ไอ้สวะนั่นจะมา ทําอย่างกับว่าจะช่วย พวกเราไล่พวกนี้ไปได้อย่างนั้น
ธีริทธิ์ไม่สนใจเธอ แล้วส่งข้อความไป หารพีพงษ์โดยตรง
“พี่เขย พวกเราอยู่ที่ร้านอาหารแซร์โฟ มี ปัญหานิดหน่อย มีคนมาหาเรื่องพวกเรา คุณช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม?”
“ฉันก็อยู่ร้านอาหารแซร์โฟ พวกแกอยู่ ห้องส่วนตัวไหน?” รพีพงษ์ตอบกลับ
ดวงตาของธีริทธิ์เป็นประกาย ไม่คิดว่า รพีพงษ์ก็อยู่ที่ร้านอาหารแซร์โฟ ในใจก็ คิดว่ารพีพงษ์จะต้องช่วยพวกเขาเคลียร์ ปัญหาได้แน่ๆ
เขารีบบอกชื่อห้องส่วนตัวที่จองไว้ไป แล้วก็เล่าให้รพีพงษ์ฟังถึงประเด็นหลักๆ ของเรื่อง ไม่นาน รพีพงษ์ตอบกลับมา ไม่ ต้องเป็นห่วง ฉันให้คนไปจัดการให้
โมไนยโทรหาจิรายุส พูดตามตรงในใจ เขาก็รู้สึกหวั่นๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยขอ ความช่วยเหลือจากจิรายุศเลย แล้วเขาก็ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจิรายุคจะช่วยเขาไหม
“ขอโทษค่ะ โทรศัพท์ที่คุณโทรมาปิด เครื่อง” โมไนยได้ยินเสียงที่ออกมาจาก มือถือ ร่างกายแข็งทื่อ ใบหน้าเต็มไปด้วย เหงื่อ
ยังไงเขาก็คิดไม่ถึง ว่าท่านยุดจะปิด เครื่องได้
ตอนนี้จิรา ศกำลังนั่งอยู่กับรพีพงษ์ใน ห้องส่วนตัวระดับท็อปของร้านอาหาร แชร์โฟ เพราะกลัวคนอื่นจะรบกวน จึงได้ ปิดมือถือไปเลย
ภรรยาของฉันก็กินข้าวที่นี่เหมือนกัน ห้องส่วนตัวของพวกเขาเหมือนจะมี ปัญหา แกไปกับฉันหน่อยสิ รพีพงษ์พูด กับจิรายุส
จิรายุศยืนขึ้นทันที แล้วกล่าว “ยังมีคน กล้าหาเรื่องพี่สะใภ้ผมด้วยหรอ ผมจะไม่ ปล่อยพวกมันไว้แน่!
จากนั้นรพีพงษ์และจิรายุศก็เดินไปพร้อม กัน
อารียาอยู่ในห้องส่วนตัว โมไนยมองไป ที่ผู้ชายพวกนั้นที่อยู่ตรงหน้าตัวเองอย่าง หน้าเสีย ตอนนี้ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
“มึงแม่งโทรติดยังวะ มึงแข็งที่ออยู่นี่นาน ไปล่ะ ไม่เห็นมึงจะมีปฏิกิริยาอะไรเลย หวะ” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างรําคาญ
ปรางทิพย์ยืนขึ้นทันที แล้วกล่าว “หรือ พวกแกคิดว่าแฟนฉันโทรหาท่านยุคไม่ติด หรือไง? ฉันขอล่ะให้พวกแกรีบออกไปซะ ไม่งั้นอีกแบบท่านยุดมาถึง พวกแกเสียใจ
ก็สายเกินไปล่ะ”
ผู้ชายคนนั้นหัวเราะดูแคลน แล้วแย่งมือ ถือของโมไนยมา พบว่าเขาไม่แม้แต่จะ
โทรออก ก็โมโหขึ้นมาทันที
แย่งแม่ มึงกล้าหลอกกู!”
ผู้ชายคนนั้นตบเข้าไปที่หน้าของโมไนย ทันที แล้วโยนมือถือของเขาไปบนโต๊ะ
ปรางทิพย์ชะงัก แล้วเพิ่งไปที่มือถือของ
โมไนย พบว่าเขาไม่ได้โทรออก จริงๆ แต่กลับถือมือถืออยู่ตรงนั้นตั้งห้า นาที
“โมไนย ทําไมคุณไม่โทรหาท่านยุด?” ปรางทิพย์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“ท่าน ท่านยุคปิดเครื่อง วันนี้โชคร้าย จริงๆ ต้องเป็นเพราะไอ้บ้ารพีพงษ์นั่น แน่ๆ” โมไนยจับไปที่หน้าของตน ใบหน้า เต็มไปด้วยความแค้น
ครอบครัวทั้งสามที่นั่งอยู่บนโต๊ะก็ตื่น ตระหนกขึ้นมาทันที พวกเขาคิดว่าโมไนย สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ ตอนนี้เพิ่งจะ รู้ โมไนยไม่ได้เก่งกาจอย่างที่ทุกคนคาด เอาไว้
พวกผู้ชายเหล่านั้นเห็นโมไนยไม่มีทาง เรียกท่านยุดมาได้ ก็รีบพุ่งเข้าไป แล้วไป จับเขาไว้ ต่อยเขาอย่างรุนแรงหนึ่งหมัด “พวกแกหยุดนะ พวกเราเอาห้องส่วนตัว นี้ให้พวกแก พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้! อย่างเคร่งเครียด ” บจีพูด
แม่งเอ้ย กล้าขู่กู เมื่อกี้กูก็นึกว่ามึงเรียก ท่านยุดมาได้ จัดการมัน! ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด “ผู้ชายคนนั้น
ตอนนี้สายตาเขามองไปที่ร่างกายของ อารียา ตาลุกวาว ใบหน้าสะท้อนรอยยิ้ม อันลามกออกมา
ผู้หญิงคนนี้สวยดีนะ” ผู้ชายกล่าว “หยุด ให้หมด”
โมไนยเห็นทุกคนวางมือ รีบเดินถอยไป ข้างหลังสองก้าว แล้วนวดๆหน้าของตัว
เอง
“มิงโกหกกู ตอนแรกว่าจะสั่งสอนมึงสัก หน่อย แต่ตอนนี้กูให้โอกาสมิง เพียงแค่ มึงตกลงรับข้อเสนอของกู กูจะปล่อยมึง ไป” ผู้ชายกล่าว
โมไนยรู้ดีว่าตอนนี้เขาจะเป็นปฏิปักษ์กับ คนพวกนี้ไม่ได้ ทําได้เพียงถาม “ข้อเสนอ อะไร?”
ผู้ชายคนนั้นชี้ไปที่อารียา แล้วกล่าว “ให้ผู้หญิงคนนี้ไปกับกู แล้วกูจะไม่ติดใจ อะไรกับพวกมึงอีก แล้วห้องส่วนตัวนี้ก็ คืนให้มึง”
อารียาขมวดคิ้ว ศศินัดดาก็พูดขึ้นมา ให้ ลูกสาวฉันไปกับพวกแก ฝันไปเถอะ!
ปรางทิพย์มองซ้ายมองขวา แล้วกล่าว “ให้อารียาไปกับพวกเขาสักครั้งเถอะ พวก ผู้ชายพวกนี้ก็ไม่มีทางทำอะไรเธออยู่ แล้ว อาจจะแค่ให้เธอไปกินกินดื่มดื่มอะไร ประมาณนั้น”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ก็แค่ดื่มดื่มเหล้า ฉัน สัญญาว่าจะไม่ทําอะไร” ผู้ชายหัวเราะ อย่างร้ายกาจ
อารียา กตาไปที่ปรางทิพย์อย่างโมโห เกรี้ยวกราด แล้วกล่าว “งั้นทำไมแกไม่ไป เองล่ะ?”
ปรางทิพย์ชักตาไปที่เธอ แล้วกล่าว “เค้า พูดถึงแก ฉันจะไปทำไม
“เธอพูดถูก ฉันเลือกแก เธอไม่สวย เหมือนแก ฉันไม่ชอบ” ผู้ชายคนนั้นกล่าว
ปรางทิพย์ท่าทีเหมือนกินช็อคโกแลตรส เข้าไป ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดี
ธีวิท รีบหยิบมือถือขึ้นมาบันทึกคลิป ช่วงเวลานี้ไว้ แล้วส่งให้รพีพงษ์ เพราะ เกี่ยวข้องกับอารียา รพีพงษ์จะต้องใส่ใจ เป็นอย่างมาก
“เร็วๆ พวกมึงรีบๆปรึกษากัน ให้ผู้หญิง คนนี้ไปกับกู หรือจะให้คนของกูจัดการ กับพวกมึง กูไม่มีเวลาให้พวกมึงมากนัก นะ ผู้ชายกล่าวอย่างรําคาญ
บจีรีบพูดทันทีว่าให้อารียาไปกับผู้ชาย คนนี้ แต่ศศินัดดาไม่เห็นด้วย สองฝั่ง ทะเลาะกันขึ้นมาทันที
ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังตกลงกันไม่ ได้นั้น มีพนักงานหนึ่งคนเดินเข้ามา แล้ว พูดกับผู้ชายคนนั้นว่า “คุณ….คุณพี่ ข้าง นอกมีคนมาหา
“ใครมันมาหาไม่ดูตาม้าตาเรือ มาหา ท่ามตอนนี้” ผู้ชายค่าออกมา พนักงานพูดข้างๆหูของผู้ชาย สีหน้า ของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนทันที ก็ไม่สนใจ เรื่องห้องส่วนตัวอีกต์ไปแล้ว แล้วรีบหัน กลับเดินออกไป
รพีพงษ์และจิรายุศได้ยืนอยู่ข้างๆห้อง ส่วนตัวแล้ว รพีพงษ์เห็นคลิปที่ธีริทธิ์ส่ง ให้เขาแล้ว เห็นว่าผู้ชายคนนั้นอยากให้ อารียาไปกับเขา ใบหน้าก็ถอดสีทันที
“ท่านยุด คุณก็มาที่นี่หรอ ขอโทษจริงๆ ถ้ารู้ว่าคุณอยู่นี่ ผมจะต้องเตรียมของขวัญ ชิ้นใหญ่ให้คุณแน่นอน” หลังจากที่ผู้ชาย ออกมา เห็นจิราศ ใบหน้าก็เต็มไปด้วย รอยยิ้ม
จิรายุส กตาไปที่เขา แล้วหัวเราะ “ดรณ์ มึงชั่งกล้านะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาหาเรื่อง ห้องส่วนตัวน้ ในใจของดรณ์เต้นไม่เป็นจังหวะ คิดว่า แย่แล้ว หรือท่านยุคเป็นไอ้ผู้ชายคนนั้น เรียกมาจริงๆนะ?
“ท่านยุด ผมไม่รู้จริงๆว่าไอ้ผู้ชายข้างใน นั้นเป็นคนของคุณ ผมจะไปขอโทษเขา เดี๋ยวนี้”ดรณ์กล่าวอย่างเคร่งเครียด
“ผู้ชายในห้องส่วนตัวคนไหน?” จิรายุศ สงสัย
“ก็ที่ใส่แว่นสูงๆผอมๆ เขาบอกว่าเขาเป็น คนของคุณ หรือท่านนยุคไม่ได้มา เพราะเขาหรอกหรอ?”ดรณ์ถาม
“อะไรคนของกู กูมากับลูกพี่กู” จิรายุศก็ ไม่รู้ว่าดรณ์หมายถึงใคร แล้วตะโกนออก มา
ดร ตะลึง แล้วมองไปที่รพีพงษ์ ไม่คาด คิดว่าคนนี้จะเป็นลูกพี่ของจิรายุส แสดงว่า ไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ
“กูถามถึงหน่อย เมื่อถึงลวนลามผู้หญิง ในห้องส่วนตัวนั้นด้วยใช่ไหม? รพีพงษ์ ถาม
ดรณ์ยิ้ม แล้วกล่าว “ข้างในมีผู้หญิงที่ สวยมากคนหนึ่งจริงๆ หรือลูกพี่อยากได้ผู้ หญิงคนนั้น? ผมจะไปลากเธอออกมา เดี๋ยวนี้…….
ดรณ์ยังพูดไม่จบ รพีพงษ์ได้ตบลงไปที่ หน้าเขาหนึ่งฉาด แล้วใช้เท้าถีบไปที่เป้า ของดรณ์ จนเขาล้มไปนอนกับพื้น
“นั่นเมียกู” รพีพงษ์กล่าว
ใบหน้าดรณ์ถอดสี จนลืมความเจ็บปวด บนร่างกายไปเลย แล้วรีบยืนขึ้นมา แล้ว คุกเข่าอยู่ข้างหน้าของรพีพงษ์ แล้ว ร้องขอชีวิต”ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่รู้ว่า ผู้หญิงท่านนั้นมีความสัมพันธ์กับคุณแบบ นี้ ถ้ารู้ ผมก็ไม่มีทางไปหาเรื่องหรอก ลูกพี่ ไว้ชีวิตผมด้วย ต่อไปผมจะไม่ทําอีกแล้ว”
จิราศเตะไปที่เขาอีกหนึ่ง แล้วด่า “มึง ซึ่งกล้าไปแล้วนะ แม้ภรรยาของลูกพี่กูมึง ก็ยังกล้าแตะ ถ้าไม่ตัดอัณฑะมึง มึงไม่น่า จะรู้ว่าตัวเองทําผิดอย่างใหญ่หลวงขนาด ไหน”
“ท่านยุด ผมผิดไปแล้ว คุณช่วยผม ขอร้องหน่อยได้ไหม ผมผิดไปแล้วจริงๆ ดร ยื่นมือมาตบหน้าตัวเอง แทบจะ ร้องไห้ออกมาแล้ว
รพีพงษ์ป่าเลืองมองเขา แล้วกล่าว “ตอน นี้เข้าไปขอโทษ ถ้าต่อไปถึงยังไม่ดูตาม้า ตาเรือแบบนี้อีก ครั้งหน้าจะตัดอวัยวะเพศ ของมึงล่ะ”
คร รีบพยักหน้า แล้วรีบหันหลังวิ่งเข้า ห้องส่วนตัวไปขอโทษ
“พีรพี พวกเรายังต้องเข้าไปทักทาย ไหม?” จิรายุศถาม
รพีพงษ์ส่ายหัว แล้วกล่าว “พวกบ้าน แม่ยายเขาไม่อยากเจอฉัน ฉันไม่เข้าไป ล่ะ แก้ไขปัญหาก็โอเคแล้ว”
จิรายุศพยักหน้า แล้วเดินไปที่ห้องส่วน ตัวของพวกเขาพร้อมกับรพีพงษ์
“ใช่ พีรพี ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อหมาป่า ดู๋า เดี๋ยวอีกแป๊ปจะมา อยากพบกับคุณ หน่อย คุณไม่รังเกียจใช่ไหม?” จิรายุค
กาม รพีพงษ์สายหัว ไม่พูดอะไร
ในห้องส่วนตัว ศศินัดดาและบ กำลัง ทะเลาะกันอยู่ ในขณะนี้ดรณ์รีบวิ่งเข้ามา ทั้งคู่ก็เงียบลง
ใบหน้าของโมไนยเต็มไปด้วย ความเครียด คิดว่าดรณ์จะคลุ้มคลั่งอีก
อารียก็รู้สึกหวั่นๆเช่นกัน กำลังคิดว่าจะ โทรหารพีพงษ์ดีไหม
แต่ใบหน้าของธีริทธิ์กลับรู้สึกผ่อนคลาย เขาเห็นท่าทีที่เคร่งเครียดของดรณ์ ก็รู้ แล้วว่าโดนจัดการมาอย่างหนัก
“วางใจได้พี่สาว ไม่มีปัญหาหรอก” ธีริ ทธิ์ยิ้มให้กับอารียา
อารียาเม้มปาก หยุดกังวลไม่ได้ นขณะนี้เอง ดร รีบพุ่งเข้าไปคุกเข่าต่อ หน้าอารียา แล้วก้มหัวให้เธอสามครั้ง แล้ว กล่าว “ผมผิดไปแล้ว ขอโทษครับ พวก คุณได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมไม่รู้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณกับท่านยุค จริงๆ ต่อไปผมไม่กล้าอีกแล้ว”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ